Dance with the devil

emme" />

EMME

              Posłał Peterowi tylko uśmiech, nic nie odpowiadając. Fakt, był tylko Franio i Marcello. Ale pewnie większość ludzi wybrałaby tego drugiego na swojego przyjaciela, no nie? Uniósł dłoń i mimochodem poczochrał go po włosach, przenosząc na niego swój nadmiar braterskiej miłości.
              Udając, że nic się właśnie nie zdarzyło, pokiwał głową.
              - Taaa... Sid długo się wzbraniał przed wysłaniem tam kogoś, a nas to już w ogóle. - stwierdził markotnie. Jasne, bał się tam pójść, ale ktoś musiał się tym zająć! Zresztą, Win z doświadczenia wiedział, że on i jego partner potrafią uciekać przez umarlakami. Zdarzało się to im  w przeszłości.
              Podrapał się za uchem. Wiedział do czego zmierza Peter.
              - Mam nadzieję, że tak. - zerknął na niego z ukosa, po czym szturchnął ramieniem i uśmiechnął się. Świat popierdoliło, ale Winston nie miał zamiaru pozwolić, żeby ktoś z jego najbliższego otoczenia czuł się niepewnie albo smucił - Hej, nie martw się! Specjalnie nie pożegnałem się z Babs ani z braćmi, bo skoro się nie pożegnałem, to znaczy, że muszę wrócić! A Cisco nie wybaczyłby mi, gdyby wrócił bez ciebie. Będzie dobrze. Najwyżej przekażemy Sidowi, że szpital nie nadaje się do odwiedzin.
              Dotarcie do szpitala zajęło im ponad godzinę. To i tak był sukces. Dawniej, kiedy świat był normalny, dojechanie do niego zajmowało dwie godziny w godzinach szczytu. Przed głównym wejściem krążyło sporo zombie, więc poszli na tyły, zobaczyć jak wygląda sytuacja przy podjeździe dla karetek. Tam o dziwo było względnie pusto. Szlajało się kilku delikwentów, ale udało się ich zdjąć cichym wbiciem noża w oczodół czy generalnie w przegniłe czaszki. Za drzwiami dla nagłych przypadków znajdowały się kolejne drzwi prowadzące na izbę przyjęć, a dalej na sale operacyjne kategorii "pacjent nam kurwa zaraz umrze, nie ma czasu jechać windą na górę". Tam szwendało się więcej umarłych ziomków. Win był niemal pewien, że widział u jednego stetoskop przewieszony wciąż przez szyję. To się nazywa oddanie swojemu zawodowi! Nawet po śmierci pracuje! Ha, ha... Śmiech przez łzy. Nie było sensu tam iść, nie mówiąc o tym, że ktoś, może pacjent lub któryś z lekarzy, przewrócił metalową szafkę, całkowicie blokując drzwi.
              Win spojrzał na schody i zepsutą windę obok.
              - Zobaczmy, jak sytuacja ma się na górze. - zarządził i od razu wszedł na piętro.
              Pierwsze wrażenie było dobre, oprócz kilku nie-do-końca martwych pacjentów zamkniętych w swoich salach, nie widać było żadnego zagrożenia. Hughes zaczął czuć się coraz pewniej.  Było tak do momentu, kiedy omal nie spróbował postawić nogi w miejscu, gdzie podłoga się zarwała, tworząc niewielką wyrwę.
              - Łoł...! - cofnął nogę, patrząc w dziurę. Nie wiedział, co znajduje się poniżej, ponieważ docierało tam niewiele światła. Zaśmiał się nerwowo - Mało brakowa-
              Za długo stał przy wyrwie i podłoga nie wytrzymała jego ciężaru. Krzyknął i w ostatniej chwili, zdołał złapać się wystającego pręta.
              - Ch-cholera...! Peter, pomó-!
              Spojrzał szeroko otwartymi oczami na chłopaka, gdy coś chwyciło go za stopę. Nie dał rady utrzymać się na tyle długo, aby Peter zdołał chwycić go za rękę.
              Runął w dół. Nie poczuł upadku. Strach całkowicie go sparaliżował. Poczuł jednak, jak przeklęte zombiaki, wgryzają mu się w ciało. W ostatnim odruchu, wrzasnął przeraźliwie.

