in search of the one who escaped from omelas

[ 1 ]     W odległej krainie, pośród gór poprzeplatanych wstęgami krystalicznie czystych strumieni i ciągnących się po horyzont pól uprawnych, gdzie żyto i pszenica olśniewa swym blaskiem, można odnaleźć Omelas. Jest to niewielka, wiejska mieścina, którą turyści chętnie odwiedzają, tytułując miejscem wyjętym z istnych wyśnionych fantazji. Omelas jest miastem nieznającym grzechu — tak mawiają. Mawiają również, że Omelas się nie kocha —  w Omelas się zakochuje i trwa w słodkim jak wata cukrowa stanie wyciszenia, pewnej stonowanej euforii, sielanki i życia w zgodzie z naturą. Aczkolwiek nic nie może istnieć bez swego ciągu przyczynowo skutkowego i tylko mieszczanie są świadomi co, a raczej kto, zapewnia im życie w niekończącym się dobrobycie. W piwnicach jednej z rezydencji zamknięto dziecko, będące w wieku między szóstym, a dziesiątym rokiem życia, jednakże przez stan zarówno fizyczny, jak i psychiczny, trudno to konkretnie ocenić. Każdy mieszkaniec Omelas został uświadomiony, że ów bezimienne dziecko odpowiada za losy tej cudownej krainy i pogodził się, że z cierpienia jednostki, może korzystać cała społeczność. Co jeśli to dziecko zniknie z obskurnej piwnicy? Jaki los czeka mieszkańców Omelas?
         Historia o poznawaniu samych siebie, gamy nieznanych dotąd emocji, pierwszych kłótniach i buntach, które blokowała wcześniej wszechpotężna idea szczęśliwości. Ale także o nawiązywaniu więzi romantycznych i przyjaźni na tle zaginięcia, które spoczywa w ich młodzieńczych rękach.

[ 2 ]      ———————— P O S T A C I E ———————————

Suss  —  Remington Cretu
Amazi  —  Pomir Boduch
Kass  —  Luca Denson
Ischigo —  Orion Burke
Sofiground —  Jeremiah Le Bonbon

R  E  M  I  N  G  T  O N     C  R  E  T  U
G O D     —    B L E S S        A L L        O F        Y O U        N O W
C A U S E     I ' M    G O I N G     S T R A I G H T     T O     H E L L
A N D    I ' M    T A K I N G    Y O U     D  O  W  N    W I T H    M E
C  A  U  S  E      Y  O  U      K  N  O  W      D  A  M  N    W  E  L  L



syn romki i miejscowego     lat 21 i pół     homoseksualny
w  drodze  do  zostania  świętym,   bo  ciotka  Pol  chciała
najstarszy z czwórki rodzeństwa – Andrei, Christy i Velmy
177cm      70kg      rdzawoczerwone włosy      złote oczy
blady jakby go w piwnicy chowali     zadarty, szeroki nos
nic tylko żuchwą chleb kroić, taką ostrą ma linię

Aparycja:

| Orion Burke | W legendach zwany Oriburuku | 20 lat | Mężczyzna | Bi |
| 176 cm |Czarne włosy | Niebieskie oczy, czasem wydają się fioletowe|
| Szczupła sylwetka | Okulary: - 3,5 dioptrii | Opatrunki na twarzy |

| Ma ogromnego pecha. |
| Jego rodzina od pokoleń prowadzi księgarnie w Omelas. |
| Aktualnie na rodzinę Burke przypada on i jego zwariowana babcia. |
| Dziwak. Ciągle wzdycha i uważa, że nic nie ma sensu. Nigdy się nie uśmiecha. |
| Lubi czytać . Książki to  jedyne rzeczy, którym poświęca nieco  więcej uwagi . |

