Unforgettable Encounter

Nieodebrane połączenia: 15
Trener: 5
Park Jin-Young (fizjoterapeuta): 3
Doktor Kim: 4
Jęczygderacz: 3
Dzwoni: Jęczygderacz

-GDZIE TY DO CHOLERY JESTEŚ!?- gdy tylko Yongnam nierozważnie nacisnął zieloną słuchawkę na ekranie telefonu, z przyłożonej do ucha słuchawki, buchnął wyraźnie zdenerwowany głos Park Tae – San’a. Nie było to zjawisko powszechnie spotykane -  Tae-San znany był jako oaza spokoju i nieporuszalna góra cierpliwości, lecz cierpliwośc ta była regularnie wystawiana na próbę przez Kwon’a... I ten szczycił się wręcz faktem, że był jedną z niewielu osób, które były w stanie wyprowadzić Park’a z równowagi stosunkowo szybko. Jak teraz. Chociaż tym razem nie było to do końca celowo... Oczekiwał co prawda takiego rezultatu, ale to nie tak, że chciał mu zrobić na złość, czy coś w tym stylu.  -Trener odchodzi od zmysłów! Nikt się nie może do ciebie dodzwonić... Co ty wyrabiasz?-cóż... Jakby to powiedzieć... Yong – Nam mógł nie wspomnieć paru ważnym osobom, że wybiera się last minute za granicę. Bo „pewne osoby” na pewno by mu na to nie pozwoliły. Miał nadzieję, że minie więcej czasu zanim zorientują się, że nie ma go w domu, ale cóż... Nie mógł liczyć na aż tyle szczęścia, czyż nie?
-Jestem w Bułgarii. Na wakacjach-odpowiedział takim tonem, jakby była to najnormalniejsza rzecz na świecie i Taesan powinien był takowej odpowiedzi oczekiwać.
-Młody… Jak ja cię dorwę...
-Oddychaj hyung, bo zawału dostajesz... I tak nie mogę trenować –z wyraźną nienawiścią spojrzał na swoje opakowane w ortopedyczny rękaw kompresyjny kolano. Od operacji minęło już dobre kilka tygodni i mógł już chodzić normalnie (nawet jeśli czasami puchło i było teraz opatrzone dwoma mało estetycznymi chirurgicznymi bliznami) ale gdy za bardzo je obciążał, paskudnie bolało – nie żeby było to coś nowego, kolano dokuczało mu od dobrych dwóch lat, ale było przez ten okres było funkcjonalne... To jest do momentu, w którym w końcu całkowicie nie zerwał osłabionych więzadeł w kolanie i nie uszkodził przy okazji łękotki. Wiedział, że po części to była jego własna wina. Doktor Kim go ostrzegał, mówił, że musi być uważny, ale... Jak miał być uważny? Zawsze dawał z siebie wszystko, nawet na treningu... Tae-San, jako rozgrywający, mógł sobie grać „uważnie”, w końcu był dużo lepszy jeśli o obronę idzie, ale w ich parze to Yong – Nam częściej pełnił bardziej dynamiczną funkcję atakującego. Próbowali się zmieniać, ale było to mniej efektywne... No i jedno złe lądowanie za dużo, poprawione mało gustownym upadkiem ze schodów przy wynoszeniu śmieci, sprawiło, że Kwon wylądował w takiej a nie innej sytuacji.
To była jego druga poważna kontuzja w ciągu ostatnich paru lat (po ferelnym uszkodzeniu nadgarstka). Wtedy udało mu się wrócić do całkowitej sprawności, ale teraz? Doktor Kim nie był pewien, czy Kwon będzie w stanie wrócić do kariery sportowej. Mieli się o tym przekonać za parę miesięcy.
-Nigdy nie byłem na porządnych wakacjach. Nie liczę urlopu u rodziców, czy weekendowej wycieczki w góry... Odpuście mi trochę-kiedy był mały, rodzice Yongnam’a nie mogli pozwolić sobie na egzotyczne wyjazdy za granicę. Kwon i jego rodzeństwo, spędzali większość wakacji na farmie ich dziadków – mieli z tego czasu dużo świetnyych wspomnień i były to zawsze miłe wakacje, ale teraz, gdy był dorosły... Yongnam chciał choć raz doświadczyć takie standardowego „plażingu i smażingu” połączonego ze standardowym, leniwym zwiedzaniem okolicy, a może nawet wypuścić się gdzieś dalej, jeśli mu się znudzi... Zależało mu na takim poważnym zwiedzaniu, a nie tym pośpiesznym, wciśniętym gdzieś pomiędzy trening, a mecz, bo tak to zazwyczaj wyglądało, gdy wyjeżdżali gdzieś na zawody czy obóz treningowy.
Po prostu... Normalne, zwykłe wakacje.
Jego wyjazd do Bułgarii, był raczej... Impulsywną decyzją. Po operacji znudzony siedział w domu, bezcelowo surfując po internecie, aż trafił na reklamę linii lotniczych. Najtańsze loty na ich stronie były właśnie do Bułgarii, więc tknięty nagłym natchnieniem, chwilę później już rezerwował bilety i hotele.
I oto był. Minęły dwa dni od kiedy wylądował na lotnisku w Sofii i jeden, od którego przyjechał do niewielkiego, turystycznego miasteczka nad morzem i  póki co był wyjątkowo zadowolony ze swojej decyzji.
-Zamiast marnować na mnie energię, zajmij się lepiej szukaniem nowego tymczasowego partnera – – westchnął. Trenerzy próbowali znaleźć Park’owi  nowego parnera, żeby nie przegapił reszty sezonu jak jego młodszy kolega, ale póki co... Nie szło za dobrze. Na początku Kwon się z niego nabijał, ale teraz doszedł do wniosku, że lepiej by było gdyby Tae wyciągnął kij z dupy i przestał doprowadzać kandydatów do załamań nerwowych i rzeczywiście zaczął z kimś ćwiczyć na poważnie. -Powiedz trenerowi, że jestem spokojnie w stanie zająć się własną rehabilitacją... Mam wszystkie zalecenia i ćwiczenia przypisane przez Doktora Kim'a i Park'a wbite do głowy. Siedzenie przez kolejne dwa miesiące w domu, gapiąc się na ścianę, definitywnie nie pomoże –bo to właśnie robił przez ostatnie parę miesięcy. Co prawda w końcu dzięki temu nadrobił zaległości na uniwersytecie i następny semestr miał być jego ostatnim... Zdobycie dyplomu miało mu zająć dobre siedem lat, praktycznie dwa razy dłużej niż reszcie ludzkości, bo nigdy nie chodził na zajęcia w pełnym wymiarze godzin, a do tego wziął dwie dziekanki w sezonach olimpijskich, ale... Bycie w narodowej reprezentacji miało swoje plusy. Widocznie możliwość powieszenia plakatu z twoim zdjęciem w hali sportowej, wystarczało by utrzymać się nawet na Yonsei przez siedem długich lat i to bez płacenia czesnego, które pokryte było przez stypendium sportowe.
Gdyby nie rodzice... Pewnie nawet nie próbowałby skończyć studiów, ale matce bardzo zależało na tym, żeby miał opcje po karierze sportowej, „plan B” na życie, i cóż... Jak zwykle miała rację.
-Dajcie mi po prostu cieszyć się przymusowym urlopem, key? Przestańcie do mnie dzwonić... Potrzebuję chwili świętego spokoju  -być może było trochę za późno na okres buntu nastoletniego, a za wcześnie na kryzys wieku średniego, ale... Yong – Nam miał dosyć. Trenera, który wisiał mu nad głową, lekarza, który ciągle narzekał i (zwłaszcza) Taesan’a, który zamienił się w prawdziwą, jęczącą mu nad uchem ciotkę i wydawał się nigdy nie zamykać ust, na dłużej niż trzy sekundy. Definitywnie nie było to otoczenie sprzyjające rekonwalescencji.
-Bye –rzucił jeszcze, już planując całkiem wyłączyć telefon na następne kilka dni.
-Yong…-Taesan nigdy nie skończył, bo Yong – Nam po prostu się rozłączył, nie zamierzając dłużej się z nim kłócić.
Z cichym westchnieniem upił łyk zielonego drinka w szklance. Tak, była dopiero dwunasta. Tak,  jadł brunch (tradycyjną, bługarską musakę) w niewielkiej restauracyjce położonej rzut kamieniem od jego hotelu, a wywlekł się z łóżka jakieś pół godziny wcześniej. Tak, nie powinien był w ogóle pić, bo dietetyk by go zastrzelił. Tak, normalnie Kwon Yong – Nam, był odpowiedzialnym profesjonalistą...
Tylko, że nie był tutaj jako Kwon Yong – Nam, zawodowy atleta, a jako... Po prostu niepewny przyszłości Kwon Yong – Nam, który spełniał swe stare marzenie o zagranicznej podróży.
A to oznaczało, że jeśli chciał nałożyć brzydką, różową koszulę w palemki, parę dżinsowych szortów i japonki, na nos wcisnąć tanie przeciwsłoneczne okulary kupione na miejscowym bazarku, ignorować kontakt ze światem zewnętrznym, jeść w definitywnie niezdrowy sposób i pić w południe mentę (mocny, miętowy alkohol) z wodą gazowaną, to to właśnie zamierzał robić... Bez najmniejszych wyrzutów sumienia. W końcu coś mu się należało od życia, czyż nie?
WŁAŚNIE. Po prawie dekadzie postępowania według przykazań i zasad ustanawianych przez zespoły treningowe, dwa miesiące wolnego wydawały mu się być w pełni zasłużone... Zwłaszcza, że nie był nawet pewien, czy będzie miał do czego wracać, czy będzie musiał zacząć budować nowe życie.
Alas! To nie był problem na „teraz”, a raczej problem „na przyszłość”, więc nie było sensu o tym myśleć i niepotrzebnie się martwić.
Teraz chciał się nacieszyć swoim „świętym” spokojem i miał idealną ku temu okazję. Z głośników płynęła jakaś lokalna, rock’owa piosenka. W restauracyjce było przyjemnie chłodno dzięki zbawiennej klimatyzacji (na dworze zaczynało się robić naprawdę gorąco, co oznaczało, że popołudnie Kwon definitynie miał spędzić na plaży). Między stolikami uwijało się kilkoro kelnerów w białych koszulach i stoliki powoli zaczęły się zapełniać spragnionymi odpoczynku turystami, ale to był raczej ten spokojny rodzaj tłoku, który powoli napływał i nie był denerwujący. Musaka też była wyjątkowo smaczna – może nie było to najlepsze danie na taką pogodę, bo w jej skład wchodziły ziemniaki, pomidory i mięso mielone, pieczone pod jajeczno – mleczno masą, ale miętowy drink „na deser” przynosił porządane orzeźwienie...
Young – Nam’owi całe te wakacje zaczynały się naprawdę podobać.

