caress me gently, and let me sip poison from your lips

       Każdy jego krok lądował w kałuży szkarłatnej krwi, rozpryskując ją na wszystkie strony. Nie przejmował się ubrudzonymi butami, a tym bardziej nogawkami czarnych spodni, które po stoczonej walce były w dość słabej kondycji. Roztargane na udach, czy kolanach, całe pokryte kurzem oraz błotem po ulewie, która przeszła nad głowami mieszkańców. W głowie Fechta brzmiała tylko jedna nuta, słodka melodia zwycięstwa i dobrze wykonanego zadania. Wyobrażał sobie za wczasu tę sowitą nagrodę za robotę, choć jeszcze nie skończoną. Nie mniej jednak była to tylko kwestia czasu, jego własnej chorej ambicji, aby ujrzeć długie cierpienie ofiary. Cała wieś miała słyszeć te krzyki konającej kobiety. W końcu zasłużyła sobie na katusze, porywając dzieci dla ich oczu. Wykonywał brudną robotę za innych, jednocześnie biorąc na swe barki nienawiść wieśniaków. Choć jeszcze miesiąc temu płakali nad swymi martwymi pociechami, klnęli i zsyłali samego szatana na wiedźmę, a teraz gdy związana stała w stosie siana, modlili się o szybką, bezbolesną śmierć. Drake uznawał tylko jedną sprawiedliwość. Ząb za ząb, ręka za rękę. Przeklęta bluźnierka za jego dziecięcych lat nie miała zadnych skrupułów, aby wydłubać mu jedno z oczu i zapewne, gdyby nie ojciec, łowca wąchałby od lat kwiatki spod spodu. Dlatego z taką żarliwością i pogardą wbijał swój wzrok w czarnowłosą kobietę, błągającą o litość, ale nawet to zaczynało gasnąć w jej głowie na widok mężczyzny, niespiesznie palącego tytoń w swoich ustach.
       Przystanął dwa metry przed stosem, czując osobistą urazę do wiedźmy. Jej poczynania przyzywaly do umysłu Drake osobiste demony przeszłości, przez co splunął gęstą śliną na ziemię, a u jego boku przystanął kolejny łowca, przyglądający się wszystkiemu zza kulis. Obiecał nie wtrącać się w spór między nimi, więc czekał na swoją okazję, która nienastąpiła.
      - Ależ ją porobił - zagwizdał, lustrując liczne ślady cięć na ciele nagiej kobiety. Zdecydowanie nie chciał zostać wrogiem Melderoga. Dziękował opaczności Boga za stanie po tej samej stronie barykady co sam łowca.
      - Nie była wyzwaniem - skłamał, wypuszczając spory obłok dymu. W pewnym momencie naprawdę myślał, że zginie. Wiedźmy nie były łatwe do zabicia. Gdyby tak było, mieliby mase zabójców na ulicach, a samo isnienie ich zawodu nie miałoby racji bytu. A jednak znajdował się tu, przeciągając finał. Czuł na sobie spojrzenia wieśniaków, ich głowy wystawały zza fikuśnymi firanami, szczelnie zamkniętych oknach.
      - Mam za to namiar na kogoś wymagającego - dostrzegł w jego wyrazie twarzy nutkę zainteresowania. - Chodzą plotki, że wiedźma może być odpowiedzialna za śmierć twojego ojca - nagle złotą tęczówkę Fechta ogarnęła głęboka czerń poszerzającej się gwałtownie źrenicy. W jednej chwili stracił resztki zainteresowania skatowanej kobiety, więc jedynie mruknął przeciągle, za pomocą pstryknięcia palca rzucając nadal zarzącym tytoniem w suchy stos siana. Ogień momentalnie połknął dźbła, wspinając się coraz wyżej i głębiej, prosto w stronę zlękniętej wiedźmy.
       - Dokąd więc mam się udać? - spytał, a jego głos zaczęły zakłócać wycia ofiary.
       - Foxdale - więcej informacji nie potrzebował. Sama myśl o ściganej przez lata wiedźmie i maleńka szansa, iż to mogła być faktycznie ona wystarczyło, aby podjął się zadania.