        Omelas niegdyś jawiło się jako utopijne miejsce, pochłaniające swym pięknem każdą zbłąkaną duszyczkę, poszukującą ukojenia. Zarówno dobroć mieszkańców, jak również dary natury wznosiły krainę ponad wyżyny wyśnionych niebios, do których każdy z osobna ma nadzieję trafić. Na teren bogato muśnięty promieniami lśniącego słońca, pokryty zewsząd złocistymi polami zbóż, z zachęcająco pachnącymi, soczyście zielonymi polanami pełnymi kwiatów i ziół oraz centralnie przy błękitnym morzu położonego miasteczka, które nawoływało do skorzystania z dóbr oferowanych przez lokalnych gospodarzy. Było tak bajecznie, do czasu brutalnego zderzenia z rzeczywistością i ludzkim egoizmem, który istnieje w zaciszu podświadomości od zarania dziejów. Nadchodzi w końcu najwyższy czas, aby się z tym zmierzyć.
        - Oddaj! Cholerna owca! Wcześniej taka namolna nie byłaś! - woła z wyrzutem Luca, mocując się z zadziornym zwierzęciem, które uznało, że jego czarna koszulka nie została dość przeżuta jak na ten słoneczny dzień. Szarpie się zaciekle, rzucając spojrzeniem spod byka, w ostateczności odbierając swoją własność, co i tak kończ się bolesnym upadkiem na trawę. Niegdyś z pewnością odpowiedziałby na taką sytuację gromkim śmiechem, uważając niepomyślność przeznaczenia pasterskiego życia za najlepszą w świecie zabawę, aczkolwiek obecnie reaguje mnożącym się zirytowaniem. Marszczy czoło, mierząc puchate chmurki płynące po jasnym niebie nienawistnym wzrokiem, jakoby to właśnie one przyczyniły się do porannej burdy ze strony ojca, który przejrzał jego aktorski popis krążący wokół wymigania się od dzisiejszej roboty. Wzdycha ciężko, aby podnieść się, otrzepać spodenki z piasku i w końcu zamknąć wszystkie owieczki w zagrodzie. Przywodzi to na jego usta zwycięski uśmiech, choć nie na długo.
        Wydawać się może, że zniknięcie dziecka sprawia, iż świat oraz los toczący się kołem Fortuny jest trochę bardziej złośliwy i niepomyślny, niż to w jaki sposób przedstawiał się wcześniej. Mimo wszystko Denson, zapatrując się w monotonność codzienności dostrzega wiele cech wspólnych między złotymi wiekami szczęścia, a domniemaną aktualną apokalipsą. Aby w ostateczności mianem przewodnika po katastrofie określić ludzkie wyolbrzymienie, napędzające kolejne wyssane z palca wątpliwości.
        Ma w zamiarze zebrać się do zejścia z rozciągniętej po sam las polany, jednak jego wzrok przykuwają języki ognia pochłaniające w całości wysokie świerki znajdujące się na skraju lasu, a które powolnie przemieszczają się na znajome polany i pola uprawne, trawiąc je i pozostawiając z nich popiół. Z początku nie może oderwać się od tego, jakże nieznajomego widoku, bo o pożarze w Omelas nie mówi się często, a jedyny kontakt z ogniem, który mógłby uplasować się w katalogu doświadczeń Densona to ten z domowego komina, festiwalowego ogniska, bądź wiekowej (może i średniowiecznej) pochodni, która oświetlała niegdyś piwnicę, w której siedziało dziecko. Mija czas, a Luca stoi jak zahipnotyzowany i można rzec, że dopiero głosy ludzi zbierających się w okolicach swoich pól uprawnych, powolnie ściągają go do świata rzeczywistego. Zamyka zagrodę na kłódkę w pośpiechu i zbiera swoje rzeczy, aby skierować się w stronę obrzeży miasteczka. Sam z siebie nie jest pewien, w co powinien włożyć ręce oraz jak pomóc w takiej sytuacji, dlatego też ma nadzieję, że znajdzie się ktoś kto ich poprowadzi, zanim pożar pochłonie cały urok ostały dotąd w Omelas. Można też wspomnieć, że czuje się winny, ponieważ podejrzewa skąd ogień mógł się znaleźć w tej części lasu, a raczej wie komu przyszło wczoraj na polanie gasić ognisko, a teraz przychodzi mu patrzeć na tego efekty.
        Będąc już na obrzeżach miasteczka i przy początku strawionych przez ogień pól uprawnych, w pośpiechu wpada na kogoś (kto chce?), przy tym impecie prawie tracąc równowagę.

