Is it the End?

        Przecieram stalowy blat baru ostatni raz, po czym rzucam ścierkę gdzieś obok, nie bacząc, gdzie wyląduje. Jest przemoczona i trochę trąci, ale w końcu udało mi się doczyścić blat z plam zaschniętego Bóg wie czego. Powinien był się tym zająć barman, ale Dave zawinął się dwie godziny temu, wymawiając się zatruciem pokarmowym i zostawiając mnie i Nicole samych na ostatnie godziny wieczornej, piątkowej tabaki.
       Nicky stoi kawałek dalej, opierając się na mopie, i patrzy jak schnie podłoga. Jej twarz nie wyraża wiele; nie, właściwie to jest całkiem pusta, i jestem pewien, że gdyby podniosła wzrok by spojrzeć mi w oczy, zobaczyłbym w nim tysiąc jardów. Pojedyncze kosmyki wypadły jej ze związanego na czubku głowy kucyka i teraz wiszą bezwładnie wokół zmęczonej twarzy. Nick wygląda, jakby przeczołgała się właśnie przez wojskowy tor przeszkód. Przez kilka ostatnich godzin pomagałem przy barze, więc to na jej barki spadła obsługa stolików.
       Wojskowy tor przeszkód byłby łatwiejszy do zniesienia.
       - Dobra, ja skończyłem – rzucam, zdejmując zapaskę i chowając ją na oślep do jednej z szuflad. Gryzę się w język, żeby nie zapytać, czy nie potrzebuje z czymś pomocy. Wiele nie zostało, wystarczyło umyć do końca podłogę, a Nicole była już w połowie; mimo tego wiem, że jeśli zaoferuję, Nicky bezzwłocznie skorzysta z okazji, odzyska nagle energię i wyfrunie na zewnątrz, zanim mop zdąży upaść na podłogę.
       Nie mam na to siły. Padam z nóg, a muszę jeszcze dotrzeć na kolację z Mavis.
       Sięgam po leżący przy barze niebieski folder, znajduję kartkę ze swoim nazwiskiem i wypisuję się, podliczając przy okazji wyrobione w tym miesiącu godziny. Wychodzi na to, że wziąłem wystarczająco dodatkowych zmian, żeby wyrobić normę jak za dwa miesiące. Wiem, że mi się to opłaci, ale sam widok ewidencji na papierze sprawia, że nagle czuję, jak przygniata mnie zmęczenie. No cóż. Kiedyś będę musiał te studia spłacić.
       Po drodze do szatni sprawdzam telefon i widzę wiadomość od Mave. Nocna zmiana jeszcze nie przyszła, muszę zostać trochę dłużej, nie śpiesz się xoxo. Przeczesuję włosy, żeby odlepić od czoła wilgotne kosmyki. Może to i lepiej. Będę miał chwilę, żeby doprowadzić się do porządku. Z drugiej strony, to znaczy, że ten wieczór potrwa dłużej, niż zakładałem. Najchętniej pominąłbym cały etap kolacji i po prostu zabrał Mave od razu do siebie. Ale wtedy dałbym jej kolejny powód do narzekania, że nigdzie nie wychodzimy, no i jest jeszcze Lou… Nie było osoby, z którą Lou by się nie dogadał, ale ostatnio mam wrażenie, jakby przy Mavis był jakiś taki… nie wiem, spięty. Gdzieś w głębi chyba miałem nadzieję, że razem z moją dziewczyną stworzymy w trójkę zgraną paczkę i trochę się przeliczyłem. Ale może tak to już bywa. Mavis to moja dziewczyna, Lou nie musi być jej fanem.
       Szatnia wygląda, jakby przeszło przez nią tornado. Dostawa miała być w niedzielę, ale z jakiegoś powodu przyszła dzisiaj przy drugiej zmianie, a wtedy nie mieliśmy już czasu, żeby się nią odpowiednio zająć. Dlatego nawet w szatni między ławkami zalegają kartony z papierowymi słomkami, pudełkami na wynos i całą masą innego barachła. Jutro na pewno komuś się za to oberwie, i to pewnie będę ja, ale to problem jutrzejszego Haydena.