Ten jego tak upragniony “święty spokój”, nie potrwał szczególnie długo, bo ledwie zdążył ponownie zanurkować widelcem w talerzu, a tuż obok jego stolika wybuchło niewielkie zamieszanie.
W jego centrum? Niewysoka, drobna kobieta w czerwonej sukience. Yong – Nam chyba widział ją gdzieś już wcześniej – miasteczko było niewielkie, więc nie było to nic dziwnego, co rusz wpadało się na tych samych ludzi, zwłaszcza, że turyści wydawali się być bardziej rozpoznawalni niżz miejscowi. Wszyscy chmarnie legli do tych samych miejsc – tradycyjnych restuaracyjek, droższych kawiarni, hoteli, klubów i, przede wszystkim plaży. Do tego wyjątkowo popularnym miejscem wycieczek był prawosławny klasztor na niewielkim wzgórzu poza miastem i antyczne, bodajże greckie ruiny na pobliskim klifie... Co rusz, wpadało się więc na tych samych ludzi, a tą konkretną osóbkę nawet łatwiej było zapamiętać, bo w okolicy nie było wielu Azjatów.
Dźwięk tłuczonego szkła, rozproszył na moment panujący dookoła gwar. Kwon oderwał wzrok od swojego talerza, najpierw zerkając w dół na mieszaninę szkła i kałuży kolorowych, słodkich napoi, a potem z powrotem w górę, na kobietę w czerwonej sukience. Wyglądała na nieco wytrąconą z równowagi, wypłoszoną... Kto na jej miejscu by nie był? Znalazła się nagle w mało przyjemnej sytuacji, jej przesteń osobista została zaatakowana. Yongnam był gotowy się założyć, że gdyby dwójka d$%^& miała w tej samej sytuacji doczynienia z mężczyzną, nie zachowałaby się w ten sposób.
Jakby się nad tym zastanowić, samotne podróżowanie miało swoje plusy i minusy. Plusów było wiele – czas dla siebie, brak potrzeby brania nikogo innego pod uwagę jeśli idzie o kreowanie wakacyjnych planów, czy mniejsze koszta... Za to definitywnym minusem był fakt, że w razie problemów i nieporozumień mogłeś polegać tylko i wyłącznie na sobie.
-To żaden kłopot. Zresztą, nie ma pani za co przepraszać, to nie pani wina –wzruszył ramieniem, zerkając znacząco w kierunku dwójki przerośniętych mężczyzn, wciąż okupujących swe miejsca przy barze, jak gdyby nigdy nic. Niektórzy to mieli czelność... Jakby nie patrzeć, to nie dziewczyna powinna przepraszać kelnera, a oni. A samemu Yong – Nam’owi definitywnie nie należały się żadne przeprosiny. Ot jego stolik stał blisko całej sceny, a on raczej nie był w nią aktywnie zaangażowany w żaden sposób...
To jest do chwili, w której nie zdecydował się aktywnie zaangażować.
-Jeśli pani chce, może tu pani usiąść –wskazał na puste krzesło przed sobą. Sam właściwie nie jest pewien skąd go wzięło na taką propozycję. Może to dlatego, że dwójka przy barze, wciąż zerkała na nieznajomą mało przyjemnie, a patrząc na ich zachowanie chwilę wcześniej nie mogli mieć w głowach nic dobrego? Zaoferowanie jej szybkiego, pozbawionego presji wyjścia z tej sytuacji wydawało się dobrą opcją w tej sytuacji. A może dlatego, że przedłużająca się cisza wydawała mu się jakaś taka dziwnie niezręczna? Dlatego, że większość stolików dookoła była zajęta? Że widywał dziewczynę w okolicy i przez to czuł się, jakby tak trochę znał ją z widzenia? Dlatego, że bez wątpienia była atrakcyjna i nawet w przelocie zwróciła na siebie jego uwagę? Najpewniej ze wszystkich tych powodów naraz, zmieszanych w różnym natężeniu. –Dania dnia to jakaś zupa rybna i moussaka . Naprawdę dobre –poinformował, jako że słyszał i zrozumiał krótką konwersację, która doprowadziła do całego zamieszania. Angielski Kwon’a był dobry – głównie dlatego, że często wyjeżdżał za granicę na zawody, Taesan był językowym beztalenciem, a szybciej i łatwiej było załatwiać wszelkie formalności bez tłumacza, a Yongnam wyjątkowo upodobał sobie amerykańskie horrory klasy D, do których ciężko było znaleźć napisy. Nie miał nawet silnego akcentu, najpewniej dlatego, że przez lata był zmuszony do wielu, wielu konwersacji.
-Kwon Yong – Nam –przedstawił się po chwili, jakby mając nadzieję, że to choć odrobinę zmniejszy niezręczność całej sytuacji. Skoro wpadli na siebie parę razy w ciągu ostatnich ilu?... Dwóch dni? To pewnie wpadną na siebie, jeszcze nie raz, nie dwa... Miło będzie przypisać imię do twarzy i żal by było zmarnować taką szansę by to zrobić. Zresztą, wakacje to świetna okazja na zawieranie nowych znajomości.
Nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo jego telefon po raz kolejny w ciągu ostatnich paru minut się rozdzwonił, emitując denerwujący dzwonek, którego Kwon nie czuł potrzeby zmieniać od momentu kupna komórki.
Niechętnie zerknął na wyświetlacz.
Dzwoni: Jęczygderacz.
-Na litość boską... –jęknął cicho do siebie, wznosząc oczy do nieba. –Prosiłem go pięć minut temu... Niektórzy nie rozumieją pojęcia „daj mi święty spokój”-po prostu... Wyłączył telefon. Nie zamierzał się dłużej kłócić z Taesan’em, a ten na pewno nie miał nic konkretnngo do powiedzenia. Wydawał się być przekonany, że nagłe wakacje Yong – Nam’a były wyjątkowo nieodpowiedzialne, ale... Najlepszym sposobem na uspokojenie Park’a, było po prostu przeczekanie. Zresztą, najpewniej dokładnie w tej samej chwili, Taesan bronił Yong – Nam’a przed równie niezadowolonym trenerem. Zawsze tak było... Kwon oficjalnie dostawał po głowie za swoje (stosunkowo liczne) wyskoki, ale tak naprawdę Park go krył. Działało to również w drugą stronę, bo Kwon mógł (celowo), denerwować partnera, ale w gruncie rzeczy naprawdę go szanował... Pewnie dlatego wytrzymali wspólne treningi przez ostatnie siedem lat.
Planował włączyć komórkę na powrót wieczorem, żeby wysłać zdjęcia rodzicom, rodzeństwu i Moon-Su i parę klipów dźwiękowych Kang – Min’owi. Co prawda zdążył już wszystkich poinformować, że żyje i terroryści nie porwali jego samolotu, ale... Myśl o torturowaniu innych faktem, że on jest na wakacjach, kiedy oni muszą chodzić do pracy, była jakaś taka dziwnie satysfakcjonująca... Zwłaszcza jeśli o rodzeństwo idzie. Rok wcześniej, kiedy Yongho pojechał ze swoją narzeczoną na tydzień do Japonii, non stop spamował starszemu (parę minut, ale zawsze!) bratu zdjęciam świetnych rzeczy, które miał okazję zobaczyć (i zjeść), co, Yongnam zdecydował, było wysublimowaną formą tortury, więc teraz nadszedł czas odpłaty... I to w trybie bardziej intensywnym, bo Kwon planował zostać w Bułgarii dobre dwa miesiące.

