Triwizard Tournament

Aaron Grayson

Jak Aaronowi żyło się w Ilvermorny? Grayson był zadowolony z famy, jaką otaczała tę amerykańską szkołę, a ona sama pozwalała mu na spełnienie wszystkich wymagań do zdobycia potrzebnej i interesującej go edukacji. Nigdy wcześniej nie był na wymianie międzyszkolnej, choć niejednokrotnie bywał na mistrzostwach w Quidditchu, gdzie można było znaleźć się wśród uczniów różnych szkół i charakterów. Zdążył już sobie wyrobić opinię na temat Durmstrangu, której to szkoły osobiście nie lubił, jego zdaniem brak koedukacji nie działał dobrze na umysły bułgarskich uczniów, których ego i testosteron, aż z nich kipiały. Pozostałe szkoły natomiast były mu obojętne. Zresztą na mistrzostwach nie był po to, by poznawać rówieśników i zdobywać na ich temat opinię, lecz po to, by chłonąć taktyki mistrzów w tym sporcie. Sam chciał być w nim najlepszy.
O wznowieniu organizacji Turnieju Trójmagicznego dowiedział się dość późno, gdyż nie zwykł wypatrywać plotek w swoim otoczeniu. Podczas uroczystej kolacji dyrektor ogłosił, że na zawody pojadą osoby z najlepszymi wynikami po skończonym siedemnastym roku życia. Grayson szczerze mówiąc był spanikowany, bo choć był dobry z wielu przedmiotów, brakowało mu trochę, by wyjść ponad powyżej oczekiwań. Dlatego też przyłożył się do nauki, by nadrobić braki, a przy tym skupiał się na praktyce. Naprawdę chciał wziąć udział w Turnieju, a przynajmniej nie winić siebie za to, że ominęła go taka okazja. Nauczyciele, widząc zacięcie młodego ucznia, pomagali mu swoją wiedzą i umiejętnościami, jako że jako jeden z nielicznych zadawał pytania, czego trudno było oczekiwać od innych uczniów. Często też widzieli go w bibliotece, piszącego eseje na stopy pergaminu, nie mieli, więc powodów, by mu przeszkadzać.
Podróż odbyła się w elegancki sposób i być może najlepszy możliwy. Uczniowie Ilvermorny przylecieli w karetach, które prowadziły zaprzyjaźnione z magiczną szkołą hipogryfy. Okazało się, że trwała nader krótko, niż wyobrażał to sobie Aaron, prawdopodobnie użyto do tej podróży magii, Grayson był wdzięczny, że jego szkoła nie wystawiła się na pośmiewisko, wręcz odwrotnie, przylot ten kojarzył mu się z dostojeństwem i dumą.
- Daphne, słyszałem że masz kochasia w Hogwarcie - ktoś zaryzykował dowcipem w stronę jego siostry. - Mamy już szykować jemiołę?
Ruda dziewczyna charakteryzowała się tym, że była niedostępną pięknością Ilverorny, takie docinki były na poziomie dziennym i zwykła je zbywać, lecz chłopak jej uchybił na polu, na które niebezpiecznie było wkraczać - zauroczeń i miłości. Nie wahając się długo dziewczyna go spoliczkowała, a akt przemocy podjudził ucznia do tego stopnia, że skończyłoby się to bójką i to w dodatku mało dżentelmeńską. Aaron osłonił siostrę przed kolejnym atakiem, obawiał się, że całe zajście będzie miało nieprzyjemne konsekwencję dla jednego z nich. Nie mógł mieć również pewności, że nie przedostanie się poza karetę.
- Oboje do mojego gabinetu - zażądał pilnujący ich profesor. - Tuż po ceremonii, takie zachowanie nie przystoi czarodziejom, nie myślcie, że ominie was kara. Macie robić dobre wrażenie, jako reprezentanci ilvermorny.
Aż do końca podróży całe towarzystwo siedziało cicho. Podminowany profesor nie wyglądał już ani trochę miło...
Na okazję pierwszego wkroczenia do Wielkiej Sali przygotowali niewielkie widowisko. Wejście polegało na ekstrawaganckim kroku przy asyście pięknych ogni. Miał wrażenie, że cały Hogwart był zaciekawiony nimi oraz azjatycką szkołą, która prowadziła pięknego chińskiego smoka, spod którego wychynęli uczniowie, a sam smok zniknął.
Dyrektor Hogwartu przedstawił, wchodzące szkoły, a następnie wyjaśnił zasady Turnieju Trójmagicznego. Widział podekscytowanie u wszystkich uczniów, sam czuł to samo. Czuł, że niewiele zje tego wieczoru, zwłaszcza że był poniekąd odpowiedzialny za sprawne zawarcie kontaktów z innymi. Ciekawość go zżerała, co się wydarzy i kogo dziś pozna.
- Założę się, że nie przysiądziesz się do najbliższego stołu - szepnął mu ktoś.
- Nie? Potrzymaj mój napój - honorowy Aaron, nie zważając na nic podszedł do stołu Slytherinu. - Aaron Grayson, przedstawił się osobie, koło której miejsce było puste. Chętnie się dowiem, co tu można zbroić - uśmiechnął się szarmancko.
Oto rozpoczęło się zawieranie znajomości między szkołami, by ostatecznie rywalizowali o chwałę, która miała być ich nagrodą.

