Hacking the game system

Imię: Lucian
Przezwisko: Luci, Lucifer
Nazwisko: Gregory
Wiek: 33 lata
Data urodzenia: 7 kwietnia
Znak zodiaku: Baran
Płeć: Mężczyzna
Orientacja: Biseksualny
Status: Wolny

Kolor włosów: Biało-kasztanowe
Kolor oczu: Lewe brązowe, prawe niebiesko-brązowe
Wzrost: 182 cm
Waga: 78 kg
Sylwetka: Szczupła, wysportowana

Ciekawostki:
- ma dwa rodzaje heterochromii (iridium i iridis) - jedno oko ma całkowicie brązowe, a drugie jest niebieskie w 3/4 z domieszką brązu
- towarzyszką jego życia pozostaje fretka o wdzięcznym imieniu Hera
- posiada dwa rękawy tatuaży na rękach o najróżniejszych wzorach
- tatuaż klucza pod jego brązowym okiem powstał na bliźnie
- na czubku nosa również posiada jedną bliznę
- jego znakiem rozpoznawczym są pierścienie, którymi często przyozdabia swoje palce
- choć pozostaje wolny, tkwi w relacji fwb z niebieskooką blondynką o imieniu Francesca
- poza wyżej wymienioną relacją, często też śpi z losowymi, nowo poznanymi osobami
- uwielbia czasem wypić sobie piwo przed telewizorem w domowym zaciszu
- pochodzi z dość majętnej rodziny, a sam też zarabia niemało, przez co jest w życiu znudzony

│ Imię:Larysa|
│Nazwisko:Vexton|
│Wiek:22 lata |

│Wzrost:158 cm|
│Waga:50 kg|
│ Kolor włosów : Czarne, długie lekko falowane|
│ Kolor oczu :Ciemnoniebieskie

│ Data urodzenia :31 Lipca|
│ Znak zodiaku :|Lew

│Rodzina:rodzice rozwiedzeni, nie utrzymuje z nimi kontaktu odkąd skończyła 16 lat |
│Status:Wolna |
│Rasa:Człowiek |
│Orientacja :Heteroseksualna|
│Sylwetka :Szczupła, bardzo kobieca |

│Ciekawostki :
- Na co dzień studentka psychologii , w nocy zaś hackerka
- Hackerstwo dostarcza jej mnóstwo adrenaliny, kocha to ryzyko
- Nie lubi nudy oraz rutyny
- Uwielbia horrory
- Często gra w gry online choć ostatnio nie ma na to czasu
- Miłośniczka, kofeiny oraz nocnych spacerów
- Cierpi na tylko jedną dokuczliwą rzecz od dziecka ma arachnofobię
- Z rodzicami nie ma żadnego kontaktu odkąd się rozstali. Sama wyprowadziła się do obecnego mieszkania w wieku 17 lat.
- Samodzielna czasem dorywczo pracuje tworząc strony internetowe na zamówienie
- Nienawidzi gotować żywi się daniami na wynos lub u swej przyjaciółki Gabrieli.|
 

     Zajęcia dłużyły się w nieskończoność, nerwowo spoglądałam na wskazówki zegara sunące w zwolnionym tempie po białej tarczy. To były ostatnie zajęcia w tym tygodniu i weekend. Tak wyczekiwany i tak przeze mnie upragniony.  Nie zamierzałam spędzać tego czasu wolnego przy książkach, nawet nie było o tym mowy. Każdy weekend, a nawet wieczór poświęcałam swojemu hobby,  a było nim hackerstwo. Wszelkiej maści włamywanie się na strony internetowe, łamanie zabezpieczeń oraz  inne tego typu praktyki. