Seria niefortunnych zdarzeń

Zaliczanie materiału w częściach co dwa tygodnie w postaci krótkich kolokwiów było jednocześnie genialnym i debilnym pomysłem całej jego grupy. Owszem, zaliczenie będzie proste, zasadniczo na koniec semestru w ogóle go nie będzie ale wymagało to od nich wszystkich inicjatywy systematycznego przyswajania wiedzy. A mu się dzisiaj tak nie chciało!
       Siedział i to czytał, owszem. Był jednak tak znudzony, że przeglądając przy okazji Internet wzdłuż i wszerz, a gdy nadarzyła się okazja żeby ruszyć się z miejsca, pogadać chwilę z Bubusiem i już nie wracać do tej męczarni, chętnie z tego skorzystał. Wstając z miejsca, dając mu kilka groszy na jedzenie którego niezwykle się mu chciało, na łóżko już nie wrócił. Wziął z szafki gumkę do włosów która utknęła na chwilę między jego zębami, w tym czasie zgarnął długie, rude włosy w wysoki kucyk po czym wszedł do utrzymanej w idealnym porządku kuchni – jego królestwa.
       Jako biedny student dorabiał sobie jako pomoc kuchenna w pobliskiej małej restauracji. Uwielbiał tą pracę, uwielbiał gotować i co za tym szło rozpieszczać ludzi dla niego ważnych pełnym brzuchem samych pyszności. Był to sposób na uspokojenie się, wyrażenie siebie albo zwyczajną poprawę humoru. Desery, zupy, drugie dania. Makarony, mięsa, warzywa. Wszystko co dało się jakoś przygotować przechodziło przez jego palce sprawiając, że w godzinach strategicznych był najważniejszą personą w ich domu, najbardziej pożądaną. I jak podejrzewał, tym razem jeden sęp też od razu wyczuł, że przekroczył próg kuchni.
       Nie zdążył przygotować naczynia żaroodpornego gdy do kuchni wtoczył się pewien umęczony doktorant z umysłem jak żyleta. Od razu obdarował go uśmiechem, a korzystając z tego, że ten stanął przy blacie zaczął mu podawać składniki z lodówki.
       - Dzień dobry, jak się masz na dzisiaj? – Zapytał bardzo neutralnie chociaż z wyraźnym zaangażowaniem jeżeli ten postanowi mu odpowiedzieć.
       Eliott Adams. Doktorant w katedrze statystyki i matematyki. Anioł o którego pojawienie się modli się rzesza studentów. Z tego co krążyło po kątach uczelni wynikało bowiem, że miał najwyższą zdawalność z tego jakże uciążliwego dla wszystkich studentów przedmiotu, wyniki jego egzaminów końcowych zawyżały średnią katedry, a cała wiedza potrafiła procentować podczas pisania prac dyplomowych jeszcze wiele semestrów po zajęciach. Ogólnie rzecz ujmując uważano go za cudotwórcę z jednym małym wyjątkiem w osobie Bubusia.
       Pan magister wprowadził się do nich stosunkowo niedawno. Szukał mieszkania, a oni mieli dwa pokoje wolne, w dodatku w ogromnie korzystnej cenie. Oczywiście właściciel ich uprzedził ale niechęć jaką wywołała jego osoba w pewnym skejterze, w chwili gdy ten stanął w progu ich drzwi, była wręcz namacalna. Jego jednak nie dotyczyła. Jako niekonfliktowa osoba przyjął go neutralnie, ze spokojem. Z czasem jednak Eliott znacząco zapulsował gdy zaczął się dokładać do domowego budżetu, a on mógł gotować dla całej ich trójki. Ekonomiczne i łatwiejsze do zaplanowania, rzadko kiedy coś zostawało, a i kasy mieli więcej żeby poszaleć. Wszyscy byli więc zadowoleni i najedzeni. Poza tym ten często dotrzymywał mu w kuchni towarzystwa co mocno zaspokajało jego drobną potrzebę porozmawiania z kimkolwiek w trakcie dnia.
       - Jeżeli robisz czekoladę to ja też poproszę, z piankami. – Przyznał swobodnie zabierając się za mieszanie składników sosu oraz pozbywanie się resztek potraw z lodówki. Musiał ją wyczyścić żeby zrobić porządne zakupy i móc znowu zużywać świeże produkty. A poza tym makaron kochali wszyscy.
       W trakcie całej jego pracy między nim, a Eliottem pojawiła się rozmowa. Często im się to zdarzało. Gdyby ktoś uparcie ich słuchał doszedłby do wniosku, ze czują się wobec siebie zobowiązani do zakłócenia ciszy. On jednak sądził, że niezobowiązujące tematy o świecie, wymiana mało konfliktogennymi opinii była tym czego obydwaj oczekiwali od tej relacji. Nic więcej, nic mniej. Dlatego tematy płynęły aż do momentu gdy otworzyły się drzwi. Bubuś wrócił.
       - Bubuś! Kupiłeś ten ser? – Zawołał dopiero po chwili zamierając w miejscu, słysząc bardzo dziwny komentarz nieznanego mu głosu. Wychylił się więc zza rogu lodówki za którą się lekko chował i zlustrował wzrokiem… dzieciaka. Nastolatka.
       - Jaka dziewczyna? – Zdziwił się oglądając się na równie wychylonego Eliotta po czym ponownie, na młodego.
        - Do tego jakaś mało inteligentna na to wychodzi - mruknął cicho dzieciak, za chwilę się uśmiechając niewinne, jakby to nie on wypowiedział te słowa. - Ale całkiem spoko miejscówka.
       Jakby był u siebie, Lucas rzucił deskę na ziemię, by następnie plecak ulokować na kanapie, na której się rozłożył, rozglądając przy tym.
        - Moment, moment...! – Mruknął stając prosto, odprowadzając młodego wzrokiem na kanapę i zaraz śledząc spojrzeniem Eliotta który niesie mu nadprogramowy kubek gorącej czekolady w ogóle jemu nie przeznaczony. Przy tym nawiązał z nim kontakt wzrokowy zakazując się zostawiać samemu. – Bubuś? Co się dzieje? Dlaczego przyprowadziłeś tego… młodego człowieka o takiej godzinie do nas? – Zapytał świdrując spojrzeniem swojego przyjaciela. – Co się stało?

       Nie wiedział co w tym momencie było gorsze: zostanie oplutym czekoladą przez kraszującego jego przyjaciela doktoranta, zostanie pozbawionym towarzystwa oraz wsparcia mentalnego owego doktoranta czy wyszczekany dzieciuch który jak gdyby nigdy nic rozsiadł się im w salonie chwilę po tym jak spowodował totalny zamęt. Dlatego przez dłuższą chwilę stał z wymalowaną drukowanymi literami konsternacją na twarzy, podkoloryzowaną zdegustowaniem. Dopiero po chwili wytarł się z czekolady podanymi przez Eliotta ręcznikami papierowymi, które od razu wyrzucił do kosza. Nadal miał pustkę w głowie i jedynie wzrokiem jakby oglądał wszystkie te wydarzenia jako osoba trzecia, siedząc w fotelu kina, śledził biegle wszystko to co się działo.
       Reset trwał chwilę po czym zmarszczył się i odwracając chwilowo spojrzenie na przyjaciela, wziął głęboki wdech, wstrzymał go, później wydech i jeszcze raz. Komplement oczywiście przyjął, zajrzał nawet do ich dzisiejszej kolacji po czym podszedł do rozmawiających siadając na niskim stoliku.
       - Też chciałbym znać odpowiedzi na te pytania. Nikt Cię nie szuka? Nie żeby ktokolwiek podejrzewał ukrywanie się w domu studenckim ale pewnie się martwią. – Przyznał zatroskany bo wiedział doskonale jak sytuacja mogła wyglądać z drugiej strony, gdy nieco zbyt nabuzowany nastolatek wyolbrzymił problem i postąpił pochopnie powodując w sercach swoich opiekunów niepokój.
       No i o co znów ta cała drama? Przecież skąd miał wiedzieć, że typ nie znał się na żartach? To jego problem przecież, że ma kij w dupie, on nie zrobił nic złego.