       Minęło zaledwie parę dni odkąd Fecht przybył do miasteczka Foxdale. W tym czasie zdążył wynając skromny pokój w jednej z gospody, gdzie nie musiał martwić się o wysoki czynsz, a w samą cene wliczone były również śniadania. Co prawda posiadał w pokoju mały aneks kuchenny oraz mikroskopijną łazienkę. Bez tego nie mógłby zaznać spokoju ducha. Dobrze ukrywając swoją broń na wiedźmy, w pierwszym dniu po prostu siedział w gospodzie prowadzącej na parterze knajpę. Tam nasłuchiwał, powoli opróżniając piwo za piwem. Niestety nic interesującego nie doszło do jego uszu na temat wiedźmy, lecz jego każda komórka ciała podpowiadała mu, że w tym mieście roiło się od tych poczwar. Jego, interesowała jedna, ale nie obiecywał samemu sobie, iż nie tknie kolejnych jako bonus za te trudy dostania się do miasta. Droga była daleka, a nie miał jednej gęby do wykarmienia.
      Według wyuczonego rytuału, postanowił przespacerować sie po straganach za świeżymi warzywami do zupy. Potrzebował ciepłego, lekkiego posiłku, któego resztki spokojnie mógł wypić jego wilczy przyjaciel. Aby nie zwracać na siebie zbyt dużej uwagi, zostawił go w gospodzie. Zamyślony, szedł prosto przed siebie, chcąc skręcić w prawą uliczkę na skrzyzowaniu. Niestety, coś, a raczej ktoś mu w tym przeszkodził, jakby przypadkowo na niego wpadając. Ciemnowłosy spojrzał na bruneta, zastanawiając, czy az tak jest niewidzialny, by móc traktować go jak powietrze. Przyjrzał się twarzy nieznajomemu i od razu wiedział, że tego jegomościa jeszcze nie miał okazji postkać na swej drodze w miasteczku.
      - Witaj... Ambrose - zrobił niewielką przerwę, spoglądając z uniesioną brwią na wyciągniętą dłoń bruneta. Normalnie nie podałby własnej ręki na przywitanie, ale tu musiał grać kogoś innego niż faktycznie był. W końcu nie znał jeszcze tozsamości wiedźmy, jak na złość tutejsze paskudy bardzo dobrze się kryły ze swoimi zamiarami, jak samym pochodzeniem. Od samego zakonczenia praktykwoania sabatu, było je trudniej odnaleźć, choć ta jedna wyłamywała się z marginesu.
       - Przepraszam, jestem Drake. Przyjechałem tu kilka dni temu w poszukiwaniu pracy. Podobno brakuje rąk - zażartował, mając w głowie zmyśloną i ugadaną historię jego przyszłości w tym miejscu. Nie mógł przecież krzyczeć, że przyjechał po jedną z głów mieszkanek.
       - Nieomieszkam skorzystać, nawet teraz jak ma Pan czas - jego kąciki ust wygięły się w naturalny sposób, uświadczając oczom Ambrose delikatny uśmiech jednookiego.

       Choć Ambrose Holloway zdawał się patrzyć w oczy, a raczej oko swojego rozmówcy, Drake doskonale wiedział, na które z nich skupił większą uwagę. Na szczęście, nie przeciągał tej chwili zbyt długo, aby wzbudzić irytację ze strony nowo przybyłego mieszkańca. Melderog często trafiał na ludzi zainteresowanych jego opaską i tym, co skrywała za kawałkiem grubego, czarnego materiału. Nigdy nie miał problemu odpowiedzieć na to pytanie. Sam uważał, że w pewnych kwestiach warto było być szczerym, aby później nie pogubić się we własnych kłastwach, wijących pod stopami niczym grube rybackie nici z osobliwymi pękami węzłów. Długowłosy jednak nie zapytał, zwalniając Drake z "konieczności" odpowiedzenia na pytanie. Łowca nawet przez chwilę zastanowił się, czy czasem zapuszczając grzywkę i zaczesując ją na utracone oko, nie wzbudzał tym sposobem jeszcze większe zainteresowanie tym miejscem. Cóż, mógł jedynie snuć domysły.
      - Och, najwidoczniej nie widzą prawdziwego potencjału takowych miejsc. Nie lubię dużych miast, są tłoczne, a ludzie bardzo nieprzyjemni - przez liczne zmiany otoczenia, Drake mógł śmiało stwierdzić, że ludzie z miasta byli oziębli, a krzywda na ich oczach nei poruszała ich serc. Te wspomnienia ilekroć zabijał kobiety na chodnikach, gdy inni tylko zerkali kątem oka, modląc, aby ich również nie sięgnął, powodował, że w sercu łowcy robiło się ciepło. Takie trofea nie były wyzwaniem, lecz tu w Foxdale sprawy miały się inaczej.
