When others are not looking...

              Wymruczał coś cicho pod nosem, niestety od razu budząc się, słysząc pukanie do drzwi, a następnie parę głosów. Jeszcze bardziej schował się pod materiał śnieżnobiałej pościeli, korzystając z ostatnich, pięknych minut, gdzie mógł jeszcze trochę poleżeć. Każda sekunda była dla niego na wagę złota, bo uwielbiał spać i z pełną powagą uważał, że świat był okrutny, będąc tak skonstruowanym, że dzień pracy zaczynał się tak wcześnie.
              Powitał nowy dzień swoimi czekoladowymi tęczówkami, dopiero gdy został sam na sam ze swoim wybrankiem. Patrzył się na niego ciepłym spojrzeniem, tym specjalnie zarezerwowanym tylko dla ukochanej osoby, pokazując w nim całą darzoną miłość i troskę do ciemnowłosego. A kąciki ust same lgnęły się ku górze i Mignyu nie zamierzał z tym walczyć, bo teraz pokój był tylko ich.
             Doskonale pamiętał to ciepłe popołudnie, kiedy pierwszy raz spotkali się na targu. Pamiętał, jak Jianhuan intensywnie się w niego wpatruje, będąc w swoim świecie, nawet nie słysząc głosu księcia, sprawiając, że ten musiał powtórzyć, jakie chce kupić warzywa. Ale nie on jedyny wtedy poczuł przyśpieszone serce, nie on jedyny poczuł, jak momentalnie zakochuje się w obcym dla siebie chłopaku. Wtedy sprzedawca wyglądał tak uroczo i jednocześnie pięknie, że później ten starszy nie mógł o nim zapomnieć. Rumieniec na twarzy młodszego jeszcze bardziej go rozczulił i machnięciem ręki, przyjął jego przeprosiny, uważając, że to nic takiego. Wbrew ówczesnej tradycji, było trzeba odnosić się z należytym szacunkiem do wyżej ustawionych, co nawet odnosiło się do siedzenie wyżej na stołkach niż na podłodze, ale dla długowłosego nie miało to większego znaczenia. W końcu z żalem wymalowanym na twarzy, pożegnał się z niższym od siebie, zostawiając mu więcej pieniędzy niż powinien i oddalił się do pałacu. Tam od razu nakazał urzędnikom znaleźć personalia chłopaka, nie licząc się z ewentualną odmową. W końcu jego rozkazom, musieli się oni podporządkować. I już za kilka dni, pękał ze szczęścia, widząc młodzieńca w murach pałacu, którego przypisał do osobistej sobie służby.
            - Chodź tu do mnie – powiedział spokojnie, łapiąc drobnego chłopaka za nadgarstki i pociągając go ostrożnie wprost do swojego łóżka. - Bez pocałunku na powitanie nawet nie ruszam nogą – dodał, posyłając mu uśmiech.
            Wolną dłonią złapał za szczękę Jianhuana, zbliżając go do siebie, zaraz składając na jego malinowych wargach czuły pocałunek, który zdecydował się pogłębić, lekko przegryzając jego dolną wargę. Chciał w tej czułości, przekazać ciemnowłosymi, to jak bardzo go kocha, zapewnić go jeszcze raz o tym i także o tym, że nie obchodziły go konsensusy społeczne, w jakich oboje tkwili. I w głębi siebie miał nadzieję, że ten młodszy nigdy z niego nie zrezygnuje, że nigdy go nie oszuka. Bo wiedział jak życie na dworze może wyglądać, jak ludzie tutaj szybko się zmieniają, zawierają sojusze i knują intrygi, by tylko awansować w hierarchii, szczególnie było to widać wśród konkubin cesarza, próbując polepszyć status nieoficjalnych dzieci mojego ojca, ale ku ich nieszczęściu, najstarszy książę trzymał się doskonale w zdrowiu, tak samo jak kolejni w kolejności do tronu.
           Objął ukochanego w luźnym uścisku, opierając czoło o czubek jego głowy, jeszcze na chwilę przymykając oczy, dając się ponieść zapachowi młodszego. Mógłby spędzić tak cały dzień, ale niestety to nie był dzień wolny ani jednego z nich. Niedługo miał wraz z ojcem spotkać się z urzędnikami, wysłuchując ich raportów i debatując nad nowym prawem, a potem miał doglądać trening armii.
          - Jak będę cesarzem, to wydam rozkaz, by nikt przed dwunastą mnie z łóżka nie wyciągał – rzucił, oczywiście żartując, bo nawet rządzący krajem nie mógł sobie pozwolić na tak późne rozpoczęcie dnia. - Jadłeś śniadanie? - Spojrzał w stronę tacy z naczyniami i dopiero wtedy postanowił wstać z łóżka.
           Uśmiechnął się, widząc staranie poukładane naczynia, wiedząc, że była to sprawka zapewne młodszego, choć ten drugi powtarzał wielokrotnie, że nie splami jego honoru, kiedy ustawi krzywo pałeczki. Mimo tego doceniał starania młodszego, choć czasami zastanawiał się, czy na pewno odpowiada mu usługiwanie, dlatego Mingyu, starał się odciążać go w obowiązkach, gdy tylko mógł.
           Chwycił w pałeczkach kawałek wędzonej ryby, o którą zresztą poprosił kuchnię, gdy tylko odkrył, że jego ukochany lubi ją jeść i podsunął przysmak chłopakowi, po chwili samemu już gryząc połowę pierożka, pływającego w zupie.
Po skończonym posiłku, pomógł chłopakowi w zmianie pościeli, nawet nie przyjmując słowa odmowy, po czym usiadł przy stoliku, biorąc do ręki grzebień zrobiony z jadeitu, z ozdobną rączką. Grzebień był jednym z wielu w kolekcji Mingyu i każdy z nich niewątpliwie kosztował więcej niż przeciętna wypłata zwykłego człowieka, ale większość z tych darów, były to prezenty od wysoko postawionych ludzi, ponieważ ówcześnie ten przedmiot miał specjalnie znaczenie w kulturze, a nawet ludzie, którzy wytwarzali grzebienie, mieli specjalne prawa.
          - Pomożesz mi? - zapytał, dobrze wiedząc, że chłopak nie powstrzyma się przed propozycją uczesania jego długich włosów. - Spotkamy się wieczorem? Mogę ci poczytać poezję albo możemy kontynuować naukę czytania lub pisania, albo mogę wziąć konie, jeśli chcesz.

            - Mhmmm, na pewno byłem najbardziej zadowolonym niedźwiedziem, kiedy szło się na sen zimowy. Szkoda, że ludzie tego nie robią – odpowiedział, uśmiechając się szeroko. Nie istniały takie słowa, jakimi mógł opisać swoje uwielbienie do spania, kochał je prawie tak samo, jak kochał młodszego.
             Na kolejną wypowiedź chłopaka, po prostu przytaknął, obserwując jak jego szare tęczówki promienieją po spróbowaniu ryby. Nie miał w interesie nic przed nim ukrywać, a zwłaszcza taką błahostkę. Szczególnie lubił go uszczęśliwiać, widząc uśmiech na twarzy niższego. A Liang miał pojęcie, że najniższa klasa nie zawsze mogła sobie pozwolić na świeże ryby, mięso czy nawet na warzywa i owoce, które sami wyhodowali, jeśli nie mieli wystarczających plonów, by oddać część rządowi i jeszcze móc na nich zarobić. Za to tutaj w pałacu, wszyscy wyżej postawieni mieli dostęp  do różnych rodzajów pożywienia, mogli kosztować batatów, bobu, a nawet pić wino. Ich życie znacząco się różniło, nawet jeśli chodziło o sposób jedzenia, a było to związane z tym, że u jednego w żyłach płynęła cesarska krew, a drugi urodził się w rolniczej rodzinie. Niewątpliwie danie  możliwości Zhongowi pracy w pałacu, było znaczącym zastrzykiem gotówki dla jego rodziców, ale Liang oczywiście nie zrobił tego z dobroci serca, a jego pobudek.
              - Tyle razy ci mówiłem, że nie musisz się do mnie zwracać na „pan” czy używać mojego tytułu – zwrócił mu uwagę, po raz kolejny.  - Wolę bardziej czułe słówka.
             Tak na pan i na „Wasza Cesarska Mość” zwracali się do niego prawie wszyscy, których znał, Jianhuan nie musiał zwracać się do niego z tak wysokim szacunkiem, zwłaszcza, jeśli on sam mówił do niego po prostu po imieniu. Gdy byli sami, chciał traktować go na równi sobie, unikając tej sztywności w słowach i zbytniej poprawności. W końcu od jakiegoś czasu byli razem, więc to też był dodatkowy powód, dlaczego chciał by używał do niego „kochanie” lub innych czułych słówek, bo w oczach młodszego nie był tylko następcą tronu.