       - A jak myślisz? - fuknął w stronę chłopaka, zwężając oczy.
       Jego głos wybrzmiał dość pretensjonalnie, ale co też miał zrobić? Po tym, co zrobił ojciec, równie dobrze mógł go uderzyć. Jeden pies. I ciotka nie lepsza. Ostatecznie wyszło, że nikt go tam nie chciał. Niczym gotowy do ataku kot patrzył mu prosto w oczy.
       - Luca - zdecydował się też przedstawić, skoro i tamten to zrobił. Po samym imieniu go nie znajdą, a już szczególnie, jeśli podał jedynie jego część.
Krzywił się podczas całego zabiegu, odsuwając, to znów starając wyrwać. Jak to dziecko.
       - Martwią? - zaatakował "tamtą laskę" która okazała się gościem. - Niby kto miałby się o mnie martwić, co? Pewnie gówno ich obchodzi, czy jestem w domu, czy mnie nie ma. Czy mam gdzie spać i co jeść, czy nie. - Zlustrował go spojrzeniem. - Ludzie często biorą cię za laskę? - wypalił bezczelnie w kierunku "Evana".
       Gówniarz. Bezczelny gówniarz na którego aż zabrakło mu słów. W pierwszym momencie więc zamilkł zdziwiony. On… on nie był świadom, że ogłada i kultura osobista wśród młodzieży były archaizmem! Dlatego szukał spojrzeniem ratunku w Bubusiu ale ten, bezczelnie zajęty był naklejaniem plasterka w uśmiechnięte kotki na zranioną skórę dzieciaka. Dlatego musiał sobie radzić sam. Przełknął nerwowo ślinę żeby się nie jąkać.
       - W ogóle nie biorą? – Mruknął nie rozumiejąc czemu ten tak się uparł na jego wygląd fizyczny. Przecież był wysokim, postawnym mężczyzną o szerokich ramionach. A to, że miał długie włosy? Cóż, bardzo mocno je lubił chociaż stanowiły jego przekleństwo w młodości. Obecnie jednak, żył z nimi pełnej harmonii i nawet je pokochał.
       - Wypadałoby być milszym przynajmniej w stosunku do osób które chcąc Ci realnie pomóc, wiesz? – Zapytał teoretycznie jednak za późno zdając sobie sprawę, że tym może pogorszyć sprawę. Dlatego odchrząknął i nie dał mu możliwości odpowiedzieć. – Bubuś jak widzisz sprawę ze spaniem? Poza tym jutro mamy zajęcia. – Zaczepił wreszcie przyjaciela, z nim rozmowa była bardziej konstruktywna.
       On był zen, zen na spokojnej tafli jeziora opanowania i ignorowania wszystkiego co nie było zadrapaniami na twarzy dzieciaka. Imię zarejestrował, nawet patrząc z bliska stwierdził, że mu pasuje, jeśli w ogóle można było stwierdzić, że czyjeś imię mogło czy nie mogło do danej osoby pasować. Natomiast wyzłośliwianie się w kierunku Evana wpuścił jednym uchem, wypuścił drugim, rudzielec był dorosły, jeśli coś takiego mogło mu nadszarpnąć pewność siebie, to Aksiu tylko mógł poklepać go po pleckach i zapewnić, że jest najbardziej męskim mężczyzną jakiego znał. No i poza tym, sam niekoniecznie radził sobie dobrze z wyszczekanymi dzieciakami, czy raczej… radził sobie aż za dobrze. Przez tyle lat udawało mu się pozostać anonimowym dlatego, że zazwyczaj jego mina nie zachęcała do podbicia i zagajenia rozmowy, poza tym, nie lubił dawać sobie wchodzić na głowę, choć miał wrażenie, że w jakiś sposób Luca już to zrobił.
       Dopiero kiedy plasterek został naklejony, pozbierał śmieci i podniósł się, odnajdując wzrokiem oczy przyjaciela.