Aaron "Gray" Grayson

            Powiedziane zostało wcześniej, że Gray nie oceniał po pozorach i choć zielono-srebrny dom odstraszał w pewien sposób, w godle jego domu też były węże. Musiał stwierdzić, że jeśli chciałoby się porównać stół domu Ślizgonów do stołu domu Gryffindor, to uczniowie przy tym drugim sprawiali bardziej rodzinne wrażenie. Dla niego, jednak kwestie rodzinne były dalekie od tego, do czego dążył. Sprawiało to, że wyzwanie było większe, co oznaczało większą nagrodę za wygrany zakład.
      - Miło mi Was poznać. A nuż trafił swój na swego - skwitował czarnowłosy na zaczepkę chłopaków.
            Skoro miał się wykazać postanowił wymyślić coś finezyjnego. Podczas gdy jeden z gryfonów był zajety, Aaron wrzucił mu do picia proszek czarnej mgły, który z krótkim wybuchem rozpostarł się nad wszystkimi Gryfonami. Młodsi uczniowie z tego domu pisnęli, a niektóre dziewczyny, które obawiały się ciemności, próbowały uciec od stołu, powodując prawdziwy popłoch. Jako że uczta miała przebiec bez żadnych zakłóceń, profesorzy nie byli zachwyceni tym dowcipem, a z pewnością żaden z nich nie podejrzewałby, że zrobiłby to ktoś z wymiany. Jedna z profesorów, podejrzewał, że uczyła OPCM dopiero przy drugim zaklęciu pozbyła się oparów.
     - Za mało? - spytał Grayson zadowolony z swojego żartu. - W każdym razie to tylko niewielka próbka, powiedzmy że to moje dwadzieścia procent.
          Wieczerza chyliła się ku końcowi, zwłaszcza że uczniom, których dotyczył żart nie było wcale do śmiechu. Właściwie to Aaron był zadowolony, że wybrał to towarzystwo.
Czuł, że będzie to interesująca znajomość.
      - To co, widzimy się później, czy tchórzysz, Zeke? - zapytał czarnowłosy. - Wybierz miejsce spotkania, proponuję godzinę 21.
         Było to niedługo, jak podejrzewał, po ciszy nocnej. Nocne eskapady w jego stronach nie były rzadkością. Uczeń z Ilvermorny był również ciekawy, co też skrywa sam Hogwart, a blondyn może mu to pokazać. Nie wiedział za to, jakie ma odczucia, co do Owena, czuł w jakiś sposób, że to Zatara był głową, co do czego mógł się oczywiście pomylić.
         Nie sądził, by nie mógł się dostać do miejsca, które wskazałby Zeke, nawet jeśli był tu pierwszy raz to znajdzie przewodnika. Nie będzie to trudne, gdy jest się "nowym" w danej okolicy. A choć był wysoki, nie sprawiał przerażającego wrażenie, a w jego otoczeniu przeważnie nie czuło się awersji lub milczenia. Nie był wszakże odmieńcem. Nie znano go również od jego łobuzerskiej strony, przypuszczalnie angielskie powietrze dodało mu animuszu.