Dziewczyna z gracją zajęła miejsca na wskazanym przez Kwon’a krześle. Szczerze? Był trochę zaskoczony, że się zgodziła, ale był to taki przyjemny rodzaj zaskoczenia.
Yongnam ściągnął okulary przeciwsłoneczne, odkładając je na stolik.
-Zły dzień? Ja powiedziałbym raczej, że każda społeczność, nieważne jak otwarta czy uprzejma, najpewniej będzie miała również mniej... przyjaznych członków. Ta dwójka roztacza bucowatą... pani wybaczy mi język... du@#$@% energię na kilometr –Yongnam definitywnie nie podzielał optymizmu rozmówczyni i nie zamierzał się ze swoją opinią wstrzymywać. Jak zwykle bezpośredni i szybki jeśli o ocenę ludzi idzie, oceniał po zachowaniu... A czasami jedna interakcja zupełnie wystarczała, żeby powiedzieć ci o ludziach naprawdę dużo. Ta sytuacja mówiła mu na przykład, że nie chce mieć nic wspólnego z tamtą dwójką i była to definitywnie wystarczająca ilość informacji.
-Sunny? –powtórzył, jakby z zastanowieniem, jakby sprawdzając jak to imię będzie brzmieć wypowiedziane na głos, przez niego samego. Brzmiało... dobrze. –Chyba widzę skąd to się bierze –skinął lekko głową. Ich interakcja trwała może z pięć minut, a Kwon już zdążył zostać obdarzony, najszerszym, najpiękniejszym uśmiechem jaki widział w życiu, a dziewczyna popisała się wyraźnym optymizmem. „Sunny” wydawało się pasować.
To, że wolała przedstawić się pseudonimem, niż pełnym imieniem, w ogóle mu nie przeszkadzało. Jeśli tak czuła się bardziej komfortowo... Były wakacje. Skoro on mógł być kimkolwiek chciał, to samo odnosiło się do innych.
-Powinniśmy się cieszyć, że widzą nas jako niezastąpionych, czyż nie?-posłał Sunny taki nieco krzywy, acz całkiem szczery uśmiech. -A jednak jest to wyjątkowo irytujące, kiedy chcesz mieć chwilę świętego spokoju –z dala od problemów życia codziennego, od poczucia dziwnej bezradności i bycia nieprzydatnym. Od mordowania wzrokiem własnego kosza na śmieci, bo to on popchnął cię w taką, a nie inną sytuację.
-Mój współpracownik nie najlepiej znosi fakt, że przez następne kilka projektów będzie musiał wchodzić komuś innemu na głowę – „współpracownik” nie było najlepszym określeniem, na kogoś z kim spędzałeś praktycznie każdy dzień swojego życia przez ostatnie siedem lat. Taesan był jednym z jego najlepszych przyjaciół – był trochę jak taki irytujący starszy brat, gdy Yongnam zastanowił się nad tym odrobinę dłużej. „Projekt” również nie był najlepszym określeniem, ale cóż... Póki co najlepszym, jakie przyszło mu do głowy bez wdawania się w szczegóły. -Pracowaliśmy razem przez ostatnie parę lat i chyba za bardzo się przywiązał- cóż... Sam Yognnam też nie chciałby grać z nikim innym, bo byli dobrze zgrani, ale to Taesan, nie on był do tego zmuszony, więc chyba mógł odrobinę ze starszego pożartować.
-Fakt, że wziąłem urlop, ale mogłem nie poinformować szefa... –trenera. –Że wybieram się za granicę, najpewniej nie pomaga... Pewnie oczekiwali, że będę pod ręką, żeby w razie czego wpaść do pracy, a tu masz babo placek i teraz Taesan – hyung pewnie musi mnie bronić przed przełożonymi, więc jest wyjątkowo nie w sosie.
Yongnam nie kłamał. Wszystko to, co powiedział, było prawdą, aczkolwiek... Mocno owijał w bawełnę. Dlaczego? Bo naprawdę nie chciał teraz skupiać się na swojej karierze. Bo to od niej właśnie uciekał. Badminton nie był popularnym sportem. Yongnnam nie był publicznie rozpoznawalny – jego twarz pojawiała się w wiadomościach sportowych na tyle dzienników, tudzież odrobinę bardziej mainstreamowo w okresie olimpijskim, kiedy kraj nagle przypominał sobie o mniej popularnych sportach, w których jednak odnosił sukcesy. Okazjonalnie pojawiał się też w reklamie sprzętu i ubrań sportowych, czy jakiś suplementów... Nie sprawiało to jednak, że był rozpoznawalny (nie licząc dzielnicy jego rodziców... wszyscy wiedzieli kim jest i co robi – w Dong-gu w Daegu Kwon Yongsam był najbardziej popularnym celebrytą) i naprawdę go to cieszyło, bo z rozpoznawalnością przychodziła odpowiedzialność, której niespecjalnie chciał się podejmować. Po prostu... Chciał grać. Na najwyższym poziomie, z najlepszymi, bo to było wyzwanie, bo dzięki temu miał cel, bo robił to tak długo, że nie potrafił sobie wyobrazić życia bez sportu.
Swoją łatkę atlety nosił jednak naprawdę długo, a ta ciągnęła ze sobą swoją własną listę obowiązków... Obowiązków, od których chciał odpocząć, o których chciał zapomnieć. Naprawdę nie chciał teraz być tym zwyczajowym sobą, który całe dnie spędza na treningach, jest na idealnie rozplanowanej wysokobiałkowej diecie, nigdy nie pije i co noc idzie spać o dziesiątej, żeby wygrzebać się z łóżka przed szóstą, o ile akurat nie mają przerwy. Chciał się też przekonać kim właściwie jest bez tego wszystkiego. Przez tyle lat swojego życia był całkowicie skupiony na jednej rzeczy, że momentami zastanawiał się kim właściwie jest bez sportu.
Czy w ogóle jest... kimkolwiek, bo momentami czuł się tak, jakby w życiu miał tylko i wyłącznie badmintona i niewiele więcej, bo ten wypełniał każdy aspekt jego życia.
To chyba była okazja, żeby się o tym przekonać.
-Istnieje mała szansa, że jeśli będziemy ignorować ich telefony wystarczająco długo, prędzej czy później odpuszczą –stwierdził optymistycznie. W końcu nie było opcji, żeby dzwoniono do niego piętnaście razy dziennie przez dwa miesiące, prawda? Trener szybko się znudzi... Ktokolwiek nie prześladował Sunny telefonami, najpewniej koniec końców dojdzie do podobnego wniosku i przestanie.
Jednak... Jakoś tak miło było wiedzieć, że nie jest się jedynym w podobnej sytuacji. Chociaż tyle mieli ze sobą wspólnego, chęć ucieczki od zwykłego codziennego życia. Skoro jednak oboje próbują unikać własnej codzienności, nie była ona najlepszym tematem rozmowy.
-Powiedzmy, że nie jestem najlepszy jeśli o planowanie idzie, ale... –zerknął za okno. Kolorowe domy stały równym rzędem przy brukowanej uliczce, którą gwarnym tłumem przenikała ciżba ludzka. W oddali, na horyzoncie, można było dostrzeć prześwitujące między budynkami Morze Czarne. –Wydaje mi się, że przypadkowo wybrałem naprawdę dobre miejsce na ucieczkę od codziennych obowiązków –jego impulsywne decyzje były albo świetne, albo... Kompletnym fiaskiem. Życie było jednak bardziej interesujące bez dokładnego planowania, a Yongnam po prostu lubił chwytać się nadarzających się okazji, gdy tylko mógł i nie był ograniczony z góry narzuconymi konwenansami... Tak jak teraz. Miał przeczucie, że zaproszenia kobiety do swojego stolika również nie pożałuje, choć nie miał bladego pojęcia, dokąd go to zaprowadzi.
Ten moment wybrał kelner, żeby powrócić z napojem, a chwilę później i z zamówieniem Sunny, stawiając przed nią pełen talerz. To z kolei przypomniało, Yongnam’owi, że pewnie powinien był dokończyć własny posiłek, bo rozproszony na moment kompletnie o nim zapomniał, także na nowo ujął w dłoń widelec, wracając do swojego nieco już zimnego dania... Całe szczęście chłodniejsza temperatura, nie ujmowała mu smaku, wręcz przeciwnie, można powiedzieć, że wręcz go dodawała.

-Kto wie? Może to przeznaczenie? A może to miejsce po prostu przyciąga ludzi, którzy mają dosyć ich własnej codzienności? –zaśmiał się cicho, kręcąc lekko głową... Chociaż najpewniej po prostu chodziło o to, że oboje byli Koreańczykami, na oko w podobnym wieku. Nieważne jakiej ścieżki zawodowej by się nie wybrało, każdy młody człowiek musiał się zmierzyć z oczekiwaniami społeczeństwa dookoła i przeciwnościami losu – i tak jak na początku ambicja im prostała tak po paru latach, każdy mniej lub bardziej się wypalał, niezależnie od profesji.
Nic więc dziwnego, że będąc w podobnym wieku, byli w podobnej sytuacji... Jednak świadomość, że ktoś był w podobnej sytuacji, była swego rodzaju... Komfortem. Dzięki temu jego decyzja by zostawić wszystko w tyle wydawała się mniej irracjonalna. Zniknięcie z radaru przełożonych, nawet na krótkie dawało takie szalone, przyjemne poczucie wolności, otwierało tysiące nowych możliwości, które wcześniej nigdy nie wydawały się możliwe... Sprawiały, że wszystko wydawało się możliwe.
-Czasami coś musi się skończyć, żeby coś innego mogło się zacząć... I nie jest to koniecznie zła rzecz –Yongnam definitywnie nie był typem filozofa, ale czasami go brało na rozmyślania o życiu, zwłaszcza ostatnimi czasy i niedawno osiągnął właśnie taki wniosek. Ta myśl była dla niego takim... komfortem. Nawet jeśli jego kariera sportowa mogła skończyć się przedwcześnie wbrew jego woli, nie oznaczało to końca wszystkiego, końca jego życia... Po prostu oznaczało to zamknięcie jednego rozdziału, by otworzyć przestrzeń na ten następny. Nie każdy oczywiście tak podchodził do życia Kwang-Min na przykład nigdy się nie podniósł po tym co się stało, ale z drugiej strony... Sytuacja Kwang – Min’a była bardzo różna od tej Yongnam’a.
Kwang – Min stracił dużo, dużo więcej i nie było to nawet porównywalne, także... Kwon tym bardziej nie miał prawa użalać się and sobą.
-Ja po prostu wyłączyłem telefon na pewien czas –o opcji z blokowaniem nawet nie pomyślał, ale nie była najgorsza.
-Za to, to ja wypiję –uniósł szklankę z resztką zielonego alkoholu w górę, jakby w mini toaście. –Oboje przyjechaliśmy tu żeby odpocząć odpocząć od zwyczajowego bajzlu... Trzeba wykorzystać tą możliwość w pełni i po prostu cieszyć się wolnością –Yongnam lekko skinął głową.
-Hmmm... Czyli moje kubki smakowe jeszcze działają poprawnie! –stwierdził z wyraźnym zadowoleniem. –Raczej nie gotuję więc momentami powątpiewam czy w ogóle jeszcze działają... I przez chwilę się zastanawiałem, czy być może danie wydaje mi się pyszne tylko i wyłącznie dlatego, że jest inne od tego co jem na codzień –powiedzmy sobie szczerze, że jego zwyczajowa dieta była raczej nudna, także, cóż, dobrze, że chodziło o coś więcej niż tylko o zmianę i krajanka się z nim w tym temacie zgadzała.
Przez chwilę jadł w milczeniu, powoli kończąc swoją porcję i w końcu odstawiając pusty talerz na bok.
-Wydaje mi się, że minęliśmy się parę razy... Chyba widziałem cię parę razy na plaży i wczoraj wieczorem na ryneczku o ile się nie mylę –poprzedniego wieczoru wybrał się na długi, długi spacer po okolicy, ze swoim sąsiadem, nieco ordynarnym, zapuszczonym Brytyjczkiem o wdzięcznym imieniu Dave. Dave urządzał sobie aktualnie wycieczkę z plecakiem po Europie, głównie za pomocą autostopu i zatrzymał się w okolicy na parę dni. Spotkali się w kuchni zakwaterowania, poszli na piwo, a potem po prostu szlajali się po miasteczku bez większego celu, spędzając większość dnia na nicnierobieniu, które przyczyniło się do lekkiego porannego kaca i w przypadku Dave’a, który wydawał się być poślubionym swojej gitarze, zdartego gardła od wyśpiwawywania na plaży pijackich piosenek.
-Na dwa miesiące... Udało mi się znaleźć naprawdę tani hotel... Chociaż nie jestem pewien czy to najlepsze określenie. Starsza para na emeryturze po prostu wynajmuje pokoje w swoim domu ludziom na wczasach... –właściciele byli naprawdę mili. Pan Kolev był emerytowanym nauczucielem angielskiego w miejscowej szkole, a jego żona pracowała przez lata w lokalnlnym liceum. Od kiedy ich dzieci dorosły i się wyprowadziły, zaczęli wynajmować pokoje w swojej sporej kamienicy. Aktualnie mieli kilku międzynarodowych lokatoróow, mniej lub bardziej długoterminowych. -Planuję wypuścić się też gdzieś dalej na parę dni, ale najpierw muszę ruszyć cztery litery i wynająć samochód –miasteczko choć urokliwe miało mu się najpewniej stosunkowo szybko znudzić, bo było raczej niewielkie, a „plażing and smażing” chociaż przyjemny przez parę dni, nie był raczej w typie Kwon’a jeśli o dalszą perspektywą idzie... Skoro już był w Europie, zamierzał to wykorzystać i wyskoczyć na parę dni, gdzieś dalej, albo w samej Bułgarii, albo gdzieś za granicę. Od lat miał międzynarodowe prawo jazdy, które przydawało się od czasu do czasu, nic nie stało więc na przeszkodzie.
-A ty? Krótki wypad czy dłuższe wczasy?-zapytał z zainteresowaniem. Mało kto mógł sobie pozwolić na takie długie wakacje, on mógł dlatego, że on i Taesan mieli wyjątkowo udane parę sezonów, więc ich sytuacja finansowa gwałtownie się poprawiła, a nie licząc czesnego matki, na które solidarnie składał się z rodzeństwem i utrzymania swojego samochodu, nie miał w życiu wielu wydatków, jako że mieszkał w Centrum Treningowym, a większość jego sprzętu była fundowana przez sponsorów, ale... Miał jakieś takie przeczucie, że miłoby widywać Sunny, nawet w przelocie, gdyby okazało się, że jakimś cudem kobieta zostaje dłużej w okolicy, więc odrobinę liczył na to, że może jakimś cudem nie zniknie w ciągu następnych paru dni. Czuł się dobrze w jej towarzystwie i miło mu się z nią rozmawiała. Sunny wydawała się... Interesująca. Optymistyczna i uśmiechnięta, miała w sobie coś takiego... interesującego. Nie potrafił dokładnie tego wyjaśnić. Miała w sobie coś magnetego – nie chodziło tylko o wygląd, który przyciągał spojrzenia, ale też o coś, na co Yongnam’owi brakowało słów. Cóż, do poety definitywnie było mu daleko.