PETER

Peter musiał przyznać, że spodziewał się znacznie większych tłumów trupów krążących po szpitalu niż to co zastali. Stan rzeczy może nie była najlepsza, ale wydawała się do opanowania. Mogliby zebrać większą grupę zwiadowczą i przez kilka następnych dni oczyszczać teren Reynoldsa sektor po sektorze, a później wkroczyliby poszukiwacze.
Spięty krążył po szpitalu za Winem. W jednej z dłoni trzymał nóż, w drugiej naładowaną broń z założonym tłumikiem. Bez niego nie odważyłby się chyba użyć pistoletu, huk wystrzału przyciągnąłby pewnie zgraję przegniłych zombiaków z odległości wielu metrów.
Na piętrze przystanął przed jedną z sal. Przez małe lusterko widział wychudzone ciało martwej kobiety wijące się na łóżku jakby nie było w stanie wstać. Odruchowo złapał za klamkę. Zamknięte. Czyżby pacjentka umarł tam z głodu, bo nikt jej nie wypuścił? Okrutne.
Jego uwagę zwrócił głos Winstona. Spojrzał na niego akurat w momencie, w którym podłoga pod jego stopami się zawalała, a on poleciał wraz za nią. Peter wręcz rzucił się za przyjacielem. Nóż odrzucił w bok, a pistolet wypadł mu z ręki i wpadł do wyrwy w ziemi. Czuł pulsujący ból biegnący od łokci przez całą rękę. Leżał na ziemi tuż przy Winie, wydawało mu się że prawie czuł ciepło jego dłoni. Już go sięgał, ale przyjaciel już nie trzymał się metalowego pręta. Peter przerażony patrzył w oczy przyjacielowi, kiedy bezrozumne, worki mięsa i kości wgryzały mu się w ciało. Gdy krzyk Hughesa ucichł. Peter podniósł się na rękach, odsunął od dziury w podłodze i zwymiotował.
Nie wiedział jak długo czasu spędził na tym korytarzu. Siedział na podłodze obok swoich wymiocin, nie zwracając uwagi na ich odór i wpatrywał się w dziurę, w której zginął brat jego najlepszego przyjaciela. Otrzeźwił go dopiero widok zombiaka zmierzającego w jego stronę. Patrzył na niego jak powoli się zbliża, a następnie wstał i po prostu odszedł. Nie podniósł nawet noża, który leżał przy ścianie.
Było ciemno, gdy wyszedł ze szpitala. W ciemnościach droga przez las była znacznie trudniejsza i zajęła mu zdecydowanie więcej czasu zanim dotarł do obozu. Brama otworzyła się znacznie wcześniej niż to było konieczne. Strażnik wraz z dwójką starszych obserwatorów stali w milczeniu obserwując jak Peter zmierza w ich stronę.
Blondyn ominął ich bez słowa. Nie musiał zresztą nic mówić wracał sam, po wielu godzinach. Wszystko było wiadomo.
Nie zwracał na ludzi w obozie, którzy próbowali go zatrzymać, wypytać czy pocieszyć. Odtrącił nawet mamę, gdy ta wyciągnęła ręce, aby go przytulić. Jak w transie kierował się do głównego budynku, a następnie po schodach do gabinetu Sidneya, a nawet nie widział czy mężczyzna tam jest. Stanął przed drzwiami i zapukał rytmicznie.

