Bogowie, Kubki i Mały Problem

       Spokojny wieczór przyniósł mimo wszystko ulgę. Chociaż nie mógł podsumować tego dnia jako bezkompromisowe zwycięstwo, posunęli się o drobny krok do przodu. Cieszyło go to chociaż zaczynał zauważać czekające ich coraz więcej problemów. Ostatecznie bowiem jedynym zagrożeniem na jakie byli narażeni nie były tylko skradzione kielichy, a efekt jaki za sobą niosły. Na przykładzie Asity wychodziło na to, że musieli spodziewać się utraty kontroli kolejno u każdego. Tego albo przedobrzenia w którymś momencie starcia jak w jego przypadku. Nie mógł sobie na to pozwolić i o ile reszta nie była tego świadoma, musiał ich dodatkowo oświecić jakie miał obserwacje. Ale to wszystko jutro. Dzisiaj bolało go całe ciało, bolała go głowa. Był zmęczony, poobijany i nic się w nim tak szybko nie regenerowało jakby tego pragnął. Dlatego gdy tylko padł do łóżka, tym razem wreszcie swojego, a w pokoju zapanowała cisza, odpłynął momentalnie.
       Sen jednak nie przyniósł wyczekiwanej przez niego ulgi.
       Stanął w ciemnym pomieszczeniu do którego wpadały snopy światła w miarowych odstępach, jakby te przebijały się przez łopaty wiatraka. Zmrużył oczy zastanawiając się gdzie jest, rozejrzał się dookoła po czym postanowił zrobić krok. Coś chwyciło jego nogę i pociągnęło go w dół. To koniec. Wychrypiał głos tuż do jego ucha, a gdy odwrócił głowę dostrzegł twarz jednego z Nordyckich Bogów, w połowie obdartą ze skóry. Jego serce gwałtownie przyspieszyło, zaczął się szarpać żeby wstać, biec, uciec. Rąk nagle pojawiło się więcej, zaczął dostrzegać znajome twarze. Całą rodzinę. Wszystko zniszczone. Ponowny zachrypnięty głos i silne szarpnięcie w dół, zaczął spadać. Wtedy też zapanowała bezkresna jasność, dziewczęcy chichot i muśnięcia delikatnego, białego materiału na szyi, zaczął się uspokajać. Przenikliwe niebieskie oczy kusząco na niego mrugające po czym materiał zacisnął się na jego szyi wywołując znowu panikę. W próbie nabrania powietrza otworzył szeroko usta do których wartkim strumykiem wlało się płynne złoto paląc go od środka. Gdy spadł na ziemię zastygł w miejscu niczym utrwalony posąg w pięknym ogrodzie wypełnionymi krzakami laurowymi. Jego rozgrzaną twarz muskał delikatny ciepły wiatr który niósł za sobą agonalne krzyki tysięcy głosów. Jakby za ścianą zieleni właśnie zgładzono wielkie miasto. Zrobiło się mu słabo, świat zaczął pulsować, niebieskie niebo po którym płynęły leniwe obłoki zaczęło się zbliżać i oddalać. Kolana nie wytrzymały i poleciał do tyłu. Zamiast jednak uderzyć w miękką trawę wpadł na ostrą skałę po której zaraz popłynęła jego krew. Zrobiło się duszno, koło niego buchnął płomień z pieca. Słyszał kobiecy chichot i pomruki mężczyzny. Wreszcie się udało! usłyszał radosny okrzyk zniszczyliśmy wszystkich!. Jego serce przyspieszyło, chciał ruszyć ręką ale tylko usłyszał krzyki błagające go o pomoc, wykrzykujące z prośbą jego imię. – Poczekajcie. – Spróbował się podnieść, pomóc, rozpoznawał głosy nowo poznanych bogów cierpiące w mękach.
       Zanim się obudził dostrzegł jeszcze ciemne kontury postaci, kuźnię i kielich powoli zmieniający się w płyn w wielkim dzbanuszku. Rozejrzał się, ktoś na niego spojrzał, a oczy te były przesiąknięte mocą po czym nagle wyrwany ze snu spadł z łóżka.
       Zdyszany, spocony, z przyklejonymi włosami do czoła nadal słyszał krzyki jakby był świadkiem kresu wielu istnień. Spróbował wstać. W głowie mu pulsowało, szukał ręką Kaia który powinien spać obok niego ale jego dłoń trafiła na coś o teksturze pyłku z kredy. Podniósł się lekko i z zamglonym spojrzeniem przyglądał się jak szarawy pył rozcierają jego palce. Zamrugał zdziwiony po czym jego i tak skopane wnętrzności wywinęły się. Uniósł się wyżej, Asity też nie było. Był w pokoju całkowicie sam. Kolana miał jak z waty, pierwsza próba podniesienia się spełzła na niczym, jedynie lekko się zatoczył wyłaniając spomiędzy łóżek. Ponownie usłyszał swoje imię, ponownie tak rozpaczliwym tonem jak w trakcie snu.
       - Tutaj. – Wychrypiał przez suchość w gardle po czym podniósł spojrzenie od stóp stojącej przed nim postaci po ciepłe, jasne spojrzenie. A jednak Asita. Klapnął na tyłek próbując się ogarnąć, zebrać siły przez zalewającą go ulgę. Czuł się jakby morzyła go gorączka i przez swój brak szybkiej reakcji zaraz został złapany w silne ramiona. Oparł się niemrawo policzkiem o jego ramię po czym zaczął go dotykać. Plecy, ramiona, kark. Wplótł ręce we włosy po czym przycisnął go do siebie jakby go pocieszał.
       - Wszyscy zniknęli… – Wyszeptał przyglądając się drugiej stronie pokoju po której hulała cisza i delikatna bryza. – Nic mi nie jest, trochę słabo. – Zapewnił nieco bojąc się od niego oderwać, przerażony wręcz myślą, że zaraz może ujrzeć go w tym samym stanie co postaci jeszcze w trakcie snu. Szczęśliwie zwróciła się do niego twarz wykrzywiona rozpaczą i przerażeniem każąca tylko się mocniej przytulić. Zrobił to z chęcią rzucając mu ręce na ramiona i lekko drapiąc pomiędzy łopatkami.
       - Co się właśnie… Czemu żyjemy? – Mruknął mrużąc podejrzliwie oczy, nie wiedząc czy chce szukać odpowiedzi czy po prostu chce się upewnić, że obydwaj tu są. Najpewniej dlatego delikatnie się odsunął po czym jedna dłoń powędrowała przez jego pierś do policzka każąc jednocześnie zwrócić na niego oczy. Tym zaczął się intensywnie przyglądać wodząc kciukiem od kącika jego ust po kącik oka. Asita wyglądał podejrzewał, że dokładnie tak samo beznadziejnie co on. Blady, jakby targany chorobą. Jakby światło jego duszy znacząco przygasło, cień samego siebie chociaż w miarę jak brał spokojne i głębokie oddechy nieco to wrażenie mijało. Dlatego na wszelki wypadek wziął od niego ręce i obmacał sam siebie. Twarz cała, cycki na miejscu, obejrzał swoje dłonie po czym wrócił w jego ramiona.
       - Ok., jednak będę wymiotował. – Jękną zbierając się natychmiastowo z ziemi i migiem do łazienki. Treść żołądkowa nie wytrzymała próby czasu – może to przez obite żebra ale ostatecznie, zrobiło się mu nawet lepiej! Tylko musiał chwilkę poleżeć na kafelkach i się zastanowić. Chociaż każda kolejna myśl napawała go takim przerażeniem, że takie bezczynne leżenie nie sprawdzało się. Usiadł, spojrzał na Asitę i chociaż z całych sił próbował nie, zaczynał panikować.

       Chwila ogromnej ulgi jaka napłynęła na niego gdy Asita go tak pewnie chwycił sprawiła, że zaczął uspakajać tak serce jak i oddech. Nie został sam. Ponieśli ogromną stratę, najpewniej wymazano kilka silnych wiar z powierzchni ziemi ale nie został sam. Mógł się na kimś oprzeć, mógł spróbować zebrać myśli chociaż przez ogólnie kiepski stan jego ciała nie był w stanie. Dlatego też, mimo najszczerszych chęci pozostania blisko Asity, musiał pobiec do łazienki i zwrócić całą zawartość swojego żołądka. Trochę kiepskie pierwsze wrażenie, rzygać przy kimś w czwartym dnu znajomości, przy kimś kto dodatkowo go kręcił no ale nic nie poradzi. Mieli kiepskie warunku, ogólnie niesprzyjające do flirtu. Chyba mu wybaczy?
       Kiedy zaczął się lekko ogarniać przez chłód kafelek i oczyszczone ciało zaczął też myśleć. Ewidentnie zostały zniszczone kielichy i ewidentnie oni opadli z sił ale nie zostali zgładzeni. Dlaczego? Na ten moment jedynym rozwiązaniem była sił wiary. Zarówno jego jak i Asity obfitowała w wiernych, może to ich uchroniło? Nie wiedział, musiałby się skontaktować z… domem. Czy dom w ogóle jeszcze istniał? Ponownie zaczął panikować i tylko obecność wielkoluda obok nie pozwoliła mu się zatopić wśród najgorszych myśli. Wręcz jego głos kazał mu podejść do sprawy racjonalnie przez co niebieskie oczy skupiły się na twarzy towarzysza.
       - Musimy dostać się do Ciebie. Chce być pewien, że ktoś jeszcze poza nami istnieje. Musimy też dobić się do mnie i poinformować o wszystkim dziadka. Najlepiej żeby Starsi Bogowie nam doradzili bo to przestało być niskim zagrożeniem. – Przyznał mu rację chociaż jego głos był ochrypły i cichy, niepewny. Przy tym wszystkim powoli zaczął podziwiać jego opanowanie. On, przygotowany przecież wojownik, w ogóle nie umiał zachować zimnego umysłu. Za mocno czuł się sponiewierany żeby walczyć dalej o sprawę.
       - Tylko się trochę wykąpie i jestem gotowy. Muszę się trochę… ogarnąć fizycznie. – Dodał w momencie gdy Asita przyniósł im telefony. Kusiło go. Widział, że ten dodzwonił się bez problemu na co stres nieco opuścił jego żołądek ale sam, bał się dowiedzieć czy wszystko dobrze. Wolał najpierw upewnić się, że nie zemdleje w kolejnym kryzysowym momencie dlatego też poczekał aż ten pójdzie się spakować, załatwiać, przyjął wszystkie informacje do wiadomości i wyskoczył z piżamy.
       Lodowaty strumień wody był zbawienny.
       Umył się cały, porządnie wyszorował włosy, pozwolił żeby woda opływała dłuższą chwilę jego twarz. Dopiero po tym jak poczuł, że ból nieco go opuszcza, jakby łagodniała gorączka, wyszedł i pozwalając żeby z kosmyków spływała mu woda poszedł się ubrać, na razie w samą bieliznę. Wtedy też wziął do ręki telefon, zakręcił nim i wybrał pierwszy numer: prosto do dziadka. Pierwszy sygnał, drugi, piąty, poczta głosowa. Przygryzł wargę po czym wybrał wuja, ta sama sytuacja. Zaczesał mokre włosy do tyłu, zaczął nerwowo chodzić po pokoju i wypisywać smsy. Nadal zero odpowiedzi. Zadzwonił ponownie, do jednego i do drugiego. Ostatecznie spróbował do cioteczki aczkolwiek jeżeli ta siedziała w Asgardzie i tak zasięgu nie miała. Wystarczyło raz, napisał jej smsa z prośbą o kontakt po czym spróbował jeszcze raz do pozostałej dwójki.
       - Nikt nie odbiera. – Szepnął z zaciskającym się z emocji gardłem. Nakazał sobie jednak spokój. Rzucony na głowę ręcznik trochę pomógł, zajął się czymś innym czekając aż ktoś odpowie. Cisza radiowa. Mokre włosy spiął w wysoki kok, spakował tyle ile widział, że należy do niego po czym zdecydowanie za bardzo drżącą ręką sięgnął po torbę która została mu zabrana.
       - R-radzę sobie. Oddaj. – Zapewnił nadal cicho, bojąc się że głośniejszy ton całkiem się mu załamie, ostatecznie jednak się nie szarpał, wrócił spojrzenie na telefon. Ponowił próby dzwonienia, nadal cisza. Był jeszcze Hajmdal ale on mu nie odpowie. A Bifrost na ten moment nie miał racji bytu, nie chcieli się bowiem dostać do niego.
       - Cholera jasna. – Warknął gdy czekali na taxówkę wypisując już chyba dwudziestego smsa. Dopiero na spokojny ton Asity wziął ponownie oddech i spojrzał na niego. Zapytany czy jest miejsce w którym mogłoby nie być zasięgu pokiwał głową. – W Asgardzie nie ma. Bo ciotka jest na to uczulona i zabroniła. Ale po co oni by byli tam w nocy? Mamy dom pod Oslo w którym mieszkamy na stałe z dziadkiem, a wuj mieszka w centrum stolicy. – Wyjaśnił bawiąc się telefonem. Zaraz podjechał po nich samochód, a on jakoś tak… usiadł… przytulony całym bokiem do jego ramienia. Ani się nie zorientował kiedy przysunął się na maksymalną odległość, dalej wypisywał do różnych Bogów z jego wiary, nikt mu nie odpisywał, a on miał najgorsze przeczucia. Jego wiara, przestała istnieć. Wtedy też telefon został mu zabrany, schowany do kieszonki w plecaku, a on pogłaskany po wierzchu dłoni. „Na pewno są w Asgardzie” usłyszał obok siebie na co pokiwał głową. Da im moment.
       Odprawa, pakowanie bagaży. Mały prywatny samolot który na nich czekał. Zdenerwowana kocica do której znowu zaczął dzióbać, głaskał ją i drapał, ostatecznie nawet przytulił, a gdy rozsiedli się już wewnątrz pojazdu, opadł ciężko na siedzeniu będąc wykończonym tymi emocjami i brakiem snu.
       - Ile będziemy lecieć? – Dopytał od niechcenia po czym ponownie przylgnął swoich ramieniem do tego jego. Przymknął na chwilę oczy i położył policzek na jego ramieniu. Zdecydowanie, nie miał okazji przysnąć ale za to czerpał niczym wampir energetyczny z tego spokoju emanującego z Asity. Skąd on to brał? Czy to kwestia jego patronatu? Te wszystkie złe duchy wiecznie do niego dzióbią, a on musi je ignorować? Osobiście nie radził sobie. Wolałby stać na polu walki z głębokimi ranami ciętymi niż teraz analizować każdy kolejny scenariusz. Ostatecznie wcisnął dłoń w te jego, pozwolił Gieni władować się sobie na kolana i się próbował rozluźnić.
       Wylądowali wcześniej niż zdążył się pozbierać. Nadal zmartwiony brakiem kontaktu, czuł senność, stres go męczył, w żołądku zaczęło mu burczeć, chciałby się napić kawy… Wychodząc na chłodne powietrze przesiąknięte kurzem chciał zapytać czy mogliby coś przekąsić, chociażby jedną kanapkę, owoca! Ale nie zdążył. Silne ramiona podobnie rosłego mężczyzny jak Asita objęły go, a aksamitny głos początkowo do niego nie dotarł. Stał więc tak, przytulany, jeszcze na schodkach samolotu po czym nagle, zdał sobie sprawę co się dzieje. Starszy Bóg. Odsuwając się od niego ogarnął wzorkiem jego twarz. Byli… uroczo podobni! Dwa razy otwierał usta żeby coś odpowiedzieć, miał jednak pustkę w głowie. Niemniej, delikatnie uśmiechnął się na ogrom troski i energii jaką mężczyzna emanował.
       - Jesteście podobni. – Mruknął do Asity zbierając resztę bagażu po czym ruszył do samochodu, wielkiego jeepa bez dachu. I dopiero w tym momencie musiał przyznać, że zaczął się uspokajać. Afryka była dokładnie taka jak na obrazkach. Dzika, malownicza i nieodkryta. Siedząc z tyłu razem z Gienią, drapał co i rusz kocicę po karku oglądając się za każdym razem jak mijali jakieś zwierzę. Te zaabsorbowały go do tego stopnia, że wreszcie pozwolił myślą płynąć, nie blokował ich już przy jednym problemie ale próbował znaleźć liczne rozwiązania. Przy tym wychylony przez jedne drzwi niczym rasowy piesek wodził wzrokiem po sawannie powoli topiącej się w miękkim, wschodzącym słońcu. Już wiedział co zrobi, najpierw jednak musiał coś zjeść.
       Dojeżdżając do posiadłości rodzinnej Asity on już w ogóle był spokojny. Powieki mu ciążyły, miał pomysły ale chciał kawy. Ta obiecana kawa i ciasteczka. No i może trochę chłodu? Wschodzące słońce które ledwo zawisło na nieboskłonie piekło jego blade policzki nieprzygotowane na spotkanie z gazową kulą.
       - Ta kawa to aktualna? – Zapytał bardziej Asitę niżeli jego ojca, nie chciał być bezczelny i się rządzić, nie chciał robić problemu, wpraszać się. Ale wypiłby. Albo sobie chociaż kupił? Chociaż wątpił żeby było gdzie… Ziewnął przy tym kładąc głowę na łbie kocicy niezadowolonej z tego faktu. Szybko go zrzuciła i zrobiła na niego „rururur” po czym wyskoczyła i poszła do środka, jak do siebie.

       Potężne trzęsienie wybudziło Hel ze snu. Ból w piersi był rozrywający, przez chwilę nie mogła wziąć pełnego oddechu, jakby ktoś ją dusił. Do spoconego czoła przykleiły się kosmyki czarnych włosów, a jej i tak blade oblicze było wręcz przeźroczyste. Natychmiastowo jednak podniosła się z łóża z pięknym, rzeźbionym baldachimem i wyjrzała przez otwarte okno. Asgard. Składał się z wielkiej wyspy otoczonej spokojnie płynącą na skraj świata wodą. Przez środek morza biegł tęczowy most – Bifrost – po którym nerwowo spacerował gigantyczny wilk Fenrir. Gdy tylko pojawiła się w oknie spojrzał na nią po czym wskazał jej wschodnie wyspy. Od czasów początków tego miasta do obecnej chwili Asgard się rozrósł. Wiele mniejszych wysepek połączonych złotymi mostami było miejscem zamieszkania coraz liczniejszego ludu boskiego. Pomniejszych bóstw i małych bogów w przeciągu lat przybywało. Określano ich mianem Pozostałości po nich, Starych Bogach. Dopiero pokolenie Alexa rozpoczęło erę Nowych Bogów którzy charakteryzowali się całkowicie innymi umiejętnościami. Bardziej przypominali ich niżeli te podłe istotki z nieznaczącymi patronatami, powstałe wskutek nieudolnej modlitwy.