              W ciągu ostatnich paru tygodni jedyna świątynia Omelas staje się zamkniętą twierdzą. Przestronny ogród okolony trzypiętrowym łańcuchem wąskich korytarzy i bogatych komnat, zwyczajowo wypełniony gwarem rozmów biwakującej młodzieży, pogwizdywaniami wysuszonych słońcem mężczyzn z trelem drewnianych ptaszków zamkniętym w rękawach skrywających cuda marynarek czy rozkosznym gruchaniem kobiet zebranych nad wózkiem rumianego dziecka, teraz opływa w dźwięczącą w uszach ciszę. Każde szurnięcie podeszwy lub stukot garnków w piwnicznej kuchni rozbrzmiewa wśród murów kakofonią dźwięków. Duchota bezgłosu przytłacza do tego stopnia, że nawet lokatorzy tej nagle pustelniczej przestrzeni milkną we własnych umysłach, jakby najlżejsza myśl zdolna była zburzyć hektyczny letarg. Mniej wychodzą, rzadziej snują się w swoim towarzystwie pomiędzy ciężkimi od srebrno-zielonych liści konarami smutnej wierzby, ich śmiech zamiera jeszcze w gardłach lub plącze się bez celu po zaciśniętych wargach. Zupełnie nagle zdają sobie sprawę z pewnej odpowiedzialności względem powagi, która ciąży na ich osobach, a którą wcześniej wyrażali w impulsywnej gloryfikacji życia.
              Remingtonowi tego poranka jest to jednak na rękę. Gdy staje o świcie przed lustrem, wymięty i zbeszczeszczony wśród kolein nocnych ekspresji, w duchu dziękuje mocom otulającym Omelas za powszechny zwrot w stronę ascetyzmu.
             Na wszystkich świętych, prezentuje się niegodnie! Nie śpi od dwóch nocy — poprzedniej przez eskapadę na pola i ilości wlanego w siebie alkoholu; dzisiejszej na skutek nawiedzającego braku wspomnień i zgryzoty z tego wynikającej. Nie chodzi o to, że zobowiązany przedwiecznymi prawidłami zmuszony jest zachować pewne ramy szerokopojętej czystości. Nigdy wcześniej nikt nadmiernie nie dba o tak prozaiczne szczegóły. Owszem, odczuwa niewypowiedziane oczekiwania, jednak przeważnie złamanie ich nie pociąga za sobą konsekwencji dalszych niż przelotny ból zmęczonych tańcem kończyn. A jednak od jakiegoś czasu — momentu, który wciąż wyraźnie rysuje mu się w pamięci i którego datę zaistnienia wypaloną ma pod powiekami niby dowód zbrodni — tępe napięcie w głowie nie ustaje po szklance wody, a on sam kierowany wstydem chowa tamtymi nocami twarz pod maską i szerokim kapturem. Główna Przełożona też staje się jakby czulsza: rejestruje woń traw, którą Remington przesiąka po zmroku, winny posmak wrośnięty w kubki smakowe i obce perfumy, którym czasem nieuważnie pozwala ślizgać się po swojej skórze. Jej karcące spojrzenie ocieka w zdegustowanie; patrzy na niego nawet z pękniętego w rogu lustra.