              Sidney zwlekał z kolacją, licząc, że Win i Peter zaraz wrócą. Wszystkie inne grupy, które opuściły Eden tego dnia, zdążyły już wrócić, ale to nie byłby pierwszy raz, jak ta para się spóźnia. Jego brat miał tendencje do wykorzystywania swoich wyjść do czegoś więcej niż zwiady, a jego nastoletni towarzysz nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Win robił to, co chciał i mało kogo się słuchał.
              Robiło się coraz później, co naprawdę zaczynało go martwić. Wszystko, wszystkim, ale tym razem naprawdę przesadzali. Najstarszy z braci dźwignął się ciężko ze swojego fotela, mając zamiar spytać kogoś przy bramie czy może nie wrócili, ale zapomnieli mu się zameldować. Sięgał już do klamki, kiedy rozległo się pukanie. O! Czyżby znalazły się zguby? Otworzył drzwi i ku jego zaskoczeniu, zamiast brata zobaczył Petera. Uniósł brwi.
              - Peter...? Niech zgadnę, Win przysłał cię, żebyś zdał raport? - pokręcił głową - Co za....
              Urwał, widząc jego minę. Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Spróbował przełknąć ślinę, ale nagle poczuł suchotę w ustach. Rozchylił wargi, próbując coś powiedzieć, ale głos uwiązł mu w gardle. Bał się powodu, dla którego to Peter stawił sie w jego gabinecie, a nie Win.

             

             Zbyt szybko. Sidney otworzył drzwi zbyt szybko. Miał mieć więcej czasu. Najstarszy z braci Hughes powinien siedzieć przy swoim biurku, ociągać się przed wstaniem jak to miał w zwyczaju, zajęłoby to kilka długich chwil nim doszedłby do drzwi. Tak, tak powinno być. Miał mieć więcej czasu. Powinien mieć więcej czasu.  Potrzebował więcej czasu. Ten mały, pozornie nic nieznaczący szczegół, otworzenie drzwi zbyt szybko, sprawił że coś w nim roztrzaskało się na drobne kawałeczki. Stan, w którym znajdował się od chwili, gdy krzyki Winston ustały, nagle go upuścił. Czuł jakby zderzył się z pociągiem. Stał przed Sidneyem, widział jego twarz, ale równocześnie przed oczami wciąż miał Wina jedzonego żywcem. Jego krzyk wibrował Peterowi w uszach. Był pewny, że ani obraz, ani dźwięk nie opuszczą go do końca życia. Szczególnie, że w obozie wciąż będzie Sidney… Franek i Barbara. Czy oni już wiedzą? Minął tyle ludzi po drodze do tego gabinetu. Tyle ust do rozpowiedzenia, że wrócił z wyprawy sam. Czy właśnie tak młodszy brat Winstona i jego narzeczona dowiedzą się o jego śmierci? Z obozowych plotek?
             Znów było mu niedobrze. Czuł jak żółć podchodzi mu do gardła. Pytanie Sida jak wbicie noża w i tak już poraniony i poparzony brzuch. Tak powinno być. Było tak zawsze. Wracali razem z wypraw, ale to Peter zwykle składał raport. Win wystawiał go spiesząc się do Barbs, a on… On po prostu na to przystawał.
Nie wiedział co ma powiedzieć, jakich słów użyć. Otworzył  usta, a zaraz potem zamknął. Otworzył i zamknął. Wyglądał jak ryba wyrzucona na brzeg, dusząca się bez wody. Mimo otaczającego go powietrza nie mógł złapać oddechu. Oczy zaszkliły mu się od łez, warga zaczęła drżeć. Odwrócił wzrok nie będąc wstanie dłużej patrzeć na Sida. Mógł zostać na tym cholernym korytarzu, w tym cholernym szpitalu. Powinien tam zostać…. Powinien zostać razem z Winstonem.
             — Win…— Spodziewał się, że głos mu się załamie, ale  dźwięk, który z siebie wydał nie można było nawet nazwać słowem. Przeciągły, skrzeczący jęk.  Umilkł, gdy tylko dotarł do jego uszu.  Był pewien, że Sidney już wiedział. Oczywiście, że wiedział,  ale Peter musiał to powiedzieć, on musiał to usłyszeć. Te słowa musiały być dziś wypowiedziane.
             Wziął płytki oddech. Niemal zachłysnął się powietrzem. Brzmiało to żałośnie. Żałość przewiercałą jego duszę na wskroś. Przełknął ślinę i wbił wzrok w podłogę tuż przed obutymi stopami Sidneya. To były sekundy, a trwały tak długo. Zbyt długo.
             — Podczas przeszukiwania szpitala podłoga zawaliła się pod Winstonem. Wpadł piętro niżej do pomieszczenia, w którym dawniej musieli zamknąć zarażony… Nic nie mogłem zrobić... — Brzmiał mechanicznie. Starał się jak najbardziej trzymać się w ryzach. Nie czuł łez płynących po policzku. Jedynie ból w klatce piersiowej przez który ledwo mógł oddychać. Nie potrafił nawet podnieść wzroku, aby spojrzeć na Sida. Nie mógł patrzeć mu w oczy, gdy przekazywał mu wieści o śmierć jego brata. Nie potrafił.— To było szybkie…- I bolesne. Makabrycznie bolesne.

