Double Trouble

gang woodów:

curtis bonney

mm


         Od rana dało się odczuć, że w domu panuje poruszenie i podniecenie. Curtis nie zdążył się dobrze podnieść z łóżka, a już do jego uszu dobiegły odgłosy kłótni bliźniaków. Odrzucił na bok kołdrę i przeciągnął się mocno, przez co stelaż piętrowego łóżka zatrząsł się i zaskrzypiał cicho, sygnalizując, że po tylu latach, mogliby kupić nowy na jego miejsce. Brunet przeczołgał się do drabinki, po której zszedł leniwie i spojrzał na dolną pryczę. Dopiero co kilka tygodni temu zwolniło się miejsce w domu Woodów. Jack, poprzedni współlokator Bonneya, przeniósł się na południe, do swoich dziadków. Spędził z nimi trzy miesiące, nim opiece społecznej udało się załatwić wszystkie formalności.
         Dziś miał dołączyć do nich kolejny dzieciak. Jeszcze jedna zagubiona duszyczka w trzódce Cilliana i Ginger.
         Wyszedł na korytarz, otwierając zamaszyście drzwi i spojrzał groźnie na Millie i Mike’a kłócących się o to, kto wyprowadzi Sparky’ego na spacer. Sparky był ich pupilem. Pluszowym pieskiem. Każdemu według gustu, co?
         – A co tu się wyprawia, co?! – warknął, powstrzymując kiełkujący na jego ustach uśmieszek.
         Bliźniaki zachichotały głupkowato. Już dawno przestały się bać Curtisa i jego próby zastraszenia ich wywoływały jedynie rozbawienie. Z drzwi po lewej stronie chłopaka, wyjrzał zaspany Hoppo, mruczący coś z niezadowoleniem i drapiący się jedną ręką po głowie, drugą pod pachą.
         – Musisz się drzeć od rana? – fuknęła na Curtisa Sarah, opuszczając łazienkę. Jak zwykle, kochana, ułożona Sarah była już umyta i gotowa do kolejnego dnia. A do tego była jakaś wybitnie markotna. Pewnie to ten czas w miesiącu.
         – Zluzuj majty, Sarah… – mruknął cicho i kucnął przy bliźniakach, aby pomóc im rozwiązać ich problem ze spacerem – Wiecie, myślę, że możemy pójść na spacer ze Sparky’m we trójkę po śniadaniu!
         Po spojrzeniach, którymi oberwał, domyślił się, że generalnie właśnie powiedział coś bardzo głupiego, ale jeszcze nie wiedział co.
         – Bunny, ale Sparky…
         – Nie wytrzyma tak długo!
         – Musi iść na siku już teraz!
         – Pieska trzeba wyprowadzić przed śniadaniem!
         No tak. Logiczne w sumie.  Po całej nocy niesikania, on też idzie na siku przed śniadaniem. Pies też by tak chciał. Dzieciaki mają generalnie rację…
         …pomijając to, że Sparky wciąż jest tylko pluszakiem.
         Sobotni ranek minął Curtisowi na graniu w gry wideo z Hoppo w salonie. Byli najstarsi stażem u Woodów, przeżyli tyle przybyć i odejść do ich małej społeczności, że nie robiło to już na nich wrażenia i nie dali się wciągnąć w typowe zamieszanie, które wynikało z ostatnich przygotowań do przybycia nowego dzieciaka. Nie to, co ich blond parka. Millie i Mike koniecznie chcieli pomóc dorosłym, więc Sarah musiała im znaleźć jakieś bardzo ważne zadanie do wykonania, żeby nie kręcili się Ginger i Cillianowi pod nogami.
         W końcu wybiła godzina zero, dla każdego innego człowieka w tym mieście, godzina trzynasta. Pod dom Woodów podjechał dobrze im już czarny sedan Monici - babki z opieki społecznej, która prawie zawsze była odpowiedzialna za odstawienie do nich nowego dzieciaka. Wtedy to nawet Curtisowi i Hoppo trochę się udzieliło i wyłączyli grę, żeby zobaczyć kogo przywieźli tym razem. Cała piątka podopiecznych państwa Wood zaczaiło się przy ścianie oddzielającej salon od przedsionka i nadstawiła uszu, podsłuchując rozmowę Monici z ich opiekunami.
         – Curtis! – dobiegł ich głos Cilliana. Bunny skinął rodzeństwu głową i z ociąganiem, że on to wcale nie, wtoczył się do przedsionka. Przywitał się krótko z Monicą i jego wzrok utkwił w rudym osobniku, którego jeszcze nie znał – To Lucan. Lucan, to Curtis. Będziecie razem mieszkać w pokoju, w porządku? – dla Curtisa nie było to zaskoczenie w żadnym razie. Tylko w jego pokoju aktualnie było wolne miejsce. Hoppo mieszkał z Mikiem, Sarah z Millie, a Curtis od jakiegoś czasu sam.
         Wcisnął dłonie do kieszeni, starając się nie wyglądać zbyt groźnie i skinął młodemu głową na powitanie.
         – Czołem.
         – Zaprowadź Lucana do waszego pokoju, dobrze? – tą prośbę skierowała do niego Ginger. Pokiwał posłusznie głową.
         – Dobrz, dobrz. – mruknął, wolno stawiając nogi na stopniach schodów – Chodź, Lucan. – zwrócił się do chłopaka – Tu jest łazienka. – wskazał na drzwi toalety i otworzył drzwi ich wspólnej sypialni – A to nasz kwadrat. – puścił go przodem – Ja śpię na górze. Tu masz szafę dla siebie. – stuknął knykciami o starą, dębową szafę i usiadł na blacie jednego z dwóch biurek. Jasnym było, że to należy do niego, ponieważ cała powierzchnia była zawalona jakimiś papierkami i magazynami.
         Przekrzywił głowę, obserwując nowego współlokatora i postukał palcem w jeden ze swoich kolczyków. Miał taki nawyk, kiedy się nad czymś usilnie zastanawiał.
         – Lucan, taa? Skraca się to jakoś?