Układ (Nie) Idealny

"Jasper jest u mnie, chyba na trochę zostanie, bo się wyłożył na grzejniku.", dziewczyna uśmiechnęła się, gdy otrzymała SMS od piętnastoletniej sąsiadki. Jej biały, grubiutki kot o średniodługiej sierści robił atrakcję dla jej współlokatorów. Miała niezwykłe szczęście, że tak dobrze przyjmowali futrzaka. Zdarzało się, że nie miała wystarczającej ilości czasu, by spełnić jego potrzeby przytulania się. Możliwe, że kotu to było obojętne i to Diana jako jedyna przejmowała się tą sytuacją. Właśnie kończyła makijaż i ta informacja podniosła ją na duchu. Miała żołądek zaciśnięty na supeł, ostatnio w pracy ciągnęła trudny projekt i nie czuła postępów, a korespondencja pocztowa nie należała do najprzyjemniejszych. Czuła, że po drugiej osobie znajduje się bezduszna osoba, która czerpie satysfakcję z utrudniania komuś życia. Od pewnego czasu na jej biurku leżała sterta dokumentów, które bezustannie poprawiała, kopiowała na nowo i wysyłała, a mimo to ciągle było coś nie tak. Rozmówca przeczył samemu sobie, twierdząc na początku, że wystarczą standardowe dokumenty, a następnie zmieniając zdanie i, wymagając wypełnienia broszur, które zostały wysłane przez niego wcześniej. Oczywiście po wiadomości nie było żadnego śladu i wczorajszą zmianę Rose zakończyła, wysyłając długi e-mail z przeprosinami i prośbą o powtórne wysłanie dokumentów na jej konto. Pracownica nie niecierpliwiła się przy tym, ale uraziło ją to, że przy każdej odpowiedzi dostawała uwagi pod swoim kątem.
Przed wyjściem, spojrzała na siebie w lustrze i klepnęła się w policzki. Ubrała się dziś w czerwoną, modną garsonkę i spięła włosy w kok, nadając sobie eleganckiego wyglądu. Pomagało jej to w uwierzeniu w siłę swojej sprawczości i próbowała podnieść się na duchu. Już nie może być gorzej, prawda? Po czym wyszła z mieszkania i złapała taksówkę do swojego miejsca pracy. W pojeździe przeglądała media społecznościowe, choć właściwie tylko przejechała wzrokiem po fotografiach jej znajomych. Błądziła w swoich myślach, zastanawiając się, jakie wieści zastanie w biurze.
Standardowo dotarła na swoje miejsce w pracy, uczyniła to, jednak z duszą na ramieniu.  Od razu odpaliła laptopa, stukając z niecierpliwością palcami o blat, by ostatecznie odczytać to, co też dotarło na jej pocztę.
“[... ]Może pani liczyć na to, że nie wypowiem się o Pani w superlatywach.”, dziewczyna zamarła, widząc ciąg liter, z których stworzone zostało zdanie. Nie po to pokonywała wszelkie przeszkody, by dotarła do tego momentu, gdy jej kariera zawisła na włosku. Szybko przejrzała resztę wiadomości, licząc na to, że wróci do poprzedniej za jakiś czas. Zobaczyła pilne wezwanie do dyrektora, które pokrywało się w czasie z nieprzychylnym e-mailem. Diana zbladła i przełknęła z trudem ślinę. Ten dzień chyba nie będzie należał do najłatwiejszych.
Niezwłocznie udała się na odpowiednie piętro i została zaprowadzona do paszczy lwa, czyli gabinetu dyrektora. Słyszała już o nim, co nieco. Na jej piętrze wyłuskiwała ochy i achy pod jego adresem, a pracownice nie ukrywały, że z chęcią usidliłyby swojego pracodawcę. Przy czym wypowiadały fakty i opinie na temat jego charakteru i czarnowłosa nie mogła mieć pewności, które z nich są prawdą. Dla uniknięcia pomyłki postanowiła nie wierzyć w większość z nich.
Zapukała i, gdy usłyszała, że może wejść, wsunęła się do pomieszczenia. Tak właśnie sobie wyobrażała gabinet Sebastiana. Przestronny i emanujący pozycją dyrektora, przy tym czuła się w nim mała.
- Diana Rose - przywitała się z mężczyzną, wyciągając dłoń w jego stronę. Była trochę sztywna, ale wszelkie próby rozluźnienia nie pomagały. W końcu była jedynie jednym z trybików w firmie pana Pereza. - Jeśli zawołał mnie Pan w sprawie Pana Thompsona to chętnie wyjaśnię z Panem tę sprawę. Mogę zapewnić o pełnej kompetencji z mojej strony…
Nic nie mogła poradzić na to, że mężczyzna prawdopodobnie był seksistą. Przy okazji zmiękły jej nogi pod brązowym spojrzeniem tęczówek Sebastiana.
- Od kilku dni bez wytchnienia wykonuję wszystko pod dyktando i z własnej inicjatywy, a jeśli wpłynęła jakaś skarga pod moim nazwiskiem zapewniam, że była ona niesłuszna - zapędziła się w kozi róg, bo pod wpływem wyjaśnień zauważyła konsternację na jego twarzy. - Wezwanie mnie nie ma związku z tą sprawą…?
Odetchnęła z ulgą, to nie mogło być nic gorszego, niż projekt z trudnym klientem, który prawdopodobnie miał kryzys w związku, o ile udało mu się wyjść spod pantofla.