               - No tak, niektórzy ciężko pracują, a niektórzy świetnie się bawią – odparł, przewracając oczami.
              Nie za bardzo przepadał za Gaozonghiem, swoim osiemnastoletnim bratem. Był w takim samym wieku, co Jianhuan, ale ta dwójka znacząco różniła się od siebie, ten pierwszy lubił wieczne zabawy, spotkania ze znajomymi, bale i wydawanie pieniędzy na swoje zachcianki. Uważał, że na wszystko ma czas i żył pełnią życia, nie zastanawiając się nad konsekwencjami swoich czynów. Kompletnie nie  był odpowiedzialny i całe szczęście, że prawo do tronu miał jako ostatni, dlatego też w pałacu nie miał za wiele obowiązków do spełnienia, oprócz swojego kształcenia. W przeciwieństwie do Mingyu, który przejmował niektóre obowiązki od ojca czy też pomagał mu w niektórych z nich.
              Dziwił się tylko, dlaczego akurat wezwał młodego Jianhuana do siebie, zamiast pięknej dziewczyny, w których to zresztą gustował. Ale niestety nie mógł z tym nic zrobić, nie mógł wyciągnąć swojego chłopaka z tej sytuacji, bo w pałacu nie brakowało służby, gdyby czegoś potrzebował.
             W ostatnich dniach mieli dla siebie mniej czasu, mogąc spotkać się tylko o poranku, gdy niższy przychodził do niego ze śniadaniem i po to by go obudzić, i by pomóc mu w porannej toalecie. Oboje byli zajęci, mijając się tylko czasami na korytarzach, ale także wtedy nie mogli się nawet przytulić. Tęsknił za ukochanym, pomimo tego, że widywali się o porankach, to nie mieli zbyt dużo czasu, by ze sobą na bieżąco porozmawiać. No i również nie ukrywał tego, że brakowało mu seksualnego aspektu ich relacji.
           Dlatego od razu posmutniał, że i tym razem coś, a raczej ktoś stanął im na drodze, zdejmując uśmiech z twarzy, po czym odwrócił czekoladowe tęczówki, nie patrząc na te chłopaka.
          Jednak pozwolił mu na złożeniu kilka pocałunków na szyi, przymykając powieki i odczuwając przyjemne dreszcze przechodzące po ciele .Niestety i to nie potrwało długo. Oboje nagle wyprostowali się jak struna, myślami wracając do rzeczywistości.
          - Tak – odpowiedział od razu. - Cóż, najwidoczniej będę musiał sam się ubrać – dodał ciszej, puszczając oczko swojemu ukochanemu. - Możesz wyjść. - Wstał, odwracając się na pięcie do chłopaka, jeszcze raz na niego patrząc i żałując, że nie może z nim zostać.
           Po opuszczeniu pokoju przez młodszego, szybko uporał się z ubraniem, zakładając na siebie czerwone hanfu z wyhaftowanym złotym smokiem na rękawach. Spiął jeszcze górną część włosów w koka, wpinając w nie ozdobną spinkę i był gotowy na spotkanie z ojcem.
           Zasiadł obok niego, odbierając pokłony od urzędników i po chwili całkowicie skupił się na wysłuchaniu przez nich przedstawianych raportów na temat stanu gospodarki oraz ich propozycji. Nie odzywał się nieproszony, obserwując jak cesarz radzi sobie z poskramianiem kłótni, by później gładko przejść do debaty nad nowym prawem, nad którym zaczynali pracować. Zapytany o opinię, Mingyu jak najdokładniej przedstawił swoją myśl, punktując wady i zalety, większą uwagę zwracając na najbiedniejszych.
          W końcu chłopak przeprosił tutejszych zgromadzonych i opuścił pomieszczenie, spiesząc się na kolejne spotkanie, tym razem z armią, a to zdawało się przedłużać.
Skierował się prosto do koszar, które znajdowały się na wschodniej części pałacu. Tam, tuż przed budynkiem, czekali na niego zgromadzeni  mężczyźni. Dzisiaj Mingyu miał zastępować jednego z dowódców, który wziął dzisiaj wolne. W przeszłości, to właśnie on szkolił ciemnookiego w posługiwaniu się mieczami, dlatego też stwierdzono, że to chłopak będzie idealnym zastępcą, by przeprowadzić trening.
          Jeden z mężczyzn wydawał się znacząco się wyróżniać, przeskakując z nogi na nogę, jakby nie mogąc się czegoś doczekać. I w końcu, kiedy Liang zwrócił na niego uwagę, podnosząc prawą brew do góry, ten wysunął się z szeregu.
           - Chciałbym zmierzyć się w pojedynku z Waszą Cesarską Mością – powiedział, a na twarzach jego starszych kolegów pojawiły się przerażone miny. Ich oczy wytrzeszczyły się, a usta rozchyliły i tylko jedna osoba odważyła się wyjść i zwrócić się do księcia, kłaniając jeszcze niżej niż zawsze.
           - Proszę nie brać jego słów na poważnie, jest jeszcze młody, nie wie co wygaduje – próbował go wytłumaczyć.
           - Nie, bardzo chętnie zobaczę, co potrafi – odparł książę, ku jeszcze większemu zdziwieniu zebranych tutaj ludzi.
           I już po chwili oboje panowie dzierżyli w rękach miecz, połyskujący w słońcu. Zajęli pozycję i po kilku sekundach ruszyli na siebie. Mingyu na początku odpierał ataki młodzieńca, parując z nim ostrze, szukając dobrej okazji do ataku, gdy ten straci kontrolę czy popełni jakiś błąd, chociażby najmniejszy. Książe skupił całą swoją uwagę na przeciwniku, notując jego słabe strony i w końcu, kiedy ten drugi zwolnił, ten pierwszy wreszcie zaatakował, teraz to przodując i posuwając chłopaka do tyłu. W pewnym momencie przyszły cesarz wyrzucił miecz z ręki rycerza, popychając go na ziemię i kierując ostrze w kierunku jego klatki piersiowej, tym samym świętując swoją wygraną.
         Uśmiechnął się lekko, poddając dłoń młodzieńcowi, pomagając mu wstać. Ten w akompaniamencie bijących im braw, otrzepał swoje szaty i ponownie schował się do szeregu, tym razem zażenowany.
         - Jak na moje oko, to bardzo dobrze ci poszło – pocieszył go, wciąż się uśmiechając. Podszedł do niego i zaczął tłumaczyć mu jego błędy, jak i też swoje, co oboje mogli lepiej zrobić.
         W porze obiadowej skierował swoje kroki do wielkiej sali, gdzie zasiadł obok ojca wśród całej swojej rodziny. Była to jedna z nielicznych okazji, gdzie widział całą czwórkę swojego rodzeństwa – dwie młodsze siostrzyczki, o dwa lata młodszego brata, no i oczywiście Gaozongha.
        - Kiedy odwiedzi nas Yulan? - odezwała się matka, lekko szturchając w ramię Chena, uśmiechając się znacząco.
       Rozmowa toczyła się własnym tokiem; Chen opowiadał gorąco o swojej wybrance serce, siostry słuchały tego rozmarzone, ojciec patrzył się wyczekująco na Mingyu – tym wzrokiem, który był mu bardzo znany. Przy każdej nadarzającej się okazji, oczekiwał aż następca tronu wreszcie zdecyduje, którą dziewczynę chce wziąć za żonę. Jednakże nikt wśród zebranych nie wiedział, że jego serce było już od kilku miesięcy zajęte i ten nie zamierzał wiązać się z nikim więcej, zwłaszcza, jeżeli miało to być małżeństwo czystko polityczne czy też po to, aby przedłużyć ród. Nie chciał skończyć, jak matka, która poślubiła wtedy przyszłego cesarza dla stabilności majątkowej i przywilejów, a teraz musiała tkwić w małżeństwie czysto biznesowym, gdzie jej mąż gromadził grono konkubin. Chciał prowadzić swoje życie, własne życie według własnych zasad.
***
         Jeszcze raz przejechał palcami po aksamitnym materiale – jedwabiu, z którego było zrobione to hanfu. Wreszcie odstawił pakunek na szafkę w pokoju swojego ukochanego, nie mogąc się doczekać aż ten odkryje niespodziankę w swoim pokoju – swojego Mingyu, jak i nowe hanfu z najdroższego materiału.