       - Prześpię się na kanapie, Luca weźmie moje łóżko. A jutro… poza rzeźnią z panem magistrem mogę się urwać z wykładów – odpowiedział, opierając się biodrami o blat stołu. – Mogę w tym czasie posprzątać – dodał, widząc że Evan nie popierał jego małych wagarów, no chyba, że miał w planach zrobić coś tak samo, jeśli nie bardziej pożytecznego, a co było bardziej kuszące niż wyszorowany prysznic i lustro w łazience pozbawione ochronnej warstwy pasty do zębów?
       - Ale wiesz, że to bardzo doraźne? Ja się nie czepiam i nie wyganiam Cię Luca ale jesteś niepełnoletni, opuściłeś swój dom bez słowa wyjaśnienia i trafiłeś do obcych sobie ludzi. Chodzi o to, że na pewno ktoś Cię zacznie szukać. – Wyjaśnił spokojnie błądząc spojrzeniem między bezczelnym gówniarzem a Bubusiem. Ostatecznie uśmiechnął się do nich spokojnie. – Z tego wszystkiego dobrze trafiłeś. Dzisiaj zapiekanka makaronowa, chcesz? – Zapytał chociaż nie przyjmował do siebie odmowy. Było zimno, późno i pewnie dzień był stresujący. Wszystkim przyda się jedzenie, a on na spokojnie przeanalizuje to jak realnie zła była ta sytuacja. Mieli w domu dziecko o którego miejscu pobytu nikt z dorosłych nie wiedział i jakkolwiek ten się zapierał – na pewno zaczną go szukać. A jeżeli zgłoszą to na policję, będą mieli problemy. Ślepy zaułek ale przecież go nie wywalą, jakkolwiek bezczelnym szczylem tamten był, musiał spędzić noc w ciepłym łóżku. A rano dostać śniadanie!
       Apropo. Nakładając jedną z czterech porcji zapiekanki, z jednym talerzykiem podreptał do Eliotta który kategorycznie powinien coś zjeść. Niezależnie czy z nimi czy w swoim pokoju, nie powinien się kłaść głodny i sfrustrowany. Będzie go później potrzebował.

       Dostanie się do specjalistycznego zespołu rozbijającego mafię działającą w mieście było tak samo spełnieniem jego marzeń jak i czystym przypadkiem. Rozchorował się im protokolant, a on ze swoimi umiejętnościami ładnego sklejania zdań i szybkiego pisania został po prostu wkręcony do ekipy. Nic nie mógł. Oczywiście, że nie! Był bez doświadczenia, szczeniakiem po uczelni, co z tego że zdał z wyróżnieniem gdy rzeczywistość szybko zweryfikowała jego wiedzę. Był jeszcze nieco nerwowy, lepiej pracował za biurkiem chociaż czuł zew terenu. Sprawdzał się, testował i jedyne co było fenomenalne to jego partnerka. Trafił na babkę z tak wielkimi jajami, że wszyscy śledczy razem wzięci nie mogli robić za jedno. Była niesamowita, ogarnięta, nieszablonowa i działa na niego jak kompres na gorączkę, jak lód na poparzenie. Kazała mu ruszyć głową, a nie nogą, myśleć i analizować zamiast podejmować pochopne działanie. I to dzięki niej siedział nocami z nosem w aktach, studiował profile główno dowodzących i… nie myślał o tym jaką porażką było jego życie prywatne.
       Nie wracał już do tego, szczególnie że na sam koniec się zbłaźnił uporczywą desperacją. Los był przewrotny. Z jednej strony spotkał ideał z którym zaskoczyło tak mocno, z którym złapał się od razu na takich falach, że czuł elektryzujące dreszcze gdy patrzył w jego oczy. Z drugiej po zaledwie kilku randkach dobra karta się odwróciła i nie miał już z nim więcej kontaktu. Żałował! Wręcz go to uwierało, bolało. Dlatego pracował tak dobrze, długo, ciężko.