       Oczy kobiety zmrużyły się. Wychyliła się mocniej przez okno obserwując jak całe wschodnie wybrzeże powoli tonie. To stąd brał się hałas, wszystko co nie było pierwotnym Asgardem właśnie znikało przykryte litrami ciemnej wody. Skrzyżowała przedramiona oparta o kant okna obserwując. Nie zbierała się do ratunku, kogo miała ratować? Gdzie miała ich schować? Niech sobie radzą. Drgnęła natomiast gdy po niebie przetoczyły się pierwsze pioruny. Obserwatorium na końcu mostu zaczęło wibrować, kręcić się po czym wielki błysk wystrzelił w otchłań kosmosu będącą granicą Miasta Bogów. Wychyliła się i dostrzegła dwie sylwetki prędko zmierzające w jej stronę. Westchnęła więc, ubrała się w lejącą się, czarną suknię, zapięła metalowy gorset i wyszła naprzeciw ojca i brata.
       - Hel! Hel gdzie są Bogowie? – Zawołał do niej na co ona nagle zatrzymała się i zrobiła głupią minę. Rzeczywiście, nikogo nie minęła, a w pałacu tego plugastwa pałętało się zawsze i gęsto.
       - Nie wiem? Nikogo nie widziałam. – Przyznała na co Odyn uderzył swoją laską z hebanu o most. Ten dźwięk zawsze wywoływał gęsią skórkę na jej karku.
       - Thor, sprawdź zachodni brzeg. Hajmdalu chce wiedzieć co z Alexem. Hel, sprawdź jak wielki obszar wschodniego wybrzeża zatonął. – Zaczął wydawać rozkazy kierując się do Sali tronowej. Od razu rzucało się w oczy, że był tak samo zmęczony jak ona. Blondasek to samo. Jego typowy entuzjazm przygasł, miał wielkie wory pod oczami i milczał – a to się nie zdarzało!
       - Fenri, chodź. – Cmoknęła na niego po czym sprawnym ruchem zasiadła na grzbiecie wilka i pognała po moście w wyznaczonym kierunku. Wiedziała co tam zastanie ale nie chciała dyskutować z wściekłym Wszechojcem.
       Po zwiadzie cała ich boska piątka stała przed siedzącym na tronie zamyślonym Odynem.
       - Całość nowych wysp zatonęła.
       - Na zachodzie to samo.
       - Alexander jest w drodze do Etiopii wraz z Afrykańskim bóstwem.
       - Co się stało? Czego właśnie jesteśmy świadkami? – Zapytał chociaż nie oczekiwał od nich odpowiedzi. – Zniknęli wszyscy bogowie i wszystkie drobne bóstwa jakie mieszkały tak w Midgardzie jak i tutaj. Zniknęły wszystkie dowody ich obecności, ich domy, ich majątek. – Myślał na głos aż do momentu gdy nie przerwał mu Hajmdal.
       - Zbliża się istota… – Oczy w których odbijały się wszystkie galaktyk wszechświata skierowały się w stronę wielkich, otwartych wrót. Tam stała mała postać, jakby czekając na zaanonsowanie i gdy to nastało, ruszyła przed siebie. Chuda sylwetka mierząca może metr, twarz zakryta kapturem szaty chociaż po nagich stopach przypominających wysuszone konary można było się spodziewać, że i reszta tak wygląda. Postać sunęła spokojnym tempem przez wielką salę biesiadną aż dotarła przed oblicze Odyna. Reszta Bogów rozstąpiła się z zaciekawieniem obserwując poczynania istoty. Wszechojciec podniósł się z miejsca, uderzył laską o posadzkę nie rozumiejąc kto i jak... Na tym jednak potencjalne groźby się skończyły. Gdy stworzenie stanęło przed obliczem Odyna i podniosło na niego oczy ten spokojnie usiadł, a na jego twarzy pojawiło się wyraźne zmieszanie.
       To był pierwszy i zdecydowanie nie ostatni kontakt z Zapomnianym Bogiem który miał im wiele ciekawy rzeczy do przekazania.

       Początkowo nie był optymistycznie nastawiony co do istninia swojej wiary jednak z każdą mijającą minutą w towarzystwie ojca Asity i samego towarzysza broni uspokajał się. Na pewno przy tak rozległych zniszczeniach jakie mogło spowodować zniszczenie kielichu wiary Norweskiej Odyn i Thor siedzieli teraz w Asgardzie i uspokajali napięte nastroje. A tam z winy Hel nie było zasięgu. Na pewno tam byli i wszystko ogarniali! Dwójka najmocniejszych Bogów ewidentnie musiała tam być! W to coraz mocniej wierzył czując aurę wydzielaną przez Starszego Boga.
       Ostatecznie nie chciał robić problemu. Przespanie się i patrzenie w telefon było jego priorytetem, przynajmniej do momentu aż nie dojechali na miejsce, a mu kiszki marsza grały. Był tak głodny! Stres nieco go opuścił, skoro Afrykańscy Bogowie przetrwali Odyn też musiał, musiał! Dlatego on pozwolił sobie podświadomie na moment uspokojenia się, dodał sam sobie otuchy pewnością Asity i proszę – był głodny jak wilk. Dlatego nieco niechętnie ale dopytał gospodarza czy cokolwiek dostanie. Rozumiał jak głupim było to uczucie, powinność dopieszczenia gościa, który przecież tego nie wymagał, on na pewno nie wymagał. Ale nie chciał się na razie z nim kłócić. Zamiast tego zaczął się z zaciekawieniem rozglądać po miejscu tak innym dla jego oczu.
       - Jest tu tak… inaczej. – Przyznał wodząc spojrzeniem gdzieś po suficie, zadarł głowę, i przez to prawie wpadł na wielkiego… tygrysa… od tak rozwalonego w środku przejścia. W tył zwrot był jedyną logiczną myślą i jedynie brak kalkulacji sprawił, że wpadł prosto nosem w klatę Asity. Aż mu powietrze z płuc uleciało gdy tak zamarł wtulony sądząc, że właśnie zostanie pożarty.
       - Kolejny wyrośnięty dachowiec… – Zauważył, a słysząc o tym, że to kolejne boskie stworzenie nieco się uspokoił. Miał wrażenie, że te były nieco mniej nieprzewidywalne chociaż podobnie impulsywne jak te normalne, dzikie zwierzaki. Chociaż pewnie jego spojrzenie na tą sprawę właśnie w Afryce mogło się zmienić. Niemniej wysłuchał dokładnie Asity, a gdy poczuł suchy nos trącający jego rękę i tak zareagował jak każdy normalny człowiek – prawie wlazł na Asitę ze strachu, opierając się o jego pierś całą powierzchnią pleców, napięty niczym struna.
       - Dobry… kotek… – Mruknął przez zęby próbując się przy tym uśmiechać. Szczęśliwie, miłość jego życia zareagowała i przewracając bestię pozwoliła mu czmychnąć w stronę kuchni, nadal trzymając się niczym cień za Asitą. – A ja nie umiem wytrzymać jak dwa kruki siedzą w salonie… więcej masz dla mnie takich niespodzianek? Jakiś słoń? Żyrafa? Stado zebr w ogrodzie? – Dopytał rozbawiony. Tak, po prostu uśmiechnięty, zaciekawiony i z myślami płynącymi w całkowicie inną stronę niżeli ta problematyczna. Ale co mógł poradzić? Mając tylko dwadzieścia kilka lat dopiero poznawał świat na którym miał stąpać przez kolejne dziesiątki lat. Nie widział dzikich zwierząt, do zoo nie chodził od swojego małego wypadku przez co w ogóle nie był świadom chociażby realnych wielkości poszczególnych istot. Dlatego też gdy zajął miejsce przy wskazanym stole obejrzał się jeszcze za siebie patrząc jak koty się bawią. Niesamowicie wyglądały! I jak tak teraz się zastanawiał, chętnie by pogłaskał, nawet ryzykując rękę. Na pytanie Asity nie odwrócił na niego początkowo wzroku.
       - Chciałbym nie robić Ci problemu. Może być kanapka, serio. – Zapewnił siadając zaraz prosto bo jednak gdy żółte ślepia tygrysa ponownie w nim utknęły, przeleciał go po plecach dreszcz. Wtedy też zaczął obserwować po co Asita sięga, zerknął jeszcze na Omariego któremu się uważnie przyjrzał po czym uśmiechnął się wdzięcznie dziękując za zaoferowaną pomoc. Szczególnie tak niespodziewaną. Jednocześnie Asicie nie odpowiadał bo co miał powiedzieć na słowo którego po chwili nie umiał powtórzyć? Dopiero za trzecim razem odkopał w pamięci i… nic z nim zrobić nie umiał bo nie miał ani obrazu do przypisania ani odpowiedniego tłumaczenia. Za to brane składniki: proste acz aromatyczne, częściowo nieznane, były interesujące! Zaczął się zastanawiać co powinno z tego powstać i jaki będzie miało kształt.
       Na aromat który zaczął unosić się w kuchni po pierwszych chwilach smażenia jego żołądek zareagował jeszcze głośniej. Aż się musiał chwycić i uśmiechnąć nieco przepraszająco bo ani to eleganckie ani przyzwoite. Ale nic nie mógł poradzić, niezwykle pieściło mu zmysły. Jednocześnie skupił na nim pełną uwagę słuchając o kulturze o której nie miał pojęcia, a na informacje kiwał lekko głową.
       - Będę mógł jeszcze czegoś spróbować? Lubię rodzynki. – Zapewnił, a przyglądając się temu co zostało postawione przed nim, nie umiał się powstrzymać przed oblizaniem. Dopytał jeszcze dokładnie o to co je i jak ma to jeść po czym zabrał się za powolne przeżuwanie topiąc się na każdy kęs. Było… niesamowicie inne! Smaki mieszały się, połączenie słodkiego i ostrego był idealnie zbalansowane. Z każdym kolejnym gryzem był jeszcze mocniej głodny i coraz bardziej syty. Ostatecznie, nie dojadł porcji i chociaż nie wiedział na ile to dobrze, a na ile niewłaściwie naprawdę nie umiał już zmieścić. No i Asita ponownie mu znacząco zaimponował, zdobył kolejny plusik w jego oczach. On raczej nie gotował i szczytem było zrobienie odpowiednio ściętej jajecznicy albo kolorowych kanapek.
       - Zdecydowanie lepiej. Nie czuję… jakbym ich stracił. Obecność Twojego taty daje nadzieję. – Przyznał nieco niepewnie czy może tak to nazwać ale tak czuł. Nie mogły bowiem wyginąć wszystkie najsilniejsze bóstwa bez pozostawienia na nich skazy, szczególnie że byli mocą z ich mocy. Dlatego też tak dobitnie teraz odczuwał zmęczenie, ból w kościach i obitych mięśniach ale i przyjemne najedzenie, bo pozwolił sobie na nadzieję, że po prostu siedzą w Asgardzie. Nie mogło być inaczej.
       Proponując się ze zmywaniem w ramach wdzięczności spojrzał na niego spod lekko przymrużonych oczu gdy mu zabroniono. Nie chciał być gościem dookoła którego się skakało. Miał dwie ręce i pracy się nie bał! No ale przecież warczeć nie miał zamiaru. Dlatego też zajął się drapaniem wielkiego pyska Gieni która wydawała się wręcz uśmiechać na fakt bycia w domu i tak! Wyciągnął rękę do tygrysa delikatnie trąc jego policzek. Był niezwykle szorstki aczkolwiek przyjemnie ciepły w dotyku. Niesamowite uczucie.
       - Właśnie… miałem o to pytać. – Przyznał z lekkim uśmiechem zakłopotania słysząc propozycję wspólnego spania. Cóż, dwie na trzy noce spędzili w jednym łóżku i chociaż całkowicie przypadkowo, spało się wybornie! A gdy teraz był w takiej a nie innej sytuacji, jego obecność obok była na wagę złota. Dlatego wpatrując się w jego plecy szukał jakiś oznak niechęci, a takich nie dostrzegając nieco szerzej się do siebie uśmiechnął. Postanowione!
       Wchodząc do pokoju Asity nie mógł pozwolić sobie na grzeczność. Interesowało go absolutnie wszystko co tam się znajdowało i chociaż pierwszy raz na szybko, rzucił spojrzenie w każdy kąt. Ciepłe kolory zarówno ścian, podłogi jak i mebli koiły zmysły. Niemniej, dało się zatracić w licznych wzorach, w ozdobach i mozolnych uosobieniach właściciela tego pomieszczenia. Oczywiście nie zapytał chociaż korciło – przykładowo po co mu ten kącik przyzywania demonów. Odpowiedź jednak wydawała się zbyt oczywista żeby chciał aby padła na głos. Wielkie łóżko z moskitierą na które najpewniej nie miałby dziwnych skojarzeń gdyby Asita nie zaczął się rozbierać. Spojrzenie w bok upewniło go, że czekoladowy przystojniak został w samych bokserkach. I z dziwnego powodu, nagle zaczęło mu to przeszkadzać. Zrobiło się mu gorąco, musiał poprawić koszulkę przy kołnierzu i zaczesać włosy za ucho. Jak było ich więcej mógł go zaczepiać ale obecnie? Sam na sam z nim?
       - Dziękuję. – Skwitował na swoje rzeczy po czym dopadł do torby wyciągając ładowarkę. Nie mógł pozwolić na zerwanie kontaktu ze swojej winy! Jednocześnie tak było nieco łatwiej gdy poczuł na policzkach rumieńce. Zazwyczaj tak nie miał… ale zazwyczaj był w takich sytuacjach z jednego powodu i z jednej potrzeby… przygryzł więc krawędź koszulki nakazując sobie opanowanie po czym zaraz sam zrzucił rzeczy. Nie chciał spać w ubraniu chociaż z założenia, gdy się ociągał i musiał zostać pogoniony żeby się położyć, nieco się od niego odsunął. Przynajmniej do pierwszego półsnu gdy wsunął się w jego ramiona najlepiej odpoczywając na jego piersi. Tak było zdecydowanie bezpieczniej, a i pewny uścisk pozwolił mu pozostawić za sobą resztki niepokoju.
       Postanowienie odwiedzenia Afryki było naturalną konsekwencją zasłyszanych informacji od – jak się okazało – Zapomnianego Boga. Kazał wszystkim wyjść. Był sam ze stworzeniem, które swoją wiedzą dorównywało jemu, które wiedziało i widziało tyle co jego oczy. Nie podważył więc konieczności konsultacji, a jako że Alexy przebywał obecnie w Etiopii pierwszą osobą która się mu nasuwała na myśl była Soa. Kobieta o niezwykłej inteligencji i sposobie bycia. Kiedyś się dobrze znali, zawsze ją ciepło wspominał i mając nadzieję, że i ona kocha swego wnuczka tak mocno jak on kochał swojego, zechce z nim podjąć dialog. Dlatego kazał Thorowi się ogarnąć, Hel zostawił pod pieczą ich domostwo, a Hajmdala pogonił by natychmiastowo otworzył Bifrost. Prosto w serce czarnej ziemi.
       Uderzenie mostu zafalowało wzburzając tabuny pyłu, magnetyzując powietrze i pozostawiając runiczny znak wyryty kilka milimetrów w głąb piachu. On obecnie ubrany w biały garnitur poprawił sobie kapelusz i opierając złożone dłonie na krótkiej lasce rozejrzał się po okolicy. Piękny domek którego przynależne ziemie porastała nieco pożółkła zieleń sprawiły, że jeden z jego kącików drgnął. Uderzył lekko laską o ziemię po czym wolnym, spacerowym krokiem ruszył w stronę dwuskrzydłowych drzwi pozwalając aby towarzyszący mu blondyn został nieco z tyłu. Thor dla bezpieczeństwa rozglądał się po okolicy ale nic niepokojącego nie dostrzegał. Dlatego Mjolnir sprawiający wrażenie jakby ważył tyle co piórko oparty był o jego ramię. To odziane w zwyczajną koszulkę w kolorze granatu idealnie pasowało do ciemnych, potarganych dżinsów i ani trochę do obecnego klimatu. Dodatkowo ciepła bluza przewiązana w pasie i jakby się z księżyca urwał.
       - Czy Alexik tu jest? – Dopytał nieco zaniepokojony na co starszy białowłosy pokiwał głową. – I nic mu nie jest? – Dopytał na co już nie otrzymał odpowiedzi. Tylko go to zmartwiło.
       Zanim Odyn zapukał do drzwi zdjął z głowy kapelusz, przeczesał siwe włosy i poprawił brodę. Gdy uderzył dwukrotnie spojrzał jeszcze w oczy syna i uśmiechając się do niego pocieszająco. Następnie jego jasne oczy padły na mężczyznę który raczył otworzyć.
       - Witam. Podobno gościcie pod swoim dachem mego wnuka.
       - Wnuka? - zapytał zdziwiony zastanawiając się przez chwilę, po chwili robiąc lekkie "o" z ust i jeszcze szerzej otworzył drzwi zapraszając gestem do środka.
       - Tak, Alex i Asita pewnie teraz śpią, więc proszę wejść... Pozwólmy im pierw odpocząć.
       - Dziękuję bardzo. Odyn Asynja, a to mój syn Thor. Przepraszamy za najście aczkolwiek sytuacja nie sprzyja. – Przyznał przedstawiając się po czym spojrzał na sączącą spokojnie kawę kobietę. Do niej uśmiechnął się zdecydowanie szerzej i podchodząc do niej ucałował jej oba poliki.
       - … czy mogę?! – Zapytał zniecierpliwiony, a otrzymując pozwolenie i po wskazaniu mu drogi poszedł zajrzeć do pokoju na co Odyn na razie nie reagował. Pozwolił blondynowi rozeznać się w stanie ukochanego bratanka. Sam tak mocno się nie niepokoił skoro Soa tu była.
       - Witaj moja piękna. Wybacz, że tak z nienacka ale prawie wszyscy moi bożkowie i pomniejsi bogowie wyginęli. Kielich został zniszczony, a w moim pałacu pojawił się Zaginiony Bóg. Chciałem się z Tobą skonsultować, chciałbym wiedzieć czy Alexy się czegoś dowiedział i stworzyć plan. Odnalezienie kielichów przestało grać jakąkolwiek rolę. – Zauważył podenerwowany chociaż próbując zachować spokój. Jednocześnie Thor który wrócił do kuchni z nieudolnymi próbami powstrzymania debilnego uśmiechu w ogóle mu tego wszystkiego nie ułatwiał.
       - Chętnie napiję się kawy. Wasze smaki zawsze mnie łechcą. – Zapewnił dając jej znać, że zajrzy do wnuka i po wetknięciu nosa do pokoju zrozumiał skąd dziwna energia blondyna. Rudzielec był cały i zdrowy, a jego obecna pozycja wywołała gwałtowne zaskoczenie na twarzy Starego Boga. Aczkolwiek zaraz się zaśmiał pod nosem. – Rozumiem, że ten młodzieniec to Twój wnuk? – Dopytał wracając na miejsce i zajmując jedno z krzeseł. Przy tym z chęcią wyciągnął rękę do tygrysa i zaczął go drapać za uszami.
       Soa unosząc koleją już filiżankę energicznie, acz dystyngowanie skinęła głową.
       - Ach, witaj Odynie, cóż za przemiła niespodzianka w nieszczęśliwym dla bogów czasie. Czułam w gwiazdach, że wkrótce ponownie się spotkamy - westchnęła cicho i uśmiechnęła upijając drobny łyczek napoju.