        Przed zachodem słońca wybrał się do miasta i gdy tylko ujrzał tę szatę u jednego ze sprzedawców, uznał, że musi je sprezentować swojemu chłopakowi. Chciał go nagrodzić za trudy pracy, jak i po prostu podarować coś od serca, coś, co będzie praktyczne i jednocześnie piękne, a doskonale wiedział, że nie każdego było stać na drogi jedwab.
        Hanfu było w kolorze jasnego błękitu z domieszką zieleni, na plecach były starannie wyhaftowane białe żurawie lecące w lewą stronę, tuż do rękawa. Między nimi widoczne były pomarańczowe akcenty, a na rękawach można było dostrzec morskie fale w kolorze ciemniejszego niebieskiego. Może to właśnie widok ptaków na materiale sprawił, że Mingyu od razu pomyślał o swoim młodszym.
        Oczekiwał jego przybycia od dobrych kilkunastu lub nawet kilkudziesięciu minut, słysząc, jak powoli pałac pogrąża się w nocnej ciszy. Na zewnątrz panował już mrok i przez okno nie dało się zobaczyć żywej duszy, a starszy był w stanie odłożyć najdroższe mu spanie na późniejszą godzinę, byleby tylko spędzić chwilę z młodszym. Nawet jeśli ten go wywali z pomieszczenia, twierdząc, że jest już bardzo późno, to wtedy chociaż zobaczy reakcję na prezent i ucałuje go na dobranoc.

                                Mało nie brakowało, by Liang nie zrezygnował z czekania na właściciela tego pokoju i przechylenia się do tyłu, by pogrążyć się w słodki sen. Nawet kosztem tego, że w takiej sytuacji ten młodszy mógłby nie znaleźć miejsca dla siebie na łóżku. Książę nie potrzebował specjalnych warunków, by zapaść w sen, niestety dla niego niezimowy, a oczekiwanie na młodszego okazało się być nużące, nawet jeśli nie mógł doczekać się jego przybycia.
Na jego szczęście nie musiał długo czekać, gdy do pomieszczenia weszła nowa postać, jego ukochana postać. Uśmiechnął się tylko szeroko, wodząc za nim wzrokiem i bacznie obserwując ruchy chłopaka – to jak próbował ulżyć sobie w bólu, to jak zaraz dostrzegł prezent wybrany specjalnie dla niego i jak po kilku sekundach później dostrzegł samego księcia siedzącego na łóżku swojego sługi.
                              - Bardzo ładnie. Jeszcze chwila i miałbym tutaj całkiem miły pokaz bez udziału moich rąk. - Zaśmiał się pokrótce. - Na pewno mogę tutaj zostać? Nie chcesz tutaj sam odpocząć? Mam nadzieję, że mój brat aż tak cię nie wymęczył – dodał już całkowicie poważnie. Nie chciał sprawiać niższemu kłopotu, był gotowy w każdej chwili wyjść z pokoju, pozwalając mu na spokojny wieczór w samotności, chociaż wtedy za pewne nie umiałby ukryć smutku, to doskonale rozumiał, że pełnienie obowiązków na zamku nie należało do najłatwiejszych. Zwłaszcza, gdy ten do każdego zadania przykładał się na sto procent. Może tutaj nie musiał stać kilka godzin w rażącym go słońcu na polu, by potem drugie tyle stać na rynku, to i tutaj wykonywał pracę fizyczną. Dodatkowo musiał uważać na to do kogo jak się zwracać i jak nisko się pokłonić. Mingyu w przeciwieństwie do młodszego brata, również nie odpoczywał w pałacu w dni pracujące, ale wydawał się nie być zmęczony, nawet po dzisiejszym treningu czy pojedynku z jednym ze swoich rycerzy.
                             - Daj spokój. Pieniądze nie mają znaczenia, jeśli chodzi o ciebie. Kupiłbym ci wszystko, co byś sobie zamarzył – powiedział szczerze.  - Może nie będę najlepszym cesarzem z takim podejściem. - Prychnął, uśmiechając się.
                             Nigdy nie oczekiwał od młodszego czegoś w zamian, zwłaszcza, że doskonale znał jego sytuację majątkową, mając wgląd do wypłat osób pracujących na zamku. Wolał by dodatkowe pieniądze przeznaczał na siebie czy na przesłanie ich swojej rodzinie. Przyszłemu cesarzowi wystarczyło, że młodszy uśmiechał się na jego widok.
                             - Oczywiście, Wasza Cesarska Mość – odpowiedział żartobliwie, zaraz wstając z łóżka i nawet składając mu pokłon, a zaraz jego wzrok spoczął na kawałku odkrytej skóry niższego, na co ten wyższy pokręcił niedowierzająco głową, uśmiechając się szeroko. Aż nadto można było zrozumieć, jak dana sytuacja się skończy.
                            Schylił się do ramienia Jianhuana, obdarowując je czułym buziakiem, by następnie powoli pozbawić chłopaka kolejnych warstw ubrań, nie zapominając by każdą nagą część ciała, niby przypadkiem nie dotknąć. Uwielbiał każdy skrawek jego ciała, mógł na niego patrzeć godzinami, tylko afirmując go, jak malarz, który chce namalować idealny obraz.
                           I nie ukrywał, że ciepło pochodzące od niego, nie pobudziło zmysłów także starszego. Dopiero po kilku dłuższych chwilach, przypomniał sobie, że jego zadaniem było ubranie bruneta w prezent, a nie pozbawienie go bielizny.
                          Dlatego też odsunął się od kuszącego go ciała swojego chłopaka, szybko zapalił pobliską świeczkę, która stała na stoliku i założył na niego turkusowe szaty i wtedy nieskromnie w myślach przyznał, że ma naprawdę dobry gust, bo materiał prezentował się na nim wspaniale, a żurawie wyhaftowane na materiale idealnie komponowały się z morskimi falami.
                          - Podoba ci się? - zapytał, chcąc jak zawsze usłyszeć od niego szczerą odpowiedź. Wtedy znowu zbliżył się na niebezpieczną odległość do swojego chłopca, obejmując go ciasno w pasie. Ucałował delikatnie swojego wybranka w chrząstkę ucha, by następnie wziąć jego płatek ucha do buzi. Nie mógł również powstrzymać się przed zjechaniem ustami niżej, wprost na jego szyję, gdzie to koniuszkiem języka zaznaczył mokrą ścieżkę, biegnącą tuż do rozpoczęcia materiału hanfu.  - A to? - dodał, a jedna z jego dłoni gładziła chłopaka po ciele, aż w końcu nie dotarła na jego pośladki.
                          Tak bliska odległość, a raczej jej brak, wyzwalała u starszego pierwotne instynkty, pragnienie dotykania go po różnych częściach ciała i chęć jego pieszczot. Miał wrażenie, jakby minęła pomiędzy nimi wieczność, kiedy zostali sam na sam, będąc pewni, że nikt nie mógł im przeszkodzić w tej chwili.

                             Przez krótką chwilę w głowie przemknęły mu wspomnienia ze wspólnego spędzania czasu ze swoim młodszym bratem. Większość z nich pochodziły z okresu, gdy chłopcy byli mali, pomiędzy obowiązkowymi lekcjami u najlepszych nauczycieli z kraju. To był tak naprawdę jedyny czas, gdy jeszcze się dogadywali i kiedy starszy nie denerwował się zachowaniem Gaonzhonga. Później oboje dorośli i przestali mieć czas dla siebie, zwłaszcza ten pierwszy. Obecnie tylko wspólne obiady stanowiły jedyną chwilę, gdzie cała rodzina mogła zebrać się przy jednym stole i mogła wspólnie porozmawiać. Zwłaszcza było to rzadkie, jeśli chodziło o rozmowę z cesarzem, bo ten ciągle zdawał się być zabiegany; zresztą nie było to takie trudne, by nie zauważyć, że ciężko pracuje dla cesarstwa. A Mingyu tak czy siak zdawał się nie mieć za dobrych relacji z nim, ich tematy opierały się na sprawach właśnie cesarstwa, strategi wobec niego czy też wiercenie w brzuchu pytaniem, kiedy wreszcie wybierze sobie kandydatkę na żonę
                          Tylko do młodszych siostrzyczek, chłopak zdawał się mieć słabość i już żałował, że niedługo to one wybędą z pałacu, by wziąć ślub polityczny z kimś, kto zapewniałby profity rodziny cesarskiej. No i pozostawał jeszcze Chen, z którym to dało porozmawiać się na wszystkie tematy, gdy tylko nie ględził o swojej ukochanej. Szkoda, że ten najstarszy nie mógł zwierzać się mu ze spraw sercowych, gdzie zawsze Mingyu odczuwał frustrację, kiedy nie mógł nikomu się zwierzyć czy popytać o radę, jeśli coś go dręczyło w relacji ze swoim chłopakiem. Może dlatego starał się nie dopuścić do żadnych kłótni i to on często był tym, który przychodził pierwszy się pogodzić.