              Wzdycha pod nosem, gdy zapinając wysoki kołnierz kafty, wyobraża sobie upał rozlewający się złotymi promieniami na dachy przycupniętych wśród krętych uliczek karczm, domków, straganów i piekarni. Oddałby wiele, by pozwolić sobie na odrobinę pustelnictwa w ciemni własnego pokoju, ale gonią go potrzeby natury kosmetycznej — przydługie kosmyki co wieczór kleją się do zroszonego potem karku, a niewdzięcznie opadająca grzywka drażni przesuszone spojówki. Panna Furness wygraża mu nożyczkami, od kiedy ostatnim razem nieopatrznie z młodszym Carley'em wybrali się do sąsiadującej z salonem fryzjerskim modystki po kapelusz dla matki Remingtona. Chłopak postanawia w końcu zrobić jej przyjemność; plecy już go swędzą od zablokowanych pod kołnierzem ścinków.
              Problem w tym, że nie może go rozpiąć; nie, gdy jego głowa wciąż stoi uboga w obrazy ekscesów, których się dopuścił, a szyję zdobią przybierające barwę fioletu zasinienia. Główna Przełożona wykastrowałaby go z marszu po najdrobniejszym słowie z ust Panny Furness.
              Z niechęcią wytacza się na skwierczące jak boczek kamienie wyściełające trotuar biegnący na przestrzał miasteczka od świątyni po prowizoryczny, acz architektonicznie reprezentacyjny ratusz. Już ma ruszyć w stronę portu na wyciszającą przechadzkę przed w jego mniemaniu zbytecznym zabiegiem, gdy drogę przecina mu rozpędzony powóz. Pomiędzy straganami biegną ludzie, ktoś coś krzyczy, poganiane pejczem konie rżą jak dzikie. W oddali polecenia mieszają się ze skrzekiem lecącego za góry klucza osmolonych wron.
              A nad tym wszystkim chmura dymu. Może wcześniej jej nie zauważa, może nie chce — słup wznosi się nad lasami, a on klnie siarczyście, przeklinając własną inkompetencję. Jeszcze czuje na języku brzmienie ostrzeżenia. Tylko zgaście ognisko i rozetrzyjcie ślady , mówi, nim opuszcza zgromadzenie, nie zostawiajcie tlących się gałęzi. Powinien lepiej przewidywać, że nie wszyscy podzielają jego zamiłowanie do sztywnej organizacji.
              W pierwszym odruchu rwie się, by dołączyć do gaszenia pożaru, jednak ten zryw równie szybko gaśnie, co zostaje wzniecony. Pośpiech nie przystoi komuś jego profesji — co powiedziałaby Główna Przełożona, gdyby z sercem na tacy wbiegł w sam środek burzliwej akcji? Remington wyobraża sobie jej zdegustowaną twarz i podskakujący władczo podbródek, gdy plotka szybciej od wiatru dotarłaby do jej uszu. Decyduje się więc nie spieszyć; wkłada jedynie ręce do kieszeni i pełnym świętej zadumy krokiem zmierza w stronę zbiegowiska. Przystaje jedynie, gdy ledwie dosłyszalny w gwarze, wątły szept bluźni względem tego, co ciotka Pol uznała za omnipotentne.
              — I skończyć trawionym ogniem jak zwierzę ofiarne, biegając w katuszach po polach i wzniecając jeszcze większy pożar? — zagaduje nieznajomego tonem sztucznie wyświęconym, podłapanym z zakurzonych tomów odczytywanych w wielkich salach podczas cotygodniowych wykładów. Nie nazywałby się wyjątkowo biegłym w materii, jednak zadumaną miną nadrabia braki w finezji. — A może ogień wymaga kontemplacji zniszczenia? Może powinniśmy tu i teraz zadać sobie pytanie: istnienie czego na ziemi jest jego przyczyną? Za co nas spotyka ten szał żywiołu?