       - Nie tylko twój dom miał taki problem. O ile dobrze przewiduję  w Afryce nie zostało więcej niż dziesięć osób. Sama nie rozmawiałam jeszcze z chłopcami, więc nic nie mogę dodać - machnęła ręką lekko jak piórko rozkładając nieopodal kolejną zastawę deserową do kawy przygotowaną przez syna. i kontynuowała rozmowę dopiero po powrocie Odyna.
       - Widzę po minie, że już zaspokoiłeś swoją ciekawość. Tak, to mój wnuk. Jego drugi ojciec twierdził, że jest zbyt miękki jak na wyprawę, z czym absolutnie się nie zgodziłam, poza tym wychodzi na to, że chyba całkiem nieźle dogaduje się z twoją krwią - jej mina była przychylna, choć delikatnie znacząca i rozbawiona.
       - Uroki młodości... –
       - Wysłanie ich poza granice naszych domów było ryzykowne, sama rozumiesz, że wolę zobaczyć na własne oczy czy ma obie ręce tam gdzie być powinny. – Przyznał unosząc lekko laskę na co Thor musiał poważnie zastanowić się jak powstrzymać to wszystko co cisnęło się mu na usta. Tylko przez wzgląd na ojca.
       - U mnie jest podobnie. Obawiam się, że u wszystkich wiar będzie tak samo. Doszły mnie słuchy, że zaczęli wracać Zapomniani Bogowie, a moc zmieniła swój bieg. – Kontynuował po upiciu pierwszego łyka kawy.
       - Z tego co wiemy, po prostu zaliczyliśmy restart. – Wtrącił się, a otrzymując od Omariego kawę, posłał mu szeroki uśmiech.
       - Uogólniając oczywiście. Nie wiemy jeszcze co się stało dokładnie z mocą i jak to będzie na nas w najbliższym czasie oddziaływać.

       Szczerze powiedziawszy, spodziewał się, że zaczepiając Asitę nieco się poprzepychają, podzióbią do siebie znaczącymi tekstami i wstaną. Wylądowali bowiem w sytuacji która widocznie nieco krępowała ich obydwu i rozluźnienie tej dziwnej atmosfery wydawało się mu na porządku dziennym, potrzebne. Pomylił się. W momencie gdy poduszka wylądowała na twarzy Afrykańskiego Bóstwa, a on z szyderczym uśmiechem czekał na mowę poddańczą ostatnie czego by się spodziewał to ruch. Powolny, przemyślany i stawiający go w bardzo niecodziennej pozycji.
       Jego wzrok mimowolnie powędrował na twarz Asity, wsłuchał się uważnie w jego głos który sugerował mu co za chwilę mogłoby się stać. Co na pewno się stanie jeżeli tego skutecznie nie przerwie. A jednak nie potrafił. Nie rozumiał tego co podpowiadał mu umysł, zamiast tego słuchał swojego ciała i serca które połechtane kolejnymi gestami zaczynały grać dokładnie tak jak Asita by chciał. Mózg natomiast się wyłączał.
       Początkowo nie złapał tym czym w niego rzucił. Później zrobił nieco idiotyczną minę ponownie czując jak krew napływa mu na twarzy. Później poszło już lawinowo. Czując palce na swojej twarzy, kierujące się w dół, uchylił delikatnie usta z których uciekł płytki oddech. Wręcz się nadstawił, nieco uniósł brodę dając mu pełen dostęp, nie starając się nawet wziąć pełnego oddechu. Wydawało się mu, że przy takim zabiegu, gdyby jego płuca w pełni napełnił zapach jego ciała, nie miałby już żadnych oporów. Tymczasem obecnie po prostu leżał. Z rękami coraz mocniej zaciskającymi się na prześcieradle którym byli podczas drzemki przykryci, z dreszczami oblewającymi każde miejsce które on tak delikatnie gładził.
       Cała jego pierś była pokryta gęsią skórką chociaż ciało rozgrzane było do czerwoności. Oddech nadal płytki, językiem zwilżył delikatnie usta śledząc każdy jego ruch, wręcz mając nadzieję, że jego palce przejadą po miejscach w których on dotyku pragnął. Większa od niego dłoń zacisnęła się na jego palcach, ręka pociągnięta nad jego głowe stanowiła swego rodzaju obietnicę. Nie był pewien czy chciał. Gdyby zastanowił się na trzeźwo najpewniej by przyłożył mu palec do ust i się figlarnie uśmiechnął. Obecnie jednak był nim upity. Uśmiechem, pewnością w oczach, spokojem z jakim wykonywał kolejne ruchy które w pewien sposób sprawiały, że po prostu nad nim dominował stawiając go w nowej sytuacji. Sytuacji w której nie musiał uwodzić, nie musiał nic inicjować, miał po prostu czerpać pełnymi garściami z tego jak ogromnie mógł być nim ktoś zainteresowany. Jednak nie było to agresywne, dawał mu pełną swobodę do tego żeby przejąć inicjatywę, pokazywał mu jedynie kierunek w którym mogliby razem się skierować. Wtedy też rozchylił usta wodząc za nim już nie tylko wzrokiem ale i twarzą. Chciał trafić w te pełne wargi, skosztować ich i gdy był już tego tak blisko Asita po prostu cmoknął go w czoło.
       Jakby całe to napięcie seksualne z niego zeszło, odeszło w zapomnienie chociaż niezaspokojone. Zrobił się jeszcze bardziej czerwony – o ile było to w ogóle możliwe – i chowając twarz w dłoniach przewrócił się na bok, plecami do niego. Poleżał tak chwilę i czując, że to jednak kiepski pomysł przewalił się na brzuch chowając wszystko to co mogło być podejrzane. Schował się pod poduszką którą naciągnął sobie na głowę i… restartował system. Nadal bowiem oddychał nieco za płytko, było mu gorąco, zimno, był podniecony i całkowicie spokojny, upojony towarzystwem i nienasycony dobrocią jego serca.
       - Mmkaskn iśnks na ksnkask. – Mniej więcej tyle jego bełkotu było słychać na pytanie o randkę, a gdy poczuł tyknięcie w bok odwrócił twarz policzkiem do materaca i powtórzył. – Bardzo chętnie pójdę na randkę. – Przyznał wracając leżeć pod poduszką przez następne co najmniej dziesięć minut. Oszalało serce, umysł, ciało i zdrowy rozsądek. Musiał ochłonąć.
       Po tym jak w pomieszczeniu zawitał kolejny Bóg, oczy Odyna skierowały się mimowolnie w jego stronę. Przeżył więc musiał mieć niezwykle silny patronat chociaż jego usposobienie biło po oczach. Przypominał nieco ojca Alexa, przynajmniej przy pierwszym poznaniu i pierwszym oskarżycielsko wymierzonym zdaniu. Zasadniczo, nic nowego. Bogowie zawsze się kłócili, zawsze byli podzieleni i istniały konflikty. On jako Wszechojciec musiał znosić obie strony, cierpliwie ich wysłuchując i starając się być personą neutralną. Zasadę tą złamał dopiero po narodzinach Alexego i… w ogóle nie żałował. Obecnie jednak się nie wtrącał dalej sącząc, tym razem już herbatę która podobnie aromatyczna co kawa zwyczajnie go cieszyła. Jednocześnie jednak, dał znać Thorowi aby ten trzymał gębę na kłódkę – jedno poważne spojrzenie wystarczyło aby blondyn usiadł głębiej w koszykowym krześle i naburmuszony objadał się ciasteczkami. To chyba już jego druga patera…
       Obydwaj nie komentowali tego co się działo. To nie był ich teren aby się wtrącać. Byli tu gośćmi proszącymi o pomoc, o konsultację. Przynajmniej do momentu aż nie uchylił się dotąd zamknięte drzwi, a z pokoju w którym spała dwójka Nowych Bogów nie wyszedł gospodarz. Odyn od razu odchylił się na krześle łapiąc jasne oczy wnuka, który wiązał włosy w wysoki kok. Uśmiechnął się do niego i widział jak ten chce do niego podbiec ale powstrzymały go słowa na które wszyscy trzej Nordyccy Bogowie spojrzeli na nieznajome Afrykańskie Bóstwo. To, że się denerwował to była jego sprawa ale to, że śmiał podważać siłę innej wiary zakrawało o konieczność zwrócenia mu uwagi co widocznie chciał zrobić Alexander gdyby nie… Asita.
       Rozmowa poza tym, że zakrawała o sugerowanie niekompetencji (co było zabawne zważywszy, że nie wiedział do kogo i o czym mówi) zeszła na fakt tego co mogło – i działo się – za zamkniętymi drzwiami pokoju Asity. Alex lekko się podenerwował, spojrzał na dziadka który patrzył na niego tak jakby tej uwagi nie usłyszał, jakby cieszył go po prostu widok wnuka. Później jego jasne oczy uciekły w drugą stronę, na wuja każącego mu niewerbalnie zachować spokój, jakby mówił, że „nic się nie stało, nie zauważył”. Nie powstrzymało go to jednak przed złapaniem w zęby kawałka kamienia z runami, który nosił na rzemyku w zęby i przygotowaniu do podniesienia rękawicy. Chciał się przekonać z kim miał do czynienia. Co też za „bezużyteczne gówno” przed nim stało? Chętnie mu pokaże gdzie ma takich pseudo bożków i najpewniej by na niego ruszył gdyby nie, ponownie, Asita.
       Gdy poleciał jeden jedyny precyzyjnie wymierzony cios z jego ust uciekło ciche „och”. Thor w tym momencie parsknął w filiżankę, a Odyn wrócił do sączenia herbaty zachęcając wnuka żeby jednak do niego podszedł. Alex jednak chwilowo się nie ruszał robiąc za wsparcie taktyczne Asity. Przynajmniej taki miał zamiar ale słysząc sposób w jaki ten się odezwał, to co nagle się z nim wydarzyło, jednak zrobił krok w tył. Nie żeby się go bał! Nie chciał po prostu dostać rykoszetem.
       Thor w tym czasie siedział z uchylonymi ustami z których chwilę temu uciekł łyk herbaty który wziął wpadając z powrotem do filiżanki. Spektakl który odbywał się tuż przed jego nosem był wyborny. Nie wiedział kim był ten słodziak, którego tak namiętnie przytulał jego ukochany bratanek ale zrobił na nim ogromne wrażenie! Silny, dobrze zbudowany, konkretny w swoich poczynaniach. No i jego patronat, zagadkowy chociaż wywołujący ciarki na plecach. Chyba przez tą mieszankę szoku, zachwytu i chęci na więcej jego dłoń trzymająca dotąd młot powędrowała w stronę tego młodego Boga aby go wesprzeć. Owszem, Alex próbował zachować zdrowy rozsądek i mężczyznę imieniem Asita zawołał. Ale było za późno. Ten po chwili wziął Mjolnir w dłoń, a blondyn za plecami usłyszał ciche kaszlnięcie ojca.
       Odyn w tym momencie spojrzał swojej drogiej przyjaciółce w oczy, a widząc w nich tylko dumę uśmiechnął się do niej nikle.
       - Wiele wyjaśnia. – Rzucił jedynie po czym odłożył filiżankę czekając na to co się będzie dalej działo. I podziało się. Awanturnik nieźle się wystraszył, przeprosił, a w pokoju powoli zaczynało się uspokajać. O dziwo nie z napięcia, a całego tego szoku jaki wywołała ta chwila nieporozumienia. W tym czasie Odyn wstał z miejsca i pozwolił żeby Alex omijając Delmara leżącego na ziemi (specjalnie go kopiąc w ramię) podszedł do niego i mocno go przytulił.
       - Jak się czujesz Alexy? Wszystko dobrze? – Zapytał głaszcząc rude włosy niszcząc tym samym niedbały kok.
       - W dupie mam cioteczkę, montuję w Asgardzie przekaźnik. Mam mieć z wami kontakt, niezależnie. – Oświadczył nieco łamliwym tonem na co został jeszcze mocniej przytulony i pogładzony po głowie.
       - A ja? – Upomniał się wstając z miejsca na co Alex odsunął się od Odyna, wziął spokojny oddech, odwrócił się do Thora i jak początkowo uśmiechał się do niego ciepło tak grymas ten szybko stopniał do takiego rozgoryczonego.
       - A Ty co masz taki idiotyczny uśmiech? – Wysyczał przez zęby a zgarnięty do potężnej piersi sapnął niezadowolony.
       - Kim jest Twój nowy kolega? Bardzo przystojny. I ten sierpowy, bardzo mi się podoba, ślicznie razem wyglądacie. Dobrze Cię traktuje? Całowaliście się już? Pamiętasz o zabezpieczeniach? Nie zrań go, wydaje się bardzo miły. Odwiedzi nas? Zaprosisz go na randkę? – Słowotok jaki wylał się prosto do ucha Alexa był cichy, w rodzimym języku żeby nikt niepotrzebnie się nie interesował i TAK MOCNO KRĘPOWAŁ. Jego twarz na chwilę ponownie zrobiła się czerwona, musiał walnąć wuja w ramię. – Czyli tak! – Prawie krzyknął po czym odwrócił się do Asity i łapiąc go za rękę mocno ją potrząsnął.
       - Witaj mój drogi Asito, jestem Thor, wujek Alexia, możesz mówić mi po prostu Thor albo wujku, jak wolisz, witam w rodzinie. Jestem szczęśliwy, że jesteś godny! Musisz nas kiedyś koniecznie odwiedzić. – Ponowny słowotok w boskim języku sprawił, że Alex pomasował nasadę nosa. Najchętniej by w niego teraz młotem rzucił ale po tym jak Mjolnir spoczął na ziemi, a on spróbował go podnieść magia stawiła taki opór, że rudzielec tylko sapnął i go w spokoju zostawił. Zamiast tego uderzył wuja z pięści w żebra i odgonił go od Asity.
       - Sho, sho! Zostaw go!
       - Witaj Asito, zajmijcie miejsce chłopcy, chcielibyśmy wam zadać kilka pytań. – Rzucił Odyn proponując wolne miejsca na co Alex od razu usiadł koło Asity którego posadził obok swojego dziadka, daleko od Thora żeby ten nie mógł go molestować. Nie powstrzymywało go to przed wlepieniem w nich oczu z miną największego skarbu na jaki kiedykolwiek patrzył na co rudzielec przewrócił oczami.
       - Czy moglibyście opowiedzieć co wydarzyło się w Egipcie? – Zaczął rozlewając do czystych filiżanek dwie porcje świeżo zaparzonej kawy.

       Radość jaka nagle zapanowała w jego sercu była jednocześnie bodźcem do całkowitego uspokojenia się. Jego dziadek i wujek żyli i mieli się dobrze, jego cioteczka również. Asgard chociaż zadrżał w posadach zajmował swoje zaszczytne miejsce tam gdzie on go pozostawił i chociaż ponieśli ogrom strat, byli i nic im nie groziło. Była to myśl pocieszająca. Wszyscy Ci którzy go szanowali, którzy zawsze powtarzali jak mocno go kochają i jak wiele dla nich znaczy byli przy nim i mogli stawić czoła wyzwaniu które wcześniej leżało na jego barkach. Obecnie problem urósł do rangi końca świata co najpewniej było powodem zgromadzenia się tak licznych silnych Starszych Bogów. Powietrze aż wibrowało od mocy, a może to on? Może to nadal wina Asity, który go przed chwilą rozgrzał do czerwoności? Rzucił mu spojrzenie kątem oka gdy już zajęli miejsca przy stole.
       Szczęśliwie nie musiał kontynuował płynięcia z nurtem myśli pod szlachetnym tytułem „a co by się stało gdyby” bo chociaż w bardzo spokojnej atmosferze, przystąpiono do tego na co wszyscy czekali: ich wniosków. Pierwszy zaczął Asita, a on pozwolił mu mówić. Wszystko się przecież zgadzało, nic dodać nic ująć, o ich małych libacjach i tym, że postanowili chwilami po prostu żyć nikt nie musiał wiedzieć. Szczególnie, że obecnie o tym wiedział tylko on i Asita. Słysząc natomiast o wizji spojrzał na niego nieco zdziwiony, sam miał bardzo podobny sen tamtej nocy, a zapytany pokiwał głową twierdząco.
       - Dokładnie te same rzeczy mi się śniły. Laurowy zagajnik, zalanie złotem, pomieszczenie wypełnione krwią i tysiące krzyków umierających bogów. Widziałem też wielki piec, jaskinię w której buchały płomienie i słyszałem dwa głosy. No i biały materiał. – Zapewnił na co Odyn zamyślił się rzucając spojrzenie Soa po czym wrócił wzrokiem w filiżankę kawy. Powoli wszystko się układało w całość, powoli wysnuwał się na prowadzenie jeden z ich współboskich towarzyszy który widocznie zwrócił się przeciwko całemu swojemu światu.
       - Ten piec, czy było tam jeszcze coś co pamiętasz? – Dopytał na co rudzielec zamyślił się na chwilę.
       - Formy, kowadło. Wielkie młoty. – Przyznał chociaż były to tylko jego domysły. Nie był pewien czy aby na pewno to tam widział chociaż ta odpowiedź starszego boga widocznie usatysfakcjonowała.
       - Innych nie pamiętam chociaż rozwaliliśmy trzy. Mój to był ewidentnie Surt.
       ¬- Ragnorok. Jego pojawienie się będzie początkiem końca. To on rozpocznie zmierzch bogów. – Wyjaśnił Odyn na co Alex pokiwał twierdząco głową.
       - Ogólnie jak o tym rozmawialiśmy to w każdej wierze był to bóg bądź stwór który miał być odpowiedzialny za koniec świata który znamy. – Zapewnił bo chociaż rozmawiał tylko z Kaiem i Pomirem na ten temat, wniosek nasuwał się sam.
       Po ich słowach rozpoczęła się dość dziwna konwersacja. Odyn i Soa wymieniali między sobą półsłowa. Omari i Thor zajęli się rozważaniem tego czy rzeczywiście nadchodzi zmierzch bogów, a on? On siedział i sączył wyborną kawę której cieszył się każdym łykiem. Przynajmniej do momentu gdy nieco nadstawił ucha do pochylającego się nad nim Asitą.
       - Dziękuję za obronę honoru ale absolutnie nie chodzi o Twój sierpowy. A Mjolnir. – Wyjaśnił pochylając się nad nim, a widząc jego pytającą minę obiecał, że mu później wyjaśni o co chodzi z młotem. Nie widział teraz specjalnie sposobności na chwalenie się tym jak mocno miał nieczyste serce i jak bardzo magia otaczająca broń szlachetnego Thora nie pozwalała się mu podnieść. No i co to wszystko oznaczało dla Asity. Na kolejną kwestię natomiast potarł w nerwowym geście kark uśmiechając się przy tym do niego lekko, nieśmiało. Chwilę jeszcze patrzył mu w oczy nie wiedząc jak to skomentować, sam był mocno zadowolony wizją wspólnego spotkania mającego ewidentnie jedno na celu i najchętniej by nieco znowu zatonął w miodowym spojrzeniu gdyby nie wuj. Ten zaś się na nich patrzył, a gdy napotkał spojrzenie spod zmrużonych powiek jedynie szerzej się uśmiechnął.