                           - Naprawdę? Inaczej to wspominam.
                            Może chłopak miał rację, gdyż dawno nie spędzał swojego czasu wolnego z Gaonzhongiem, a już na pewno nie za dobrze znał jego znajomych, być może nie był aż taki zły, jak malował go Mingyu?
                            - Tak, zazwyczaj są ofiarami jakiegoś buntu ze strony poddanych czy nawet niby oddanego mu dworu, jeśli oczywiście dożyją, chroniąc się przed ewentualnymi atakami ze strony rodzeństwa albo nie ginąc na jakieś bitwie – odpowiedział. Taka była prawda, już nie wspominając o ewentualnych chorobach czy zarazach. - To następnym razem – dodał, uśmiechając się szeroko, nie ukrywając szczęścia.
Cieszył się, że młodszy doceniał jego starania i że lubił udzielane przez niego lekcje. Pomysł nauczania ukochanego wpadł mu do głowy przez przypadek, kiedy widział jak ten śledzi wzrokiem za nim napotykane znaki, kompletnie je nie rozumiejąc. Wtedy dotarło do niego, jak bardzo było niesprawiedliwe to, że niecałe społeczeństwo umiało posługiwać się pismem czy właśnie nie umiała czytać, bowiem te czynności były zarezerwowane dla ludzi zamożnych, którzy mieli dość pieniędzy, by móc posłać swoje dzieci do szkoły albo tylko to najstarsze dostawało taką szansę. A Mingyu nie ukrywał zadowolenia z faktu, że Jianhuan nie żałował spędzonego z nim czasu na nauce, gdy ten pierwszy naciskał, by ten drugi powtórzył coś jeszcze raz czy jeszcze raz napisał.
                               - Możesz mówić, że udało ci się zaoszczędzić taką kwotę… albo zostawić na naszą kolejną randkę poza murami pałacu.
                                Po chwili zdawało się, że temperatura w pokoju gwałtownie wzrosła, a przynajmniej tak wydawało się chłopakowi, zwłaszcza, gdy ten usłyszał jego jęki, które jak zawsze od razu go rozbudziły, nie pozwalając o nich zapomnieć.
                                 - Chętnie zostanę na noc – odparł szybko, już nie zwracając uwagi, że może powiedział to zbyt entuzjastycznie, ale całym swoim ciałem emanował tym, że chciał więcej od swojego chłopaka, że pragnął, by ten rozpalił go do czerwoności, że chciał do końca zatracić się w jego ciele, czuć tę bliskość, za którą tęsknił od dawna. I zdawało się, że jego ukochany doskonale to rozumiał, a kiedy jeszcze bardziej zbliżył ich do siebie, nie pozwalając by między nimi pozostała jakakolwiek luka, ten uśmiechnął się niewinnie, czując jak jego przyrodzenie zaczyna budzić się do życia. Dotyk ich dwóch męskości, stykających się ze sobą, wystarczył, żeby starszy stracił zmysły w akompaniamencie przyśpieszającego rytmu serca.
Przeszły go przyjemne dreszcze po całym ciele, reagując na kolejny zmysłowy dotyk swojego ukochanego. Wtedy zaczynał sobie zdawać sprawę, jak bardzo brakowało mu takiej bliskości i jak bardzo wyczekiwał takiej chwili, bo nie potrzebował wcale dotyku w newralgicznych miejscach, żeby jego oddech stał się szybszy i bardziej płytki.
                                   - Kocham cię, bardzo – wyznał, korzystając z tej chwili, gdzie wreszcie byli tylko oni, sami; mogący skupić się tylko na sobie. A za chwilę ochoczo dołączył do namiętnego pocałunku, pogłębiając go i dołączając do czułego, ale zarazem szybkiego tańca, gdzie Mingyu starał się właśnie udowodnić chłopakowi, jak bardzo go kocha. Frywolnie pieścił jego język, co chwile lekko go przegryzając i odsunięcie się chłopaka od niego, skomentował cichym jękiem, by zaraz spojrzeć w jego przepięknie mieniące się tęczówki z tym charakterystycznym przymglonym wzrokiem.
                                  Znowu przeszły go przyjemne dreszcze po całym ciele, czekając już tylko, gdy niższy zdejmie z niego bieliznę i zajmie się jego penisem. Już oczami wyobraźni, wyobrażał sobie, jak ten bierze go do ust, rozpalając go do czerwoności – w przenośni i naprawdę. Chciał jak najszybciej poczuć jego ciepłe wargi na sobie i mokry język, który potrafił robić z nim cuda albo chociaż jego smukłe palce. Pragnął tej chwili całą sobą, już nie myśląc o czymkolwiek innym, a wpadając swego rodzaju trans.
                                  Ku jego nieszczęściu, Jianhuan wydawał się przeciągać tę chwilę w nieskończoność, dosłownie męcząc biednego Mingyu. Już zdążył zapomnieć, jakim kusicielem potrafił być jego ukochany i jak doskonale wykorzystywał słabość do młodszego, spowalniając jego przyjemność, ale tym samym maksymalnie ją potęgując, gdy ten nie mógł się jej doczekać.
                                 - Ale z ciebie diabeł – skomentował sytuację z lekkim uśmiechem, ale zaraz z ust wypuścił swój pierwszy jęk, powodujący na twarzy grymas przyjemności.
                                Jedną rękę oparł na ramieniu kochanka, zaś drugą wplątał w jego ciemne kosmyki na skórze głowy, był to jego sposób na zwiększenie bliskości z nim.
Raz po raz, cicho jęczał w akompaniamencie odgłosów ssania i siorbania nagromadzonej śliny w ustach młodszego, a gdy ten połykał go całego, nie umiał się już kompletnie opanować w wydawaniu głośniejszych jękach.
                                  - Kochanie… - wymruczał.
                                  Całkowicie oddał się w ręce, a raczej usta kochanka, pożądając go coraz to bardziej i bardziej. Czuł jak przyjemnie mokry język oplatał jego penisa z każdej strony, powodując, że ten robił się coraz twardszy, dosłownie pęczniejąc mu w ustach. I zastanawiał się, kiedy Jianhuan nauczył się brać go całego do buzia, nie krztusząc się przy tym czy nie kończąc z odruchami wymiotnymi, bo w przeciwieństwie do niego, Mingyu miał z tym problem.
                                  Ale w pewnym momencie musiał gwałtownie odsunąć się od ukochanych ust, bo czuł że długo tak nie wytrzyma, a nie chciał tak szybko kończyć, zwłaszcza nie zajmując się swoim chłopcem, co też sprawiało mu dużą frajdę.
                                  Bez słowa sięgnął do jęki żuchwy, nakazując mu tym samym, by wstał z kolan i wtedy kilkoma ruchami, pośpiesznie zdjął jego wszystkie ubrania, chcąc i jego zobaczyć nagiego. Ciepłe światło padające ze świecy, miękko otulały rysy ciała młodszego, pozwalając, aby starszy mógł go podziwiać z każdej strony i chłonąć jego piękno.
                                  - Idealny – skomentował bardziej do siebie, po chwili łapiąc go mocniej w talii i podnosząc do góry, prosto na swoje ciała.
                                  Podtrzymał go pod kolanami, a ręce usadowił tuż na nagich pośladkach służącego, wbijając w nie palce. Znowu przykleił się do jego szyi, składając na niej drobne pocałunki, ale nie trwało to długo, bowiem zaraz ostrożnie położył młodszego na łóżku, po czym schylił się do jego przyrodzenia, ale zanim jakkolwiek go dotknął w tym miejscu, złożył pocałunek po wewnętrznej stronie ud chłopaka, finalnie decydując się na zrobienie mu małej pamiątki z dzisiejszego spotkania, a mianowicie malinki. Tej nikt nie mógł zobaczyć poza nimi.
                                  Następny pocałunek trafił na jądra kochanka, zaś następny na czubek penisa, jakby witał się z nimi na powitanie. Po kilku sekundach przejechał koniuszkiem języka po jego całej długości, przymykając powieki i oddając się chwili. Wolną dłoń namierzył tę jego, wplątując w nią swoje palce, a ustami, a raczej językiem zaczynając kreślić rozmaite wzorki na penisie. Zacisnął mocniej wargi, poruszając głową, jednocześnie nie zapominając o pieszczeniu najważniejszych miejsc – główki i wędzidełka. I kiedy chciał spróbować tego, co on – wzięcie go po same gardło, to od razu zrezygnował z tego pomysłu, czując spodziewany odruch wymiotny.
