Impregnable

        Kavaris kipiało życiem. Wszędzie można było dostrzec roześmiane, rumiane twarze mieszkańców, przygotowujących się do Święta Motyli. Stolica królestwa mieściła się w samym centrum szlaku handlowego, toteż po ulicach kręcili się różnej maści handlarze, niekoniecznie rodowici obywatele. Wszędzie rozwieszano kwiaty, a niekiedy, gdy zawiał wiatr, w powietrzu unosiły się ich płatki, wraz z zapachem świeżych potraw, od których mogła polecieć ślinka. Zbliżająca się uroczystość wprawiła wszystkich w dobry nastrój.
        Zupełnie inna atmosfera panowała w zamku. Panował klimat nerwowych przygotowań. Służba biegała wte i wewte. Mieli wiele pracy do wykonania przed przybyciem księcia z królestwa ognia. Colinus chyba jako jedyny nie cieszył się z tego powodu. Lyneue – jego siostra była oczkiem w głowie dziedzica tronu.
        Swoją drogą stał się nim tylko dlatego, iż nie istniał żaden inny potomek władcy. W Kavaris tron nie dziedziczył pierworodny, a najsilniejszy. Nikt nie miał wątpliwości, że księżniczka von Schreiver należała do tych mało bojowych. Chciała jedynie wyjść za mąż, za jakiegoś przystojnego księcia i żyć w dostatku do swoich ostatnich dni. Tylko, że jej brat nie zamierzał na to pozwolić.
        Nasłuchał się dość, aby wiedzieć, z jaką osobą ma do czynienia. Rozpustny, obłudny książę Auduzar nie podpadł mu do gustu już z samych opowieści. Bez żadnych wątpliwości miał skrzywdzić jego małą księżniczkę, choć jeszcze nie miał pojęcia, w jaki sposób powstrzyma ojca przed wydaniem jej za tego zdrajcę.
        Opuścił swoją komnatę, aby w towarzystwie Seriva – wiernego przyjaciela von Schreivera – udać się w poszukiwanie rudowłosej.
        - Sprawa jest dość przesądzona, nie uważasz? – odezwał się Kapstein.
        - Nic bardziej mylnego. Powstrzymam to szaleństwo, nawet za cenę własnego życia, rozumiesz?
        - Czyli właściwym jest stwierdzenie ,,po moim  trupie’’, co? No już, tylko żartowałem. Nie zabijaj mnie tym swoim wzrokiem. – Colinus przewrócił jedynie oczami i wyprzedził nieco mężczyznę – Stój.
        Niechętnie zatrzymał się i obrócił w jego stronę.
        - Pamiętaj. Co by się nie działo, masz moje poparcie. Jestem po Twojej stronie.
        - Przynajmniej ty jeden. Chodź. Nie będę tu stał całe południe.
        Znaleźli dziewczynę, kiedy dwie służki kończyły zaplatanie jej długich włosów w skomplikowany warkocz. Książe Kavaris zapukał delikatnie knykciem we framugę, zanim wszedł do środka. Kobiety złożyły mu pokłon i odsunęły się od jego siostry. Mężczyzna odchrząknął.
        - Pięknie wyglądasz, Li.
        - Godnie księcia, prawda? – Poczuł, jak zbiera mu się duża gula w gardle. Jak miał jej powiedzieć, że za nikogo obecnie nie wyjdzie? Zwłaszcza za Riclaela Xiljor. Nie chciał dopuścić do tego małżeństwa, a jednocześnie wiedział, iż sprawi jej tym przykrość. Trudno. Najwyżej się do niego więcej nie odezwie, ale będzie bezpieczna. Chwilo miał jednak zamiar trzymać usta na kłódkę. Kiwnął powoli głową, choć w środku kłębiło mu się coś zupełnie odwrotnego.
        - Ty też wyglądasz niczego sobie. Czyżbyś upatrzył sobie jakąś wybrankę serca, braciszku?
        Ubrany był w biały strój z misternymi, złotymi wzorami. Przypominały one winorośl, oplatającą całe ciało. Nie założył tego jednak dla atencji jakichś dzierlatek. Musiał prezentować się idealnie przed delegacjami z innych krajów. Stało się to już swoistą tradycją ich kraju. Poza tym chciał wyglądać poważnie. Aparycja wydawała mu się równie ważna, co przygotowanie mentalne do tego, co zamierzał.
        - Nie chciałbym przerywać tej przepięknej dla rodzeństwa chwili, ale musimy już iść. Szybko. Właśnie dostałem informację, że przybyli w okolice pałacu.
        Linus wyciągnął zgięte ramię w stronę siostry, a ona złapała go nieco zbyt mocno. Widocznie się denerwowała. Podążyli całą trójką do komnaty  tronowej. Seriv ustawił się na boku, choć w okolicach miejsca należącego do przyjaciela. Zanim zostawił dziewczynę, szepnął jej do ucha:
        - Wszystko będzie w porządku. Zaufaj mi. – Następnie zajął siedzenie po prawej stronie swojego ojca, który posłał mu krótkie, choć karcące spojrzenie, mówiące ,,prawie się spóźniłeś’’. Wtedy w pomieszczeniu rozległ się dźwięk instrumentów smyczkowych, zapowiadających gości. Kiedy ucichł, Wysoki Urzędnik  zapowiedział wchodzących, uwzględniając również wszystkie tytuły.
        Colinus siedział wyprostowany, bardzo sztywno z nieodgadnionym wyrazem dość bladej, acz przystojnej twarzy. Jedyne, co go szpeciło, to podłużna blizna na jej środku.