       - Rozumiem, ale skoro mieszka Pan tu, to z pewnością zna sposobności na zaspokojenie nudów. Co takiego wówczas Pan robi? - spytał z ciepłym uśmiechem, śledząc kroki Abrose, który rozpoczął prywatną wycieczkę dla Drake.
       - Stały? Póki nie znajdę pracy, zadomowiłem się w gospodzie Certyrius. Mają dobre śniadania, a łóżko jest dość miękkie - oznajmił, oglądajac okoliczne budynki, gdy jeden z nich zaczął delikatnie wybijać się ponad pozostałe, a krzyz widniejący na jego szczycie jasno wskazywał na kościół. Ciew był, czy wiedźmy korzystały z nich, mając ukryte wejścia do swoich prywatnych sal, gdzie robiły spotkania. Czy nadal w małych mieścinach stare tradycje nie uciekały.

       Oj tak, Drake wiedział najlepiej o wartości małych miejscowości, bo tam zwykle robił najlepsze widowisko paląc jeszcze żywe zwłoki wiedźm. Stanie i patrzenie na ich cierpienie, jak ich okryte płomieniami ciała wiją się, a palone gardła uciszają wydobywający się z nich okrzyk cierpienia. Jednak te szatańskie istoty nie lubowały przesiadywać w małych miejscowościach. Były zbyt mocno narazone na wykrycie przez zwykłych ludzi, a później łowców, ale to miasteczko było wyjątkowe. Melderog był pełen podziwu, że nie jedna wiedźma zalęgła się w tych murach, nie bojąc o swoją reputację.
       - Cóż, więc zakończmy wycieczkę w tym miejscu. Liczę, że znów się spotkamy - łowca z szarmanckim uśmiechem i gestem zyczliwości pozegnał się z Panem Ambrose Holloway, obdarzając go najszczerszym, sztucznym uśmiechem jaki potrafił wydobyć, a potem odszedł, kierując prosto do swojego noclegu.
       Dzień za dniem, mijały leniwie, a Drake nie przestawał szukać śladów wiedźm. W ciągu dwóch dni znalazł ślad jednej z nich. Z doświadczenia wiedział, iz była ona świeża, ponieważ popełniała najbanalniejsze błędy, albo to on był juz na tyle doświadczony, że potrafił wyczuć nosem głupie kobiety. Dlatego tydzień później młoda dama w czerwieni leżała w ciemnej alejce, omurusana w błocie z szkarłatną krwią na swej porcelanowej twarzy. Jej oprawca nie stał długo nad ciałem ofiary. Jedynie upewnił się, czy rana na gardle była wystarczająco głęboka, a potem odszedł, nie pozostawiając po sobie ani śladu. Kolejnego dnia, jakby nigdy nic, Drake zszedł na dół gospody, aby dostarczyć swojemu ciału nieco procentów gorzkiego trunku. Wina zwykle smakowały jak szczyny, więc tym razem postawił na bimber oraz spory talerz mięsiwa z chlebem do zagryzki. Czuł dziwny dreszcz na swych plecach, przeczucie to mówiło mu, że gdzieś w pobliżu szlaja się Holloway. Melderog miał zaskakująco wiele "szczęścia" aby spotykać go prawie codziennie, jakby pechowy los go przyciągał, albo zwyczajna wścibskość. Nie wiedział, ale zastanawiał się nad tym tak długo, że zdązył wyczyścić swój talerz oraz kufel. Z cichym sapnięciem wstał od stołu, przedzierając między pijanymi cielskami mieszczan, a pare metrów przed swym celem, ladą za którą stał karczmarz, znajdowała się znajoma postura. Zbyt znajoma, lecz Drake nie miał juz czasu uciec, bo byłoby to zbyt oczywiste.
        Z lekkimi rumieńcami na polikach od ciepła i procentów wlanych do ciała, stanął przy ladzie, obok Ambrose i poprosił tym razem o kufel wina.
       - Za niedługo pomyślę, że Pan Holloway jest moim tajemniczym wielbicielem - uśmiechnął się szelmowsko, siadając na wysokim krześle, a gdy tylko dostał swoje zamówienie, upił od razu parę solidnych łyków, krzywiąc się przy tym. Tak, alkohol w małych mieścinach nie był najlepszy, ale lepsze to, niz umaczanie ryja w wodzie.