       No i przez to wszystko dał się wrobić w dyżur za kolegę. Zwyczajne odbieranie zleceń, sporządzanie zeznań i powiadomień, przekazywanie informacji dyżurnemu który kierował jednostkami będącymi w terenie. Tym razem też go wezwano, a on ledwo usiadł nad swoją zimną sałatką makaronową! Poprosił o kilka minut, musiał cokolwiek zjeść, później dopadły go jeszcze akta które ustawiając na stosiku musiał przejrzeć, ale to później. Jeden ważny telefon który musiał odebrać. Wiecznie coś, wiecznie biegał, a ktoś mocno zestresowany na niego czekał. Ostatecznie zaprosił zgłaszającego do siebie, wstał gdy drzwi się otworzyły, a spotykając się z ciemnymi oczami na widok których aż mu włoski na karku dęba stanęły, zapomniał jak się nazywa.
       Stał tak moment aż do chwili gdy usłyszał nieco prześmiewczy chichot. Ogarnął się natychmiast, spiorunował kolegę po fachu wzrokiem po czym biorąc spokojny oddech, przywitał się.
       - Młodszy aspirant Caura. Proszę usiąść. – Jeszcze jedno spojrzenie które mogłoby zabić i zostali sami. Teraz zrobiło się mu ciężko i niekomfortowo, zajął miejsce za biurkiem i chwilę mocował się z długopisem który jakieś pół godziny temu sam, własnoręcznie rozkręcił. No debil.
       - Nie… było sensu się tym chwalić. Mieliśmy inne tematy do rozmów. – Zauważył apropo wcześniejszego komentarza. Podniósł jeszcze raz na niego oczy obawiając się co zobaczy w czarnych odpowiednikach. Na szczęście było tam tylko zmieszanie, zaskoczenie i odrobina niepokoju.
       - Jak mogę pomóc? – Zapytał z lekkim uśmiechem. Przecież nie będzie robił mu wyrzutów, nie będzie na niego zły. Spróbowali i nie wyszło, zdarza się. A teraz był na służbie i chciał przyczynić się do rozwiązania problemu z którym Connor do niego przyszedł.
       Oh, zdecydowanie były inne tematy do rozmów – pomyślał Connor, zajmując miejsce. – Dlatego zbywałeś wszystkie moje pytania o to, co robisz na co dzień! Nie wierzył w to co widział. Martwił się Lucą, przejmował się, że nie odpisuje temu przystojniaczkowi, tymczasem przystojniaczek okazał się być gliną, stojącą po całkiem innej stronie barykady. Czuł się jak w jakiejś kiepskiej adaptacji Romea i Julii. Do tego w połączeniu z bajką „Uciekające kurczaki” w wykonaniu syna szefa. Dlaczego to wszystko spotykało jego? A mamusia mówiła, nie wylatuj do tych twoich Ameryk bo ci będzie źle w życiu. I starsza pani, niech jej ziemia lekką będzie, jak raz miała rację!
       - Musisz go znaleźć – odpowiedział na pytanie, sięgając do kieszeni swoich czarnych bojówek. Wyjął z niej zdjęcie, na którym był on sam, oblepiony toną słodkich kotkowych naklejek i wyszczerzony od ucha do ucha Luca. Serce zabolało go na ten widok. No przecież jak on się o niego martwił. Czy on w ogóle coś jadł? Miał gdzie spać? – Nazywa się Luca, lubi jeździć na deskorolce i nagrywać filmiki, nie lubi ciemności i spać bez swojego pluszaka. Jest… jest synem kogoś ważnego. Dlatego nikt nie może się dowiedzieć o tym, że zniknął. Już ma ogromne kłopoty, ale jeśli ktoś się dowie i znajdzie go przede mną… - głos mu się załamał. Ten dzieciak. Ten paskudny, okrutny dzieciak. Niech po prostu wróci do domu.
       Jeżeli mógłby dostać teraz przy tym biurku krwotoku z nosa, połączone z ogromnym zachwytem i sercem skaczącym w piersi do samego gardła, gdyby nie miał na sobie munduru! Nie miałby żadnych skrupułów żeby pokazać jak wiele czuł. Ale nie, musiał udawać, że pokazane mu zdjęcie wcale go nie ruszyło, że nie miał go ochoty zabrać, schować pod poduszką i wzdychać co wieczór do osoby całkowicie poza zasięgiem. Skup się Theo, skup się na dzieciaku. Przeniósł wzrok na małego bruneta ogromnie dumnego z siebie. Nie dziwił się, obrazek Connora był przepiękny, idealny! Zerknął na niego, a widząc autentyczną niemoc i załamanie, uśmiechnął się do niego delikatnie, prawie niewidocznie. Dopiero po chwili zmrużył oczy zaintrygowany.