        Początkowo jedynie stoi chwiejnie na nogach w wyniku tego nagłego zderzenia, ostatecznie jednak upadając na twardą ziemię z wyrazistym przekleństwem na ustach. Po dzisiejszym tarzaniu się z owcami na pastwiskach, wśród traw i żyta, które kiedyś o wiele lepiej amortyzowały upadki, jego kość ogonowa ma zdecydowanie dość. Że też musi być na tyle nieokrzesany, aby powodować sobie następne szkody, choć w tym momencie zdaje się być to całkowicie nieprzeniknione. Podnosi się do siadu, aby spojrzeć z cieniem irytacji w oczach na swojego sąsiada, który zapalczywie skłania się ku przeprosin. Trzeba przyznać, że Luca gdzieś tam w głębi swojej stoickiej postawy jest trochę rozbawiony, ponieważ w tej sytuacji jest co najmniej jednego pewien – to on wpadł na Luisa, a nie Luis na niego.
        — Wszyscy przez pożar biegają wte i wewte, raczej trudno na nikogo nie wpaść — zauważa, a jego wypowiedź choć może wyglądać na odrobinę kąśliwą, w swoim wydźwięku wcale taka nie jest. Uśmiecha się kącikiem ust dość wdzięcznie, kiedy Peiro podaje mu dłoń, za której pomocą zostaje podniesiony do pionu. — Nie ma co przepraszać, oboje na siebie wpadliśmy i pozostawmy to na tej stopie. Aktualnie mamy ważniejsze rzeczy do roboty, niż pogaduszki — dodaje, spoglądając na jasnowłosego. Luca i Luis znają się praktycznie od dziecka, a w tym wszystkim zasługę mają ich rodzice, którzy często wzajemnie zaopatrzali swoje gospody i miejsca pracy. Ich znajomość z początku nie należała do świetlanych i szczerze powiedziawszy Denson nie sądził, że kiedykolwiek dojdą do takiego momentu, że towarzystwo Peiro będzie dla niego jakkolwiek znośne.
        Do pewnego momentu to, że przebywali razem było tak okropnie wymuszone, a atmosfera była tak gęsta, że Luca z nudów mógłby ją scyzorykiem kroić. Ale w końcu nastał moment, w którym ich relacja powoli zaczęła się ocieplać i w takiej niejednostajnej sytuacji pozostali do teraz, nie bardzo wiedząc ile ich łączy, a przede wszystkim ile ich dzieli. Mimo wszystko dobrze wiedzieć, że gdzieś w wiosce znajduje się ktoś, kogo znasz niemal przez całe życie i czujesz niewymowną, choć rzeczywistą nić porozumienia.
        — Pożar w Omelas. Wyobrażałbyś sobie wcześniej coś podobnego? — pyta, bardziej z ciekawości, dlatego może nie brzmieć na jakoś szczególnie zaskoczonego. Zresztą to co kryje się pod jego łepetyną często pozostaje dla innych ludzi wielką tajemnicą, dzięki czemu jest na wygranej pozycji z racji tego, że jest częścią niecnego planu, który nadal jest w obiegu. Mimo wszystko patrząc jak ogień pożera pola uprawne, nad którymi niegdyś życzliwi ludzie długo pracowali i włożyli w nie wiele serca, nie jest już taki pewien swojego wyboru. Poświęcili w końcu radość wszystkich mieszkańców tej wioski na łamach własnego widzi mi się, ale też trzeba przyznać, że trzymanie małego dziecka w piwnicach byleby omelaski świat był szczęśliwy – to trochę niehumanitarne podejście.
        — Pośpieszmy się, założę się o dziesięć dolców, że Pomir już jest na miejscu i nosi wiadra z wodą w pocie czoła — rzuca z rozbawieniem, po czym szturcha Luisa w ramię, aby zaraz wrócić do szybszego chodu i skierować się w stronę tego jakże niesamowitego zjawiska. Akurat pożar, którego świadkiem nigdy wcześniej nie był, jest dla niego naprawdę widowiskowym wydarzeniem, choć i niebezpiecznym, choć lęk skrywa w oczach głęboko pod przykryciem tysięcy czarnych rzęs.