                                W pewnym momencie, wysunął palce z dłoni ukochanego, biorąc środkowy do ust i poślinił go lubieżnie, wtedy patrząc prosto w oczy kochanka, dając mu znać, co szykuje. Ostrożnie zaczął wsuwać palec do jego dziurki, drugą dłonią zawieszając jego nogę na swoim ramieniu, by im obojgu było wygodniej. Ponownie wziął jego sprzęt do ust, ale tym razem do tańca językiem, dołączył palec, który gdy tylko wyczuł prostatę, zaczął się rytmicznie wsuwać i wysuwać z jego wnętrza, drażniąc co chwilę to czułe miejsce. Po chwili przyśpieszył, dokładając do pieszczot drugiego.
                                 Ale nie trwało to długo, bo również nie chciał doprowadzić swojego chłopaka na skraj przy użyciu palców.  Wypuścił go z buzi, uśmiechając się, gdy strużka śliny pociągnęła się z ust, po czym położył się obok niego i po skradnięciu mu jeszcze jednego buziaka, naślinił tym razem swoje przyrodzenie i jeszcze raz jego dziurkę, zaraz bardzo pomału się w nią wsuwając. Podczas tego poruszał dłonią penisa Jianhuana, próbując go w ten sposób jeszcze bardziej rozluźnić.
                                 I w końcu westchnął cicho, czując jak jego sprzęt  był rozpalony przez wnętrze swojego ukochanego.
                                 To był ten wyczekiwany moment przez starszego, gdzie mogli stać się jednością; jednym ciałem, a zarazem rozładować przyjemność. W tej chwili cholernie go chłopak napalał, bo w środku niego było tak błogo ciepło i równocześnie ciasno, że Mingyu musiał powstrzymywać się, żeby od razu nie przyśpieszyć.
                                  - Wszystko w porządku? - zapytał go najpierw, chcąc upewnić się, że jego ukochany czuł się komfortowo i nie odczuwał bólu.

        Ich usta złączyły się po raz kolejny w namiętnym pocałunku, gdzie oboje z chłopców, a raczej młodzi mężczyźni - a przynajmniej ten jeden, który już dawno skończył osiemnaście lat, chcieli oddać w tym jednym geście całą miłość, jaką do siebie dażyli, całe pożądanie, posuwając się coraz bliżej szczytu przyjemności.
        Jego kochanek wyprzedził go, sam zaczynając się nabijać na twardego i naprężonego do granic możliwości penisa. Starszy nie potrzebował jeszcze jednego zaproszenia, by samemu zacząć rytmicznie wchodzić i wychodzić z ciepłego wnętrza. Napawał się tym uczuciem, całym ciepłem i ciasnością jego tyłka. I uwielbiał te uczucie, gdy oboje oddawali się żądzy, o niczym innym nie myśleć, tylko o tym, by oboje doczekać spełnienia. Oprócz tego była to jedyna okazja, by dwójka kochanków mogła połączyć się w jedno ciało.
         Opuszki palców gładziły nagą, mokrą od potu skórę Jianhuana, będąc kierowane właśnie przez niego. Całym sobą emanował to, jak bardzo pragnie starszego, to jak bardzo był pogrążony w przyjemności  i to jeszcze bardziej nakręcało Lianga.
        Spojrzał na niego zadziwiony, kiedy ten postanowił uciec, zaraz swoimi ciemnymi tęczówki bezwstydnie podążając za ruchami młodszego, w końcu z otwartą buzią podziwiając, jak jego przyrodzenie rytmicznie zaczyna znikać w jego wnętrzu.
        Złapał go za oba pośladki, zaciskając na jego krągłościach palce i odchylił głowę do tyłu, korzystając z chwilowej dominacji Zhonga.
       - Już nie możesz? Musimy chyba popracować nad twoją kondycją - powiedział, drocząc się z nim. Ucałował go jeszcze w czubek głowy, znowu przejmując inicjatywę.
       Po kilku sekundach znalazł się nad nim, tym razem między jego nogami, które to przerzucił sobie na jedno z ramion. Wbił się w niego prawie natychmiast, od razu cały, bo ta pozycja pozwalała mu na dogłębną penetrację swojego chłopca.
      W parnym pokoju, co rusz wydobywały się jakieś dźwięki - jęki chłopców, które przybierały na sile, przeplatając się z odgłosem obijania się jąder o pośladki Jianhuana. Jednocześnie było czuć zapach seksu, dwójki spoconych ludzi, bo taki właśnie był seks mężczyzn - mokry, gorący i klejący.
      Mingyu przyspieszył swoje ruchy, zaciskając jeszcze bardziej palce na prześcieradle, wbijając się w swojego ukochanego bez litości. I on również czuł, że jego koniec jest bliski, choć tak bardzo jak nie chciał jeszcze kończyć i tracić tego cudownego uczucia, to wiedział, że i on już dłużej nie pociągnie, zwłaszcza, gdy patrzył na swojego szarookiego, który wydawał się ledwo wytrzymując przyjemność.
      - Dojdziesz dla mnie? - zapytał, jeszcze bardziej przyspieszając swoje ruchy, obserwując, jak po zaledwie kilku sekundach od wypowiedzianych słów, jego chłopiec wygina się od przyjemności, a biały płyn rozbryzguje się na klatce piersiowej. Dla starszego to było już za dużo - wystarczyły jeszcze dwa mocne pchnięcie i skurcze dziurki Jianhuana, by ten drugi również doszedł z imieniem swojego kochanka na ustach. Całe nasienie zostało prosto wpompowane do jego wnętrza, a gdy starszy wyjął z jego pośladków już powoli mięknącego penisa, uśmiechnął się lekko, obserwując, jak biała mąż, wypływa z niego, sącząc się na prześcieradło.
         Bez słowa, łapczywie biorąc kolejne wdechy, położył się obok niższego, od razu biorąc go ramiona, zamykając go w nich szczelnie, jakby chciał go w nich schować. Przymknął powieki, wtulając się w jego czubek głowy, jakby był najlepszą przytulanką. I tkwili tak dobre kilkanaście minut, uspokając swoje oddechy i nawzajem dając sobie poczucie bezpieczeństwa. Dla starszego chwila po seksie była szczególnie ważna, gdzie mogli zająć się sobą, uspokoić oddechy oraz rytm serca, a także miał wrażenie, że to zbliżało ich jeszcze bliżej do siebie. Zwłaszcza, że w takich momentach docierało do niego, jak bardzo wpadł po uszy, tracąc dla niego głowę.
          - Powtórzysz to jeszcze raz? Że mnie kochasz, ale tym razem ze słodkim słówkiem? -- Odezwał się wreszcie, odsuwając się na kilka centymetrów, by móc na niego spojrzeć. Może to był właśnie jego sposób na to, aby wymusić na Jianhuanie wypowiedzenie jakiegoś czułego słówka, zamiast zwracanie się do niego po tytule. - Chciałbym móc spędzać takie wieczory z tobą częściej. I nie chodzi mi tylko o seks. Po prostu żebyśmy mogli ze sobą porozmawiać czy się przytulić dłużej niż te kilkanaście minut rano, gdzie jakaś połowa czasu z tego to kiedy mnie budzisz - dodał jeszcze, chichocząc. - Ale drugi raz również poszedłbym wtedy na ten targ, by się ponownie w tobie zakochać, znając już tego konsekwencje.
           Drugi raz znał doskonale wszystkie minusy z tej sytuacji, wiedziałby jakie to trudne trzymać uczucia na wodzy, gdy znajdował się blisko niego, jaki wysiłek sprawi im szukanie wolnego wieczora czy dnia, ale drugi raz chętnie by w to poszedł jeszcze raz.
          - Mogę zostać na noc? Obudzisz mnie przed wyjściem, żebym mógł przetransportować się do swojego pokoju.

           Uśmiechnął się mimowolnie, pozwalając, by jego ukochany chłopczyk jeszcze bardziej się w niego wtulił, chowając się przed całym światem. Wiedział, że za pewne chłopak się z nim droczy, a nawet jeśli nie, to nie zamierzał na niego jeszcze bardziej naciskać. Niemniej jednak wargi księcia wygięły się jeszcze bardziej do góry, gdy usłyszał, to co właśnie oczekiwał, co sprawiło, że poczuł motylki w brzuchu. Wyznanie miłości zawsze było czymś wyjątkowym dla księcia, dodatkowo usłyszał czułe słówka - coś, co było zarezerwowane tylko dla dwóch bliskich osób i Mingyu nie mógł pohamować szczęścia malującego się na twarzy, bo wreszcie nie mówił do niego na "pan". I miał nadzieję, że od teraz chłopak będzie zwracał się tak do niego cały czas.