       - Przestaniesz? – Zapytał go w ojczystym języku na co ten wzruszył ramionami samemu się prosząc! Alex zjechał nieco niżej na krześle i szybkim ruchem pchnął ten mebel na którym siedział blondyn sprawiając, że poleciał do tyłu.
       - Och nie, wuju! Mówiłem żebyś się nie kołysał. – Oznajmił zbolałym, teatralnym tonem na co Thor wyjrzał zza blatu stołu obdarowując bratanka dokładnie tym samym spojrzeniem jakie ten chwilę temu wymierzył w niego.
       - Dziękuję, że się martwisz ukochany Alexiu. – Ten sam, sztuczny ton i po chwili obdarowali się wymuszonymi, szerokimi uśmiechami. Wtedy też Thor zaczął się zbierać, postawił krzesło i usiadł obrażony niczym mała dziewczynka już na nich nie patrząc, przynajmniej na chwilę.
       - Gdziekolwiek. Nie specjalnie byłem poza Skandynawią więc wszystko mnie zainteresuje. – Szepnął do Asity zapewniając go, że czy to będzie sawanna czy środek miasteczka, będzie szczęśliwy. Jednocześnie, po chwili wrócił myślami do tego co działo się między najstarszymi w tym pomieszczeniu, a jego oczy skierowały się na kolejną osobę która weszła do środka.
       Chłód jaki bił od mężczyzny kazał się mu skrzywić. To jak oschle potraktował Asitę, który nazwał go ojcem wywołał ścisk w jego żołądku. Cóż, przynajmniej jakkolwiek się do niego odnosił w przeciwieństwie do jego ojca. Ten nie miał zamiaru mieć z nim nic wspólnego co kiedyś go niezwykle bolało, teraz nie widział powodu dla którego miałby się tym przejmować. Niemniej, nie umiał sobie odmówić przepełnionego pogardą spojrzenia wymierzonego w Tau. Głos Sao szybko go wybił z myśli i jego niebieskie oczy wróciły na tą dwójkę.
       - Poza tym, dalsza część wizji wskazuje na to, że cały problem wywołany jest przetopieniem kielichów w Boskiej Kuźni. To na nią wskazują piece i formy. Niestety problem leży w tym, że jak kilka silnych wiar wie gdzie znajdują się części klucza do niej tak sama informacja o tym gdzie znajduje się wejście zaginęła. Istnieją pogłoski, że Indiańskie Bożki Ameryki miały kiedyś mapę ale tak jak mówi Soa, jeżeli nie istnieją to nie pomogą. – Dodał wodząc spojrzeniem po wszystkich zgromadzonych. – Kuźnia daje też niebezpieczne możliwości zmiany złota w nowy przedmiot. W prawdzie karły wiele rzeczy stamtąd zabrały ale jeżeli odpowiedzialna jest za to tak silna wiara jak ta z południa Europy, mogli wejść w posiadanie form.
       - Co można zrobić ze tego złota? – Zdziwił się na co Odyn spojrzał na niego nieco zbolałym wzorkiem.
       - Broń której siła będzie bardziej znamienna niżeli Zmierzch Bogów. Przedmioty pozwalające na rzeczy, które wykraczają poza nasze pojmowanie, poza to co naturalne. – Wyjaśnił na co Alex ponownie poczuł ciarki na karku.
       - Wyznaczę Hajmdala, Boga Czujności, aby sprawdził jak wiele wiar przetrwało, jak kształtuje się sytuacja. Następnie Thor sprawdzi kto chce zostać naszym sojusznikiem. – Zaproponował ze swojej strony na co Bóg Piorunów spojrzał na Omariego. Cóż, jeżeli których z Ojców miał zostać wyznaczony do tej misji u jego boku, miał nadzieję, że to będzie ten milszy.
       -Chętnie wspomogę Thora w jego działaniach- odezwał się Omari zerkając jednocześnie na śledzącego go wzrokiem boga. Nie chciał skazywać blondyna na tułaczkę przez świat u bogu ojca z góry. Jakby nie doszło między nimi do kłótni to z szoku zostałby chyba posągiem.
       Słysząc odpowiedź Odyn pokiwał głową po czym spojrzał w sufit jakby szukał w nim odpowiedzi. Zamiast tego doskonale wiedział, że są teraz bacznie obserwowani, a komunikując się w myślach z Hajmdalem już w tym momencie wydał mu wszystkie instrukcje. W końcu wiele miejsc wszechwidzący Bóg miał do sprawdzenia i nieco wody upłynie zanim zajrzy w każdy zakamarek wszechświata.
       - Co teraz mamy robić? – Zapytał w momencie gdy poczyniono wstępne ustalenia. Wszechojciec spojrzał wtedy na Soa a później w oczy swojego wnuka uśmiechając się do niego pocieszająco.
       - Wizje mają to do siebie, że cierpi od nich psychika. Dodatkowo wiem, że ucierpieliście fizycznie. Może zrobimy sobie dzień przerwy? Musimy ustalić gdzie są części klucza do Kuźni. Najprawdopodobniej tam znajdziemy tak winnych jak i dowiemy się przeciwko czemu przyjdzie nam się niedługo zmierzyć. – Przyznał, a widząc, że jego słowa mogą wywołać protest Afrykańskich Bogów spojrzał spokojnie w oczy Tau. – Przetapianie kielichów wymaga specjalnych warunków i umiejętności. Dodatkowo skondensowana w nich pierwotna moc niesie za sobą konsekwencje, nakłada ograniczenia. Zakładając, że ktoś ma wszystkie kielichy, chce je przetopić i doszedł do wniosku, że niszcząc te wiar najsilniejszych pozbył się potencjalnych wrogów zyskujemy na tyle czasu aby obmyślić i przeprowadzić plan zapobiegnięcia katastrofie. Istnieje jednak wiele potencjalnych przeszkód które musimy sprawdzić. Może się okazać, że my Starzy Bogowie, nie będziemy mogli przekraczać pewnych granic terytorialnych. Trzeba wszystko sprawdzić, a to przy naszych ograniczonych zasobach będzie trwało.
       -To rozsądny wybór Odynie- odezwała się Soa nie pozwalając wtrącić się pierwszemu ojcu z góry.
       - Niech chłopcy mają trochę wolnego, zanim ustalimy konkrety. Siedzenie przy nas im nie pomoże - kiwnęła kończąc głową do młodych bóstw przyzwalając im tym samym na odejście i wrócenie do pokoju lub cokolwiek innego co chcieli robić.
       - Zechciałabyś odwiedzić ponownie Asgard? – Zagaił lekkim tonem kobietę po czym podziękował za całą gościnę i wstał. Szukać odpowiedzi musieli w starych księgozbiorach i chociaż chciał zmobilizować do tego wszystkich istniejących bogów, musieli do tego opuścić to przytulne miejsce. W tym czasie Alex wstał, został jeszcze pogłaskany po głowie po czym pogonił Asitę w stronę pokoju dając mu znać, że albo uciekną albo im zaraz znajdą robotę. Po drodze zatrzymał go jednak chwytając za przedramię, pokazał mu leżący na ziemi Mjolnir po czym chwycił za rękojeść, szarpnął dwa razy, a gdy młot ani drgnął kazał mu ten moment zapamiętać.
       Wchodząc do pokoju podszedł do swoich torb szukając w nich odpowiednich rzeczy. Skoro to miała być randka to musiał wyglądać jak na randkę przystało. Jasne spodenki w których nie powinno być mu ciepło, koszula której rękawy podwinął do łokci. Zaplótł włosy w zgrabny warkocz i wcisnął w nie okulary przeciwsłoneczne. No i nasmarował się kremem bo już czuł, że wróci czerwony jak rak. Delikatnie psiknął się perfumom z trawą cytrynową i był gotów do wyjścia.
       I chyba lekko się denerwował.

       Przebrany w równie eleganckie acz luźne rzeczy Asita przyciągnął od razu jego spojrzenie. Posłał mu przy tym spokojny uśmiech i kiwając żeby ruszył do wyjścia zamknął za sobą drzwi pokoju. Wtedy też rozejrzał się po opustoszałym pomieszczeniu, a czując w powietrzu zapach bryzy zrozumiał, że ten kto miał odejść właśnie znalazł się w Asgardzie. Szkoda, że ich zostawili. Był ciekaw jak Afrykańskie Bóstwa zareagują na miasto ze złota lewitujące nad niekończącym się morzem. Jemu za pierwszym razem po prostu zaparło dech. Stał na środku Bifrota i podziwiał z dobry kwadrans przed tym jak postanowił w ogóle podjąć jeden krok naprzód.
       - Och, nikogo nie ma. Zabiorę Cię tam kiedyś. Asgard to miejsce które trzeba zobaczyć przynajmniej raz w życiu. – Obiecał mu po czym drapiąc grzecznie siedzącą sobie Gienie po policzkach, pożegnał się z nią i wyszedł czekając aż Asita wszystko pozamyka. Słysząc o samochodzie chciał o coś zapytać, nawet uchylił usta po czym dotarło do niego ponownie jak idiotycznym byłoby poruszenie tej kwestii. Uśmiechnął się więc do niego, spojrzał na słońce stojące wysoko na niebie i pokręcił przecząco głową.
       - Zdecydowanie nie będziemy szli w taki upał. Nie żebym miał coś przeciwko spacerom… – Zapewnił bo przecież był bardzo wysportowany. – Ale chciałbym też pochodzić po miasteczku, a nie tylko tam dojść i wrócić. – Zaśmiał się po czym zapewnił, że poczeka i w tej chwili samotności rzucił jeszcze raz spojrzenie na fasadę budynku. Te kolory nadal się mu podobały! Może przemaluje swój dom po powrocie? Ale by się sąsiedzi przestraszyli.
       Słysząc warkot silnika uniósł jedną brew, a gdy jego oczom ukazała się masywna sylwetka jeepa zrobił zdziwioną minę. Ponownie chciał skomentować i ponownie wydałoby się to bardzo głupie. Jak nie było asfaltu logiczne, że musieli jeździć bardzo mocnymi samochodami. I jego upodobanie do sportowych sylwetek by po prostu tutaj nie wypalił. Zaraz obszedł pojazd przyglądając się masywnemu zderzakowi z przodu, rzucił jeszcze spojrzenie Asicie, a na widok uprzejmego gestu… jednak się speszył. Drapiąc się lekko po karku udawał, że poprawia kołnierzyk po czym podziękował mu cicho i usiadł na miejscu pasażera rozglądając się po wnętrzu. Z tyłu dostrzegł zielone ubrania, ponownie logo którym obklejone było auto, próbował połączyć kropki ale na niewiele się mu to zdało. I wreszcie pytanie nie wydawało się głupie.
       - Czego to logo? – Zapytał odkładając do schowka książeczkę na której wolał nie siedzieć, a na której również dostrzegł ten znaczek. – Służbowy samochód? – Dopytał żeby jasnym było o co dokładnie pyta, a słysząc odpowiedź jednak stwierdził, że pytanie było głupie. Przecież mu mówił, że jest weterynarzem! A gdzie indziej leczyłby zwierzaki jak nie w rezerwacie.
       - Jesteśmy obecnie w rezerwacie czy jego początek jest całkiem z innej strony? – Dorzucił ciekaw geografii tego miejsca. Może zaraz okaże się, że jest w bardzo wyjątkowym miejscu, a wcześniej nie był tego świadom! Apropo wyjątkowości, gdy Asita lekko zwolnił odwrócił wreszcie wzrok od niego żeby spojrzeć za okno po czym wyprostował się i przekręcił głowę niczym ciekawy szczeniak. Nie miał… świadomości tego jak zwierzęta były wielkie, a słonie… cóż… robiły gigantyczne wrażenie. Aż się odwrócił za siebie mrużąc przy tym oczy.
       - Podchodziłeś kiedyś do nich? Dziadek mi mówił, że dzikie zwierzęta nie reagują agresywnie na Bogów, jestem ciekaw na ile to na niego nie reagują, a na ile na wszystkich Bogów. – Stwierdził wcale nie sugerując mu, że jeżeli rzeczywiście jako Bóg był bezpieczny będzie chciał się do jakiegoś zwierzaka zbliżyć. Na tyle na ile było to maksymalnie możliwe.
       Poza tym nie wiedział czy jego potok pytań był wywołany tylko ciekawością. Gdy się zamknął, a odpowiedź nie przyszła od razu – najpewniej Asita musiał się porządnie zastanowić żeby nie palnąć – poczuł jak w żołądku go ściska. Nie chciał być namolny ale chciał o nim dowiedzieć się tyle ile był w stanie, wykorzystując w pełni dzień wolny, leniwą atmosferę i możliwość reagowania szczerze, bez presji czasu czy otoczenia. Dlatego najpewniej głęboko odetchnął ulgą gdy Asita też zaczął zadawać pytania.
       - Dziękuję. Twoja babcia za to robi niesamowite wrażenie. Jak prawdziwy Starszy Bóg. – Przyznał nieco się relaksując. – Swoją drogą ciekawe skąd się znają, nie? Myślałem, że nie możemy mieć kontaktów z innymi wiarami. – Zauważył coś o czym już wcześniej z Asitą rozmawiał, a co zawisło między nimi jako pytanie bez odpowiedzi. Jednocześnie nasunął tym samym temat na który wymienili kilka luźnych myśli zanim przeszli dalej. On przy tym miał wrażenie, że z każdym słowem robi się między nimi spokojniej.
       - Ach! Mjolnir. – Przypomniał sobie po czym pomyślał chwilę od czego zacząć. – Jest to broń wykuta przez karły w Boskiej Kuźni specjalnie dla Boga Piorunów. Początkowo jednak mógł nim władać każdy, a broń siała niekontrolowane spustoszenie przez co Odyn go zaklął. Podnieść młot może obecnie tylko osoba o czystym sercu. Sercu które w chwili próby nie stchórzy, które będzie pełne dobra dla innych, nie będzie samolubne. I cóż, Mjolnir twierdzi, że ja w chwili próby będę myślał tylko o sobie… a Ty o innych. – Uśmiechnął się do niego szczerze uznając to za ogromny komplement. – W mojej wierze są tylko dwie osoby które podnoszą Mjolnir. Jest to oczywiście wujaszek i dziadek. Nikt inny nie ma na tyle czystego serca aby mógł sobie na to pozwolić. Po czym pojawiasz się Ty… Dlatego byli w takim szoku. – Wyjaśnił łapiąc jego zdziwione spojrzenie i posyłając mu tylko pewniejszy uśmiech.
       W coraz luźniejszej atmosferze dojechali wreszcie do miasteczka które od razu przykuło jego spojrzenie. Kolorowe budynki, czerwone ubite drogi, ludzie będący dla niego zwyczajnie egzotyczni. Był ciekaw jak tam pachniało, gdzie pójdą, co zobaczy i czego doświadczy. Dlatego prawie walnął Asitę drzwiami gdy ten chciał mu otworzyć, a gdy on postanowił po prostu wysiąść. No cóż, tego to musi go oduczyć!
       - Doceniam ale nie jestem damą, ta maniera więc nie obowiązuje. – Posłał mu łobuzerski uśmieszek po czym na komplement grymas ten zmienił się w nieco bardziej zakłopotany. Ale ponownie pozwolił sobie go obejrzeć od stóp do głów po czym odbił piłeczkę. – A Ty masz wspaniałe perfumy. – Oznajmił zachęcając go żeby wybrał odpowiedni kierunek i żeby mogli rozpocząć spacer.
       Ruszając szeroką alejką pomiędzy kolorowymi straganami zahaczał swoje spojrzenie na każdym mijanym. Było tłumnie ale nie na tyle żeby Asitę gubił dlatego pozwolił sobie na delikatny dystans. Chciał być blisko. Po tym co się działo w łóżku chciałby doświadczyć więcej tego dziwnego uczucia ale… chciał też wolniej. Jakkolwiek chemia między nimi działała, jakkolwiek mocno go pragnął fizycznie tak nie znał go. Widział, że jest bardzo spokojną osobą ale nie znał tego podstaw. Dlatego rozmawiał z nim, chciał się z nim wspólnie śmiać i poznawać robiąc to po prostu nieco spokojniej. Te iskierki jakie czuł w powietrzu za każdym razem jak bez słów patrzyli sobie w oczy też miały niesamowity urok, a on się tym tak rozkoszował, tak w tym zatracał, że nie chciał tego zniszczyć.
       - Nie rozumiem. – Przyznał na kwestię braku możliwości podejścia. – Dlaczego nie możesz? – Dopytał kierując na niego wzrok nie rozumiejąc też tej nerwowości. Uśmiechnął się więc do niego pocieszająco, szturchnął lekko łokciem na zachętę.
       - Jakby to... Ogólnie jestem według patronatu złym facetem i robią takie laleczki, żebym nie mógł ściągnąć na nich nieszczęścia, choroby lub czegokolwiek innego. Gdybym jej dotknął lub przeszedł przez miejsce, którego "strzeże"  to łatwo zobaczyli, że unosi się ze mnie czarny dym jak ten z wczoraj przy demonie tylko, że z całego ciała... Ogólnie nie jest trudna do skontrowania, wystarczy przykleić na nią jedną z moich klątw, ale to byłoby dziwne, gdybym zrobił to w boski sposób...- stwierdził zastanawiając się, czy oby zrozumiale ubrał sytuację w słowa.
       - Serio? Świetne! Znaczy, niekoniecznie ale zabawne. Znaczy nie, że… w sensie… – Uśmiechnął się idiotycznie ponownie robiąc się czerwonym. Nie chciał go urazić ale w życiu o czymś takim nie słyszał i to było po prostu niesamowite! No i gdyby taka laleczka miała działać na Asitę jak woda w spryskiwaczu na kota… kiedyś by go tym postraszył. Na razie jednak jęknął cicho na własną głupotę po czym cieszył się, że temat się zmienił.
       - Wiesz, zawsze o tym marzyłem. Pojechać gdzieś poza swój kraj, poznać coś zupełnie innego może nawet dla mnie niedorzecznego. Spróbować czegoś co mogę zjeść tylko na miejscu, co nigdy nie będzie u mnie smakowało podobnie. Ogromnie chętnie więc pójdę do restauracji i nawet deser zmieszczę – Oświadczył zadziornie chociaż jak znowu podadzą mu wielką porcję to chyba jednak się przeliczy. Jadł często i mało dlatego chociaż było przepysznie nie umiał w siebie wmusić dużo.
       Kolejne kilka metrów, kolejne stragany przyciągnęły jego uwagę i… kilka razy musiał go zapytać na co tak zasadniczo patrzy.
       - Ale jak… przyprawy? – Zapytał stojąc przed szerokim stołem z czymś w rodzaju szuflad w których było pełno kolorowych proszków bądź całych, suszonych roślin. – No ale jak je przynieść do domu? Jak oni je w ogóle tu przynieśli? No ale skąd Ty wiesz co to jest skoro nie jest napisane? – Dopytał, jak skończony debil, z miną nie pozwalającą podejrzewać, że żartuje, naprawdę nie rozumiał. Bo on jak nie miał nazwy firmy i jak byk napisanego „pieprz czarny” to… tak nie do końca… wiedział jak w ogóle wygląda pieprz czarny!