       Bez trudu zauważa, że  Luis do kwestii pożaru podchodzi w zdecydowanie bardziej rozemocjonowany sposób, niż on sam. Luca w konfrontacji z zagrożeniem sprawia wrażenie nie do końca wzruszonego, co może nieść za sobą bardziej lub mniej mylne skojarzenie, choć nie dla tych, którzy mieli wcześniej z nim więcej do czynienia. Zwyczajnie jest taką osobą, która bezpośrednio nie przedstawia całym sobą emocji, które nim targają; Peiro w tym zdaje się być jego całkowitym przeciwieństwem. Może właśnie przez dostrzeganie takich uzupełniających się różnic, w końcu po latach zaczynają się lepiej dogadywać.
       — Pomyśleć, że brak dziecka zapoczątkował najpierw drobne potyczki, aby w końcu doprowadzić do istnego piekła na ziemi — zauważa, otrzepując tył spodni z piasku. Przez jego twarz na moment przebiega grymas, gdy tak przeskakuje spojrzeniem z kolegi na tlący się w oddali dym. Dłuższe stanie w miejscu i pogaduszki z pewnością nie przyniosą im niczego dobrego, już widoczny ubytek w tegorocznych plonach będzie stanowczym strzałem w gospodarkę Omelas, jednak jeśli w miarę szybko nie uda im się opanować sytuacji, pożar może zająć również część wioski. I pomyśleć, że wszystko to z winy nie do końca zgaszonego ogniska. Cały ten cyrk jest tylko ludzką głupotą, a nie winą bezbronnego dziecka. W końcu takie jest tego następstwo, prawda? Ta myśl wciąż utrzymuje go w przekonaniu, że postępuje dobrze, mydląc oczy nawet swojemu bliskiemu sąsiadowi.
       — Jak ogień pożera jego zioło, to nie innej możliwości, niż to że wiosłuje wiadrami pełnymi wody wokół siebie i reszty tam już zebranych —  dopowiada, zanim wyruszają przed siebie wraz z gromadą ludzi, która wręcz pochłaniała nawet tych mniej zainteresowanych, bądź zalęknionych przechodniów, którzy trzymali się od pożaru jak najdalej się da. Co jak co i kto jak kto, ale Pomir na swoim narkotykowym biznesie zagrania najwięcej pieniędzy, w dodatku robiąc i paląc to co najbardziej kocha - tak więc z tego też względu - Luca nie ma żadnych wątpliwości, że znajdą go na polach.
       Niedługo później znaleźli się już w punkcie obserwacyjnym katastrofy, gdzie w gruncie rzeczy więcej było gapiów, niż rzeczywiście zaangażowanych ludzi, choć i tak ma przyznać, że dziw, ilu ludzi zebrało się ratować pola. Od zniknięcia dziecka ludzie zaczęli być dla siebie dziwnie chłodni, a teraz mała klęska żywiołowa na nowo jest w stanie ich połączyć, w sile i pokoju, Luca może dołożyłby do tego harmonię, gdyby nie przekrzykujący się tłum i posyłane im krzywe spojrzenia przez to, że ostali na moment w miejscu, obserwując zjawisko. Swąd dymu i gorąc unoszący się w powietrzu nieco utrudnia mu oddychanie, przez co odruchowo ma ochotę się cofnąć, jednak zaraz jeden z mężczyzn nawołuje ich do porządku i kończą podając wiadra z wodą.
       — Większego wyboru nam nie dają —  parska cicho, zabierając się z Luisem do roboty. Zajęci noszeniem wiader nie odzywają się do siebie za wiele, skupiając się bardziej na efektywności pracy wkładanej w swoje działania. Luca gdzieś w tłumie dostrzega swojego ojca, który wyszedł na przód zgromadzenia również z zapałem gasząc wznoszące się ku niebu płomienie. Młody Denson ma nadzieję, że zostanie przez niego również zauważony, wtedy przynajmniej minie się z oskarżeniami, że kiedy Omelas stanęło w płomieniach, sam szlajał się nie wiadomo gdzie.
       — Uwaga, samiec alfa się zbliża —  śmieje się pod nosem Luca, szturchając lekko Luisa w ramię, gdy dociera do niego znajoma odzywa, jak można się spodziewać ze strony Pomira, bo któż to mógłby być? — Byłem pewien, że tu na ciebie wpadniemy. Dobrze, że się ze mną nie założyłeś —  Pierwszą część wypowiedzi rzuca do blondyna, uśmiechając się kącikiem ust, aby zaraz zwrócić uwagę Peiro, który nie tak dawno mówił, że mógłby wyłożyć pieniądze. — Długo już tu gasisz? —  pyta, choć nie brzmi nazbyt zainteresowanego tym tematem, zwyczajnie chce jakoś zagaić rozmowę i może trochę wymigać się od noszenia wiader. Już po paru takich, wypełnionych po brzegi wodą, trochę pobolewają go ręce.

