B A N G B A N G

——————————————
■                           ■                           ■

■                           ■                           ■

t h i s         t o w n        a i n ' t          b i g        e n o u g h
ain't big enough     ————————     for both of us
A N D   I T   A I N ' T   M E   W H O ' S   G O N N A   L E A V E
——————————————

■           J    U    L          &          S    U    S          ■
wąs      kosmos     i     brawurowe     śledztwo

A   R   L   O        C   A   M   P   B   E   L   L

PIĘĆDZIESIĄT CZTERY LATA NA KARKU I OD GROMA SIWYCH WŁOSÓW NA GŁOWIE
ŻONATY OJCIEC DWÓJKI SYNÓW I CÓRKI,            GWIEZDNY GLINIARZ,             KOMISARZ
1.81 WZROSTU,     77 KG WAGI,    WĄSIK,     ZADZIWIAJĄCO - BRAK PIWNEGO BRZUCHA
UBIÓR JAK  U  TWOJEGO  WUJKA  HYDRAULIKA   I   CHĘĆ ŻYCIA JAK  U   EMO  KUZYNKI
SZKŁA OKULARÓW GRUBE NICZYM PORTFELE DRANI,      KTÓRYCH WSADZA DO PAKI

        Gdy wybierał rano jedną z wielu upstrzonych fantazyjnymi wzorami i plamami po mleku arafatek, spodziewał się, że ten dzień będzie znacznie gorszy. Takie lub podobne uczucie towarzyszyło mu przeważnie po wstaniu z łóżka, po czym rozmywało się w biegu dnia. Kończył go więc miło zaskoczony, udobruchany prozaicznymi wydarzeniami, w jakie obfitowało jego jednostajne bytowanie kosmicznego stróża prawa i porządku. Trzydzieści lat kariery na spokojnie dotelepało go na posadkę podkomisarza i choć wielu młodszych od niego już dawno przeskoczyło na wyższe szczeble, on chętnie by się nawet cofnął. Wypróbowując różne węzły przed lustrem, wspominał z jowialnym uśmiechem, jak dobrze było na początku, gdy w swoim małym przyjacielu przemierzał pierścienie planet i odległe asteroidy, nie przejmując się zbytnio stanem konta ani przyszłością. Miał dwadzieścia lat, dziewczynę, Buddy’ego — i dopiero rozsmakowywał się w milkshake’ach. Każdy dzień wtedy był odkrywaniem nowego smaku: czuł się trochę jak Kolumb u mlecznych wybrzeży, gdzie na palmach rósł bekon, a rzeki płynęły masłem orzechowym.
        Teraz wcale nie było gorzej, jedyna różnica polegała na tym, że musiał obejść się bez dziewczyny czy też żony. One teraz miały wszystko: nowych kochanków błyszczących jak świeżo wysmażony na głębokim tłuszczu kurczak i gromadkę kaszojadów (która akurat w jego przypadku zmienić mogłaby sytuację jedynie na gorszą). On nie miał nawet pieniędzy, których one mogłyby chcieć.
        Ale nie narzekał. Zawsze był w stanie odnaleźć pozytywy w sytuacji, przy której inni próbowaliby powiesić się za własne włosy.
        Na przykład teraz. Siedzieli w ciepłym samochodzie, z radia sączyła się nachalna melodia, w dłoni trzymał swojego ulubionego milkshake’a, a w promieniu pięciu metrów nikt do nikogo nie strzelał. Owszem, może było trochę ciasno, ale nigdy nie wyznałby Buddy’emu, że ten mógłby być trochę większy. Wręcz przeciwnie — zwykł traktować jego wymiary jako dowód minimalistycznego bogactwa. W końcu mechanik, który sprzedał mu to cacko za czasów pierwszej młodości, zachwalał jego niewątpliwe zalety, którym tak ulegały dawne cywilizacje na Ziemi. Fiat Cinquecento był zwinny, niewywrotny, a na dodatek prestiżowy — w każdym razie w opinii Donniego. Niejednokrotnie, zachęcany przez kolegów, siadał i opowiadał im historię jego wydobycia: jak Skirker wyprawił się aż na Wielką Atlantycką Wyspę Śmieci porzuconą po gospodarczej i ekologicznej katastrofie, by wydobyć specjalnie dla niego ten relikt świetności. Ciul z tym, że kierownicę miał po prawej stronie! Liczył się prestiż i klasa, jaką Buddy sobą reprezentował.