       Zrzucam z siebie przepoconą koszulkę, spryskuję się niegodną ilością dezodorantu i przebieram w czyste ubrania. Z szafki Nicole podbieram trochę suchego szamponu i doprowadzam swoje włosy do porządku, układając je tak, by wyglądały, jakbym poświęcił im zero uwagi, chociaż każdy kosmyk był dokładnie tam, gdzie chciałem. Suchy i przebrany czuję się już o wiele lepiej, ale nadal marzę o prysznicu.
       W drodze do wyjścia zarzucam na ramię plecak i rzucam krótkie „cześć” do Nicole, ale ta zdążyła już uporać się z podłogą i zniknęła z zasięgu wzroku. Zakładam słuchawki, wychodząc na ulicę. Wieczór jest ciepły, a wiatr chłosta policzki; przyjemna odmiana od zalegającego na co dzień smogu.
       Bar, w którym pracuje Mavis, znajduje się kilka przystanków autobusowych od mojej knajpy, ale pogoda jest na tyle przyjazna, że postanawiam przejść tę parę przecznic na piechotę. Z muzyką na słuchawkach idę prosto przed siebie, nie zwracając zbytnio uwagi na przechodniów czy miejski krajobraz; do momentu, kiedy czekając na zielone światło zauważam między ludźmi czarną czuprynę. Omiatam ją wzrokiem, normalnie nie zwróciłbym na nią większej uwagi, ale znam tę kurtkę; mimowolnie zbaczam z trasy i teraz jestem już pewien. To Lou, i nie byłoby to dziwne, gdyby nie fakt, że nie był sam.
       Idzie objęty w pasie przez jakiegoś mężczyznę, którego nigdy wcześniej nie widziałem, i ten widok zatrzymuje mnie w pół roku. Kwiaty?
       - Co do… – mruczę do siebie, patrząc, jak skręcają w kolejną przecznicę, i chociaż nie wiem co myśleć, chyba wiem, dokąd zmierzają.
       Nie zastanawiam się, nogi same niosą mnie w ich kierunku. W kilku krokach skracam dzielący nas dystans. Moja teoria się potwierdza, kiedy zatrzymują się przed hotelem. Lou jeszcze mnie nie zauważył, ale ja mogę już dobrze przyjrzeć się jego towarzyszowi, przynajmniej dwa razy starszemu od nas. Pochyla się nad chłopakiem, jakby zamierzał go pocałować, a ja czuję, jak żołądek ciąży mi w brzuchu.
       - Lou? – wołam, jakbym mógł mieć jeszcze jakieś wątpliwości, a kiedy ten zerka w moją stronę na dźwięk swojego imienia, podbiegam i łapię go za nadgarstek. Nie mam czasu zastanawiać się, czy nie przekraczam jakiejś granicy, czy Lou zaraz potężnie się na mnie nie wkurwi. Mam w głowie kilka teorii i żadna za cholerę mi się nie podoba. - To jakaś pomyłka – rzucam do nieznajomego faceta, po czym nie czekając na jego reakcję, odciągam Lou na bok, dopóki wejście do hotelu nie zniknie nam z oczu. Puszczam jego rękę, kiedy stajemy pod drzwiami jakichś całodobowych delikatesów. - Co ty wyprawiasz?
       Brzmię oskarżycielsko, zdaję sobie z tego sprawę, zanim zdążę się skorygować, ale może to i dobrze. Znamy się, odkąd jeszcze oboje robiliśmy w pieluchy. Nie ma takiej rzeczy, której Lou by o mnie nie wiedział. Ja najwyraźniej nadal nie wiedziałem o nim bardzo wiele.