Jeremiah Le Bonbon

          Panika powstała wcześniej przez wzniecony bezwiednie pożar, powoli maleje, a strawione pola uprawne przywodzą już mu na myśl nadchodzący omelaski festyn - tyle tu ludzi. Nie słychać jednak wesołych okrzyków, śpiewów i sąsiadów jadących bryczką w kierunku swojego straganu, aby wystawić na nich największe cudowności, jakie ludzkie oko dotąd wiedziało. Nie słychać też rżenia koni, przygotowywany do corocznego wyścigu, nikt nie buduje uczciwej rywalizacji ani bojowego ducha dla jeźdźców. Mieszkańcy raczej szukają winnych, pracują w pocie czoła, aby zgasić ostatni płomień, przy tym obracając się na siebie nawzajem z podejrzliwym spojrzeniem. Brak dziecka to dla wszystkich gwałtowne zderzenie z rzeczywistością, która ani odrobinę nie jest usłana płatkami róż, a ostatnie wydarzenia budzą coraz większą niechęć i brak zaufania. Na wierz wpływa zadufanie ludzi, egoizm i wiele innych negatywnych cech, które wcześniej przykryte były maską wszech istniejącej szczęśliwości. Może się to wydawać dziwne, ale Luca uważa, że to dobrze. Jest zdania, że w końcu wychodzi szydło z worka i przy braku uwięzionego w lochach dziecka lepiej się poznać na mieszkańcach, widzieć ich prawdziwe oblicza.
           — Wiesz już z kim się nie zakładać — odpowiada pół żartem, pół serio w kierunku Luisa. Szczerze jeśli rzeczywiście przyjdzie im się jeszcze kiedyś zakładać o coś równie błahego, może mógłby na tym skorzystać.  —  Trzeba mieć swoje w kiermanach, żeby móc później nabyć u ciebie dobre ziele, czyż nie?  —  odzywa się tym razem w kierunku blondyna, skanując powolnie jego sylwetkę. Poparzenia na jego ciele nie wyglądają zbyt dobrze, jednak Luca jest świadom, że Pomir doskonale wie co robi, choć może i nie jest dosadnie świadomy zagrożenia, w tych ciemnych czasach, które dla Omelas teraz nastały.
           — Obijam się z powołania, a owca to moje wewnętrzne zwierzę, co poradzisz pani gaśniczy?  —  prycha cicho, przy tym na określenie jakim obdarowuje go Pomir, wymyśla własne, nienagannie odpowiadające aktualnej sytuacji. Pewnie mogliby tak jeszcze długo gawędzić, nosząc Boduchowi wiaderka, jednak do akcji wkrocza Jeremiah. Luca go dobrze nie zna, jednak jak wiadomo w Omelas każdego widziało się chociażby raz na własne oczy. Obok tych płomiennie rudych włosów nie dało się przejść obojętnie. Pomir kończy z gaśnicą, tak paru innych uczestników gaszenia i w ten też sposób następna apokalipsa została zakończona. Luca niknie w tłumie ludzi, wracając w kierunku swojego mieszkania tak jak wszyscy, którzy zostali wybici z naturalnego trybu życia. Coś podpowiada mu, że niebawem wszystko wróci do normalności, a bynajmniej do i na czas festynu, który zbliża się wielkimi krokami.