       - Wiesz, że… - Zatrzymał się chcąc dobrze ubrać to w słowa. – taki dobór słów w tym miejscu jest niefortunny? – Zapytał zapisując coś na kartce papieru. Nie podobało się mu to co słyszał, a przy tym dziękował Bogu, że padło na niego. Że Connor miał taryfę ulgową…
       - Przychodzisz na policję znając teoretycznie sposoby poszukiwań i mówisz mi, że ten chłopak zniknął ale nikt o tym nie wie, dowiedzieć się nie może ale ma się znaleźć bo inaczej „coś” się stanie? – Upewnił się i nie mówił z pretensją! Po prostu próbował to rozgryźć i był nieco zmęczony… a, i sałatka makaronowa była zimna, chciał coś ciepłego, najlepiej pierogi. – Czego byś w tym momencie oczekiwał? Zhakowania jego telefonu i najlepiej przesłania miejsca pobytu do Ciebie? To tak nie działa… - Westchnął ciężko nie chcąc, autentycznie nie chcąc robić mu więcej problemów niż te które ten widocznie miał.
       - Nie mam pojęcia, jak to działa, The… - zaczął, ale zaraz się poprawił, choć miękki ton nadal pozostał w jego głosie. – Aspirancie Caura. Nie wiem, jak chcesz to zrobić, nie do końca mnie to też obchodzi.  Szukam go od tygodnia, wszystkie sposoby jakie znałem, zawiodły. Nie mam już więcej pomysłów, nie mam siły już dłużej udawać że wszystko jest w porządku i że nie mam zielonego pojęcia gdzie ten cholerny dzieciak poszedł. Chcę tylko, żeby się znalazł – zakończył ciszej, a jego głowa opadła, by mężczyzna nie dojrzał na jego twarzy tego okropnego bólu, który przypominał mu o przeszłości i pozostawiał w jego sercu tyle samo strachu.
       Nawet jeżeli wcześniej nie był arogancki czy wyniosły, nawet jeżeli próbował po prostu analizować na chłodno, obrazek jaki miał przed oczami skutecznie go rozczulił. Nie pozwolił sobie na uśmiech, drgnął na swoim miejscu w porę opamiętując się, że nie może po prostu wstać, przytulić go i obiecać, że coś wymyśli. Zwolna wypuścił powietrze z płuc dając sobie moment na przemyślenie swojej odpowiedzi, kolejnego ruchy, gdy drzwi nagle otwarły się, a w nich stanęła ona.
       Jego przełożona – ta z tymi wielkimi jajami – była postawną brunetką idealnie prezentującą się w mundurze. To nie tak, że była przesadnie umięśniona! Raczej znacząca część mężczyzn miała się przy niej czego wstydzić ale i było na czym zawiesić oko. Idealne krągłości, twarz która w ogóle się nie odznaczała od reszty, a na niej permanentne rozczarowanie ludzkością i napis na czole „śmierć debilom”. Była jego autorytetem! A teraz… dostrzegł delikatny ruch brwi gdy lustrowała spojrzeniem Connora, po czym jej oczy lekko błysnęły i spoczęły na nim. Dziwnym trafem, sprawiło to, że jego serce zerwało się do galopu wróżąc kłopoty.
       - Przepraszam, pozwól na chwilę. – Jeszcze jedno zerknięcie na Connora i dostrzegł pewność. Wstał więc, również przeprosił i wyszedł za drzwi gdzie nadział się na tak palące ogniki, że aż się lekko skulił.
       - O co chodzi? Dlaczego on tu jest? – Zapytała cicho, niczym szelest wiatru w suchych liściach, na co on przekręcił głowę delikatnie w bok.
       - Zaginęło mu dziecko, chciał zgłosić się po pomoc w odnalezieniu go. Pani… wie kto to? – Zapytał mrużąc konspiracyjnie oczy na co ona pokiwała głową.