       - Jeśli potrzebujesz pieniędzy, wiesz, że… – zaczynam, słowa tną powietrze między nami, a ja uświadamiam sobie, jak niesprawiedliwe jest ukryte w nich podejrzenie… ale z jakiego innego powodu miałby spotykać się wieczorem pod hotelem z gościem, który równie dobrze mógłby być jego ojcem? - Nie… to nie tak, przepraszam, ale o chuj kurwa chodzi, Lou – mówię, tym razem już łagodniej, cofając się o krok. Dopiero teraz zauważam, że w szoku niemalże przyparłem go do ściany. Biorę wdech, próbując doprowadzić się do porządku. Martwię się, ale przede wszystkim chyba czuję się oszukany. Czemu o niczym mi nie powiedział? Co to za sekret, o którym nic nie wiem? - Co to ma być? Umawiasz się z tym typem? Czemu nic o tym nie wiem? - zarzucam go pytaniami, ale w końcu milknę, dając Lou szansę jakkolwiek się z tego wszystkiego wytłumaczyć.

         Stoję na ulicy oniemiały, między nami cisza, a na twarzy Lou łzy, które zaraz zmoczą chodnik.
         - Lou… – zaczynam, pewien, że odpowiednie słowa same pojawią się w moich ustach, ale milknę i tylko jego imię rozbrzmiewa żałośnie między nami.
         Jakbym mógł mieć jakiś plan. Czuję, jakbym powinien mieć przygotowaną odpowiedź, odpowiednią formułkę, która wszystko wymaże i sprawi, że wrócimy do stanu sprzed kilku minut, zanim niepotrzebnie wcisnąłem nos w nie swoje sprawy i wszystko zrujnowałem. Czuję, że jestem głupi.
         Lou płacze, głowy przechodniów odwracają się ciekawsko a naszą stronę, a ja tracę czas. Nie wiem, co zrobić. Słowa Lou są jak szpilki wbijane pod paznokcie, mam ochotę krzyczeć, że to nie tak, powiedzieć mu, żeby przestał stroić sobie ze mnie żarty, ale przecież wiem, że to najszczersza prawda i dopiero teraz sobie uświadamiam. Latami musiałem być ślepy i głuchy. Przecież to nie tak, że nie mogłem wiedzieć. Zawsze wiem, kiedy kłamie, czuję, kiedy coś ukrywa, znam jego twarz i manieryzm lepiej niż ktokolwiek inny. Wszystko, czego nie chciał mi powiedzieć, tłumaczone zdawkowymi wymówkami. Sygnały, na które nie zwracałem uwagi albo wyjaśniałem pierwszym głupim pomysłem, który przyszedł mi do głowy, byle nie musieć się nad tym zastanawiać. Każdy cień obawy zredukowany do rangi intruzywnej myśli. Teraz widzę wszystko wyraźnie, każdą sytuację, którą zlekceważyłem, każdą rzecz, którą zrobiłem źle. Jak pieprzony pokaz slajdów na moim sądzie ostatecznym.
         Bo to było to, prawda? Z czegoś takiego nie ma powrotu.
         - Kurwa, Lou – rzucam w końcu, bezsilny, ale w moim głosie nie ma ani śladu gniewu, tylko ból, i dopiero kiedy sam go słyszę, pozwalam go sobie poczuć. Jeśli to spierdolę, jeżeli znowu powiem coś nie tak, bezpowrotnie stracę najlepszego przyjaciela, a wtedy… skąd w ogóle mam wiedzieć, co się wtedy wydarzy? Zawsze byliśmy razem, oboje jak z innej bajki, ale nigdy osobno. Bez Lou byłoby tak, jakbym stracił cały grunt pod nogami, i tak się właśnie teraz czuję. Nie chciałem tego wiedzieć, nie potrzebuję tego wiedzieć… chciałbym cofnąć czas, ale wtedy byłbym tak samo samolubny, jaki musiałem być przez te wszystkie lata, skoro wszystko zignorowałem.