         Jest grubo po południu, kiedy Luca w dniu festynu schodzi ze swojej polany, tuż po zaganianiu owiec do zagrody. Słońce iskrzy się na niebie, powolnie skłaniając się w stronę zachodu, pozostaje jeszcze dużo czasu, aby nacieszyć się jego promieniami pośród bujnie rozstawionych na ryneczku stoisk i różnego rodzaju atrakcji. Już z daleka dostrzega serpentyny, wznoszące się ku niebu latawce oraz kolorowe baldachimy wiejskich kramów, a im bardziej zbliża się do granic zabudowań, tym lepiej słyszalny jest gwar i bardziej odczuwalny tłum.
          Wydawać się może, że ten jeden moment sprowadza się do całkowitej odwilży i zapomnienia wobec nie tak dawno strawionych ogniem pól, wcześniejszych pomniejszych kataklizmów i zaginięcia dziecka. Dostrzega uśmiechnięte i uprzejme twarze, dzieci biegające za piłką czy latawcami, a żadna dotąd kłótnia nie mąci tej znanej im omelaskiej aury. Luca musi jednak przyznać, że odrobinę go to zawodzi. Jak dotąd ma nadzieję, że stanie się coś spektakularnego zwłaszcza w ten wielki dzień… Nie ma jednak mocy, aby przewidzieć przyszłość, pozostaje więc jedynie czekać.
             Gdzieś w tłumie zdaje mu się, że dostrzega Luisa, jednak nie zmierza w jego stronę, nie wątpi, że złapią się niejednokrotnie, albowiem Omelas nie szczyci się niewiadomo jaką powierzchnią, tak więc odnalezienie znajomych na równie tłumnym festiwalu, wbrew pozorom nie jest takie trudne. Dociera do rodzinnego stoiska, aby zaraz potajemnie odebrać parę przekąsek. Nie udaje mu się jednak obejść bez szwanku, w postaci drobnej reprymendy ze strony matki. Niesie się za tym również wiązanka, w temacie której zamiast się szwędać, powinien pomóc rodzinie w utrzymywaniu biznesu. Luca puszcza słowa mimo uszu, jakoby chcąc wrócić na rynek, dopiero gdy obejdzie wszystkie - dobrze już mu zresztą znane - atrakcje.
               Z pogodnym uśmiechem naciągniętym leniwie na kąciki ust, podjada skradzione przekąski, przemykając się między ludźmi. Podchodzi z podekscytowaniem dziecka w kierunku przygotowującego się wyścigu konnego, a jego uśmiech poszerza się, gdy słyszy pierwsze kłótnie. Może gdzieś pod tą powłoką niewinności jest skrytym sadystą? A może po prostu tak bardzo pociąga go inność, delikatna odmienność od tego, w czym ostał się wychowywać. Wzdycha opierając się o drewnianą belkę, podpierając przy tym głowę na dłoni i spogląda na góry otaczające Omelas. Zdaje się zawiesić w czasie, zastanawiając się co jest po tamtej stronie i dokąd zmierzają wszyscy ci, którzy odchodzą z Omelas, jednak myśl mu umyka, gdy zostaje trącony ramieniem. Odwraca się, aby zrugać daną osobę, a wraz z tym dostrzega tłum zbierający się w centrum wiejskiego miasteczka.
             —  ...mroczne czasy od zaginięcia dziecka, jednak nie lękajcie się; czas podjąć odpowiednie kroki, aby zapobiec następnej katastrofie — słyszy fragment wypowiedzi, zbliżając się w kierunku niespodziewanego wydarzenia. Może to właśnie coś, na co tak długo czekał? Przeciska się między ludźmi, a przekąski wysypują mu się przy tym z ręki, ale z ziemi nie będzie zbierał, jeszcze go tak nie pogięło. Mknie przed siebie i w końcu przystaje w kole ludzi dorosłych, młodzieży i starców, po środku zaś zebrana jest cała rada Omelas. Luca nie orientuje się przez kogo zostali wybrani, czy to przez mieszkańców czy omelaska rada jest samozwańcza, jednak widać jest że próbują zapobiec nadchodzącemu zamętu.
           — Jako że niewielu z nas może sobie pozwolić na odstąpienie od interesów, wnosimy prośbę do śmiałków, którzy poświęciliby się dla dobra sprawy i wyruszyli na poszukiwania dziecka. Dla dobra nas wszystkich! — rzuca starszy już mężczyzna o krzaczastych siwych wąsach. Dla Luca od zawsze wygląda komicznie, jednak nie kwapi się wypowiedzieć tych słów na głos. Nie uważa się za śmiałka, o którym mowa, aczkolwiek gdzieś pod kopułą skrytą kasztanową czupryną tli się myśl, o odpowiedzialności jaką poniesie, jako jeden z tych, którzy przyczynili się do zniknięcia dziecka. Gdyby nie to, że zostaje niefortunnie wypchnięty z tłumu, z pewnością stałby jak stup wrośnięty w suchą darń i kostkę brukową, rozmyślając nad możliwymi za i przeciw.
           — I o to pierwszy chętny! — rzuca inny mężczyzna, a wszyscy razem wzięci wraz z mieszkańcami Omelas patrzą na niego z nadzieją. No to klops — myśli Luca, wychodząc powolnie na środek, gdzie zaraz zostaje pochwycony za oba ramiona. Głęboko wzdycha w myślach, ale nie cofa się przed szereg, raczej z nadzieją poszukuje wzrokiem swoich wspólników zbrodni, którzy mogliby mu pomóc roznieść plan odszukania dziecka od środka. Może będzie to dobra przygoda, pląta strumykami gry słownej? Taka… zdecydowanie lepsza od lenienia się na polach z owcami przez całe życie?