       - Jakie dziecko? Pokazał Ci zdjęcie? Mały brunet jeżdżący na desce? – Dopytała go na co on zgłupiał. Czy ona ich obserwowała przez kamery? Och jak dobrze, że on się nie rzucił na Connora w geście dziwnej euforii na jego widok.
       - Owszem. Nastolatek, brunet. Wyszedł z domu tydzień temu i nie wrócił ale jest aktywny w mediach społecznościowych. Niemniej, nie wiadomo gdzie się obecnie znajduje. – Wyjaśnił na szybko na co kobieta dotknęła zgiętym palcem wskazującym ust przyglądając się zamkniętym drzwiom. Zatupała niczym zdenerwowany królik po czym spojrzała Theo w oczy z ogromną nadzieją.
       - Wiem kto to jest i Ci później powiem, obiecuję. Przyjmij zgłoszenie i zaproponuj indywidualne rozwiązanie sprawy. Skoro sam dzieciaka znaleźć nie umie powiedz, że zrobimy wszystko żeby go nie spłoszyć, znaleźć, sprawdzić w jakiej jest sytuacji i dopiero będziemy reagować. Zapewnij, że zajmiesz się tym osobiście. Zbierz numer telefonu, socjale i zabierz zdjęcie. – Poleciła mu na co on bez zrozumienia kiwał głową.
       - Ale co później? – Dopytał nagle ocucony.
       - A później pójdziemy do Flavio, damy mu kebsa i sprawdzi nam to poza procedurą. Sprawdzimy co dzieciak robi i gdzie jest. Jak Ci powiem kto to, wszystko zrozumiesz. A teraz dokończ zlecenie i chce mieć jak najwięcej szczegółów! – Klepnęła go w tyłek, zawsze tak robiła, a on podskakiwał jakby go oparzyła, a później patrzył z wyrzutem, co najmniej jak kot któremu się nadepnęło na ogon! Odwrócił się i uciekł!
       - Wybacz. Szefowa. – Wrócił do pomieszczenia uśmiechając się do niego pocieszająco po czym zajął ponownie swoje miejsce. Spojrzał na zapisaną kartkę po czym podniósł wzrok w jego zmęczone i zatroskane oczy.
       - Jest inny sposób. - Zaczął drapiąc się w policzek. – Możemy to zrobić po cichu, bez nagłaśniania zaginięcia jeżeli podciągniemy pod to procedurę bezpieczeństwa dziecka. Namierzymy logowania telefonu, sprawdzimy filmiki, po prostu go znajdziemy. Będę jedynie potrzebował więcej niż normalnie, tego zdjęcia chociażby, kilku szczegółów, cechy charakterystyczne no i jakieś daty. Kiedy dokładnie widziałeś go po raz ostatni? – Rzucił tysiąc pytań na raz po czym uśmiechnął się, próbując go rozluźnić.
       - Wszystko będzie dobrze, zobaczysz. – Pocieszył go. – Zajmę się tym osobiście.

       Ilość dni jakie mieszkali z tym małym potworem zlała się już w jedną masę. Dotychczasowa, stabilna codzienność została zburzona masą niejednoznacznej energii która raz wywoływała w nim dreszcze kolejno znowu szczery uśmiech. Luca był… dziwny. Rozwydrzony, niewdzięczny, głośny i lekceważący. Ale z drugiej strony… kochany, zatroskany i ogromnie kulturalny. Chociaż w chwilach takich jak wrzucanie z nim filmików do neta, nazywanie go dziewczyną i dziwne przytyki na które aktualnie nie reagował inaczej jak zdziwieniem, zaskoczeniem, a później wielkim rumieńcem zakłopotania, Evan miał ochotę spakować jego rzeczy i posłać go na tej zasranej deskorolce prosto w stronę piekła. Tam gdzie było miejsce tego gówniarza. Czy obawiał się przebywać w domu? Czy czuł się tam w pełni bezpiecznie? Nie do końca. Zmuszony do dzielenia z nim pokoju nie mógł już urządzać tam spokojnego kącika w którym królowały chipsy i podstawy nowoczesnego zarządzania. Nie mógł przeglądać neta i interesować się filmikami które akurat przykuły jego wzrok bez obawy, że ktoś zagląda mu przez ramię i to jakoś nieodpowiednio skomentuje. Stąd zaczął nieco częściej wychodzić od biblioteki, siedział na wszystkich zajęciach i chętnie chodził na zakupy. Niemniej, nie uciekał w popłochu z ich męskiej jaskini. Po prostu ograniczał ilość czasu jaki tam spędzał.