            - Widzisz, to nie takie trudne - powiedział. - Ja ciebie również. Poza tym, wyglądasz uroczo jak się czerwienisz - dodał.
             Nawet nie musiał sprawiać specjalnie, że jego ukochany nabierał czerwonych barw na policzkach albo przynajmniej nie robił tego specjalnie, bowiem Jianhuan bardzo łatwo umiał się zawstydzić, co oczywiście nie przeszło nieuwadze starszego, jak ten był całkiem nagi. Nie za bardzo rozumiał, czemu wzrok na jego przepięknym, nagim ciele, peszył go. Całe szczęście teraz młodszy nie wydawał się być speszonym tym, że leżeli obok siebie nadzy, wtuleni w swoje ciała, dotykając się właśnie gołą skórę. To już miało w sobie intymność i miał ochotę zamruczeć niczym zadowolona kotka, gdy ten zdecydował się na mizianie jego ręki. Mingyu uwielbiał nawet te najdrobniejsze pieszczoty pochodzące od niego i chłonął każdą jak gąbka, dzięki temu czując się kochany, nawet nie potrzebując tych poprzednich słów.
             I współczuł chłopakowi, że był trudny do budzenia, ale nic na to nie mógł poradzić. Jego łózko zawsze było przyjemnie miękkie i dodatkowo pościel zawsze była pachnąca oraz ciepła, że wyjście spod pierzyn było trudne, zwłaszcza, gdy w samym pokoju było zimno. Pozostałym ze służby musiał spaść kamień z serca, gdy to właśnie Jianhuan przejął po nich obowiązek postawienia księcia na nogi, ale zważając na to, że jednak codziennie udawało się mu to zrobić z większym lub mniejszym wysiłkiem, oznaczało, że było to wykonalne.
            - Niemożliwe – powiedział odnosząc się do chrapania, prychając i wywracając oczami, słysząc śmiech. Jednak nie miał powodu, żeby mu nie wierzyć i niestety musiał wziąć to na „klatę”.
            I zaraz wsłuchał się w kolejne zdania, wyginając kąciki ust mimowolnie do góry. Jianhuan był fantastyczny w pochlebianiu starszego, jeszcze bardziej wprawiając go w dobry humor.  Wątpił, że mógłby wymarzyć sobie lepszy wieczór niż miłosne uniesienie, a teraz wychwalanie jego wyglądu. Czuł się po prostu wyjątkowy i pod każdym względem kochany.
            - A za co takie komplementy dostaje? Aż taki wspaniały był nasz seks, hm? - zapytał, śmiejąc się, ale słysząc jego kolejne słowa od razu spoważniał, odwracając od niego wzrok, czując jak cała magiczna otoczka tego wieczoru gdzieś znika.
             - Kochanie... - przerwał od razu.
             Każdą próbę podjęcia tego tematu przez młodszego zbywał lub szybko starał się zmienić temu, ale w końcu musiał zmierzyć się z tym ponurym tematem.
            - Nawet nie umiem wyobrazić sobie siebie jako cesarza – zaczął, wciąż nie patrząc mu w oczy. To już było dla niego abstrakcyjne. Do tej pory świetnie sobie radził z obowiązkami, ale zawsze jego ojciec był obok, służąc mu radą czy mówiąc, że inaczej by coś zrobił. Wiedział, że wtedy całe cesarstwo będzie na jego ramionach i będzie musiał być tak dobrym cesarzem jak ten obecny, a nawet lepszy. Będzie musiał doglądać interesów tych najbogatszych jak i najbiedniejszych, dbać o gospodarkę i bezpieczeństwo poddanych oraz reagować na każdy konflikt. A co jeśli wybuchła by wojna albo jeszcze gorzej – powstanie przeciwko rodzinie carskiej? Mingyu choć uczony od dziecka, jak temu sprostać, nie czuł się do tej roli przygotowany, ciągle czując się niepewnie, gdy tylko sam o tym myślał. - Wiem, że się martwisz, ale musisz wiedzieć, że w tym wszystkim, to ty jesteś na pierwszym miejscu. Najchętniej koronowałbym cię również, żebyś zaczął otrzymywać pensję jako członek rodziny królewskiej, żebyś mógł codziennie się przy mnie budzić. A ty, jak widzisz naszą przyszłość, co chcesz, żebym zrobił? – dodał.
              Był boleśnie świadomy, że ich związek nie miał przyszłości, że prawdopodobnie to się nie skończy dobrze. Pochodzili kompletnie z innych grup społecznych -pierwszemu nigdy nic nie brakowało, zaś ten drugi ledwo wiązał koniec z końcem. Już takie związki były niedopuszczane, zwłaszcza w arystokracji i w rodzinie carskiej; tu każdy musiał wysoko się urodzić. Do tego dochodziła kwestia tego, że od cesarza wymagało się zadbania o losy cesarstwa w postaci wydania męskiego potomka na świat.
              Może i ich związek zostałby zaakceptowany jako przelotny romans, gdyby tylko Mingyu miał żonę, a Jianhuan pochodziłby z arystokracji. Ale w innym wypadku, byli narażeni na ogromny skandal, gdyby zdecydowali się ujawnić to światu.
               Westchnął ciężko, łapiąc chłopaka w objęcia, ale tym razem myślami już był kompletnie gdzieś indziej, rozmyślając nad tym, co właśnie mu powiedział. Przytaknął tylko w odpowiedzi na czytanie mu jutro poezji, po czym ostrożnie położył Jianhuana obok siebie i wstał z łóżka, zakładając niedbale na siebie hanfu,
            - Dołącz za parę minut do mnie – powiedział, chwytając za drzwi, nasłuchując kroków, bo i teraz nie mogli ryzykować, że ktoś przyłapie księcia na wychodzenie z pokoju służby i to o tej porze. Tak samo nie mogli wyjść z niego razem. - Jeśli będzie trzeba, to zrezygnuję z korony – dodał ciszej już na odchodne i zamknął za sobą drzwi.
            Skierował swoje kroki w długi korytarz, na jego końcu skręcając w prawo i tym samym kierując się do łazienki.
            - Szukałem cię – usłyszał nagle, zaraz widząc przed sobą wynurzającą się z ciemności postać Gaozonhga. - Właściwie to pukałem do twojego pokoju, a teraz widzę cię na korytarzu. Ciekawe.
          W ciemności nie za bardzo mógł dostrzec jego twarz, ale nie potrzebował światła, by się nie domyśleć, że ten musiał się teraz uśmiechać i to nie w ten pozytywny sposób.
           -Chciałeś spać ze mną w jednym łóżku ze starszym braciszkiem czy co? - mruknął. Jeszcze jego tutaj mu brakowało.
           - Cóż... może kiedyś, ale myślę, że wolisz spać z kimś innym. - Poklepał starszego po plecach, sprawiając, że ten niemal natychmiast odsunął się na drugą stronę. Pałał do niego niechęcią i nie zamierzał pokazywać mu innego nastawienia, więc z ulgą przyjął jego następne słowa, że to już nieważne, zastanawiając się, o co mu dokładne chodziło.

          Słowa młodszego brata utknęły w pamięci księcia, drążąc korytarze w jego myślach, ale nie potrzebował jeszcze jednej chwili, by uzmysłowić sobie, że chodziło mu najprawdopodobniej o ukochanego Lianga i zrozumienie tego faktu, momentalnie podniosło mu ciśnienie. Wizja, że ktoś odkryje ich słodki sekret, zawsze gdzieś za nimi kroczyła, ale nigdy nie spodziewał się, że jednak do tego dojdzie i to tak szybko. I pomimo że starszy wychował się u boku trzeciego w kolejce do tronu, to nie miał pojęcia, co takiego będzie chciał zrobić z tą informacją.
         Ciemnowłosy przypominał sobie te wszystkie chwilę, gdzie oboje byli nieostrożni, stąpając po cienkim lodzie, przede wszystkim to jak nagle zdecydowano się na wybranie tak naprawdę z ulicy chłopaka na osobistego służącego najstarszego księcia. To już mogło wzbudzić pewne podejrzenia, zwłaszcza, że w pałacu nie brakowało służby. Do tego dochodziły te wszystkie wieczorne schadzki, tak jak dzisiaj, gdzie każdy mógł zauważyć, jak Liang wchodzi do pokoju swojego sługi i nie wychodzi przez dłuższy czas. I również żaden z chłopców nie próbował hamować się z jękami podczas miłosnego uniesienia, na co starszy by nawet nie pozwolił. I może powinni znowu zrobić sobie przerwę i nie spotykać się na osobności, aby nie wzbudzać kolejnych podejrzeń, ale nie zamierzał tego proponować Jianhuanowi, bo już niedawna, nieplanowana rozłąką była udręka dla nich obydwu.