Tutaj najwyraźniej się różlili. Sunny utknęła robiąc coś, co przynosiło jej tyle stresu, że chciała od niego uciec, podczas gdy Yong-Nam uciekał od potencjalnego... Końca swojej kariery. Widział jednak wystarczająco wiele razy, jak stres niszczy ludzi, którzy nie są stworzeni do jakiegoś zajęcia, a z nim utknęli, żeby dobrze rozumieć chęć ucieczki od takiego środowiska.
-Moja może i jest stresująca, ale tak naprawdę nigdy nie przywiązywałem do tego uwagi, bo miałem to rzadkie szczęście robić to co naprawdę lubię... Ale nie wiem, czy będę mógł do tego wrócić z powodów niekoniecznie zależnych ode mnie czy od mojej firmy–. Yong-Nam’a nie przygnitał sam stres – nigdy nie miał z nim problemu, nawet jeśli zawsze mierzył się z wysokimi oczekiwaniami i praktycznie nigdy nie przestawał „pracować”, nie miał porządnego życia poza sportem. Żeby coś osiągnąć, coś musiał poświęcić, tak już działało wszystko w życiu. To nikomu nie dawało niczego za darmo... Rodzice Yongnam’a poświęcili własne szanse na lepszą przyszłość, żeby zapewnić tą swoim dzieciom. Da – Mi poświęcała życie towarzyskie na rzecz najpierw nauki, a potem kariery. Przyjaciele Yongnam’a byli jak on, wiecznie zadedykowani sportowi, a Yongho... Cóż, jako dzieciak na pewno nie marzył o byciu farmaceutą (cóż, to nie tak, że rzeczywiście mógłby zostać nowym Indianą Jones’em i wydawał się teraz być naprawdę zadowolony ze swoim wyborem ścieżki życiowej, więc nigdy nie narzekał).
-Ale... Nie jest to jedyna rzecz, jaką chciałbym robić w życiu, także nawet jeśli ten rozdział zostanie zamknięty, będzie raczej przyjemnym niż gorzkim wspomnieniem... –uśmiechnął się lekko, nawet jeśli jego wzrok na powrót powędrował do opaski na nodze. Gdyby nie kontuzja, w ogóle nie byłoby go w Bułgarii, w ogóle nie przeewalouwałby swojego życia, w ogóle nie tworzył alternatywnych planów, nie próbował zdecydować, kim jest bez ukochanego sportu, najpewniej grając z Taesan’em aż do emerytury.
Nie był właściwie pewien dlaczego mówi to wszystko dopiero co poznanej osobie. Chyba dlatego, że od samego początku wyjątkowo łatwo mu się z dziewczyną rozmawiało. Dopiero co ją poznał, a czuł się tak, jakby mógł powiedzieć jej... może nie „wszystko”, ale naprawdę dużo. Może wynikało to z faktu, że byli na wakacjach, że się nie znali, a o pewnych rzeczach po prostu łatwiej rozmawiać z nieznajomymi?
-Jestem oficjalnie zbanowany jeśli idzie o próby gotowania czymkolwiek, co nie jest mikfalówką. Nawet moja matka poddała się jeśli o próby reformy idzie... Pozwala mi czasam siekać warzywa, jeśli ma akurat dobry dzień –uśmiechnął się lekko na wspomnienie Choi Min – Young. Wciąż dobrze pamiętał jak w wieku lat bodajże trzynastu on i Yongho chcieli zrobić coś miłego na jej urodziny i wpadli na pomysł upieczenia ciasta. Da – Mi, najbardziej rozgarnięta z całej trójki była niestety w bibliotece i nie mogła ich powstrzymać, także kuchnia skończyła w opłakanym stanie, a dym unosił się w mieszkaniu przee tydzień... Tyle dobrze, że zostali nakryci przez ojca (Kwon Do – Sik zasługiwał na jakieś błogosławieństwo od niebios za jego cierpliwość wobec bliźniaków), który właśnie wrócił z pracy i zastawszy ich ciasne, mieszkanko w opłakanym stanie, po uprzednim daniu parze nastolatków po głowie, nie tylko pomógł im posprzątać, ale i poszedł do cukierni i kupił mały tort na zastępstwo spalonego zakalca, który synowie mieli ofiarować jego żonie. Słysząc tą historię (i będąc zmuszoną do oglądania pokrytego sadzą sufitu nad piekarnikiem do następnego remontu), pani Kim zdecydowała się zmusić chłopców do nauki gotowania. Yong – Ho uczniem był pojętnym, a swoje piromanistyczne i wybuchowe skłonności przeniósł do laboratorium. Yong – Nam... Powiedzmy, że jego próby zawsze kończyły się w ten sam sposób.
Ech, jak wróci z tych wakacji i załagodzi trochę sytuację z trenerem, pojedzie chyba na trochę do rodziców, jeśli będzie miał okazję.
-Przyznam, że mogłem być wczoraj nieco pijany, więc nie jestem stuprocentowo pewien, ile razy właściwie się mineliśmy -Kwon wyciągnął jedną lekcję ze swojego dotychczasowego pobytu – „nigdy nie próbuj przepić Szkota”. Po prostu... Nie.
Powiedział coś nie tak? Dziewczyna wydawała się po prostu zaskoczona. Nie musiał jednak długo czekać na wyjaśnienie... Ona też przyjechała tu na dwa miesiące. Wszystkie te podobieństwa i zbiegi okoliczności były wręcz nie do uwierzenia. Nigdy nie był typem, który wierzy w przeznaczenie i inne takie , ale jak inaczej wytłumaczyć to wszystko?
-Nie jesteś przypadkiem moim agentem FBI? Te podobieństwa i zbiegi okoliczności stają się trochę podejrzane... Nawet jeśli nie mogę powiedzieć, żebym z tego tytułu narzekał, wręcz przeciwnie –zażartował cicho, kręcąc głową z niedowierzaniem. Szczerze? Naprawdę go to ucieszyło. Nawet jeśli planował samotne wakacje, to nie zamierzał uciekać od potencjalnej nowej znajomości, a płynąć z prądem i zobaczyć do czego go to doprowadzi. –A campingi są świetne... Czasami ze znajomymi robimy weekendowe wypady w góry, pod namioty –cała trójka rodzeństwa Kwon’ów miała zacięcie trekkingowe, odziedziczone po ojcu – zgarniali więc najbliższych znajomych i raz na kwartał, wyłączając zimę, wybierali się w góry większą grupą. Wiele z nich nie było nawet daleko od Seulu, więc wszyscy mogli łatwo dojechać.
-Po prostu nie jestem w stanie za długo usiedzieć w jednym miejscu. Kiedy mam okazję... Ciągnie mnie żeby zobaczyć więcej, odkryć coś jeszcze. Nawet nie mam konkretnego planu... Pewnie po prostu wsiąde w samochód i pojadę przed siebie. Albo znajdę pierwsze lepsze interesujące miejsce na mapie i potem zdecyduję co dalej-zawsze chciał zrobić coś takiego. Poczuć taką prawdziwą wolność i żyć bez ograniczeń. Najlepiej z plecakiem, ale jego kolano raczej by tego nie lubiło, więc samochód musiał wystarczyć. -Póki co pewnie zostanę tu na trochę... Dopóki się nie znudzę – „plażing i smażing” był w końcu jego wstępnym planem. W pensjonacie płacił tygodniowo, więc praktycznie w każdej chwili mógł zrezygnować.
-Myślę, że dla ciebie mogę sie poświęcić i na chwilę go włączyć... Zresztą, jak zauważyłaś, i tak pewnie będę robił dużo zdjęć, więc nie pozostanie wyłaczony na długo –puścił dziewczynie oko. Ech... To była wyjątkowo mało kreatywna, czy polotna próba flirtowania, ale hej, nie oczekujmy za dużo. Szybko włączył komórkę, po czym szybko podał jej swoje ID do Kakao. Numer telefonu też, bo jak powiedział „niewiadomo, jak tu będzie z iternetem”, a potem wpisał jej dane do swojej komórki. –Nie można zostawiać wszystkiego na głowie przeznaczenia.
Całe szczęście jego profil na Kakao nie stanowi żadnego potencjalnego zagrożenia, jeśli idzie o zdradzenie czym właściwie Yong – Nam się zajmuje, bo jako zdjęcie w tle profilu Kwon’a króluje zdjęcie wielkiego, beżowego labradora, rozwalonego na skórzanej kanapie w seulskim domu rodziców Kwang – Min’a, z leniwie wywalonym językiem i pół przymkniętymi, czarnymi jak węgielki oczami. Nie zrozumcie Yong – Nam’a źle. Dobrze wiedział, że Bagel nie jest zwierzakiem domowym, a ciężko pracującym psem przewodnikiem po wielomiesięcznym treningu, no ale... Bądźmy szczerzy, jak tu nie kochać takiej pociesznej mordki? Starał się go nie rozpraszać, gdy siłą wręcz zmuszał Song’a do wychodzenia ze sobą z domu, bo ten miał tendencję do izolowania się tygodniami w swoim pokoju, ale gdy byli w domu... Kwon okropnie zwierzaka rozpieszczał, bo ten zajmował specjalne miejce w jego sercu. Zresztą byli złączeni we wspólnym celu, uczynienia życia Kwang – Min’a lepszym, więc mieli dużo wspólnego!
Samo profilowe jest za to całkiem twarzowym zdjęciem Yong-Nam’a zrobionym parę lat temu przez Tae-san’a, na Starym Rynku, przed ratuszem w Bazylei, którą odwiedzali w czasie poprzednich Mistrzostw Świata. Jak na Yong-Nam’a i jego tendencję do robienia dziwnych min na wszystkich forografiach, na jakich został uwiecznionych, to było stosunkowo normalne. Biały t-shirt, czarne spodnie od dresu, a na zadartwej nieco w stronę ratuszowej wieży głowie, szara czapka z daszkiem opatrzona na boku niewielką flagą narodową – pamiątka po igrzyskach w Rio.