       Dzisiaj jednak było inaczej. Odwołali mu jeden jedyny wykład więc szarpnął się na zrobienie od podstaw lasagni. Luca też był, siedział i w coś grał w salonie, Eliott miał dzisiaj zajęcia popołudniu więc jeszcze nie wyszedł, a Bubuś nad ranem wpakował się mu do łóżka i odsypiał całą noc na karimacie. Apropo, właśnie wstał i został obdarowany pięknym uśmiechem przez mieszającego sos pomidorowy rudzielca.
       - Dzień dobry Bubusiu, odespałeś nieco? – Zapytał troskliwie podejmując jeszcze raz temat. – Musisz przemyśleć spanie u Eliotta. Tam jest wolne łóżko przecież. – Przyznał uciążliwie, jak matka upominająca dziecko, po czym pyknął czajnik żeby zrobić mu coś ciepłego do picia. Wtedy też zadzwonił dzwonek do ich drzwi. Wstał Eliott, a on nasłuchiwał.
       - Dzień dobry. – Słychać było, że mężczyzna który zaszczycił ich wizytą uśmiecha się po czym, nastała drobna szarpanina. On, jako bezsprzeczne wsparcie, natychmiast znalazł się przy drzwiach. Idealnie żeby obserwować jak nieznajomy poprawia się po przepychance z Eliottem. Dostrzegł kaburę z bronią na co go srogo zamurowało. Chyba całą ich trójkę która nagle stała naprzeciwko bruneta.
       - O właśnie, Ciebie szukam. – Pokazał na Luce który stał za całym murem chłopów. A nieznajomy? Ruszył jakby był u siebie przechodząc koło nich i przyglądając się małemu demonowi. – Siadajcie panowie, zaraz wam wyjaśnię w co wdepnęliście. – Zaproponował opierając się o blat kuchni i wskazując im kanapę gestem dłoni. Widział ich szok i musiał go wykorzystać.
       - Lucasie, wiele osób się o Ciebie martwi. Pewnie wiesz po co tu jestem? – Zapytał jednak ostrym spojrzeniem zgromił go aby mu nie odpowiadał. – Rozumiem jednak, że im nic nie powiedziałeś. To dobrze. Pozwólcie, że przedstawię wam sytuację, to w jakie gówno wpadliście i co teraz z tym zrobimy. – Zamienił nogi po czym spojrzał na wolno gotujący się stos. Ściągnął go z ognia, a płomień wyłączył.
       - Nazywam się Theodore i miło mi was poznać chociaż, wiem o was więcej niż wam się wydaje. Czy wiecie jak to dziwnie wygląda? Dzieciak który uciekł z domu mieszka z trójką studentów, jest aktywny w sieci ale nikt nie może go namierzyć? No tak, kompleks mieszkań studenckich liczy sobie całe osiedle. Kto by go tu szukał? A jednak, zajęło mi to raptem trzy dni. Musimy być nieco bardziej ostrożni. Robi się nerwowo. – Mówił jakby oni wiedzieli o czym, mówił jakby siedzieli przy piwku, a nie omawiali losy miasta.
       - Widząc po waszych minach, zacznę jeszcze raz. Młodszy aspirant Caura. – Pokazał im legitymację. – Komenda stołeczna. Obecny tutaj Lucas jest synem bardzo wpływowego człowieka i coraz więcej osób go szuka narażając was na potencjalne niebezpieczeństwo. – Wzrok Evana którego oczy były wielkości monet przeniosły się na „ulubionego dzieciaka”. – Sugerując się po waszych minach nie mieliście o niczym pojęcia, może wybaczycie więc to wtargnięcie i porozmawiamy przy herbacie? Musicie się dowiedzieć o kilku znaczących kwestiach.