Aaron "Gray" Grayson

        Po drodze do dormitorium podbiegła do niego Daphne, trochę wystraszona konsekwencjami wcześniejszego zajścia. Jako że dziewczyna się broniła, Aaron uważał, że poza krótką wizytą w kozie, nie powinno jej nic grozić, rozumiał jednak jej obawę.
      - Odprowadzisz mnie? - spytała, przestępując z nogi na nogę. Choć wyglądała na osobę, która potrafi się postawić gronu pedagogicznemu, była na obcym terenie i nie wiedziała, co może się wydarzyć. - Zastanawiam się czy w ogóle iść, czy profesor zapomniał już o  tej sytuacji.
        Grayson przyspieszył, a dziewczyna ledwo dorównała mu kroku, była od niego drobniejsza, nie wyglądali również, jak rodzeństwo. Zdarzało im się rywalizować, ale ogólnie mało rozmawiali. Dzisiejszy dzień różnił się od poprzednich wieloma rzeczami, poza tym byli już prawie dorosłymi ludźmi, mądrość przychodzi z czasem, a hormony z czasem przestają buzować.
       - Wydaje mi się, że nie masz innego wyjścia, ty Eryk, też miałeś się zjawić - zwrócił uwagę niższemu od niego rówieśnikowi. - Chyba nie miałeś zamiaru się wywinąć?
        Eryk Woodland był dla niego śliskim kolesiem, prawdopodobnie Daphne odmówiła randkowania z nim, co spowodowało u niego złość i docinki. Aaron tego nie pochwalał, poza tym nie sprawiał przyjemnego wrażenia. Miał knypkowatą posturę, gburowate zachowanie i źle patrzyło mu z oczu. Idealny materiał na lidera gangu,
       - Widzę, że prefektowi sodówka uderzyła do głowy - wymamrotał Eryk, najwyraźniej pragnący się zmyć z tego miejsca.
       - Tego wymaga przyzwoitość, gnojku - wycedził czarnowłosy. - Ucieszyłbym się, gdybym nie musiał więcej oglądać twojej facjaty.
        Konfrontacja nie zaogniła się, widocznie Eryk nie chciał sobie narobić większych kłopotów. By dotrzeć do odpowiedniego miejsca musieli się dwa razy pytać o drogę, przy okazji starając się zapamiętać, którędy szli. Aaron zostawił ich pod drzwiami gabinetu, spoglądając czy oboje weszli do środka. Rezultaty prawdopodobnie zobaczy później, a może Daphne sama mu o nich opowie. Spojrzał na zegarek, czas uciekał mu przez palce, a przecież nie chciał się spóźnić...
[***]
         Stwierdził, że musi się udać do pokojów gościnnych, szczególnie dlatego że mundurek Ilvermorny wyróżniał się w zamku. W razie przyłapania mógł spróbować wciskać kit, że uczy się w tej szkole. Z ciężkim sercem rozstawał się z broszką w kształcie węża gordyjskiego, natomiast był on widoczny na jego nadgarstku. Być może było to przywiązanie do znajomych mu stron. Właściwie to nie miał zbyt wielu wrogów, ani zbyt wielu przyjaciół. Właściwie to jego najbliższy znajomy został w Ameryce, pokonał go jeden z egzaminów, mimo pomocy Aarona. Obiecali wymieniać się korespondencją.
         Aaron niemalże naturalnie odnajdywał się w Hogwarcie, był zdziwiony, gdyż zamczysko jawiło się jako ogromne. Wkrótce był już na dziedzińcu. Przeżył już załamanie nerwowe, słysząc kroki patrolu, schował się za jednym z posągów, mając nadzieję, że nic go nie zdradzi. Niemalże przestał oddychać, a na jego skroni wystąpiły kropelki potu. Po co mu to było?
       - Widzę, że jesteśmy w komplecie, panowie - zbajerował towarzyszy łobuzersko, podobała mu się ta jego strona, podparł się w połowie tułowia, starając się zachowywać nonszalancko. - Co wywiniemy, oprowadzicie mnie może?
         Czarnowłosy ryzykował swoim zaufaniem w tę dwójkę, mogli go wszakże zgubić w plątaninie przejść. Jak, jednak mawiają, bez ryzyka nie ma zabawy. Ciekawe, czy podczas wycieczki zostaną użyte ich różdżki, jako że mieli siedemnaście lat, nie mieli ograniczenia w korzystaniu z nich na terenie szkoły. W Ilvermorny zabierano uczniom różdżki wyłącznie na czas wakacji i ferii, poza tym nie było ograniczeń w korzystaniu z magicznego kijka.
       - Owen, poczęstujesz fajką? - zapytał, widząc już praktycznie wypalony papieros. Nie miał nic przeciwko mugolskim nałogom. - Możesz następnym razem zwrócić się do mnie po to, co palimy w moich stronach.
       Nie palił za często, nie chciał mieć nieprzyjemności z tego powodu. Łatwo było, jednak zaimponować innym w ten sposób.
       Wzrokiem wodził pomiędzy rozmówcami, Zeke sprostował przy kolacji o sztamie między nimi. Być może był zazdrosny...