Yong – Nam, zgodnie ze swoim wcześniejszym planem, po skończonym posiłku udał się na plażę. Posiedział na niej może z godzinę – na leżaku, z butelką wody i pożyczoną od siostry przed wyjazdem książką w ręku, ale stosunkowo szybko znudziła mu się taka forma relaksu. Porobił trochę zdjęć, a potem ruszył na spacer wzdłuż plaży, ciesząc się piękną pogodą, odrobiną zaciszniejszą częścią plaży z dala od miasteczka i długim, urokliwym wybrzeżem, docierając do sąsiedniej wioski. Tam chwilę odpoczął, obejrzał lokalne atrakcje, a potem wrócił z powrotem tak samo jak tam dotarł, tuż przy morzu i wylądował w miejscu, z którego wyruszył. Koniec końców dołączył do grupy młodych turystów i turystek grających w siatkówkę plażową, ignorując nieprzyjemny głosik, mówiący mu, że jego kolano, najpewniej nie będzie zachwycone tą decyzją. Był jednak ostrożny – chociaż musiał się powstrzymywać, żeby nie dać się za bardzo wciągnąć i nie przedobrzyć. Po południu razem z nowo poznanymi znajomymi poszedł zjeść objad w innej lokalnej restauracyjce, a potem, dość późnym wieczorem, wrócił do pensjonatu.
Przemykał właśnie cichaczem przez kuchnię, gdy zatrzymała go gospodyni. Okazało się, że następnego dnia organizuje wycieczkę do pobliskiego klasztoru i że grupa chętnych nagle odwołała, więc szuka kogoś na ich miejsce... Jako, że Kwon nie miał żadnych planów na następny dzień, szybko się zgodził. Zrobił trochę researchu zanim przyjechał do Bułgarii i z tego co się orientował prawosławny klasztor w górach Rila był jedną z najpiękniejszych atrakcji w kraju, więc skoro nadażyła się taka, a nie inna okazja, nie chciał jej zmarnować.
Wieczorem, już po prysznicu, zapakowawszy się do łóżka, Yong – Nam wysłał liczne zdjęcia z ostatnich dwóch dni do rodziny, Taesan’a i Moon – Su. Uciął sobie również krótką pogawędkę z matką, która właśnie wstawała by iść do pracy, a potem z Kwang – Min’em – wyjatkowo niezadowolonym z faktu, że ktoś budzi go rano. W Bułgarii może i dochodziła płónoc, ale różnica czasu wynosiła dobre osiem godzin, a Kwang – Min preferował opuszczanie łóżka w okolicach południa. I tak. Kwon mógł specjalnie go obudzić, ot tak, z własnej złośliwości.
Zdecydował sie skontaktować z Sunny po powrocie ze swojej wycieczki. Musiał trochę odczekać, prawda? O ile się nie mylił, tak to działało – musiałeś trochę odczekać, żeby nie wydawać się nadgorliwym. Co prawda w tej konkretnej sytuacji, na wakacyjnych plażach, z dala od domu, zwyczajowe zasady i konwenanse wydawały się nie obowiązywać, ale... Wolał odczekać i wypaść pozytywniej, niż rzucić na siebie negatywne światło przez narzucanie się. Zależało mu na opinii jaką dziewczyna mogła o nim mieć. Pewnie, chodziło o krótką, wakacyjną znajomość, ale Sunny... Naprawdę mu się spodobała. Nie chciał nawalić, więc chciał podejść do całej sytuacji z wyczuciem. Nawet jeśli „wyczucie” było tym, czego mu zazwyczaj wyjątkowo mu brakowało. Ale hej, tutaj mógł być tym „nowym” sobą, czyż nie? Nie był wiecznie „zbyt zajęty”, całkiem skupiony na następnych zawodach, a raczej skupiał się na tu i teraz.
Dotychczas życie romantyczne Yong-Nam’a było raczej... Puste. W liceum, co prawda umawiał się przez dwa lata z tą samą dziewczyną, ale to było prawie dekadę temu. Od tego czasu jego „związki” jeśli tym mianem w ogóle można było je nazwać, zaczynały się i kończyły w trybie błyskawicznym. Głównie dlatego, że mało kto chciał umawiać się z kimś, dla kogo zawsze będzie stał na dość dalekim miejscu na liście priorytetów. Yong – Nam na pierwszym stawiał swoją karierę. Na drugim swoją rodzinę, na trzecim przyjaciół... Nie liczą, Lim Bo-Ry, która złamała mu serce swoim nagłym wyjazdem na studia do Stanów, chyba nigdy tak naprawdę się nie zakochał. Pewnie, lubił dziewczyny, z którymi się spotykał, ale żeby naprawdę się przywiązać? To mu się raczej nie zdarzało, pewnie dlatego, że te jego „związki” na dobrą sprawę kończyły się zanim się rozpoczęły, bo za dużo czasu zajmowało mu odpisywaniei, bo był zbyt zajęty, żeby się spotykać, bo wydawał się być „nie tak naprawdę zainteresowany” . Jego wymówką było „nie mam czasu”, ale prawda, jak zwykle w takich przypadkach, była taka, że gdyby chciał, to mógłby ten czas znaleźć. Po prostu chyba nigdy nie zależało mu wystarczająco.


Pani Koleva najwyraźniej zapomniała go ostrzec, że średnia wieku uczestników wycieczki wynosi ponad sześćdziesiąt lat. Yong – Nam siedział w busie powoli wypełniającym się głównie chińskimi i niemieckiemi emerytami, ledwie pięć minut po wejściu do środka, wysłuchując historii życia niejakiej pani Feng z Shanghai’u. Rozumiał może połowę – chińskiego co prawda uczył się w liceum (z małym sukcesem), ale tak naprawdę do niego przysiadł może z dwa lata temu, z jednym celem w głowie.
Być w stanie wykłucać się ze swoim największym nemesis, Hua Chongan’em. Hua Chongan i jego parter Li Bingwen, byli głównymi przeciwnikami Kwon’a i Taesan’a i regularnie kopali im tyłki. Do tej pory Koreańczykom udało się ich pokonać na dużych turniejach, tylko parę razy – na wyżej wspomnianych mistrzostwach świata w Bazylei i paru mniejszych turniejach. I tak jak Li był godnym przeciwnikiem i Yong – Nam naprawdę go szanował, w pełni akceptując fakt, że umiejętności tamtego były nie z tej ziemi, tak Hua... Hua był po prostu irytującym, niedojrzałym de#$%^@. Biorąc pod uwagę fakt, że sam Kwon nie należał do najbardziej dojrzałych, spokojnych ludzi, za każdym razem kiedy on i Kwon spotykali się poza boiskiem, angażowali się w wyjątkowo dziecinne kłótnie... Na początku ograniczały się one do mało kontrolowanego wymyślania sobie w swoim własnym języku i były raczej mało ogniste, ale od kiedy Kwon poczynił językowe przygotowania do tychże... Nieprzyjemnie eskalowały.
Teraz jednak te umiejętności pozwoliły mu się dowiedzieć, że były to pierwsze wakacje na jakie siedząca rząd przed nimi pani Feng i jej mąż się wybrali, jako że właśnie przeszli na emeryturę. Starsza pani wydawała się naprawdę miła, więc normalnie nie miałby nic przeciwko, problem był taki, że była ledwie siódma rano, był więc nie do końca przytomny i liczył na krótką drzemkę w busie.
Szczęście chyba się do niego uśmiechnęło, bo po jakimś czasie starsza pani zaczęła rozmawiać z innymi sąsiadami, a Kwon mógł spokojnie oprzeć czoło o szybę, bez wychodzenia na pozbawionego manier. To więc zrobił – mimo że wygrzebał się z łóżka ledwie dwadzieścia minut wcześniej (a może właśnie dlatego), czuł się naprawdę zmęczony, przymknął więcoczy, planując przespać większość drogi.
Definitywnie nie spodziewał się zobaczyć tego dnia znajomej twarzy, a jednak przeznaczenie wydawało się znowu zainterweniować.