       Asita podrapał się po głowie, zastanawiając przez pierwsze sekundy, czy Alex żartuje. Jednak, gdy zobaczył jego pełne ciekawości oczy podszedł trochę bliżej pokazując na stoisko.
       -Kiedy chcesz kupić jakąś przyprawę zazwyczaj wystarczy spytać, czy sprzedawca ją ma jeśli nie jesteś pewny wyglądu. Tak samo jak właściciel podaje ci coś szpatułką albo ręką w rękawiczce i pakuje do reklamówki lub twojego własnego pojemnika gdy się zdecydujesz. A całość jest transportowana w tych wielkich koszach, które stoją za nim...- wyjaśnił całkiem poważnie patrząc na chłopaka.
       Słowa Asity sprawiły, że zmrużył lekko oczy, usta uchyliły się, zamknęły i ponownie uchyliły. Nie powiedział nic jednak, spojrzał jeszcze raz na przyprawy, na te kosze i na Asitę.
       - Nie wkręcasz mnie, prawda? To serio się tak odbywa? – Dopytał po czym skrzyżował ręce na piersi, spojrzał jeszcze raz na wszystko i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Jak rośnie pieprz? – Wypalił nagle gdy odeszli kawałek dalej, a przed ostateczną kompromitacją ocaliła go starsza pani. Zatrzymał się koło Asity, uśmiechnął się do niej szczerze po czym przyjrzał się temu wszystkiemu co znajdowało się na straganie. Kolejna niepojęta dla niego rzecz – że wszystko to powstało ręcznie. Nie wiedział… jak. Gdy natomiast jedna z toreb została mu podarowana speszył się i spojrzał na Asitę.
       - Powinniśmy zapłacić? – Dopytał, a słysząc o tym, że to prezent głęboko się skłonił i podziękował. – Nauczysz mnie przy okazji języka? – Dopytał gdy odeszli kawałek dalej, a on przewiesił torbę przez ramię. – Brzmi cudownie melodyjnie, złapię w jakieś… trzy dni. – Oznajmił, a zagłębiając się w historię z dzieciństwa Afrykańskiego Bóstwa uśmiechnął się szczerze.
       - To czekam na więcej. I… chce czegoś spróbować. Obojętnie. Chce coś zjeść.

       Wpadając nagle w kulturę do której nijak nie było się przyzwyczajonym można było się spodziewać, że w końcu popełni się gafę. Dlatego też cieszył się, że miał przy sobie tak wyrozumiałą osobę. Zadał już bowiem co najmniej dwa idiotyczne pytania, a sytuacja przy przyprawach w ogóle zakrawała o uznanie go za niewykształconego ignoranta, a jednak Asita uśmiechał się szeroko i wydawał się cieszyć wspólnymi chwilami. Bardzo mu to odpowiadało przez co nie bał się. Nie bał się wyjść na idiotę bo miał przy tym wszystkim wrażenie, że Asita wiedział, że jakąś inteligencje posiadał. Po prostu był jeszcze za młody żeby wiedzieć wszystko. A gdy jeszcze podkreślił, że nigdy nie wyszczubiał nosa ze swojego kraju w ogóle powinien mieć taryfę ulgową! Dlatego też słuchał go jak natchniony, zapamiętywał absolutnie wszystko i był wdzięczny. Ot, po prostu.
       - Pytałem ale nie musisz odpowiadać. Ogólnie… szczerze? Mało kto wie jak coś rośnie. W sensie. U nas się kupuje takie rzeczy w paczkach. Opakowane, hermetycznie zamknięte i nikt nie docieka. Nie wiem jak rośnie wiele roślin. – Zapewnił z ręką na sercu, przyjmując z uśmiechem zapewnienie, że Asita co nieco go poduczy afrykańskiego świata ale i języka. Ba! Szybko zaczął i między niekończącymi się tematami i płynnym dialogiem wtrącał jakieś zdanie w swoim ojczystym które zaraz powtarzał w uniwersalnym języku. Wtedy też on przywdziewał nieco bardziej skupioną minę, powtarzał sobie pod nosem i nieco głośniej całe zdanie wraz z tłumaczeniem i „zapisywał” w pamięci. Cóż, jako Bóg Słowa i poliglota miał łatwo jeżeli coś mu się spodobało. No i nauczyciel był ważny: lekko rozpraszający, a jednak bardzo praktyczny.
       - Czekaj, serio? Wszystko to samo? – Zdziwił się, jeszcze ta fermentacja. Chyba tego nie ogarniał. Nie polemizował jednak, pieprzu używał skromnie, był zdecydowanie większym pasjonatem słodkiego niżeli ostrego przez co zamruczał w geście zastanowienia. – Wanilia też stąd pochodzi prawda? Macie jakieś desery na jej podstawie? – Dopytał zastanawiając się czy w ogóle dopytać o to czy desery posiadają. Nie miał jednak okazji bo bardzo zainteresowało go małe przedstawienie odbywające się przy straganie do którego w kolejce stanęli. Wychylił się w bok żeby lepiej widzieć, a rozpoznając część owoców oblizał się. Uważał, że to doskonały pomysł – przekąsić jakieś świeże owoce, które nie dość, że ich nawodnią to jeszcze rozpieszczą podniebienia. Przynajmniej jego spaczone chemicznie kubeczki smakowe wyobrażały sobie eksplozję aromatów.
       Pierwsza porcja wylądowała w jego dłoniach, poczekał chwilę aż Asita dostanie swoje i aż zajmą miejsce zanim zaczął w opakowaniu dłubać. W ogóle bardzo sprytne wykorzystanie dostępnych materiałów! I żadnego plastiku! Jako Eko-maniak był bardzo na tym punkcie czuły i właśnie u niego te pyszności zapulsowały.
       - Co dokładnie jem? – Zapytał, a słysząc kilka wymienionych owoców pokiwał głową, o dziwo znał je wszystkie! Po pierwszym kęsie uświadomił sobie jednak, że żadnego nie znał i zasłaniając usta dłonią powoli przeżuwał rozkoszując się tak smakiem dojrzewania w cudownym słońcu jak i soczystością. Niesamowite! W życiu nie jadł takich pyszności! W ogóle, pierwszy raz w życiu jadł niektóre z tych owoców świeże. – Co to? – Dopytał gryzą kawałek po to by tą drugą część podstawić mu pod nos, nakarmić go i usłyszeć werdykt: melon. Cóż u nich one tak nie smakowały.
       - Wiesz, z czystej ciekawości bym dopytał. Nie wiem jak Twoja babcia ale dziadek na pewno nam odpowie. – Przyznał apropo znajomości, natomiast na zwierzaki jego oczy błysnęły. – Sprawdzimy? Najwyżej mnie coś zeżre. – Zaproponował rozbawiony, a dalej pałaszując kąski owoców zastanawiał się raz po raz czy zna ten smak. Niby coś tam wiedział ale tu, było po prostu inaczej. Gdy otaczał go gwar rozbawionych głosów, aromat przypraw i prostego jedzenia, zwyczajny spokój, jego zmysły wariowały. Niemniej, nie na tyle żeby nie zauważył jak sprytnie Asita odwraca bieg rozmowy na niego – a on o sobie mówić nie przepadał.
       - Ym… – Zaczął przy pierwszym pytaniu mając ten idiotyczny odruch nie mówienia o sobie prawdy, kłamania i pociskania ściemy. I wcale tak szybko nie zrozumiał, że nie musi tego robić. Dopiero na bardzo znaczące słowa „ludzcy znajomi” albo „ziemska rozrywka” odetchnął z ulgą pocierając policzek.
       - Wybacz. – Zaśmiał się nerwowo po czym zastanowił się ponownie zjadając kawałek, tym razem banana który wcale nie smakował tak słodko. – Mam garstkę znajomych ale… wiecznie ich okłamuję. I o ile samo kłamanie nie jest męczące tak pamiętanie wszystkich tych kłamstw to koszmar. W pewnym momencie zacząłem je spisywać żeby trzymać się jednej wersji. – Westchnął ciężko przez chwilę zamiast jeść brodząc widelczykiem w owocach. Smutne acz prawdziwe. Z rzadko kim mógł być w pełni szczerym. Żadnemu człowiekowi nie mógł powiedzie wprost gdzie idzie i co go cieszy, co robi. A Bogowie nie byli w jego wieku czy nie interesowali się tym co on przez co był ignorowany. Jedynie Odyn wyrażał chęć poznania prawdziwego jego. – Co do zajęć… Pracuję jak już wspominałem, uczę się, trenuję magię i sprawnościówkę z wujostwem. Niewiele zostaje mi czasu. Lubie… kinematografię. I muzykę. – Uśmiechnął się lekko odbijając piłeczkę i pytając o to samo Asity. Słuchał z uwagę i ogromnym zainteresowaniem, no i zrozumieniem. Tkwili dokładnie w tym samym świecie, tylko po dwóch różnych stronach świata.
       Co do marzenia musiał się poważnie zastanowić. Odpowiedź wydawała się jednocześnie trudna i prosta. Ponownie już tego dnia miał podejście do powiedzenia czegoś po czym rezygnował i wracał do jedzenia. Zanim odpowiedział przerwał im telefon. Gdy Asita spojrzał na niego przepraszająco on uśmiechnął się do niego ze zrozumieniem. Gdy ten odebrał on na bezczela wypił całą wodę i sok owocowy – mało eleacko. Po czym czekał na koniec połączenia żeby dalej rozmawiać. Nie było mu dane.
       - Nie musisz mnie przepraszać i nie musisz się mną przejmować. Jak mnie podrzucisz do domu też będzie dobrze. – Zapewnił bo nie był dzieckiem które by się na niego obraziło za to, że miał obowiązki. Mógł przecież posiedzieć sam z Gienią, jeszcze się przespać albo po prostu rozluźnić w ogrodzie gdzie słońce by go tak w skórę nie paliło. Niemniej nie kłócił się gdy Asita zarządził wspólną podróż do rezerwatu. Wątpił przy tym żeby był jakkolwiek potrzebny ale ciekawość wygrała. Schowa się gdzieś i będzie patrzył na zwierzęta które zobaczy pierwszy raz na oczy i po prostu nie będzie uciążliwy. A przynajmniej tak się mu wydawało na początku.
       - Małe duże kotki? – Niby rzucił od niechcenia ale oczy rozbłysnęły mu jak dziecku w sklepie z cukierkami. Przez takie totalnie mógłby zostać zeżarty i cokolwiek mu Asita zabroni i tak wsadzi palec do klatki. Cóż, najwyżej odgryzą. Ale cóż to będzie za wspaniała śmierć! Wpakował się więc zadowolony do samochodu. Próbował się nie uśmiechać jak Thor… ale mu nie szło!
       - Zaglądają Ci żyrafy do pokoju nad ranem? – Rzucił rozbawiony nie spodziewając się pozytywnej odpowiedzi. Nieco przerażające szczególnie, że miały takie długie i chwytne języki. Przeszły go dreszcze na samą myśl wywołując tym samym i jego i Asity śmiech. Przynajmniej nadal było miło, a rozmowa chociaż w sytuacji nieco pospiesznej płynęła swoim leniwym tempem. Aż dojechali do małego domku do którego weszli.
       Cóż, spodziewał się klatek ze zwierzętami, jakiś stołów metalowych i narzędzi chirurgicznych – niestety wyglądało to tylko jak posterunek, magazyn. Mlasnął cicho, zdjął z głowy kapelusz który na wszelki wypadek ze sobą zabrał po czym spojrzał się na Asitę chcąc coś powiedzieć i… urwał w pół oddech. Znowu w samych gaciach. Znowu sprawił, że jego wzrok uciekł z twarzy bóstwa na jego ciało i wędrował niespiesznie w dół, coraz niżej. Jeden obraz przed oczami, przypomnienie sobie bycia zdominowanym i zakrył oczy dłonią żeby dać mu odrobinę prywatności. I patrzyć mniej nachalnie przez uchylone palce.
       - Też potrafię być wariatem z bronią. – Zauważył lekko chociaż jak chodziło o broń palną raczej jej nie używał. Przede wszystkim z tego powodu, że pstro robiła magicznym istotom co nie znaczyło, że strzelać nie potrafił. Robił to bardzo dobrze i celnie. – A miecz jednoręczny to tylko jeden z całego mojego popisowego arsenału. – Dodał w myślach mając ten wielki topór który mimo idealnego wyważenia swoje ważył i gdy go nie używał, a musiał się przemieścić ciągnął za sobą jak zwłoki.
       Kolejne rzucenie spojrzenia na powoli ubierane ciało i nieco większa szparka w palcach. Swego rodzaju uniform w ciemnych kolorach zieleni, dopasowany acz luźny w nogawkach, podkreślał wyrobione pośladki, do tego koszula i te wojskowe buty. Zrobiło się mu na powrót gorąco i rozpoczęła się aktualizacja systemu. Jego umysł bardzo sprawnie przytoczył mu scenki z pornosów w których to przypadkowo jakiś wojskowy znajduje się z napalonym cywilem w pomieszczeniu w którym każda powierzchnia jest dobra do intensywnych gierek przez co po jego ciele przeszedł elektryzujący dreszcz. Ten musiał nie przejść bez echa bo gdy jego oczy na chwilę wróciły na twarz Asity dostrzegł bardzo niebezpieczny uśmiech. Zrobił pół kroku w tył i wpadł plecami na ścianę. Szybko został uwięziony, bez drogi ucieczki, z idealnym dostępem do każdej części jego ciała i tylko opatrznością boską nie rozpiął mu klamry paska.
       - Ależ, już wynagradzasz. – Zapewnił po przełknięciu nieco za ciężko śliny po czym jego oczy z niemą obietnicą czystej przyjemności utkwiły w płynących miodem tęczówkach dominatora. – Wystarczy odrobinę bliżej. – Zapewnił kładąc obie dłonie na jego piersi i powoli wędrując nimi w górę, na końcu złapał go za kołnierzyk i jednym ruchem przysunął bliżej siebie. Ich usta ponownie zaczęła dzielić chwila odwagi ale tym jednym razem, gdy krew odpłynęła mu z twarzy w całkowicie inne miejsce, to nie o nie mu chodziło. Zamiast tego nieco się poruszył, wiedział że ich biodra strategicznie się zetknęły gdy go przyciągnął. Niezmiernie go kusiło żeby przejąć piłeczkę i zachęcić go do tego wszystkiego co sobie już obiecali i najpewniej by to zrobił! Jedna jego ręka już zaczęła wędrować do paska gdy trzeszczenie drzwi i stukot wyższego obcasa buta całkowicie go speszył. Odwrócił twarz w stronę wejścia spotykając się spojrzeniem z mocno zaskoczoną miną najpewniej współpracownika jego obiektu napalenia.

       Spotkanie które przerwało ich chwilę pełną elektryzującego podniecenia było jednocześnie spotkaniem z duchami przeszłości Asity. Nie mógł odmówić kobiecie urody. To jednak nie rekompensowało w ogóle tego spięcia jakiego nagle doświadczył od przed chwilą tak chętnego ciała. Aż się ze zdziwieniem na niego spojrzał chociaż zaraz musiał się ogarnąć bo został włączony w rozmowę.
       Początkowo grzecznie się przywitał i czekał. Skoro dziewczyna wyglądała dość podobnie do Asity pewnie razem z nim pracowała i jak się zaraz okazało, chciała mu towarzyszyć. Nie wtrącał się przynajmniej do chwili w której poczuł na sobie pełne prośby spojrzenie. Jeden rzut oka na Asitę i zrozumiał jak nieprzyjemna ta sytuacja w rzeczywistości była i jak mocno powinien postawić się w roli ratownika i nieco dać znać nowo poznanej osobie, że niespecjalnie ma szanse. Szczęśliwie Bóstwo czarnej magii złapało to czym rzucał i po chwili go objął. Szkoda, że wywołało to w nim dreszcz na który musiał mocniej zacisnąć szczękę. Wolałby te ręce w innym miejscu i w innych okolicznościach. No ale okoliczności im nie sprzyjały. Niemniej, komplementy wiele rekompensowały.
       Pogoniony w stronę wyjścia posłał dziewczynie jeszcze jeden uśmiech i stając w drzwiach czekał na rozwój coraz mocniejszej sprzeczki. Nie byłoby mu na rękę ciągnąć za sobą człowieka. Nie wiedział z kim będą musieli się zmierzyć ale as w rękawie w postaci boskich sztuczek nie byłby bezużyteczny czy bez znaczenia, a z nią? Musieliby się ograniczać. Dlatego chciał się wtrącić z polemiką na wagę złota, w końcu słowem manipulować potrafił niczym ekspert ale nie było takiej potrzeby. Biała karteczka wylądowała na czole dziewczyny, a on zanim w ogóle pomyślał o uchyleniu ust obserwował jak jej bezwładne ciało kładzione jest na ziemi. W tym też momencie jego brwi powędrowały wysoko ku górze, a na ustach zamajaczył lekki uśmiech. No, nie spodziewał się tak radykalnych środków po Asicie!
       - Prowadź. – Zapewnił rzucając jeszcze spojrzenie na karteczkę, na pogrążoną we śnie twarz kobiety po czym wpakował się do samochodu nadal będąc pod ogromnym wrażeniem. To uczucie oraz kilka krążących w głowie myśli początkowo poważnie go pochłonęły. Dopiero na jego zbolały ton spojrzał na niego i od razu, miał minę jakby patrzył na słodkiego kotka.
       - Ale dlaczego chcesz mnie ciągle przepraszać? – Dopytał przekręcając głowę w bok. – Sam chciałem ją potraktować jedną sztuczką ale mnie uprzedziłeś. – Zapewnił mając nadzieję, że go zaskoczy ale nie miał okazji. Kilka sekretów swojego patronatu zostawi więc jeszcze dla siebie.
       Gdy rozmowa natomiast zeszła na ich młodość spojrzał na niego z pocieszającym grymasem na twarzy. – Mnie za to sporo czasu zajęło porzucenie romantycznych wyobrażeń o szczęśliwym zakończeniu i odejściu od klasycznego związku. – Przyznał starając się brzmieć bardzo neutralnie, a jednak go to nadal uwierało. Z człowiekiem nie mógł być, później przestał w ogóle chcieć być i tak teraz się kołysał między chęcią, a brakiem sensu.
       - Chcesz szczerą odpowiedź... Przepraszam bo mi zależy - zaśmiał się cicho patrząc nadal na drogę. - No i na drugi raz się powstrzymam, chciałbym zobaczyć co potrafisz jeszcze- słuchając dalej po prostu kiwał głową. Trochę rozumiał. Raczej niewielu jest młodych bogów, więc często byty żyjące wiecznie pocieszały się zwykłymi przelotnymi romansami. - Może jednak wcale nie będzie tak źle... - mruknął z uśmiechem puszczając rudzielcowi oczko.