        Posłusznie podkręcił radio, choć nie rozumiał zafascynowania partnera tym zespołem obrażonych na świat nastolatków. Śpiewali o jakiejś Helenie albo czarnych paradach, a żadnej z tych opcji nie napawała go optymizmem: wolał widzieć co je. Osobiście był nie-tak-bardzo-skrytym fanem Avril Lavigne, prawdziwej królowej odrodzonej sceny. Kiedyś w kłótni żona wypomniała mu, że robi maślane oczy do starej baby, którą poza występami trzymają w formalinie i poprawiają plastycznie co trzy minuty. Nawet nie chciał o tym słuchać — zatkał uszy i zaczął głośno śpiewać “Complicated”. Avril była królową jego życia. Co innego oni. Przecież oni nawet nie umieli poprawnie wymówić kawaii!
        — Ale czemu węglem, przecież twój ojciec nie był przeciwko górnikom — zastanowił się na głos Donald, z nadzieją siorbiąc resztki wysokokalorycznego napoju. Nagłe wyznanie przyjaciela nieźle go zafrapowało, do tego stopnia, że (natrafiwszy wreszcie słomką na resztki deseru) niemal odszedł na drugą stronę przez zbłąkany kawałek ciasteczka. — Gejom, prawom kobiet, kręconym frytkom tak, ale nie górnikom.
        Wszyscy wiedzieli z jaką dumą posiwiały do ostatniego włoska na klacie starszy pan Campbell perorował o ogromnym wkładzie, jaki jego przodkowie wnieśli w doprowadzenie ojczystej planety do stanu godnego estetyce tej młodzieży, która — przeważnie ślepa na jedno oko i bezpiecznie dla społeczeństwa zamknięta z wolnością oraz śmiałością słowa w granicach internetu — o mankamentach życia rozprawiała z taką beznamiętną zapalczywością. Poradniki historyczne — nowy wymiar szkolnictwa zaprezentowany jeszcze przed jego narodzinami, podobno efektywniejszy bo ilość przywódców światowych uczyniła przewodniki kolejnym wcieleniem Cosmic Geographic po planetach z wyrytymi laserem twarzami wodzów, a porad każdy obywatel szukać powinien śmielej — co prawda głowiły się nad przyczynami naturalnego wymarcia tych osobników, jednak Donnie podejrzewał, że po prostu część z nich dobrze się maskowała. Ba! Byłby nawet w stanie przysiąc, że jego towarzysz był dziwnie podatny na podobne filozofie. Jemu co prawda też się czasem zdarzał weltschmerz; głównie wtedy, gdy w Starfast brakowało jego ulubionego barwnika do milkshake'a. Nigdy jednak, a w każdym razie z rzadka, żeby później pewien komisarz mu tego nie wypomniał, nie przejawiał ciągłego, uśpionego przekonania o bezsensie życia.
        Gotów był właśnie zapytać wyższego stopniem o przyczyny rozpadu tej jego ukochanej bandy umarlaków, gdy przez główne drzwi ośrodka wybiegła zapłakana kobieta. Pewnie przejąłby się jej stanem, gdyby w szerokiej dłoni nie trzymała sprzętu ciężkiego kalibru, a dobiegające z wewnątrz głosy nie sugerowały szkód, które mogła nią narobić. W tym przypadku Donnie bardziej niż sytuacją, w naturalnym rozrachunku przejął się bezpieczeństwem swojego cacka, a dopiero w następnej kolejności swoim własnym. W końcu nie wiedział, czy w szale nie zarysuje mu karoserii. A przecież Buddy raptem wczoraj wyszedł wypolerowany z warsztatu…
        — Ty, czy to nie Mamuśka?! — szepnął w stronę kolegi, próbując zsunąć się jak najniżej na siedzeniu kierowcy. Niestety: smukła figura Buddy’ego znacznie mu to uniemożliwiała. — To ona nie siedzi w kolonii karnej?
        Najwyraźniej nie siedziała. Ale może gdyby otworzył akta sprawy i jednak je przeczytał, zamiast kolorować obrazek z zestawu dziecięcego ze Starfast, wiedziałby, że Mamuśkę wypuścili na warunkowym i umieścili jako pomoc kuchenną w zakładzie, bo strażnicy więzienni za jej odsiadki rozszerzyli się o dwa rozmiary...