Yongnam prawie już zasnął, gdy nagle tuż nad jego głową rozbrzmiał damski, dziwnie znajomy głos. Powoli rozchylił, najpierw jedno, a potem gdy się zorientował, kto właściwie nad nim stoi, drugie oko, szybko wracając do rzeczywistości.
Sunny.
Te zbiegi okoliczności, były naprawdę podejrzane... Nie spodziewał się zobaczyć, Sunny tak szybko bez własnej inicjatywy, a na pewno, nie tutaj, nie na tej wycieczce. Nie żeby z tego tytułu narzekał – towarzystwo, kogoś w nieco niższej grupie wiekowej, było definitywnie mile widziane. Zwłaszcza towarzystwo tej konkretnej dziewczyny, bo jakby nie patrzeć, wczoraj chyba złapali całkiem niezły kontakt, a przynajmniej tak mu się wydawało. Taką miał nadzieję... Najwyraźniej będzie miał szansę się o tym przekonać w czasie tej wycieczki.
-Wolne –skinął głową, a na jego twarz wypłynął lekki uśmiech, z czego nawet nie zdawał sobie sprawy. Stwierdził przy tym mimowolnie, że dziewczyna wyglądała wyjątkowo żywo, jak na fakt, że była ledwie siódma rano. Wyglądała świetnie – i jeśli ktoś pytałby Kwon’a o zdanie (a nikt nie pytał), to powinno być nielegalne. On sam wyglądał dużo mniej... przytomnie z nieco zapuchniętymi oczami i roztrzepanymi włosami. Wyraźnie miał na sobie pierwsze ubrania, które wpadły mu pod rękę, kiedy tego poranka zanurkował w walizce – czyli żólty, luźny podkoszulek i parę sportowych, czarnych shortów z Nike’y. Jeśli miał być zupełnie szczery, tylko do wyboru obuwia przywiązywał jakąkolwiek wagę – spacer do klasztoru może i był krótki i nieszczególnie wymagający, tak samo jak do okolicznych górskich jezior, ale tak jak Kwon do mody nie przywiązywał większej uwagi, tak miał zdecydowanie zbyt dużą kolekcję butów sportowych – od adidasów do treningów poczynając, przez buty hikingowe, na dłuższe piesze wycieczki w normalnym terenie, po trapery na rodzinne wyprawy górskie w wymagającym terenie. Wynikało to głównie ze skrzywienia zawodowego – o skręcenie kostki było niesamowicie łatwo, a tylko brakowało, żeby do takiego nieszczęścia doszło na zwykłym spacerze.
Tym konkretnym razem miał na sobie czarne buty turystyczne, które wyglądały raczej jak adidasy – prezent pod choinkę od jego siostry w poprzednim roku i jedyne jakie wziął ze sobą do Bułgarii, jeśli idzie o wycieczkowe obuwie, bo poważnijszych wypraw nie planował, z wiadomych względów. Da-Mi dawała zawsze najlepsze prezenty... Pewnie dlatego, że zarabiała dużo lepiej niż którykolwiek z bliźniaków. Pracowała jako dość wysoko postawiony urzędnik bankowy – zajmowała się głównie analityką inwestycji i doradztwem finansowym dla dużych firm, klientów jej banku. Pracowała codziennie od bladego świtu, do późnej nocy, zawsze w eleganckim garniturze, paliła jak smok i, według bliźniaków, miała jedno z najnudniejszych zajęć pod słońcem, ale hej, nie im oceniać. Yongnam spędzał całe dnie przebijając lotkę na drugą stronę siatki, a Yong – Ho ślęczał nad próbówkami, więc jak wielokrotnie słyszeli z ust Da - Mi „nie mieli prawa wypowiadać się na temat nudy”. Cóż, pracoholizm był raczej ich cechą rodzinną i starsza dwójka była wyjątkowo skupiona na karierze, stawiając ją ponad wszystkim innym.
Yong – Ho miał inne priorytety i zawsze marzył o założeniu rodziny. Yong – Nam po części rozumiał brata, ale w tym jednym względzie był raczejj bliżej swojej starszej siostry, która podporządkowała większość związków międzyludzkich w swoim życiu karierze.
-Wygląda na to, że przeznaczenie, znowu nam pomaga, co?-zapytał, zciągając swój plecak z siedzenia busa, tak żeby Sunny mogła zająć miejsce. Zmęczenie błyskawicznie wręcz odpłynęło, a on całkiem się rozbudził. Wyposażony w kurtkę przeciwdeszczową, mini apteczkę, bluzę, półtoralitrową butelkę wody i zapasy (aka parę batoników muesli), Kwon był typem turysty przygotowanego na wszystko. Rodzice wbili mu do głowy za dzieciaka, kiedy wypuszczali się na długie wyprawy piesze, że na każdą wariację pogody i wypadek należy być gotowym... I ten, całkiem dobry nawyk, jakoś tak mu został.
A co do przeznaczenia... To ono rzeczywiście musiało odgrywać tu rolę i z nimi pogrywać, no bo jak taki zbieg okoliczności wyjaśnić? Nie, żeby narzekał, wręcz przeciwnie. I tak zamierzał skontaktować się z dziewczyną po powrocie z wycieczki, więc na razie został w tej kwestii wyręczony.
-W tym tempie normalnie zacznę w nie wierzyć –normalnie cała ta gadka „o przeznaczeniu” wydawała mu się raczej przesadzona i jakaś taka nieprzekonująca. No bo jak to tak? W końcu nie po to człowiek miał wolną wolę, by jego życie było rządzone prawami fatum – jego przebieg był raczej zawdzięczany przypadkowości, no ale... Nawet jeśli miasteczko było niewielkie, jakie istniało prawdopodobieństwo, że ich dwójka zdecyduję się wyprać na wycieczkę tego samego dnia w to samo miejsce? Zwłaszcza, że w przypadku Kwon’a była to bardzo nieplanowana decyzja. Z jednej strony mogło to wskazywać na przypadkowość całej sprawy, ale z drugiej... Cóż.
Może rzeczywiście coś w tym było. Szczerze? Yong-Nam zdecydował się odczytać to jako znak od niebios, żeby w tym wypadku już więcej się nie przejmować i przestać się martwić tym jak wypadnie, a po prostu pozwolić sobie płynąć z prądem.
-Nigdy nie byłem w europejskim klasztorze –]oznajmił, wyraźnie podekscytowany nadchodzącą wycieczką. Sprawdził w internecie i było to naprawdę piękne, niezwykłe miejsce. –Nie nazwałbym się miłośnikiem sztuki, ale wczoraj właścicielka pensjonatu zapytała mnie czy chcę się wybrać, bo jest organizatorką i... Głupio by było przepuścić okazję, czyż nie?-wyżej wspomniana właśnie weszła do busa, szybko witając się ze zgromadzonymi i zajmując miejsce na fotelu kierowcy. Czekali jeszcze na paru spóźnialskich, a potem mieli wyruszać.
Kwon nie wiedział zbyt wiele o klasztorze, ot wygooglował w internecie parę zdjęć – planował więc zrobić więcej research’u po drodze. Nie wiedział dosłownie nic o sztuce sakralnej – w Korei bywał raczej w buddyjskich świątyniach i to raczej tylko od czasu do czasu. W trakcie swoich podróży na zawody odwiedził też parę słynnych, europejskich kościołów, ale to był jego pierwszy raz w klasztorze, także miało to być zupełnie nowe doświadczenie.

„Bratnie dusze”. Dwoje ludzi, którzy wyjątkowo do siebie pasują, którzy dopełniają się wzajemnie i w romantycznym i w platonicznym sensie. Wielu ludzi ograniczało się do rozumienia tego pojęcia głównie w romantycznym kontekście, ale Yong-Nam’owi zawsze wydawało się być szersze. Nie wierzył w „tą jedyną”, w to, że istnieje ktoś kto będzie do ciebie idealnie pasował jako partner – ba, wręcz przeciwnie – wierzył, że jest wiele osób, które mogą być twoją potencjalną bratnią duszą – a spotkanie takich ludzi zależało od szczęścia, od zgrania czasowego, od decyzji i celów, ktNigdy nie spotkał nikogo z kim byłby w związku, z którym wydawał się idealnie zgrywać – ale gdyby zdobywał się na poetyckie określenia swoich przyjaźni, pewnie mógłby określić mianem platonicznych bratnich duszy i Taesan’a i Kwang – Min’a, no i definitywnie, młdoszego brata. Z niektórymi ludźmi się po prostu rezonowało bardziej niż z innymi.
Nigdy jednak nie poznał kogooś, z kim czułby wyjątkowo głęboką więź w romantycznym kontekście... Przez moment po prostu patrzył na Sunny, jakby deliberując nad tym czy dziewczyna, wpisuje się gdzieś w tą jego definicję i...
Doszedł do wniosku, że potencjalnie owszem. Nie był pewien dlaczego, po prostu... Miał takie przeczucie. Czasami kogoś poznając, od razu wiemy, że to „ta” osoba. Ktoś z kim chcemy spędzić więcej czasu, ktoś z kim moglibyśmy rozmawiać godzinami... Jednak to mogło być tylko złudzenie, czyż nie?
Znali się zbyt krótko, spędzili razem za mało czasu, by powiedzieć z pewnością, ale w perspektywie żartu – nie żartu? Cóż.
Yong – Nam uśmiechnął się lekko pod nosem.
-Hmmm… Bratnie dusze? Kto wie? To chyba może pokazać tylko czas – spojrzał na dziewczynę, zatrzymując na niej spojrzenie przez dłuższą chwilę. -Chociaż... Można to dość szybko przeprowadzić mały wstępny test i weryfikację... Jaka jest twoja opinia na temat masła orzechowego?-pytanie to mogło być zupełnie randomowe, ale masło orzechowe odgrywało dużą rolę w życiu Kwon’a. Można wręcz powiedzieć, że było nieodstępną jego częścią, bo było definitywnie ulubionym smakiem atlety i nie wyobrażał sobie długoterminowej egzystencji bez niego.
–Zresztą, jakby tego nie nazywać, nasze ścieżki najwyraźniej mają tendencję do przecinania się i powinniśmy się z tego cieszyć –przynajmniej on naprawdę się cieszył. Nawet jeśli te spotkania były dość niespodziewane... To chyba właśnie dodawało im takiego specyficznego uroku. Jakby to całe preznaczenie, bratnioduszność i bóg wie co jeszcze, rzeczywiście odgrywały w tym wszystkim jakąś rolę, i cóż, czy taka perspektywa nie była dość ekcytująca?
Bus w końcu ruszył z miejsca. Przez chwilę Yong-Nam wyglądał przez okno, przyglądając się mijanym domkom i ogródkom. Kolorowe, upstrzone bluszczem i kwiatami... Były tak różne od tych dobrze znanych, koreańskich, nawet jeśli okolica, w której Yongnam na codzień mieszkał też była dosyć ładna i spokojna. Póki co uśpione, wąskie uliczki, niedługo miały ożyć. Oni jednak szybciutko je opuszczali, przecinając okoliczne pola pełne słoneczników i rzepaku, a potem i las, powoli pnąc się w górę, w stronę pobliskich wzniesień.
-Ja miałem szansę parę zobaczyć, głównie w Europie i Chinach, ale do tej pory podróżowałem głównie w sprawach biznesowych... Mój współpracownik, ten który do mnie wczoraj wydzwaniał, naprawdę lubi takie rzeczy, więc w wolnych chwilach próbowaliśmy cośtam zwiedzać, ale zawsze w pośpiechu, między jednym spotkaniem, a drugim –coraz głębiej brnął w tą swoją półprawdę, czyż nie? Nie do końca kłamstwo, ale jednak... Cała sprawa była nim podszyta. Ale... Nie miał większego wyboru. Jeśli chciał mówić o swoim życiu – musiał wspominać o rzeczach związanych w jakimś sposób z badmintonem, bo ten był tak dużą jego częścią... Tak samo Taesan. Ciężko mówić o sobie, nie wspominając o kimś z kim spędzasz prawie każdy dzień, czyż nie?
-W każdym razie wygląda na to, że oboje będziemy robili coś nowego... –stwierdził całkiem zadowolony. Przynajmniej szansa, że wyjdzie na totalnego ignoranta była mniejsza, bo... Wiedział o takich rzeczach, tyle co kot napłakał.
-Tak, właścicielka dorabia na emeryturze... Kiedyś pracowała w miejscowym biurze podróży, ale teraz organizuje takie prywatne, jednodniowe wypady –wyjaśnił. Pani Koleva siedziała teraz za kierownicą , skupiona na drodze. Miała dużo doświadczenia i wiele ciekawych historii o okolicy do opowiedzenia i Kwon’owi wyglądała na naprawdę kompetentną przewodniczkę. Była też naprawdę miła i gotowa służyć radą swoim lokatorom... Dzięki niej Yongnam zdobył całkiem sporo informacji o miejscowych atrakcjach, przysmakach i innych takich. Była bardziej skuteczna i dokładna niż internet, przynajmniej jeśli o samo miasteczko idziie.
-Poszedłem na spacer do sąsiedniej wioski, potem grałem w siatkówkę plażową... Wróciłem do siebie koło północy, ale spać się położyłem... Pewnie koło drugiej, jak nie później –a to wszystko była wina Kwang – Min’a, bo jak ten został udobruchany po brutalnym przebudzeniu... Jakoś tak dobra godzina im zeszła na gadaniu o wszystkim i o niczym. –Chciałem obudzić przyjaciela z rana i zrobić mu na złość, ale chyba odwórciło się to przeciwko mnie –zaśmiał się cicho, podpierając głowę na ręcę, przy czym łokieć położył przy szybie.
-A ty? Jak ci minęło wczorajsze popołudnie? Nie licząc spotkania ze znajomą oczywiście... W przeciwieństwie do mnie wyglądasz na wyjątkowo energiczną –tak jak wcześniej zamierzał spędzić całą drogę na drzemaniu, tak teraz drzemki raczej wyleciały mu z głowy. Wolał po prostu... Rozmawiać z Sunny. O życiu, o zwykłej codzienności... Wszystko co dziewczyna mogłaby mu powiedzieć, wszystko co z nią związane wydawało mu się ciekawe. Przepanie całej drogi byłoby zmarnowaniem okazji na konwersację. Skoro nadarzyła się okazja, chciał z nią spędzić więcej czasu, więcej się o niej dowiedzieć.
Nie przyjechał do Bułgarii w poszukiwaniu przyjaciół, czy potencjalnego „czegoś więcej”. Wyjechał na wakacje tylko i wyłącznie dla siebie, ale... Takie spotkania rzadko kiedy można zaplanować. Zazwyczaj są nieplanowane, organiczne, nieprzewidywalne. Tak też miało być i w tym przypadku.