       Dalsza trasa jaką pokonywali upłynęła im w trakcie szczerej acz niepewnej rozmowy. Po raz pierwszy zrozumiał, że Asita denerwuje się dokładnie tak samo jak on albo raczej on tak samo mocno co Asita. Po raz pierwszy rozmawiając z Bogiem innej wiary i to w podobnym sobie wieku nie dość, że nie mogli być pewni jak wzajemnie zareagują na chociażby takie sztuczki na ludziach, po drugie nie umieli się jeszcze w pełni do siebie otworzyć. Niemniej, wierzył, że wraz z czasem się nieco więcej o sobie nauczą, a upust temu uczuciu dał łapiąc go za rękę. Gdy ten skończył zmieniać bieg chwycił jego dłoń którą chwilę pomasował po wierzchu w pocieszającym geście. W prawdzie puścił go tak samo szybko jak go chwycił i zainteresował się żyrafami za oknem ale sądził, że tylko tyle było wystarczającym wsparciem.
       Moment w którym ciężarówka zajechała im drogę był również tym w którym się mocniej skupił. Wymienił z Asitą spojrzenia, uśmiechnął się do niego łobuzersko po czym korzystając z tego, że go dobrze widać na przednim siedzeniu jeszcze bardziej się zaprezentował, żeby jego bladość raziła.
       - Asita. – Powstrzymał go zanim ten wysiadł chociaż nie patrzył na niego. – Tylko ufaj mi, dobrze? – Poprosił wystawiając rękę do piątki po czym przybrał całkowicie znudzony i skwaśniałą minę. Machnął na niego ręką mlaskając przy tym jakby zjadł cytrynę. Widział, że był dokładnie obserwowany i teraz każde skinienie palcem się liczyło. Później czekał aż zostaną mu otwarte drzwi po czym wysiadł, otrzepał buty jakby w coś wdepnął i po spojrzeniu w górę założył kapelusz na głowę. Splunął przy tym z ogromną gracją po czym z ogromną żałością zmierzył wzrokiem potencjalnych kontrahentów.
       - To ma być dostawca? – Fuknął z nieco – tak wyszło – rosyjskim akcentem. W duchu walnął się mentalnie w czoło i tylko cudem obydwaj się nie zaśmiali. Ale to najpewniej dlatego, że nie spojrzeli sobie w oczy.
       - Wszystkie razem. Wezmę albo całość albo w ogóle. – Oświadczył nadal z ruskim akcentem po czym skinął na niego ręką jakby był co najmniej jego niewolnikiem. Sam przybrał całkowicie ignorującą postawę i ruszając powoli ku samochodowi nadal się marszczył i krzywił na wszystkich tych ludzi. Jakby był po prostu od nich lepszy.
       - Wy, Somalijskie psy, gówno się znacie na interesach. Czasem skarb opychacie po najniższej cenie, a czasem prawdziwego biznesmena chcecie oszukać. Oby wam to teraz do głów nie przyszło. – Powiedział spokojnie po angielsku ponownie kiwając na Asitę ręką żeby przetłumaczył. – Ubijmy interes, a chętnie wezmę więcej. – Dodał, a wchodząc na pakę skrzywił się jakby zmuszony został do dotykania śmieci. Ponownie splunął po czym zajrzał do pięciu klatek które znajdowały się na samochodzie. Trzy lwiątka i dwa gepardy. Przerażone, miauczące w niebogłosy i… wyglądały jakby potrzebowały jego przytulenia. Serce się mu krajało na ten widok, a jednak nie mógł wyjść z roli.
       - Sprawdź je. – Fuknął do Asity kiwając twierdząco głową. – Podobają mi się. – Wydął dolną wargę po czym pochylił się w stronę Asity gdy ten mu szeptał do ucha. Zrobił przy tym bardzo zrozumiałą minę i po spędzeniu dobrych kilkunastu minut wśród tego krzyku rozpaczy, ponownie zeskoczył na ziemię.
       - Z kim negocjować? – Dopytał patrząc po wszystkich przemytnikach po czym poprawił jeden z rękawów koszuli i podszedł do tego którego wskazano. Wtedy też zsunął okulary z nosa i na dłuższą chwilę zahaczając spojrzenie na jego oczach wyszeptał bezgłośnie pierwsze zaklęcie, udając że prowadzi negocjacje.
       - Każesz przepakować koty do mojego samochodu. – Oznajmił w ojczystym języku intensywnie wpatrując się w oczy człowieka, które po chwili zasnuła mgła. Ten coś zaczął krzyczeć, a reszta jego podwładnych zaczęła przenosić klatki z przerażonymi kotami.
       - Uściśniesz mi rękę, dobijemy targu. – Kolejne polecenie dodał dokładnie tym samym, spokojnym i bardzo melodyjnym tonem. Wpływał właśnie na całość jego emocji poznawczych podporządkowując go całkowicie swoim rozkazom. Problem w tym, że na raz umiał ogarnąć tylko jedną osobę więc Asita będzie musiał mu nieco pomóc.

       Nie mogąc tego tak do końca nazwać zabawą, jako randka wydawało mu się, ze czas spędzili idealnie. Pochodzili po mieście, nakarmił go naprawdę smacznymi owocami i jeszcze zrobili coś dobrego dla natury. Przynajmniej, byli w trakcie bo on obecnie mocno skupiony na nakładaniu sugestii na jednego z kłusowników skupiał się na tym i tylko na tym. Nie zauważył więc tak do końca momentu gdy wszyscy padli, przynajmniej do momentu aż nie skończył z tym jednym facetem.
       - Siadaj i czekaj na kolejny rozkaz. – Zarządził, a słysząc mocno demoniczny głos dochodzący zza pleców odwrócił się po to by początkowo zrozumieć sytuację. Asita ponowie używał swojej magii, a on nie wiedział czy jest w większym podziwie czy znacząco wzrasta w nim obawa. Niemniej nie umiał oderwać od niego spojrzenia śledząc czarny dym, który jak na jego oko zaczynał się coraz mocniej kształtować. Ostatecznie miał dziwne wrażenie, że za plecami młodego Boga stoi postać, a jemu włoski na karku stawały na nią dęba. Ostatecznie więc jedynie odkrząknął, a na prośbę zajęcia się kolejnym stanął nad mężczyzną, zerwał karteczkę i w kilka chwil przekonał go do tego żeby grzecznie siedział na swoją kolej.
       Po upływie kolejnych chwil obydwaj krążyli między spętanymi kłusownikami, on rozkazując im uważnie słuchać Asity, a Asita robiący z ich mózgów paćkę. Na dwóch ostatnich patrzył. W trakcie przeklinania ostatniego w pełni poświęcił swoje zmysły temu rytuałowi i musiał przyznać – jakby on siedział na miejscu tego faceta wolałby skończyć sam ze sobą niż być poddany takim torturom. Aż go dreszcz przebiegł i musiał pomasować jedno ramię.
       Informacja o tym, że to samo co działo się teraz z płaczącą zgrają działo się na co dzień w głowie Asity sprawiła, że wreszcie pokazał po sobie to wszystko co czuł. Skrzywił się, w oczach pojawiła się obawa i trwał tak przez dobry moment, aż nie przypomniał sobie tego jaki Asita był. Opiekuńczy wielkolud z najpiękniejszym uśmiechem świata. Patronat w ogóle nie pasował do jego charakteru i przez chwilę zastanawiał się jak i kiedy by go oto zapytać. Na pewno nie teraz ale w najbliższej przyszłości chciałby umieć sformułować swoje myśli w pytanie na które chciałby poznać odpowiedź. Na razie miał mętlik w tym co o tym myślał.
       - Czy to im przejdzie? – Zapytał stając koło niego, a słysząc zaprzeczenie uśmiechnął się pod nosem. Byli Bogami i mieli pełne prawo sądzić. W jego ocenie, kara była dosadnie dobrana do zbrodni i w ogóle nie żałował. Ba! Powinni ich zostawić na ziemi aby natura sama sobie poradziła ale rzeczywiście, powiadomienie służb o opętanych kłusownikach mogło wyjść na dobre im, patronatom Afryki, w takiej potrzebie w obecnej chwili.
       - Dopilnuję żeby wiadomość o boskiej interwencji obiegła kilka wiosek. Przyda się wam jeżeli ludzie zwrócą się ponownie do Bogów z modlitwami. – Zaproponował luźno, a widząc jak Asita się zatacza, momentalnie odzyskał czujność. Złapał go za ramię, położył dłoń na piersi po czym pomógł mu usiąść. Razem z nim nabrał dwa głębokie oddechy po czym położył mu dłonie na policzkach które lekko pomasował.
       - Pozwolisz, że poprowadzę? Przyda Ci się moment na uspokojenie. – Zaproponował rzucając spojrzenie na drążek zmiany biegów, klasyczny i przez niego lubiany chociaż w domu miał taki tylko w jednym aucie. – Asita. Spójrz na mnie. Oddychaj. – Poprosił widząc, że mimo logicznego dialogu ten nadal się zatacza. Wykorzystał więc to co między nimi się działo, głaskał go po policzkach i pozwolił skupić się na jego oczach. Wpakował się przy tym okrakiem na jego kolana żeby musiał unieść głowę i żeby łatwiej się mu oddychało. Puścił go dopiero gdy nieco przestał się w jego ocenie chwiać po czym przegonił go na siedzenie pasażera posyłając zaczepny uśmieszek.
       - Krzycz jak będę jechał w złą stronę. – Poprosił odpalając silnik i ruszając prosto drogą… czy tam wyjeżdżonym traktem który miał nadzieję, doprowadzi go do głównego budynku administracyjnego rezerwatu. W tym czasie wygodnie się rozsiadł, nie zajęło też długo żeby nabrał na drodze pewności i depnął jak to on, nieco za ciężką nogą przy czym uśmiechnął się słuchając jego słów i kontrolnie na niego zerkając sprawdzając czy mu nie odpływa.
       - Polecam się. Możemy takie szajki rozbijać co niedzielę przed obiadem. – Zażartował chociaż sam czuł się nieco zmęczony. To był pierwszy raz gdy na ludziach używał swoich mocy i musiał przyznać, że znacząco różniło się to od kontrolowanego treningu. Nie mógł pozwolić sobie na pełne i beztroskie skupienie albo koncentrację tylko na tym co przed nim. I nie ukrywał, że chętniej by właśnie tak ćwiczył.
       - Moje słowo daje mi kilka możliwości. Po pierwsze mogę za jego pomocą manipulować otoczeniem tak jak już widziałeś. Po drugie mogę kogoś przekonać do tego co sam uważam ale tutaj mam kilka haczyków. Po trzecie przy czym na razie w teorii, mógłby powiedzieć coś co musiałoby się stać: mógłbym wywoływać lub kończyć wojny, mógłby rozpoczynać bądź hamować żywioły. Ale… to na razie abstrakcja. – Zapewnił nie chcąc go w jakiś sposób przestraszyć. Chociaż nie umiał się nie zaśmiać na pytanie o bogów.
       - Raz próbowałem zmusić wuja żeby się na środku Asgardu rozebrał. Ostatecznie nie wiem co poszło nie tak ale dostałem po głowie, zostałem związany, a Thor moimi plecami wycierał cały Bifrost. – Przypomniał sobie coś na co momentalnie przeleciał go dreszcz. – A powiem Ci, że Fenrir go strasznie zaślinia. – Prychnął pozwalając żeby Asita w głos się zaśmiał zaraz mu wtórując. Owszem, moment był kiepski ale wspomnienie obecnie bardzo cenne i wywołujące u niego za każdym razem uśmiech. A gdy wreszcie mógł się nim z kimś podzielić czuł takie przyjemne łaskotanie w piersi.
       - I tak uważam, że to najlepsza randka na jakiej byłem. Małe kotki totalnie wygrywają. – Rzucił, a pokierowany nieco bardziej ubitą drogą wjechał do wielkiego kompleksu kilku niskich budynków ze ciemną strzechą na dachu. Zajechał zgodnie z jego instrukcjami pod jedne z wielu drzwi po czym zgasił silnik przyglądając się wszystkiemu najpierw zza szyby.
       - Jak w filmach. – Rzucił po czym wysiadając obszedł auto i otworzył bagażnik. Złapał za pierwszą klatkę i podnosząc ją jakby nic nie ważyła ruszył za Asitą który wydawał się nieco zregenerowany. Przy czym miał nadzieję, że zaraz usiądzie i się jeszcze czegoś zimnego napije.
       - Przygotuj wszystko, a ja przyniosę resztę. I nalej nam proszę po szklance wody. – Rzucił do niego tonem który nie pozwalałby mu wejść w polemikę po czym poszedł po kolejne kociaczki które ponownie zaczęły przeraźliwie jęczeć. Aż mu się serce krajało chociaż to samo serce walnęło niczym dzwon gdy wracając po raz kolejny do Sali z tym upragnionym metalowym stołem zobaczył Asitę w białym kitlu. Aż uchylił usta czując nieco za dużo śliny napływającej mu do ust.
       - Coraz lepsza ta randka. – Rzucił niby w eter ale posłał mu łobuzerski uśmieszek zanim odłożył kolejną klatkę w bezpieczne miejsce.

       Wyobrażenie sobie tego jak ostatecznie miał wyglądać patrona Asity sprawiło, że posłał mu nieco zbyt łobuzerski uśmieszek. Generalnie bardzo ciekawa wizja pełna możliwości! I jako pan ciemności i zła na pewno aparycja Afrykańczyka by zyskała. Tyle tylko, że jego słodki charakter zamiast bić mu pokłony kazałby (przynajmniej jemu) podrywać go i wzdychać do każdego pewnego siebie grymasu i rzucanego rozkazu. Ot, jego zboczenie. Z tego też powodu nie rzucił żadnym komentarzem, który mógłby nabrać niestosownego wydźwięku, a to nie był czas i miejsce na takie podrywy. Zdecydowanie lepiej czuł się jak czasem dotknął jego dłoni i upewnił się, że temperatura jego ciała wraca do normy, a on jasno pokazuje mu, że przy nim jest.
       - Też tak uważam. Po prostu trzeba nam czasu i to bardzo dużo czasu skoro mamy władać taką siłą. – Przyznał spokojnie sądząc, że w wielu aspektach po prostu nie są gotowi na taką siłę i logiczne nią zarządzanie. Musieli się zdecydowanie więcej dowiedzieć o świecie i samych sobie zanim chociaż część patronatu pojmą. Niemniej jednak cała rozmowa na ten temat rzuciła nieco nowe światło. Oficjalnie bowiem wyśmiali przyszłych siebie, drogę jaką dojdą do pewnego punktu i umiejętności jakie wtedy pojmą. Ba! Pozwolili sobie na ogrom otwartości i chociaż była w nim odrobina kosmitów i wilczej śliny poczuł jak lekko zaczynają go szczypać policzki ze śmiechu.
       W tej dziwnej atmosferze anegdotek dojechali wreszcie na teren ośrodka administracyjnego rezerwatu. Gdy zatrzymał samochód i przeniósł wszystkie klatki do odpowiedniej Sali został obdarowany fartuchem który miał uchronić jego ubrania przed wszystkimi wydzielinami które miały się tam nie znaleźć, a później… po raz pierwszy od naprawdę dawna nie miał zielonego pojęcia co miał robić. Stał więc patrząc to na Asitę to na kotki, które nie miały już sił miauczeć powodując jego poddanie się całemu temu zmartwieniu i niemocy jaką teraz czuł. Przynajmniej do chwili gdy Afrykańczyk tak spokojnie się nie odezwał, a on zamrugał jakby zbity z tropu.
       - Powinien teraz się napuszyć jak paw czy wyjść? – Dopytał rozbawiony, a zostając za chwilę zachęcony żeby podszedł pomóc, po raz pierwszy od dawna poczuł się taki nieobyty. Szczęśliwie, całkowicie zatroskany Asita zaczął mu tłumaczyć jak ma go wspierać i chociaż przede wszystkim musiał kociaki trzymać, głaskać i pozwalać im podgryzać swój palec, sprawiło mu to ogrom satysfakcji. Ba! Z każdą mijającą chwilą i udzieleniu pełnej pomocy poszkodowanym, gdy trzeba było zaszczepić, opatrzyć, podać leki albo przekliknąć coś na komputerze, ostatecznie wymieszać odpowiednią mleczną mieszankę, a później cierpliwie znosić ulegające się krople ze słodkich pyszczków, odkrył swoje miejsce na nieco pokrytym sierścią legowisku robiąc za zastępczą mamę. I nie czując się już dawno tak spełnionym.
       Początkowo nie do końca ogarniał jak. Usiadł z butelką koło kociaka, który domagał się natychmiastowego napełnienia brzuszka i czuł pustkę w głowie. Po prostu miał podstawić? Czy jako go przygotować? Czy mógł mu się zakrztusić? Czy w ogóle to miało dobrą temperatur!? Podmuch przyjemnych perfum i zaraz ciepło obecności za plecami sprawiło, że jego oczy padły ponownie na dłonie trzymające butelkę, a stres opuścił żołądek. Asita pomógł mu złapać kociaka tak żeby sobie krzywdy nie zrobił, podstawił butelkę, a gdy młody z ćlamkającymi dźwiękami zaczął ssać jego serce walnęło jakby uczynił najwspanialszy cud na świecie, a z ust uciekło ciche westchnienie radości. Owszem, rzucił mu po tym kontrolne spojrzenie ale widząc ten zadowolony półuśmiech wkręcił się w mruczące stworzonko jakby miało go już nigdy nie opuścić. Natomiast przy trzecim z kolei to miał już taką wprawę, że poważnie rozważał zmianę zawodu.
       - Nie szukasz asystenta? Nie zemdleję na Twój widok, a mogę zostać… zawodowym cyckiem. Doprowadzę karmienie butelką do perfekcji. – Zapewnił wolną ręką gładząc śpiącego geparda. Nie marudził, owszem ale te zdecydowanie bardziej się mu podobały ze swoim nastroszonym futerkiem na karku i smukłą sylwetką. Chociaż lwiątek nie miał zamiaru porzucać i obdarowywał równie ogromną dawką miłości. Ogólnie, nie wychodziłby stąd już i pal licho, że całe jego jasne spodnie były w śladach brudnych łapek i futrze. Najlepsza randka na jakiej był!
       Odnosząc dzieci do ich kojców każdego jeszcze chwilę podrapał po głowie po czym poszedł wreszcie umyć porządnie ręce. Widząc cały ten brud i krew nieco się skrzywił ale był świadom, że najgorsze miały za sobą, a ludzie którzy je skrzywdzili już żadnego innego niedopadaną. To go pocieszało. No i oczywiście fakt, że ostro wkręcony w pracę Asita poza podniesieniem swojej seksowności ponad logiczne granice wydawał się przestać myśleć o konsekwencjach zużycia takiej ilości mocy, jakby się uspokoił i zaczął w pełni regenerować.