         Zaraz u jego boku znalazł się właśnie ukochany, od razu przechodząc do sedna sprawy. Niestety ten  również miał nieprzyjemną okazję na spotkanie z Gaozonghiem – ku nieszczęściu starszego, bo ten o wiele bardziej wolał przekazać wieści osobiście.
          - Hej – odezwał się już w łazience, łapiąc jego wiecznie zimne dłonie ukochanego w swoje, gdy ten zaczął pozbywać się jego szat. Podniósł je na wysokości swoich ust, dmuchając na nie ciepłym powietrzem, jakby próbując je ogrzać i wargami musnął ich kostki. Chciał uspokoić swojego chłopca, bo przecież widział jak cały drży, będąc niespokojnym. Zdecydowanie Mingyu nie lubił widzieć go w takim staniem, gdy chodził taki zestresowany, jeszcze mając świadomość, że była to niejako jego wina. Dlatego też przybliżył się do niego, ujmując w obie dłonie twarzyczkę srebrnookiego, po czym połączył ich usta w czułym pocałunku, pogłebiając go i łapiąc w wargi tę jego. W tym pocałunku, z jego strony, nie było nic seksualnego, a w ten sposób Liang chciał uspokoić Zhonga i przy okazji znów przypomnieć sobie jak smakują jego ulubione usta.
         - Gaozongh nie powie o tym nikomu bez dowodu. Wie, że wszystkiemu bym zaprzeczył. - Oparł czoło o jego odpowiednik, pochylając się do jego wzrostu, uśmiechając się lekko. - Bądźmy po prostu ostrożni i wszystko będzie dobrze – dodał.
          Odsunął się i tym razem to on ściągnął odzienie z ciała młodszego, znowu spojrzeniem badając jego nagość, nie mogąc oczywiście się powstrzymać przed tym, a może znów chciał ujrzeć zaróżowienie na jego policzkach, po czym zaciągnął go do wody, w międzyczasie jeszcze spinając jego włosy swoją spinką na czubku głowy, aby te nie zostały zmoczone.
          - To nawet lepszy pomysł niż mój. Nie będziesz musiał mnie budzić tak wcześnie – odparł i oczywiście uśmiechnął się szeroko, bo dzięki temu inteligetnemu i cwanemu pomysłowi, będzie mógł dłużej pospać, bo to liczyło się teraz najbardziej.
           Odwrócił niższego tyłem od siebie i namydlonymi rękoma zaczął powoli zmywać lepką warstwę potu z jego ciała, na każdą część przeznaczając odpowiednią ilość czasu, by przy okazji móc je wymasować i nachełpić się widokiem białej piany spływającej po ledwo rysujących się mięśniach. Wtedy zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek Jianhuan został pomylony z kobietą, zwłaszcza, gdy stał tyłem, bo jego budowa była delikatna, z prawie niewidocznymi mięśniami i do cech żeńskich, brakowało mu tylko krągłości z przodu i szerszych bioder. Tak czy siak, Mingyu był największym fanem jego wyglądu.
           Jednocześnie przez całą kąpiel nie pozwalał, by ten pomógł mu w umyciu się, twierdząc, że jutro napracuję się przy nim wystarczająco, usługując księciu, a potem pełniąc kolejne obowiązki w pałacu.
            Po wyjściu z wody, od razu opatulił młodszego w miękki ręcznik, dopiero później wycierając też siebie.
            - Co do jutrzejszego wieczoru, może dla odmiany ty mi coś poczytasz? Co ty na to? Pomogę ci, jak nie będziesz znał jakiś znaków, ale bardzo chętnie sprawdzę, co już potrafisz.

       Tak jak przypuszczał ukochany w mig cały poczerwieniał, stając się dojrzałym pomidorkiem, na co oczywiście książę przywołał uśmiech na twarzy, wciąż nie rozumiejąc, dlaczego jego słoneczko do tej pory tak reagowało za każdym razem, gdy widział go nago. Zwłaszcza, że Liang nie widział w nim nic wstydliwego, wręcz uwielbiał podziwiać każdy jego ruch. Poza tym wielokrotnie dochodziło do takich sytuacji, czy to podczas zbliżenia, wspólnej kąpieli czy też wtedy, kiedy robiło się zbyt ciepło, by spać w ubraniach. -  
      - Co? - Przechylił głowę lekko w jedną stronę, zastanawiając, co tak nagle rozśmieszyło młodszego, ale zaraz dołączył do śmiania się razem z nim, wciąż nie rozumiejąc, o co chodzi. Po prostu śmiech Zhonga był zaraźliwy. Wkrótce obaj chłopcy wylądowali razem w jednym łóżku, gdzie Liang wtulił swój tył w ciało młodszego, prosząc, by ten go przytulił i niedługo później temat rozmowy samoczynnie się urwał, bo ten starszy zasnął nie wiadomo kiedy w dłoniach ogrzewając ręce swojego ukochanego.
      Rano po drobnych negocjacjach i droczeniu się ze sobą, udało się wyższemu wstać z łóżka, witając kolejny dzień. Z pomocą służącego przygotował się do kolejnego spotkania ze swoim ojcem i pożegnał się ze swoim chłopcem długim przytulasem.
     Tym razem spędził poranek u boku ojca przyglądając się sądowi, wysłuchując przesłuchań  świadków oraz oskarżonych, tak jak zawsze obserwując wykonywane przez jego ojca obowiązki, te które i on będzie musiał wykonywać, dlatego starszy mężczyzna od czasu do czasu pozwalał, by jego syn zarządził wyrok bez narady cesarza. Później była przerwa na obiad jedzony z całą rodziną, by potem ich dwójka w sali tronowej zaczęła planować przyjęcie, a konkretnie bal, który w niedługim czasie miał być odbyć się w murach pałacu z okazji okrągłej rocznicy małżeństwa jego ojca i matki, i wszystko oczywiście musiało być idealne, ponieważ na tę uroczystość mieli przybyć goście z sojuszniczych państw. No i Liang domyślał się, że wtedy będzie wiercona mu w brzuchu dziura, żeby wreszcie znalazł sobie wybrankę swego serca.
      Tymczasem młody książę bardziej niż zwykle, rozmyślał o Jianhuanie, zastanawiając się, czy wszystko z nim w porządku i czy przede wszystkim Gao go nie nachodził. Wiedział, że młodszy był od niego bardziej wrażliwy, dlatego też z ulgą przyjął koniec swojego dnia pracy i czym prędzej poszedł do swojego pokoju, zabierając stamtąd ręcznie pisane wiersze ich ulubionego artysty i jeden niepodpisany, tym razem napisany przez samego Lianga. Pismo przyszłego cesarza było idealnie proste i dokładne, dzięki temu było czytelne dla wszystkich – taki cel przysparzał sam cesarz swojemu najstarszemu synowi, gdy ten właśnie uczył się pisać i nie mógł zliczyć, ile to razy był karcony za niedbalstwo. Mingyu był ciekawy, czy Zhong rozpozna jego pismo.
      Skierował się w stronę umówionego miejsca, ówcześnie zapewniając straż przy bramie, że nie potrzebuje brać nikogo ze sobą, że wziął ze sobą broń i poradzi sobie sam. Całe szczęście długo nie wałkowali tematu i w ciągu kilkunastu minut znalazł się w altance, schowaną wśród gąszczu drzew, przez co zazwyczaj byli tutaj całkowici sami. Byli wolni i otoczeni tylko przez swoje głosy.
     Roztaczająca się tutaj atmosfera wydawała się być magiczna, tak przynajmniej lubił sobie wyobrażać Liang, gdy opierał się o poręcz i obserwował najpierw mały most prowadzący do schodków aż tutaj, a potem spoglądał w tafle jeziora, obserwując swoje odbicie i wysokie drzewa, których gatunków kompletnie nie znał. I to właśnie w tym jeziorze chłopcy wspólnie się pluskali, gdy byli już zmęczeni rozszyfrowaniem znaków sławnych poetów.
     Odwrócił się w stronę znajomego głosu, posyłając przybyszowi szczery uśmiech.
      - Dobry wieczór – odpowiedział, zaraz łasząc się na krótkiego buziaka na przywitanie.
      Zajął miejsce na drewnianych deskach, przysuwając się bliżej ukochanego i w końcu decydując się na położenie głowy na jego kolanach, a  nogi rozprostował.