Aaron "Gray" Grayson

      Rozsądnie pokiwał głową, gdy ich "męska" rozmowa znalazła swoje rozwiązanie w poczęstowaniu Aarona fajką. Schował ją do swojej papierośnicy i po chwili już w trójkę mknęli w nieznaną Graysonowi stronę. Był pełen podziwu, jak pięknym zabytkiem jest Hogwart. To go jedynie upewniło w tym, że warto było się trochę wysilić, by czerpać jak najwięcej z tej wyprawy. Choć budynek i jego okolice miały swoje lata, nie wyglądał na ruinę, a most, przez który przemknęli, miał w sobie urok. W wolnej chwili przeczytał "Hogwart przez wieki", do czego nie zamierzał się przyznawać, nie chciał być nazwany "kujonem", stąd wiedział co nieco o historii tego miejsca. Co prawda historię magii omijał szerokim łukiem, jednak wydawało mu się na miejscu sięgnąć po wcześniej wymienioną książkę.
      Wkrótce znaleźli się tam, gdzie chcieli go zabrać Ślizgoni. Do składziku na miotły, skąd pożyczyli owe magiczne przedmioty. Nie musiał pytać, by wiedzieć, że nie było to legalne. Sam, jednak ich wkręcił w tę nocną eskapadę,
      - Jestem ścigającym i wiążę swoją przyszłość z tym sportem - odrzekł, starając się nie puszyć, choć druga część jego wypowiedzi mogła umknąć w towarzystwie dźwięków odbijania się od Ziemi.
      Gdy wzbił się w powietrze poczuł to, co zawsze - wolność. Nie było tu rywalizacji - która oczywiście zdarzała się na boisku - tylko nocne niebo i widok pleneru z góry. Zapierające dech widoku błoni, jeziora oraz wież zamczyska. Zobaczył również tajemniczy las, do którego, jak mniemał uczniowie nie mieli wejścia. To zechcieli mu pokazać rówieśnicy, za co był im wdzięczny. Postanowił pomyśleć nad rekompensatą, o ile tego dnia nie wylądują na dywaniku u któregoś z profesorów.
     - Tu jest niesamowicie - skwitował to do Zeke'a. - Mam nadzieję, że to nie ostatni nasz lot.
       Nadeszła wkrótce pora do lądowania, gdyż wszyscy stwierdzili, że pora się zdrzemnąć przed nastaniem świtu, by nie wyglądali jak zombie następnego dnia. Szybko odstawili miotły i powrócili cicho do zamku, gdzie zaczęły się już nauczycielskie patrole. Tym razem nie wpadli w tarapaty, "tym razem", prawdopodobnie pomyśleli.
[***]
      Gray powoli zaaklimatyzował się w nowym miejscu, nie było tu miejsca na nudę. Odkrył już najciekawsze miejsce, takie jak sala do eliksirów w lochu, czy też biblioteka, w której mógł sobie uciąć drzemkę, bądź zagłębić się w czarodziejskiej literaturze. Nie było również niezgody pomiędzy nim, a uczniami różnych domów, jego ziomkowie woleli przebywać we własnym towarzystwie lub podrywać filuterne uczennice. Sam względnie trzymał się domu Ślizgonów, uważając by nie zostać potraktowanym jako grzeczny piesek. Tego wolał uniknąć.
       Wkrótce miało się odbyć to, na co wszyscy z nich czekali, wybór zawodników turnieju trójmagicznego. Młodsi Hogwardzcy uczniowie zaczęli kombinować, jak oszukać czarę ognia, co jak wszyscy wiedzieli, już raz się zdarzyło. Nauczyciele próbowali odciągnąć młode umysły od tego przedsięwzięcia, zwłaszcza, że przez skutki zaklęć, jakimi była potraktowana czara, mogli wylądować w skrzydle szpitalnym. Aaron zgłosił się do zawodów nieco wcześniej, teraz nie pozostało nic innego, jak czekać na łut szczęścia.
        Tego dnia oparł się o filar, gdy uczniowie, ci bardziej zainteresowani i ci mniej, gwarnie zebrali się w sali w niecierpliwym oczekiwaniu. Zależało mu jedynie, by tłum zajął swoje miejsca, by wtedy udał się tam, gdzie siedzieli reprezentanci Ilvermorny, co wkrótce uczynił.
      - Nadszedł czas - rzekł Dyrektor, gdy czara stanęła w większych, niebieskich płomieniach z domieszką czerwieni.
        Gdyby padło na Aarona, byłby w szoku, nie spodziewał się takiego wyróżnienia. Tymczasem z czary wyleciała karteczka z imieniem Takeo Yamashiro. Chociaż na sali wybuchł gwar, czuć było emocje niezadowolenia, oto szansa, żeby zostać wybranym zmalała o jedną trzecią...
    - No to teraz my - powiedział porozumiewawczo do Ślizgona, choć nie miał pewności czy ta kwestia w hałasie odnajdzie swojego adresata. Żartował tylko, nie miał żadnej pewności, co do tego, czy to oni wygrają w tę magiczną ruletkę.