-Ja lubię masło orzechowe praktycznie na wszystkim. Nawet bez niczego... Łyżką ze słoika niczym dzikus –uśmiechnął się z lekka krzywa. Masło orzechowe mogło nie być najbardziej popularnym jedzeniem w Korei, ale od kiedy reprezentacyjny dietetyk przedstawił Kwon’a temu cudowi kulinarnemu, niezamierzenie rozpoczął... Prawdziwą obsesję, jeśli nie uzależnienie. Gdyby Yong – Nam tyle się nie ruszał, pewnie zamieniłby się w wypełnioną masłem orzechowym beczkę. No dobra. To może była lekka przesada, ale w domu jadł je praktycznie cudziennie. Najczęściej na tostach z bananem, albo w szejkach... Zdecydowanie spora część jego budżetu jedzeniowego była przeznaczona na ten właśnie przysmak.
-Z miłą chęcią z tobą pójdę –uśmiechnął sie szeroko. Sam chciał się z dziewczyną skontaktować po wycieczce. Najwyraźniej znowu myśleli w podobny sposób. To zgranie było naprawdę podejrzane. –Festwial na plaży brzmi jak świetny sposób na spędzenie wieczoru –jak jedna z rzeczy, które zdarzają się w filmach, nie w prawdziwym życiu... Na pewno będzie to niezapomniane przyżycie i tylko głupi by odmówił, zwłaszcza, że towarzystwo też będzie dobre.
Jeśli miał być szczery... Naprawdę podobała mu się jej bezpośredniość. Sprawiała, że wszystko było łatwiejsze – nie musiał się zastanawiać czy dziewczyna chce z nim spędzać więcej czasu, czy nie, bo fakt, że go gdzieś zaprosiła jasno wskazywał na odpowiedź. Zdarzało się wcześniej, że kobiety go gdzieś zapraszały, nie często, zważywszy, że w świecie randkowania często oczekiwało się, że to mężczyzna wykona „pierwszy” ruch (choć to zależało od sytuacji), także fakt, że ktoś był otwarty i Yong – Nam nie musiał zgadywać, czy była zainteresowana czy nie – mógł optymistycznie zakładać, że tak jest.
Sunny wydawała mu się bezpośrednia, wolna, nieograniczona konwenansami... I to było chol#$%# atrakcyjne.
Zwiedzanie między zawodami może i było połączeniem „przyjemnego z pożytecznym”, ale nie było tym samym, co zwiedzanie, żeby po prostu zwiedzać. Zawsze było bardziej stresujące, wciśnięte między kolejne punkty napiętego grafiku. Takie spokojne i bez kolejnego punktu już zaplanowanego podobało mu się dużo bardziej.Ale i tak był szczęśliwy, że dzięki zawodom udało mu się zobaczyć kawał świata i sporo naprawdę niezwykłych miejc.
-To takie miłe uczucie, prawda? Robić właściwie nic co zostałoby uznane „za produktywne” i tak po prostu odpuścić, rozluźnić się, pozwolić się sobie cieszyć urlopem w spokoju bez jakichkolwiek odpowiedzialności czy bardzo rygorystycznych planów –uśmiechnął się lekko pod nosem. Naprawdę czuł, że mógł odpuścić, odpocząć, żyć takim nowym, spokojnym życiem... Podobało mu się to. Pewnie, nie mogło to trwać wiecznie i powrót do realności najpewniej nie będzie przyjemny, ale póki co... Póki co, po prostu cieszył się chwilą. „Carpe diem”, „chwytaj dzień”, jak to powiedział Horacy.
-Tteokbokki? W Sofii na pewno mają jakieś restauracje, które je serwują... Albo sklep z azjatycką żywnością –jeśli naprawdę tak jej ich brakowało, transport do Sofii był całkiem przystępny. Na dzień lub dwa na pewno dałoby się pojechać do stolicy i skosztować domowej pyszności. – Ja naprawde lubię zachodnią kuchnię... Ale jeśli mam być szczery, po prostu cieszę się, że mam okazję próbować nowych rzeczy. W domu moja dieta jest raczej monotematyczna, chyba, że odwiedzam rodziców –dietetyk niby próbował ją urozmaicać, ale liczba potraw, które Kwon potrafił przygotować była ograniczona. Polegał więc na wielu łatwych i szybkich opcjach, które nie groziły kuchenną katastrofą.


Reszta drogi minęła im na leniwej konwersacji. Rozmawiali o wszystkim i o niczym – o luźnych planach, o nadchodzącej wycieczce, o tym czego trochę brakowało im jeśli idzie o dom (Yongnam pokazał Sunny zdjęcia Bagel’a, bo choć nie był właścicielem, to psiaka naprawdę uwielbiał). O muzyce, filmach i książkach. Kwon definitywnie nie był zaciętym czytelnikiem, ale przywiózł ze sobą kilka pozycji, bo chciał to zmienić w czasie wyjazdu. Głównie jakiś epopei fantastycznych, bo to najłatwiej i najprzyjemniej mu się czytało.
Jakiś czas później bus zaparkował na parkingu przed klasztorem. Cała grupa wycieczkowa powoli wylała się z busa na wysypaną miałkim piaskiem powierzchnię i zaczęła rozglądać się z zaciekawieniem dookoła. Kilkaset metrów dalej, na tle zielonych wzgórz, w górę strzelały cylindryczne, kolorowe dachy i brązowe wysokie zabudowaniia monastery, które otaczały główną część klasztoru. Cało to miejsce wydawało się emitować jakąś taką specjalną energią. Może to przez otaczające je góry? Albo fakt, że klasztor stał w tym miejscu (przbudowywany wiele razy) od ponad tysiąca lat?
Yong – Nam nie był pewien, ale nawet chmara turystów kręcąca się dookoła, nie była w stanie zaburzyć tego klimatu. Nie całkowicie.
-Naprawdę warto było tu przyjechać –stwierdził, zwracając się do Sunny i patrząc na budynek z niekrytym podziwem. Pani Koleva organizowała grupę i zaczynała ją prowadzić w stronę klasztoru. Emeryci żwawi ruszyli za nią, chętni usłyszeć o historii tego miejsca. Dobrze było przyjechać tu z przewodnikiem, który dobrze znał historię atrakcji, bo na pewno będzie tu usłyszeć to od kogoś niż szukać wszystkiego w Internecie.
-Chodźmy –wyraźnie wesoły ruszył za resztą grupy. Zrobił przy tym parę zdjęć, bo jak wiadomo zdjęć z wakacji nigdy za wiele. Co prawda żadna fotografia nie mogła uchwycić atmosferey, ale przynajmniej będzie mógł podzielić się z bliskimi pięknym widokiem. Parę zdjęć tu i ówdzie w zupełności wystarczało – nikt w końcu nie chciał, żeby doświadczenia były przesłonięte cały czas ekranem telefonu.