       - Ha! Czyli jest etat na asystentkę! – Zaśmiał się, a odwracając na niego nie spodziewał się, że ten stoi tak blisko. Ponownie otoczyła go chmurka przyjemnych perfum i chociaż próbował nie chcieć, utonął w miodowym spojrzeniu. Aż mu się cieplej zrobiło, a gdy jeszcze jego wzrok nieroztropnie powędrował na jego usta już w ogóle musiał myśleć o małych kotkach żeby krew nie powędrowała znowu do tej mniejszej główki. Uśmiechnął się przy tym do niego przepięknie, a gdy Asita wykona kilka ruchów każących mu sądzić, że będą wracali do domu, odetchnął nieco z ulgą. On mu to jak nic specjalnie robił! Nadwyrężał jego cierpliwość i kazał przypominać sobie jak mocno wyposzczony był. A gdy dodać do tego to błogie uczucie towarzystwa kogoś kto tak wiele rozumiał, miał ochotę kopnąć niczemu niewinne drzwi z frustracji. To albo zacisnąć dłonie na pewnych piłeczkach antystresowych.
       Ponownie nieco idiotyczna mina zagościła na jego twarzy gdy byli pod samochodem. Zabierając kluczyki uśmiechnął się do niego idiotycznie po czym wzruszył kilkukrotnie ramionami.
       - W domu jeżdżę sportowym samochodem, a takim niedozwolone jest schodzić poniżej siedemdziesiątki. – Zażartował. – A przepisy drogowe to tylko luźna sugestia. – Dorzucił chociaż wcale tak nie było. Ale przy odrobinie boskiej pomocy dało się unikać patroli policyjnych i jeszcze nie miał tej wątpliwej przyjemności dostać mandat.
       Chwaląc się swoimi osiągnięciami zaraz chciał wsiąść do samochodu ale powstrzymany spojrzał na niego pytająco. Jego wzrok na chwilę padł na jego rękach schowanych gdzieś za plecami po czym wyciągnął rękę zgodnie z prośbą. Skąd miał podejrzewać co w nich wyląduje, a gdy to znalazło tam swoje miejsce mocno się zaskoczył. Spojrzał zaraz na jego twarz szukając odpowiedzi na kilka pytań, a dowiadując się o co chodzi, czym mała bransoletka jest i czemu ma służyć, niezwykle ciepły uśmiech pojawił się na jego ustach.
       - Ale Ciebie odstraszać ode mnie nie będzie? – Upewnił się rozbawiony jeszcze raz spoglądając na bransoletkę którą natychmiast zdecydował się założyć. Była urocza! Zacisnął więc rzemyki, z pewnego rodzaju dumą spojrzał na to jak komponuje się z jego jasną skórą po czym szybkim ruchem stanął na palcach i wymierzył mu mocnego całusa w policzek. – Dziękuję, jest świetna. – Zapewnił już bardzo miękkim tonem, jeszcze raz się do niego uśmiechając szczerze po czym pogonił go do samochodu widząc, że jest mimo wszystko zmęczony. On sam też już nieco był.
       Podczas całej drogi nie przestawali rozmawiać. Musiał mu przyznać, że jeszcze z nikim nie łączyło go tak szybko tak wiele. Śmieszne anegdotki z prowadzonych treningów, z wychowywania małych bogów. Nie zdradzał mu wiele, nie wspominał o tym jak paskudnym dzieckiem był bo nie od tego byłą pierwsza randka. Za to przechwalali się umiejętnościami, a jemu ogromną satysfakcję sprawiła mina gdy ten dowiedział się o jego artystycznych pasjach.
       - I dodatkowo gram na fortepianie. W prawdzie nie zawodowo ale chodziłem na lekcje. – Dodał do całej swojej gamy którą rozpoczął od pomagania w malowaniu dekoracji do teatru szkolnego przez pomoc aktorom po zostanie samemu odtwórcą głównych ról. Owszem, na pytanie czy stąd ten ruski akcent dzisiaj parsknął gromkim śmiechem wyjawiając mu, że zawsze marzył mu się taki wschodni mafiozo więc dzisiejsze wyjście miało o wiele więcej dobrych stron niż się Asicie wydawało. Ostatecznie jednak droga się zakończyła, on zaparkował w wyznaczonym miejscu po czym nieco się zmarszczył.
       - Jestem głodny. Zjemy coś? – Dopytał ostrożnie bo chociaż nie chciał go do niczego zmuszać tak jakaś kanapeczka byłaby teraz w cenie. Ciekawe czy oni w ogóle jedli chleb w postaci z jaką on go utożsamiał?
       W domu miło się zaskoczył. Oczywiście nie tym, że nadal jedynymi osobami w środku były dwa wielkie koty ale obecnością obiadu wraz z deserem. Omari zostawił im wielkie porcje, niemożliwe ponownie dla niego do przejedzenia które wystarczyło podgrzać. A gdy jeszcze się wykąpali i Asita zaproponował „Incepcję” na DVD, spojrzał na niego obruszony.
       - A Ty śmiałeś sugerować, że ta randka nie jest najlepsza. Jest idealna! – Oświadczył niosąc dwa półmiski do stołu w saloniku, a gdy usiedli na kanapie i zaczęli pałaszować w raz z uciekającymi pierwszymi minutami filmu, wieczór stał się perfekcyjny. Przynajmniej do momentu gdy Asita ponownie zaczął się kołysać.
       - Zmęczony? – Zapytał dopijając szklankę wody po czym bez czekania na odpowiedź usiadł bokiem do telewizora, wcisnął jedną nogę za jego plecy, a drugą położył na jego kolana. Gdy czarne oczy zwróciły się ku niemu rozstawił szeroko ramiona, a nie widząc wyczekiwanego efektu poklepał się po piersi.
       - Chodź, będzie wygodniej. – Przyznał z zachęcającym uśmiechem, a gdy ten po chwili wyraźnej konsternacji postanowił zaryzykować, ułożył go wygodnie w swoich młodych piersiach i zaczął zwolna bawić się jego włosami, delikatnie drapiąc go po głowie. Przy tym na dłuższą chwilę spojrzał w czarne loczki dając sobie moment na zachwyt zarówno nad ich miękkością jak i faktem zwijania się. Jego proste druty nigdy się by nie poddały podobnemu zabiegowi i ciekawe czy w ogóle by mu pasowały? Wyglądałby jak owieczka.
       - Jak zaczniesz się ślinić to Cię zrzucę. – Zażartował schodząc nieco niżej żeby wtulił się w jego szyję, ponownie zajmując się filmem i czystą przyjemnością pieszczenia jego zmysłów.[/b]

       Z jednej strony całkowicie dziwna sytuacja z mężczyzną którego znał ani nie tydzień, z drugiej strony przyniosła mu tak wielkie rozluźnienie, że miał ochotę się sam z siebie śmiać. Najedzony, wcisnął z ledwością deser, przy dźwiękach naprawdę dobrego filmu, bawiąc się włosami Asity był jak wystawiona na słońce galaretka która pod wpływem całej tej otoczki spokoju i komfortu rozpływała się. Oparty policzkiem o jego głowę słuchał jego spokojnego oddechu co jakiś czas kontrolując czy mu się nie drzemie, chociaż od momentu gdy nakrył ich bardzo lekkim kocem chyba sam jakoś odpłynął. Ciepło, objęty silnymi ramionami i po dniu pełnym wrażeń taki wieczór był wisienką na torcie.
      Jego oczy uchyliły się na kilka ostatnich scen filmu z czego uśmiechnął się rozbawiony. A jednak zasnął! Poruszył się lekko chyba i Asitę wybijając z półsnu, a gdy doszli do wniosku, że obydwaj są jak te stare dupy zmęczeni, po prostu postanowili udać się do łóżka. Z jednej wygody w drugą, tylko trochę większą. Z pomocy chętnie skorzystał chociaż zanim w ogóle skierował się do sypialni młodego Boga upewnił się, że nie zostanie po nich bałagan. Wszystko grzecznie pomył odganiając go od siebie, że też ma dwie ręce i świadomość obowiązków domowych po czym, już w sypialni, rzucił się na łóżko. To zabawne jak przyjemnie mogło pachnieć drugie ciało, nawet pozbawione perfum i jak silnie zapach ten utrzymywał się na pościeli. Wkładając ręce pod poduszkę ułożył się na brzuchu i chwilę tak leżąc czekał aż Asita do niego dołączy. Później specjalnie się nie poruszył chociaż był w pełni świadom, że i tak skończy przytulony do niego niczym koala. Ale dopóki nie odpłynie całkiem chętnie da mu chwilę wytchnienia od siebie. Przynajmniej z założenia bo tak czy inaczej został przyciągnięty i chociaż wydobył się z jego ust cichy śmiech wpasował dupkę w jego krocze, objął go i udawał, że wcale nie przeszedł go dreszcz na dotykanie karku. Przytulił jeszcze jego ramiona i życząc dobranoc pozwolił sobie rozkoszować się ich miarowymi i równymi oddechami.
      Śniły mu się straszne pierdoły. Jako wybitny cyrkowiec, człowiek-ryba jego, obowiązkiem podczas każdego przedstawienia (a w trakcie godziny miał dwa) był spacer po linie zawieszonej daleko nad ziemią, wymachując wielką maczetą i siłując się z człowiekiem-ośmiornicą. Problem polegał na tym, że jego przeciwnik miał osiem takich samych maczet jak on przez co, przez całe przedstawienie, on próbował wykrzyczeć do zarządzającego całym tym grajdołkiem, że to średnio sprawiedliwe. W tym czasie podirytowana  jego krzykami publiczność naciągała wielkie ziarna popcornu na gigantyczną procę i próbowała sama go zrzucić ale on oszukiwał bo był do tych lin przyklejony i się nie dało. I w taki sposób wszyscy byli jeszcze mocniej na niego zdenerwowani. Jego hojrakowanie natomiast skończyło się gdy zarządca cyrku rzucił na niego klątwę i jego tyłek urósł do rozmiarów dmuchanego zamku. Wtedy publika zaczęła wiwatować i bardziej w niego strzelać, co gorsza, popcorn też urósł! Taki jeden ogromny, ociekający masłem znokautował go trafiając w jego tyłek na co on wyrwał się ze snu podpierając na łokciu.
      - Bez masła proszę. - Mruknął jeszcze śniąc po czym z wolna zamrugał, rozejrzał się po pięknie oświetlonym pokoju, a gdy jego wzrok padł na zdziwionego jego zachowaniem Asitę, zmarszczył brwi nie rozumiejąc czego nie rozumie. A gdy jeszcze Afrykańczyk parsknął gromkim śmiechem on ponownie ułożył się na jego ramieniu szturchając go palcem w żebra, że nie wie o co mu chodzi.
      - To kiepski lubrykant, nie powinieneś tego na mnie próbować. - Przyznał zaspanym tonem, a słysząc pytanie co mu się śniło, uśmiechnął się uroczo.
      - Zamknąłeś mnie w swojej piwnicy uciech i chciałeś wykorzystać ale skończył Ci się poślizg. Więc podszedłeś do mnie i głębokim głosem wyszeptałeś mi do ucha: "wezmę Cię na masło". No i ja Cię prosiłem żebyś nie masłem. - Wymyślił na poczekaniu bo to byłby zdecydowanie lepszy sen niż jego rybny strój plus był ogromnie ciekaw reakcji Asity.
       Przez chwilę ciemnowłosy jeszcze dusił się ze śmiechu wycierając spływającą łzę po policzku palcem. Kiedy jednak tylko Alex zaczął opowiadać o piwnicy i o maśle mina chłopaka zmieniła się odrobinę pozostawiając dziwnie niebezpieczny uśmieszek. - Cóż, jak na taki sen całkiem ładnie poprosiłeś, żeby było bez masła… Więc może zdradzisz mi co byłoby lepszym lubrykantem?- przysunął się bliżej rudzika unosząc lekko pytająco brew i nie spuszczając z oczu jego lekko zaspanej lecz jakże przystojnej w porannym świetle twarzy.
       - Hym... olej rzepakowy. - Wypalił spokojnie na co otworzył ponownie oczy i widząc jego minę parsknął sam gromkim śmiechem. Przetoczył się przy tym całkiem na plecy, a korzystając z tego, że pozbawiony koszulki Asita nad nim wisi, przejechał jakby przypadkiem dłońmi po jego piersi. - Nie wiesz mój drogi, że jak się popieści to się wszystko zmieści? Trzeba tylko mieć technikę. - Tym razem, gdy już nieco uspokoił idiotyczny uśmiech związany z wizją siebie w stroju ryby, rzucił mu prowokujące spojrzenie zaciskając dłonie na jego torsie. Antystresowe cycki. - Ale jak Cię to kręci mogę rozważyć to masło.
       Uśmieszek nie schodził mu z twarzy. Powoli rozmowa wchodziła na poziom absurdalnego wręcz flirtu. - Olej… A może lepiej zamiast rzepaku użyć oleju kokosowego? - mruknął trochę się nad tym zastanawiając. Kiedy rudowłosy postanowił zacząć go macać pochylił się jeszcze mocniej, a błysk w czarnych oczach będący niemal jak latarka na końcu ciemnego tunelu tylko się wzmocnił. - Oh, nie wiem czy kręci mnie masło. Nie ja wpadłem na ten pomysł, ale na żywo chyba nie jesteś taki niezadowolony z wizji użycia produktów spożywczych- śmiał się cicho tuż przy uchu leżącego pod nim boga.
       Schodząc rękami niespiesznie, coraz niżej po tego torsie, przymknął oczy rozkoszując się pomrukami kierowanymi prosto do ucha. W prawdzie rano było to bardzo nierozsądne, a tak wyrafinowany flirt szybko zdziałał cuda w obszarze który powinien zdecydowanie pozostać spokojnym. Niemniej, za dobrze się bawił, a wlepiając w niego drapieżne spojrzenie pełne niewypowiedzianych obietnic, prowadził dalej swoją wyprawę dłońmi i odbijał piłeczkę. - W miękkim łóżku i w odpowiedniej pozycji perspektywa się zmienia. A ja zdecydowanie jestem skory się do niej przychylić przy odpowiedniej argumentacji. - Zapewnił całkowicie przypadkowo ocierając się kciukiem o jego sutek. Uśmiechnął się przy tym niewinnie, a jego oczy pierwszy raz oderwały się od tych miodowych żeby spojrzeć w bardzo strategiczne i odpowiednio stojące miejsce. - To co? Prysznic? - Zapytał specjalnie sugerując mu znalezienie się tam razem ostatecznie chcąc go jednak wygonić po kawę. W jego głowie bowiem zapaliła się czerwona lampka z napisem "za mocno go lubisz żeby zaliczyć" co nie oznaczało, że żałował sobie widoków. A jakby tak niespecjalnie podniósł lekko nogę i go zahaczył...?
       Patrzył coraz bardziej wygłodniale, wzrokiem pożerając seksowne ciało. Podobał mu się kierunek w którym to wszystko szło, ale raczej na tą dziką pewność siebie wpływała wczesna pora. - Wiesz w tym momencie argumentów mam aż za dużo- szepnął przygryzając jego ucho. Teraz znalazł się całkowicie nad drobniejszym mężczyzną i podniósł dłoń na początku pieszcząc palcami miękki policzek a po chwili odwdzięczając się dotykiem za dotyk. - Nie lepiej wziąć prysznic po? I tak braliśmy jeden przed snem- zauważył sprytnie dłonie trzymając na wysokości bioder chłopaka, kiedy kciuk lekko muskał miejsca okolic miednicy. Doskonale wiedział, że ich znajomość zaczyna przypominać rollercoster, ale w jakiś sposób wcale nie chciał przestać.
       - Kilka argumentów? Czy raczej jeden, spory? - Dopytał wyciągając głowę nieco wyżej żeby dać mu pełen dostęp do szyi. Zamruczał przy tym na zachętę, a kładąc ręce na jego plecach zaraz wplótł palce jednej dłoni w jego włosy żeby ewentualnie bardzo chętnie przytrzymać jego usta przy swojej skórze. Przy tym uniósł jedną nogę, łydką przejechał po wewnętrznej stronie jego uda, w stronę krocza, po czym wcale nie specjalnie i zachowując bardzo dużą ostrożność sprawdził sobie z czym ma do czynienia i aż mu oczy ponownie na dół uciekły. W prawdzie nie mógł stwierdzić z całą pewnością czy miał rację aczkolwiek Asita wydawał się być... stereotypowy. Co tylko sprawiło, że przełknął ciężej ślinę zastanawiając się czy jego zestaw ratunkowy w postaci dobrze nawilżonych gumek nadal znajduje się w jego plecaku. Niemniej, ciekawość zabiła kota. Wyciągniętą spod niego nogę rzucił mu na biodro tym samym przyciskając go do siebie, przynajmniej w tym miejscu i obserwując dokładnie jego oczy czekał czy posuną się jeszcze dalej. Na razie, raz albo dwa bardzo znacząco się poruszył.
       Przełknął ciężko ślinę czując jak serce podchodzi mu coraz bliżej gardła. Zaczął się delikatnie pocić z podniecenia, a puls z każdym otarciem skóry skakał coraz mocniej. W pewnym momencie wydawało się, że lekki czarny dymek z poprzedniego dnia zaczął gdzieś ulatywać z pleców, kiedy błądził dłońmi po klatce piersiowej zaczepiając na niej jasne, różowe pąki. Gdy zbliżyli się jeszcze bardziej, a Alex poruszył powoli nawet stalowa cierpliwość Asity zaczęła pękać. - Może i jeden, ale jednak nie powinien zawieść- stwierdził dość szarmancko przesuwając twarz znad ucha do ust, po za długim wyczekiwaniu wtopił się miękko w jasne wargi rudowłosego przyciągając mocniej do siebie silne, acz lżejsze ciało. Przez moment zamknął oczy całkowicie oddając siebie w tym pocałunku pieszcząc z pełnym uczuciem usta chłopaka.
       Pocałunek którego wyczekiwał z przeraźliwie mrowiącym uczuciem w żołądku dał mu ogromne wytchnienie. Rzucając ręce na jego szyję przyciągnął go mocniej do siebie i pozwalając sobie na delikatną pieszczotę końcówką języka obrysował jego dolną wargę zanim wprosił się między nie. Nie chciał być nachalny, a przynajmniej to sobie w głowie powtarzał ale chęć zaspokojenia tego uporczywego pragnienia skosztowania czy to co jest między nimi gdy ze sobą flirtują albo na siebie patrzą pozostanie przekazane w fizycznym kontakcie była zbyt silna. No i nie zawiódł się. Kilka razy zdarzyło się mu już zapomnieć o czym mówi albo myśli przyglądając się tym ustom, a ich smakiem mógłby opisać ten słońca. Aż zamruczał z zadowolenia, a korzystając z tej nogi na biodrze wreszcie pokazał też pazurki. Nie odrywając się od niego przetoczył się razem z nim i siadając na nim okrakiem, objął go jedną ręką za szyję drugą kładąc na policzku i pop tym jak tylko upewnił się, że może, pogłębił pocałunek zaplatając ich języki w pieszczocie.
       Podobały mu się widoki, nawet gdy zmienili pozycję podtrzymał chwilę chłopaka za biodra, by podczas ich namiętnego pocałunku chwilę pogładzić dwa jędrne policzki pośladków, zaczepiając przy tym dłońmi o najdelikatniejsze miejsca, jednak wszystko bardzo ostrożnie i subtelnie. Dopiero gdy temperatura tej walki warg i języków wzrosła ręce powoli powędrowały ponownie do góry wplatając się we włosy. Miękkie kosmyki łaskotały jego kłykcie, kiedy chwycił ogniste pasma w zaciśnięte dłonie z wyczuciem za nie pociągając.