         Przeczesuję włosy palcami i odwracam się do niego plecami, omiatam wzrokiem ulicę. Nie mogę na niego patrzeć. Nie wiem, co uderzyło mnie bardziej: jego słowa czy twarz, z jaką je wypowiadał. Może byłoby łatwiej, gdyby na mnie krzyczał, uderzył mnie, ale on wygląda, jakby pogodził się ze wszystkim już dawno temu i był po prostu zmęczony. Chcę go przytulić, powiedzieć, żeby nie płakał, ale wiem, że wtedy tylko skrzywdzę go bardziej. Czuję jego ból i nie mogę – nie wiem – co z tym zrobić.
         - Hej. – Biorę głęboki oddech i odwracam się do niego, kładę dłoń na jego ramieniu. Patrzę na niego i wiem, że zaraz się rozpadnie, rozsypie na kawałki, a to wszystko z mojej winy. Ignoruję racjonalny głos w mojej głowie i przyciągam go do siebie, jakbym mógł temu jeszcze zapobiec. To było dla nas naturalne, nigdy nie musiałem zastanawiać się dwa razy, zanim go przytuliłem. Nawet kiedy byliśmy jeszcze mali i myśleliśmy, że tak nie wypada i powinniśmy być silni, ja byłem jego ramieniem, a on moim. Cokolwiek by się nie wydarzyło, potrzebuję, żeby o tym pamiętał. Nie mam zamiaru tego zmieniać. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – pytam. Może gdybyśmy byli w domu, w parku, gdziekolwiek indziej niż tutaj, teraz, rzeczy potoczyłyby się inaczej. Nie mogę dać mu tego, czego najbardziej pragnie, ale przynajmniej nie musielibyśmy rozmawiać o tym na środku ulicy, robiąc mały spektakl dla wszystkich przechodniów. – Powinniśmy byli porozmawiać o tym już dawno temu. Przecież wiesz, że zawsze możesz do mnie przyjść. Mówimy sobie o wszystkim – mówię, brzmię żałośnie, jakbym próbował utrzymać w całości kawałki fałszywej rzeczywistości, która właśnie rozpadła się jak rozbite lustro. Nic o nim nie wiem. To, że się we mnie zakochał, kurwa. Nie wiedziałem nawet, że jest gejem. Rozmawialiśmy o dziewczynach, często żartowaliśmy, ale nawet ja zacząłem się umawiać dopiero, kiedy skończyliśmy liceum. Nie myślałem o tym na poważnie i nie zwierzałem się Lou ze swojego życia miłosnego, on mi też nie. Nie zastanawiałem się, czy jest hetero czy nie, przecież to nie było ważne, nic między nami nie zmieniało. Ale przecież ludzie mówią sobie o takich rzeczach. Musiał wiedzieć od wieków, może od zawsze, i nigdy mi o tym nie powiedział. Nawet gdybym mógł pojąć, pewnie nie domyśliłbym się, ile jeszcze rzeczy przede mną ukrył.
         Nie winię go za to, przynajmniej nie teraz. Teraz skupiam się na tym, żeby doprowadzić go do porządku. Powinien dotrzeć do domu. Bóg wie, co mu wpadnie do głowy, jeśli go teraz tak zostawię. Na myśl, że od razu pobiegłby do tego starego gnoja aż mnie skręca.
         Mój telefon nagle budzi się do życia, dźwięk dzwonka kłuje w uszy. Sięgam po niego do kieszeni, puszczając Lou.
        Mave. Nie wiem, jak długo już tu stoimy, ale najwyraźniej wystarczająco długo, żeby Mavis zdążyła skończyć zmianę i się zniecierpliwić. Wiem, że się zdenerwuje, a ja nie mam jeszcze pomysłu, jak jej się z tego wytłumaczyć, ale nie mam teraz czasu się tym zajmować. Zadzwonię do niej, kiedy będziemy w domu. Na pewno zrozumie.
         - Chodźmy do domu – proponuję. – Zgarniemy po drodze parę piw i pogadamy na spokojnie, dobra? Nie tutaj, na środku ulicy.