         Poczuł jak miękną mu nogi, ale zmusił się do tego, żeby stać dalej naprzeciwko Petera. Stał, mimo że chłopak informował go właśnie o tym, że jego brat, jego jedyny brat, nie żyje. Miał tylko Wina. I Cisco, ale z Cisco nie łączyło go to, co łączyło go z Winstonem. Prawdziwa braterska więź.
         Przymknął oczy, starając się ukryć to, jak bardzo teraz cierpi. Jak bardzo chce roznieść wszystko w drobny mak, krzyczeć i płakać. Stracił jedną jednostkę, ale wciąż miał ich kilkadziesiąt pod opieką. Nie może po prostu się załamać z powodu jednej śmierci. nawet, jeśli śmierć poniósł mu ktoś bliski. Skoro nie płakał przy innych śmierciach, nie mógł płakać i przy tej.
         – Dzię… – odchrząknął, słysząc jak łamie mu się głos. Drętwo uniósł dłoń i poklepał nią ramię Petera. Wiedział, że musi mu okazać wsparcie, ale miał opory przeciwko temu. Czemu on wrócił, a Win nie? – Dziękuję, że mi o tym mówisz. – powiedział drętwo, niemal mechanicznie. Niby na niego patrzył, ale jego oczy nie wyglądały tak, jakby cokolwiek widział – Idź… do mamy. Odpocznij. Ja porozmawiam z Cisco i Barbarą. Powiem im.
         Wyminął chłopaka i na sztywnych nogach opuścił swój gabinet.
         Znalazł najpierw Barbarę, a potem razem z nią udał się na mur, gdzie jak zwykle tkwił Franio, wpatrując się w horyzont. Chciał mieć to za sobą. Postanowił powiedzieć im to równocześnie. Z początku oboje nie chcieli uwierzyć. Baśka zaczęła kpić, że to nie temat do żartów. Potem zrozumiała, że nie żartuje. Zaczęła krzyczeć i płakać. On krzyczał na nią. Ludzie w obozie przystawali, żeby popatrzeć na tę scenę, chociaż nikt nie miał pojęcia o co chodzi. Pewnie nawet kłótni amiędzy liderem obozu a Lance nikogo nie zdziwiła. Wszyscy wiedzieli, że atmosfera między nimi jest napięta.
         Frank jednak przez cały ten czas, nic nie mówił. Jedynie się przysłuchiwał, patrząc to na brata, to na kobietę. W uszach dzwoniły mu słowa “Win nie żyje”. Niby wiedział, co one oznaczają, ale sens do niego nie docierał.
         – A co z Pitty’m? – spytał nagle.
         Dorośli spojrzeli na niego zaskoczeni. Barbs prychnęła rozjuszona.
         – Poważnie? Twój brat nie żyje, a ciebie obchodzi ten kretyn?!
         Cisco zamrugał zdziwiony, zastanowił się i wzruszył ramionami. Nie wiedział, co złego powiedział. Zostawił ich samych, pozwalając im się kłócić dalej. Odszedł poszukać swojego przyjaciela. W pierwszej kolejności sprawdził, czy nie ma go u medyka, a następnie udał się do jego kwatery. Otworzyła mu jego mama.
         – Dzień dobry. Jest Pitty?