      - I jak minął ci dzień? Mój brat ci nie dokuczał? - Przeszedł od razu do sedna tematu, do tego o co martwił się całe popołudnie.

        - Na pewno nic się nie stało? – dopytał, patrząc intensywnie na twarz ukochanego. W jego słowach wyczuł coś, co nie pozwalało mu tak obojętnie przejść i musiał zapytać, czy wszystko było w porządku. Znał swojego chłopca, jego upodobania, to co lubił, to co kochał i to czego nienawidził, ale jednego o nim nie wiedział.
         Nie wiedział, jak Zhong zachowuje się podczas ukrywania prawdy, nie wiedział, jak umie go okłamywać, bo nigdy nie było mu poznać go w takiej sytuacji.
         Szybko zakończył temat, uznając, że coś mu się pomyliło, wierząc, że gdyby było inaczej, od razu usłyszałby to od niego.
          - Jak zawsze pomagałem ojcu. Wysłuchaliśmy oskarżonych, a potem zaczął ględzić o balu, który chce zorganizować z okazji rocznicy. Wiesz, nasi sojusznicy i banda młodych kobiet ubrana w drogie, błyszczące stroje – Przerwał mu na chwilę, odpowiadając.
        Nie bardzo był fanem takich przyjęć. W pałacu nagle robiło się tłoczniej niż zawsze, co sprawiało, że jeszcze trudniej było spotkać się na osobności z Jianhuanem. Do tego sam nagle musiał składać pokłony głowom innych państw, no i oczekiwano od niego nienagannej postawy, manierów, z czym akurat nie miał problemu. Miał problem z tym, że musiał tańczyć z księżniczkami, co oczywiście miało drugie dno.
        Wsłuchał się w melodyjny głos Zhonga, przymykając przy tym powieki, która niespodziewanie robiły się coraz cięższe. Barwa głosu młodszego była niesamowicie uspokajająca i świetnie radził sobie z odpowiednim akcentowaniem słów, pozwalając, by książę mógł przenieść się myślami do krainy nakreślanej słowami autora.
         - Brałeś jakieś lekcje czytania w sekrecie przede mną czy co? - Zaśmiał się, będąc pod wrażeniem jego umiejętnościom. Czytał w miarę szybkę, nie zająkując się nawet na chwilę i nie prosząc starszego o pomoc. Być może chłopak miał talent do szybkiego uczenia się albo to Liang był świetnym nauczycielem. - Jestem z ciebie dumny, naprawdę. - Podniósł prawą rękę do góry i pogładził ukochanego po gładkim policzku.
       Jeszcze raz zamknął oczy, czując, jak te robią się coraz cięższe i cięższe, i nawet nie wiadomo kiedy Liang pogrążył się w słodkim śnie, wciąż leżąc na kolanach ukochanego, będąc kołysanym w jego słowach.

               - To pewnie już niedługo nie będzie ani jednej osoby w stolicy, która by nie wiedziała. - Przewrócił oczami. Nie wątpił w zdolności organizacyjne swojego ojca, a tym bardziej wszystkich ludzi, którzy będą zajmować się rozgłaszaniem uroczystości, zwłaszcza, że zostaną wysłane oficjalne zaproszenia do głów zaprzyjaźnionych państw. - Przecież nie musisz. Za mało ci płacą za wykonywanie wszystkich obowiązków na zamku. Poza tym możesz powiedzieć, że cię pilnie wzywałem, a ja chętnie będę trzymał się tej wersji. - Przypomniał mu, posyłając mu uśmiech. Znał pracowitość Zhonga i to jak dokładnie chciał pełnić swoje obowiązki, ale z drugiej strony czasami potrafił się o niego martwić, że bierze na swoje barki za dużo. Nie miał w ogóle obowiązku zajmować się balem – wyjątkiem był tylko przyszykowanie samego Lianga do wejścia na salę balową.
               - Nawet by się o tym nie dowiedział – odpowiedział z uśmiechem, który następnie jeszcze bardziej poszerzył, dostając kilka czułości od młodszego. Uwielbiał takie spokojne, sielankowe chwilę w obecności sługi, nawet jeśli spędzali je w ciszy, podziwiając tylko swoje twarze czy widoki.
              A zwłaszcza lubił, gdy ten składał czułe pocałunki na jego twarzy czy też bawił się jego ciemnymi kosmykami. Czuł się wtedy kochany, co dla niego było wyjątkowo ważne ze względu na ich status społeczny, na to co razem ryzykowali.
             - A mógłbyś? - zapytał, od razu podnosząc się na łokcie, zaś jego czekoladowe tęczówki w mig się się zaświeciły. To była o wiele lepsza propozycja niż sztywny taniec w pałacowych murach i pilnowanie swoich manierów. Zwłaszcza, że jako książę nie miał ani jednej okazji, by wyjść poza pałac i być normalnym obywatelem. Zawsze zwracał na siebie uwagę i przyciągał spojrzenia poddanych lub słyszał o sobie rozmowy, a do tego oczywiście zgarniał pokłony. Do tego nierzadko mógł wyjść bez kilku rycerzy obok siebie, którzy by czuwali nad bezpieczeństwem następcy tronu. Wtedy chociaż tego jednego wieczoru mógłby udawać zwykłego obywatela, a przede wszystkim zatańczyć ze swoim ukochanym, z dala od kobiet, które powinien adorować.
           - Czy w to również wchodzi opcja rozebrania cię z tego pięknego stroju? - Wyszczerzył się, po czym roześmiany, ukradł z ust Jianhuana pocałunek.
**
          Wczesny ranek dla tej dwójki osób nie był niczym szczególnym. Jak zawsze młodszemu udawało się cudem wyciągnąć Lianga z łóżka po jego marudzeniach i chęci wciągnięcia Zhonga pod ciepłą kołdrę. Dopiero potem książę mógł pożywić się posiłkiem i następnie dał chłopakowi zająć się swoimi włosami.
Już miał opuszczać swój pokój, żegnając się z ukochanym, gdy nie usłyszał pukania do drzwi.
           - Mogę wejść do mojego ukochanego braciszka? - Głos należał oczywiście do najmłodszego brata, na co ten najstarszy westchnął ciężko i z „jeśli musisz”, pozwolił mu na wejście.
              - Czego chcesz? - mruknął, wyraźnie niezadowolony.
             - Co tak oschle? Nie wyspałeś się? - Uśmiechnął się, ale w tym uśmiechu było coś dziwnego, jakby z ukrytym kontekstem, czego Liang nie mógł zinterpretować.- Właściwie to mam sprawę do twojego służącego. - zaczął, na co od razu ciało księcia się spięło, od razu będąc gotowy wygonić brata z pomieszczenia. Jaką to sprawę miał do jego ukochanego do cholery?! - Chciałbym ci podziękować za to, że wczoraj dostarczyłeś tamten list. Dzisiaj rano dostałem odpowiedź. - Ponownie się wyszczerzył, tym razem tylko lisio.
           A wtedy starszy poczuł, jak nagle coś ukuło go w serce, jakby coś w nie wlazło i rozrywało je od środka. Uczucie to zaraz rozwinęło się w smutek, zmieszany ze złością, a każda z tych emocji wirowała wokół siebie, walcząc o dominację. I nawet nie zarejestrował momentu wyjścia Gaozhonga, będąc zbyt pochłonięty swoimi emocjami.
          - Jak mogłeś mi to zrobić?! - wykrzyczał w końcu.[color=#73B431 - Okłamałeś mnie o jakiś głupi list! Że ktoś się niby rozchorował?! - [/color]krzyczał na cały pokój, nigdy nie będąc tak wściekły na Zhonga jak teraz. Przecież doskonale wiedział, że nienawidzi kłamstwa, a mimo wszystko postanowił zaryzykować, a do tego sprawa przecież była tak błaha. Co on sobie wyobrażał? Że nigdy prawda nie wyjdzie na jaw?
          Z drugiej strony było mu przykro, że w taki sposób nadszarpnął jego zaufanie, które przecież było jedną z ważniejszych kwestii w związku. Było mu przykro, że nie pomyślał o nim, jak będzie się czuł. I kompletnie nie rozumiał powodu kłamstwa, ale do tego nawet nie dał dojść chłopakowi do słowa.
          - Nie pokazuj mi się na oczy, dopóki ci nie pozwolę – powiedział, już nie podnosząc głosu. Za to podniósł się z krzesła i podszedł do drzwi. - To jest rozkaz – dodał, zatrzaskując za sobą drewno. Tak jak Zhong nigdy nie kłamał, tak Liang nigdy nie wydawał rozkazów chłopakowi, gdy byli sami, ale jak widać sytuacja całkowicie się odmieniła.