Poznał ją dosłownie wczoraj. A jednak, miał dziwne wrażenie, jakby znał Sunny od długiego, długiego czasu. Nie dlatego, że Yongnam dużo o niej wiedział – nie da się poznać drugiego człowieka w ciągu dwóch konwersacji. To było po prostu niemożliwe. Chodziło raczej o uczucie, które wywoływała jej obecność. Takie proste, a jednocześnie tak ciężkie do wytłumaczenia. Komfort, taki dziwny wewnętrzny spokój... Po prostu wydawała się idealnie pasować, a czas płynął jakoś tak... inaczej. Leniwa konwersacja, sprawiała, że zwykłe wakacje jakoś tak zyskiwały w oczach Kwon’a. Było to jednocześnie trochę onieśmielające, ale jednocześnie wszystko wydawało się wskakiwać na swoje miejsce.
I kiedy tak podążał za Sunny przez urokliwy klasztor, nie mógł się nadziwić nie tylko pięknej świątyni i atmosferze dookoła, ale też samej kobiecie.
-Czemu nie? Zawsze przyjemnie jest wracać do wakacyjnych wspomnień w zdjęciach i te są świetną pamiątką... –na jego twarz wypłynął szeroki, rozjaśniający twarz uśmiech. –Przynajmniej dopóki obiektyw nie zaczyna za bardzo przysłaniać świata –Yong-Nam nigdy nie czuł potrzeby uwieczniania całego swojego życia i dzieleniem się nim ze światem. Jego Instagram co prawda istniał i był stosunkowo regularnie aktualizowany , ale wynikało to głównie z faktu, że sponsorzy lubili, by ich loga pojawiały się nie tylko na ubraniach i innych rzeczach, lecz również fotografiach. Tego po prostu oczekiwano od sportowców w dzisiejszych czasach.
-Sztuka w takim wydaniu jest swoją najlepszą wersją –historia tego miejsca była wyjątkowo fascynująca i Kwon słuchał z uwagą przewodniczki, starając się zapamiętać możliwie jak najwięcej. Klasztor był nieziemsko piękny i miał niezwykłą atmosferę, także Yongnam dobrze rozumiał co Sunny miała na myśli. Piękno tego miesca definitywnie od tego jego przemawiało. Sztuka współczesna z drugiej strony... Cóż, większości tych rzeczy, o których Taesan potrafił ględzić godzinami, Yongnam nie rozumiał. Pollock? Gość po prostu rozpryskiwał farbę na płótnie. Każdy mógłby to zrobić. Malevich? Jak niby czarny kwadrat miał być sztuką? O niektórych instalacjach nawet nie wspominając... W dzisiejszych czasach, wszystko mogło być podpjęte pod łatkę „sztuki”, o ile tylko artysta miał odpowiednio dobrze gadane by sprzedać swój „koncept”. Ugh, Yongnam naprawdę musiał znaleźć Taesan’owi jakąś dziewczynę... Wtedy to jej uszy by usłychały słuchając tych jego wykładów.
Niestety nie było to takie łatwe zadanie, bo Yongnam raczej nie miał wielu przyjaciółek, a niekoniecznienie widział Taesan’a w roli szwagra. Da – Mi i Park... Brrrrrr. Na samą myśl o takiej kombinacji miał nieprzyjemne dreszcze. W pewnym względach ta dwójka była wyjątkowo podobna (aka mentalność przerażającego terrorysty – control freak’a), także ich zmieszanie byłoby ruchem samobójczym i stworzeniem przeciwko sobie zjednoczonego frontu. Z drugiej strony... Biorąc pod uwagę z jakimi dupkami, Da – Mi zazwyczaj się wiązała, Park byłby szczerą poprawą. Kwon nie był pewien czy nieszczęście w życiu miłosnym jego siostry wynikało z jej środowiska – Da – Mi skończyła szkołę biznesową na elitarnym SNU, pełnym bogatych lub ponad przeciętnych ludzi, czy fakt, że była pracoholiczką, ale...
Bliźniacy jeszcze nikomu nie dali ich „seal of approval”. I zawsze byli wyjątkowo otwarci w pokazywaniu swojej antypatii. Gdyby ich o to spytać, zawsze zaprzeczali, ale w gruncie rzeczy celebrowali, gdy „dupek niegodny ich starszej siostry” znikał z jej życia.
-Zdjęcia? Czemu nie –brzmiało to jak świetny pomysł. Przynajmniej będzie miał jakieś zdjęcia z samym sobą w roli głównej z wakacji... Najpewniej ku uciesze rodzicieli. To jest kiedy rodziciele już się uspokoją, bo póki co byli nieco wzburzeni jego „nieodpowiedzialnością”... Raczej ze względu na jego stan zdrowia niż cokolwiek innego. Bali się (najpewniej uzasadnienie), że nierozważnie za bardzo dokopie swojemu kolanu przez nadaktywność, bo wyznawali zasadę, że powinien był słuchać swojego lekarza. Cóż... Pewnie mieli trochę racji, ale... To nie tak, że przyjechał tu, żeby biegać maratony... Raczej po to, żeby wylegiwać się na plaży.
-Masz aparat na szyi, a zdjęcia będziesz robić telefonem? –Yongnam ze śmiechem uniósł brwi do góry, jakby niedowierzając. –Nie zasługuję na lepszą rozdzielczość?-
Zamiast uśmiechu, chwilowo zrobił wyjątkowo głupią minę – potrafił zrobić zeza na zawołanie, więc do tego właśnie się uciekł, tylko po to, żeby chwilę później, zmienić pozę na kolejną, jeszcze bardziej karykaturalną (reszta tych, które zrobił po tych dwóch pierwszych nie było wiele lepszych, od „myśliciela w świątyni” po karykaturę „instagramowej panienki”), na koniec wyraźnie w lekkim zażenowanym zakłoptaniu, łapiąc się za szyję. Yong – Nam definitywnie nie był urodzonym modelem. Nie chodziło o tyle, że nie lubił być na zdjęciach – raczej o to, że był raczej niezręczny jeśli o pozowanie idzie, bo nie był pewien co ze sobą zrobić – robił więc coś głupiego. Tak jak teraz.
-Mam nadzieję, że złapałaś mój lepszy profil –rzucił ze śmiechem. –Teraz twoja kolej!- na powrót wysupłał z kieszeni swój telefon i zaraz pstryknął Sunny kilka fotografii. Dziewczyna była naprawdę fotogeniczna, więc żeby zdjęcia, nawet z zaskoczenia i zrobione przez kogoś oddzielonego od profesjonalnego fotografa latami świetlnymi było wyjątkowo dalekie.
-Powinniśmy sobie zrobić selfie jak już wyjdziemy na zewnątrz –powiedział cicho, zrównując się krokiem z dziewczyną. Nie będą wtedy torować ruchu, a wycieczka najpewniej się rozleje i każdy pójdzie swoją drogą. Przewodniczka powiedziała wcześniej, że da im trochę czasu na rozejrzenie się po okolicy i skorzystanie z miejscowej, tradycyjnej piekarni, także będą mieli trochę czasu. No i światłość na zewnątrz będzie lepsze.

-Czyli teraz nie jestem tylko modelem, ale również aktorem? Za nagrywanie bez zgody można załapać pozew –zażartował. Aish! Kwon nie spodziewał się, że nagrywała jakiś filmik... Gdyby wiedział, to może powstrzymałby się od zrobienia z siebie kompletnego idioty. Może. Prawdopodobieństwo było raczej niskie, bo hej, jego umiejętności modellingu były na najwyższym poziomie, ale hej! Możliwość istniała.
Yong – Nam miał... według Tae-Han’a, tendencję do tak zwanenego „pajacowania”. Sam się nie zgadzał z tym stwierdzieniem – nie każdy w końcu może być poważny jak grób cały czas. Lubił sobie pożartować, lubił rzucać sarkastycznymi uwagami, lubił powygłupiać się od czasu do czasu, a głowę częśto miał pełną jakiś nie do końca przemyślanych, luźnych planów i myśli, które lubił wprowadzać w życie bez odpowiedniego przygotowania, czy przemyślenia konsekwencji. Term „wolny duch” pasował dużo bardziej w skromnej opinii Kwon’a i osobiście uważał to za zaletę. Nie zawsze – czasami głęboko żałował swoich „genialnych” pomysłów, ale hej, gdyby nie one, to nie byłby obecnie tą osobą, którą był. A życie byłoby nudniejsze. I nie byłoby go w Bułgarii.
Klasztor, jakkolwiek urokliwy, nie mógł być zwiedzany w nieeskończoność i wycieczka zaczęła zbliżać się do wyjścia, więc i impromptu sesja dobiegła końca. Cała wycieczka udała się do wyjścia, a z nią i para niedoszłych modeli-fotografów.
Po wyjściu na zewnątrz przyjemny chłod starego budynku na powrót został zastąpiony zwiększającym się wraz ze wspinaniem się słońca po niebie upałem. Pogoda była piękna i póki co na niebie nie było ani jednej chmurki, ale powoli zaczynało sie robić dosyć duszno i parno. Idealne warunki jeśli o zdjęcia idzie i na pewno miała wyjść z nich piękna pamiątka.
-No tak... Skoro pani do mnie dołącza, pani fotograf, to definitywnie powinniśmy uwiecznić tą wiekopomną okazję w lepszej rozdzielczości –rzucił wesoło. Skoro Sunny chciała użyć aparatu, to definitywnie powinni to zrobić. Sam Yong-Nam żadnego ze sobą nie przywiózł, przekonany, że telefon w zupełności mu wystarczy, ale bądźmy szczerzy – on sam nie robił zbyt wielu zdjęć na codzień. Od czasu do czasu – ale nie na tyle, głównie gdy szedł jeść w restauracjach, albo Bagel robił coś uroczego, ale nie uzasadniało to kupna kosztownego sprzętu.
Kiedy dziewczyna poszła poprosić przechodzące kobiety, Yong – Nam z zainteresowaniem przyglądał się dziedzińcowi dookoła. Budynek z zewnątrz wyglądał równie interesująco co wewnątrz, ze strzelistymi, przykrytymi kulistymi kopułami dachami i krużgankami. Naprawdę, piękne miejsce.
-Profesjonalny model melduje gotowość do pracy –wykonał niechlujjny salut, ustawiajac się obok Sunny i pozując razem z kobietą, dopóki turystki nie skończyły robienia zdjęć. Nie zajęło to dużo czasu i zdjęcia rzeczywiście wyszły naprawdę dobre, całkiem urocze. Oboje wypadli naprawdę świetnie, przynajmniej według niego.
-Mhm... Zastanawiam się czy to zasługa rozdzielczości, czy modeli. Zdjęcie rzeczywiście jest naprawdę ładne –zgodził się z Sunny.
-Skoro sesja jest skończona... Co pani na to, żeby wrzucić coś na ząb? –z pobliskiej piekarni, umieszczonej tuż przy wejściu do kompleksu roznosiły się nieziemsko dobre zapachy. Słodka woń świeżych wypieków dotarła do nosa Yongnam’a i szczerze? Kusiło. Zazwyczaj rezerwował swój dzienny przydział cukru na pokaźne porcje różnorakich płatków śniadaniowych, ale w tej chwili nie pogardziłby dróżdżówką. –Przy wejściu widziałem piekarnię.


Po krótkiej przerwie na lunchową (?) przekąskę, wycieczka opuściła klasztorne ziemie i udała się w okoliczne góry, w celu zobaczenia polodowcych jeziorek. Ta okazja zakładała dłuższy spacer po okolicznych górach. Co prawda bez jakiś bardziej stromych podejść, od parkingu do jezior nie było daleko, a droga wiodła pomiędzy górskimi szczytami, nie wspinając się jednak na żaden z nich.
-Razem z rodzeństwem... Wspominałem, że mam brata i siostrę, prawda?... Jeździmy w góry stosunkowo często, na tyle na ile grafiki nam pozwalają –oznajmił, kiedy razem z Sunny znaleźli się na drodze. Byli teraz odrobinę wyżej, więc nie było aż tak upalnie, na horyzoncie jednak zaczynały zbierać się chmury. Póki co jednak nikt tego nie zauważył, bo wszyscy byli zbyt rozproszeni.
-To dla nas taka tradycja... Jeśli gdzieś jechaliśmy z rodzicami, to właśnie w góry, więc teraz od czasu do czasu zbieramy się razem z przyjaciółmi, żeby na parę dni wyrwać się z miasta... Nawet Yong-Ho, mój młodszy brat narzeka przez cały czas, bo ma kondycję ameby –i to mimo faktu, że przerastał starszego bliźniaka o dobre dziesięć centymetrów i miał dłuższe nogi... A zawsze wlókł się na końcu, narzekając. Cóż... Pewnie dlatego, że spędzał większość życia w laboratorium, a nie na treningu fizycznym, ale to nie miało większego znaczenia! Da – Mi nadążała, to on też mógł.
-A ty? Góry czy morze?-w jego przypadku odpowiedź była oczywista. Jakkolwiek urocze nie było nadmorskie miasteczko, w którym aktualnie oboje przybierali, gdyby nie kontuzja, najpewniej wybierając się na wczasy i uciekając się od wszystkiego, wybrałby coś bardziej aktywnego, jakiś długi szlak do przejścia, czy coś w tym stylu... Mówiąc o jego kolanie, zaczynało odrobinę boleć. Najpewniej dlatego, że przez ostatnie trzy dni, chodził praktycznie cały czas (wbrew zaleceniom lekarza) i nie odpoczywał wystarczająco...
Czegokolwiek by nie wpychał przyjaciołom i rodzinie, Yong-Nam nie do końca zaakceptował fakt, że nie jest w tej samej formie co wcześniej. Że nie może robić tego co zwykle. Że chodzenie przez cały dzień i wieczór siatkówki plażowej, przyprawione chodzeniem przez większość następnego dnia, obciąży jego pokiereszowane kolane, które zagoiło się ledwie parę tygodni temu. Póki co po prostu je „czuł” i miał szczerą nadzieję, że nie przerodzi się to w coś gorszego, ale chyba powinien być trochę bardziej ostrożny.