Po dłuższej chwili, gdy ich usta stały się aż lekko opuchnięte, a on ponownie chciał zmienić pozycję i pozbyć się dzielącej ich ciała bielizny. Do ich uszu dobiegło pukanie do pokoju.
       -Chłopcy… Jak już uda wam się od siebie odkleić moje gołąbki to czekam z kawą i śniadaniem w salonie - głos Soa chociaż przytłumiony przez drzwi nadal bardzo wyraźny i zabarwiony rozbawieniem po chwili zniknął a na jej obecność wskazały jedynie ciche niemal niesłyszalne kroki.
Asita westchnął ciężko, czuł się trochę głupio, ale większa część była po prostu sfrustrowana. Przy kolejnym razie nie opamięta się i zrobi to przy widowni. Starsi bogowie chyba go nienawidzą i po prostu wystawiają na próbę.
       Jego dłonie powoli zaczęły sunąć po chętnym ciele znajdującym się tuż pod nim. Nie przestawał go całować, dotykać i zaczepiać. Ze swoją obecną pozycją miał też idealną możliwość go drażnić i z czystą chęcią to robił, przynajmniej aż do momentu gdy jego ochota zaczęła przekraczać dopuszczalny poziom normy. Przeciągnął palcami po całej jego piersi lekko go drapiąc i już miał zahaczone palce o jego bokserski gdy rozległo się pukanie do drzwi. To natomiast spłoszyło go do tego stopnia, że natychmiast się od niego oderwał i siadając prosto jak struna spojrzał czy klamka drga. Poczuł się niczym przyłapany nastolatek który w ogóle nie powinien tam być. Na szczęście jedynie głos Starszej Bogi doszedł do ich uszu, a on w tej samej chwili gdy nie została naruszona ich prywatność wypuścił powietrze z płuc. W tym samym momencie sapnął też uwalniając urywany oddech wywołany tym co robili, tą wspaniałą przyjemnością.
       Spojrzał na niego ostatecznie z lekkim uśmiechem, wypiekami na policzkach i wysypanej dreszczami piersi. Podpierając się na jego brzuchu zsunął się z niego po czym padł na łóżko obok pozwalając sobie na uspokojenie serca, pulsu i hormonów. Potarł przy okazji twarz, oblizał wargi i nagle, zaśmiał się zwyczajnie szczęśliwy.
       - Czy to jakieś fatum? – Dopytał na zaczepkę wkładając swoją dłoń w jego palce, swoje zaciskając na jego ręce. Poleżał tak jakieś pięć, dziesięć minut po czym podniósł się i dotykając jego policzka ostatni raz go cmoknął słodko w usta. – Cudownie całujesz, następnym razem już mnie nic nie powstrzyma.

       Słowa jakie towarzyszyły opuszczaniu przez nich łóżka chwilę dźwięczały mu w uszach jako ogromna obietnica. Asita o sercu tak złotym jak jego oczy wprawiał go czasem w istną konsternację. Z jednej strony bowiem flirtował z nim jak najęty – przecież najcudowniejszy całus jaki otrzymał w swoim życiu wykiełkował z tekstu o maśle – z drugiej jednak wprawiał go w komfort i gwarantował bezpieczeństwo. Był też osobą z którą mógłby spróbować związku, a to raczej wykluczało się z uprawieniem teraz seksu. Dlatego też odpowiedział tylko uroczym uśmiechem po czym poszedł się ubrać i ogarnąć. Poranna toaleta, ogarnięcie włosów które spiął w schludny kok otoczony warkoczem i był w miarę gotowy do dalszej drogi.
       Sytuacja w jakiej został postawiony przez obecność Starszej Bogini sprawiła, że poczuł się jak głupi nastolatek który dopiero zaczynał eksperymenty ze swoją seksualnością. Jej oczy które tak dokładnie badały ich twarze wydawały się wnikać prosto do serca i czytać z niego jak z otwartej księgi. Dlatego też nerwowo zaczesał kosmyk włosów za ucho po czym biorąc głęboki oddech dopiero nieco opanował zmieszanie, uśmiechnął się delikatnie i przywitał. Z drugiej bowiem strony dobrze, że nie przyszła jakieś pięć minut później bo przerywanie w trakcie seksu byłoby dla niego nie do zniesienia. A tak? Do niczego poważniejszego nie doszło więc pozostało w ogóle nietknięte uczucie nienasycenia.
       Po wyminięciu dwójki która musiała widocznie odbyć niemą konwersację zajął miejsce przy stole dokładnie przyglądając się kolorowemu posiłkowi. Trochę nieprzyjemnie, że niejako swoim lenistwem zmusili ją do przygotowania im jedzenia co nie oznaczało, że nie zapowiadało się mu na kolejne, aromatyczne doświadczenie. Czekał przy tym cierpliwie czując jak kiszki marsza mu grają, jak kawa uderza mu do głowy wywołując wręcz syndrom odstawienny ale nie poruszył się! Przynajmniej do momentu w którym zwrócono mu uwagę, że źle usiadł!
       - Ależ ja… – Chciał podkreślić, że się nie wstydzi chociaż, poniekąd tak było. Zamknął więc usta, przesiadł się koło Asity któremu posłał spokojny uśmiech, a gdy nalano mu kawy gorąco podziękował od razu upijając dwa drobne łyki. Była taka wyborna, że cicho zamruczał!
       - Ten klucz którego mamy szukać, czy to klucz? W sensie, za jakim przedmiotem mamy się potencjalnie rozglądać? – Zapytał, a w odpowiedzi otrzymując zapewnienie, że to normalny klucz który połączony ze swoimi dwoma pozostałymi częściami stworzy trójwymiarową przepustkę prowadzącą do Kuźni Bogów pokiwał ze zrozumieniem głową. Znając Starszych Bogów najpewniej cały będzie ze złota albo mosiądzu przez co sądził, że chociaż w tej części ich zadanie jest jasne. Zmarszczył się natomiast na wspomnienie o Zapomnianych Bogach którzy powoli zaczęli wracać na Ziemię, a przez fakt ich nagłego wyginięcia mogli chować urazę. Uchylił więc usta, chciał coś powiedzieć jednak zaraz je zamknął i tak powtórzył dwa razy wyglądając jak rybka. Ostatecznie pokręcił przecząco głową i zaczął zajadać śniadanie wolno rozkoszując się tak nieoczywistymi dla niego smakami.
       - Czyli na miejscu mamy zorganizowaną pełną pomoc? – Dopytał, a otrzymując potwierdzenie odetchnął z ulgą. Po chwili zastanowienia uśmiechnął się pięknie do Soa jakby to od niej zależało ale może chociaż wiedziała… - Czy to znaczy, że dziadek zniósł limit z mojej karty kredytowej? – Rzucił na co wywołał ponownie falę perlistego śmiechu i ponownie potwierdzenie! Tak! Może nie miał zamiaru szaleć ale czasem jak się wkurzy to przynajmniej będą mogli iść spać do hotelu, zmyć z siebie warstwę błota i wypić drinka. Ba! Poza informacją o limicie kobieta podsunęła w jego stronę małe drewniane pudełko z wyrytymi runami specjalnie wypalonymi w ogniu, na które on przestał dość gwałtownie przeżuwać. Spojrzał na kobietę, na przedmiot zaraz połknął (zdecydowanie za duży kawałek) i lekko pokasłując zajrzał do środka. Wewnątrz znajdowały się cztery złote sygnety wręcz emanujące zaklętą w nich mocą, ponownie z mozolnie wykonanymi runami błyszczącymi delikatnie niebieskim światłem oraz szeroka acz bardzo cienka bransoleta z mosiądzu. Jego brwi na ten widok poszybowały daleko ku górze, a oczy chwilowo padły na kobietę. „Gwarantujemy wam tyle ile się da” usłyszał jeszcze na co wziął dwa pierścienie i bez pytania biorąc dłonie Asity wcisnął mu je na serdeczne palce.
       - Spokojnie, jeszcze się nie oświadczam. – Zażartował samemu nakładając biżuterię, również bransoletę na której zawiesił błyszczący wzrok.
       - To jest broń oraz zbroja wykuta przez karły w Boskiej Kuźni. Asgardczycy nosili je na wielkich wojnach pod wodzą Hel i Odyna. Pieśni głoszą, że gdy podbijaliśmy Jotunheim Olbrzymy drżały na sam widok potęgi naszej armii. – Wyjaśnił oglądając pierścień którym zwykł „bawić się” jedynie na treningach. Ale co racja to racja, zbroja potrafiła uratować ograny wewnętrzne, szczególnie obecnie gdy byli narażeni na ich ogromny uszczerbek.
       Przyglądając się jak Asita wstaje nakarmić kocice sam wrócił do jedzenia słuchając przy tym uważnie słów kobiety. Poza tym doszedł do wniosku, że relacje Asity z babcią były zgoła inne niż te jego z dziadkiem co nie oznaczało, że nie mieli zamiaru ich bronić. Każde pomagało ja swój sposób, a on za obydwoje był ogromnie wdzięczny. Dlatego też po napełnieniu żołądka i wypiciu porządnej poracji kawy wręcz ukłonił się przed Soa w geście podzięki i ruszył do pokoju przepakować walizkę. Część rzeczy chciał zostawić u Asity też jako wymówkę żeby na pewno tu wrócić, a część chciał przepakować w bardziej poręczne miejsce. Zajęło im to oczywiście chwilę, a później musieli jeszcze dostać się na lotnisko i odbyć całą odprawę jednak mieli czas. No i jakoś już się tak mocno nie denerwował. Jakby obecnie ściągnięto z niego ograniczenia, a towarzysz który już kilkukrotnie sprawdził się w kryzysowych sytuacjach miał być bezwzględnie oparciem, nigdy ciężarem.
       Poza tym, dzięki temu co między nimi było wszystko szło sprawniej z goszczącym na ich ustach śmiechami więc sama podróż zakrawała bardziej na przygodę niżeli misje ratowania świata. Dopóki razem to mogli i spać w środku dżungli.
       Podróż samolotem była zdecydowanie dłuższa niż poprzednio. Mieli okazję się nieco zdrzemnąć, oczywiście w momencie gdy ich buzie wreszcie się zamykały. Mieli bowiem tyle do omówienia, tyle chcieli o sobie wiedzieć, że znaczącą część lotu po prostu rozmawiali. Szeptem i w języku którego nikt poza nimi zrozumieć nie mógł ale tyle się już dawno nie uśmiał.
       Na miejscu z odpowiedniego miejsca odebrał zarezerwowane dla nich auto. Dokładniej kluczyki od miłej pani o przyjemnym odcieniu skóry który lekko wpadał w czerwień. Podziękował jej po czym ruszył na parking sprawdzając miejsce postoju: to na kartce oraz to wypisane na odpowiedniej tablicy informacyjnej. Ostatecznie znalazł sporego jeepa, najpewniej znowu z napędem na cztery na co uśmiechnął się szeroko.
         - Proponuje tak: ja prowadzę w mieście, a Ty na bezdrożach, hym? Kwestia doświadczenia. - Rzucił luźno wrzucając swoje rzeczy do wielkiego bagażnika odkrywając, że w nim czekał na nich cały zestaw biwakowy. Jednocześnie otwarł drzwi ja tylne siedzenie dla ich ukochaniej kobiety która wreszcie została wypuszczona z kojca, a którą chętnie zaczął drapać po pyszczku zanim w ogóle wskoczył za kierownicę. Ostatecznie nie zostało im nic innego jak wbić miejsce docelowe w nawigacje i ruszyć w stronę malowniczej dżungli. Ponownie bowiem Alex znalazł się w miejscu od którego nie umiał oderwać spojrzenia. Było przepięknie, egzotycznie i dziko ekscytująco.
       - To jaki mamy plan? Jedziemy jak najbliżej turystycznych ruin i próbujemy znaleźć tam jakieś ślady?

       Towarzystwo Afrykańskiego Boga było dla niego tak ogromną nowością, że musiał jeszcze mocniej niż zazwyczaj powstrzymać się przed... Byciem sobą. Najchętniej zasypałby go tysiącami pytań i anegdotek, zagadywał, uśmiechał się i dzióbał żeby tylko móc w nim odkryć wybitnego towarzysza tej podróży ale... Odyn mu zabronił. Mieli do wykonania zadanie, on nie był na wczasach i jeżeli Omari nie chciał nie miał absolutnie żadnego obowiązku zaspokajać jego dziwactw. Dlatego chociaż cierpiał katusze jedynie się do niego uśmiechał i na powierzonej przez Hajmdala liście odhaczał kolejnych Bogów i miejsca.
       Przynajmniej tak było do tego ranka. Z tego co się dowiedzieli Indiańskie Bóstwa miały w zwyczaju nocować w niebiosach i schodzić na ziemię wraz z pierwszymi promieniami słońca. Skąpane w świetle zwolna szybowały na filary niebios na których oni aktualnie stali. Znaczy on stał bo płacono mu za kilometr, cały czas gdzie dreptał. Podchodząc do Omariego chciał mu oświadczyć, że jak do pół godziny nic się nie wydarzy to stąd zejdą ale zanim w ogóle spróbował uchylić usta mocno zainteresował się skąd do diaska wziął się tu nagle zestaw do kawy z parującym szlachetnym napojem w środku.
       - Nie pozostawiasz mi już wyboru... - Westchnął ciężko dosiadając się do niego, a gdy zestaw dopełniły ciasteczka jego jasne oczy zabłysnęły nieodpartą ciekawością.
       - Co jest Twoim patronatem? Nie zauważyłem żebyś nosił cały aneks kuchenny w rękawie! - Oświadczył upijając pierwszy łyk i dopiero teraz kierując oczy na filiżankę. Smakowało nie... Inaczej. Zmarszczyły się więc jego brwi, a nie znajdująca żadnej logicznej odpowiedzi wlepił w niego błagalne spojrzenie. Bo ciekawość go wykończy. Zaczął też chrupać ciasteczko i go uważnie słuchać przy czym przy kolejnym stwierdzeniu jego serce zabiło dziką radością. Oznaczało to, że mógł być chociaż odrobinę bardziej uciążliwy bo Omari cieszył się byciem gdzieś indziej niż w domu! Czyli mógł nieco popuścić języka.
       - Można było się spodziewać, że ktoś kiedyś do tego doprowadzi. I tak wiele czasu upłynęło we względnym spokoju. - Zauważył mając w pamięci wyskoki niektórych Bogów jego wiary w uporczywym dążeniu do osiągnięcia mocy która ich przerastała. Zawsze kończyło się to tragicznie. Wziął kolejne ciasteczko nadal nie rozumiejąc jego smaku i kontynuował. - Przy tym całym zamieszaniu widzę jednak kilka plusów. - Rzucił tajemniczo wcale nie mając znowu przed oczami widoku swojego kochanego bratanka obśliniającego bardzo przystojnego Nowego Boga.
        Atmosfera na chwilę zrobiła się nieco cięższa, byli przecież w patowej sytuacji, w i tak miał wrażenie, że obydwaj cieszyli się z tego dokąd ta ich doprowadziła. Niestosowne! Niemniej Omari szybko wrócił do rozmowy, a słysząc jego głos odwrócił na niego od razu wzrok. Słysząc natomiast pytanie uśmiechnął się szeroko jeszcze troszeczkę puszczając nakazane mu hamulce.
       - Niesamowite uczucie dopóki wybierają przystojnych aktorów! Swego czasu uwielbiałem czytać o sobie komiksy. Oczywiście chodziło o przygody, w nieoczywisty sposób przedstawiali legendy! Ale jak zaczęły w ostatnich latach wychodzić filmy ciągam Alexika na każdy seans! - Zaśmiał się gładząc brodę zaplecione w krótki blond warkocz. Gdy natomiast zaproponowano mu kolejne już ciasteczko uznał, że niegrzecznie jest odmówić więc chętnie się w nie wgryzł początkowo nie rozumiejąc tego zmieszania. Zaraz jednak uśmiechnął się do niego promiennie machając obojętnie dłonią.
       - Ależ czym się przejmujesz przyjacielu! Odrobina troski nawet takim staruszkom jak nam nie zaszkodzi! Musisz mi jednak koniecznie wyjaśnić skąd wziąłeś ciasteczka. - Uparł się śmiejąc się przy tym niskim acz ciepłym głosem. - Wtedy ja z przyjemnością zaproszę na śniadanie. Rzeczywiście nie możemy chodzić głodni! - Dodał na zachętę wcale nie knując jak tu zapuścić się bliżej miasteczka, cywilizacji i zwyczajnych ludzi! I widocznie nie tylko on. Gdy Omari zwrócił się do niego tonem jakby zdradzał mu wielki sekret on słuchał go jak natchniony po to by ponownie już parsknąć ciepłym śmiechem. Coś czuł, że jak mężczyzna będzie sobie tak pogrywał będzie musiał go znosić w całej okazałości. Rozgadanego i po prostu zakochanego w życiu.
       - Jakbyś w myślach mi czytał! Cóż, tutaj się nic nie dzieje więc ruszajmy w drogę! Miasteczko jest niedaleko. - Oznajmił zaskoczony przyglądając się jak wszystko znika po to by podlać mu szeroki uśmiech. Poprawił przy tym białą koszulkę i dżinsy na tyłku po czym wziął Mjolnir i położył go sobie na ramieniu.
       - Ja również się o Alexika martwię, a Ty przestań mnie przepraszać. W prawdzie nie jest moim synem ale pomagam go wychowywać, jest z mojej krwi. Jego charakter jest... Trudny. Ale Twój syn świetnie sobie z nim radzi! I skoro gdzieś są razem na pewno sobie poradzą. - Zapewnił wskazując mu krawędź skały z której on po chwili zeskoczył. Jako Starszy Bóg mógł uznawać fizykę tylko za sugestie. Spadł owszem, z hukiem, ale jedynie co musiał zrobić to otrzepać spodnie z wzburzonego pyłu. Po tym poczekał na Omariego i już spacerkiem ruszył w strone miasta. Tego z okładek czasopism podróżniczych! Wykute w czerwonej skalę było miastem Bogów. Indianie lubowali się w życiu wśród swoich wyznawców pielęgnując wiarę w siebie przez co, jeżeli mieli jakiegoś spotkać najpewniej spotkają tam! A że była tam podobno bardzo urocza knajpa na skalnym klifie, z widokiem na większość miasta, nie mogło się złożyć lepiej!
       - Czy przybliżyłbyś mi osobę Asity? W prawdzie miałem okazję go bardzo krótko obserwować ale Ci Nowi Bogowie mają w sobie coś niesamowitego. Chociaż jest drugim którego widziałem. Niemniej zrobił na mnie spore wrażenie podnosząc mój młot. - Wyznał zdziwiony obserwując cały czas opustoszałe ścieżki prowadzące coraz bliżej miasta. A był pewien, że będą tutaj plątały się tłumy.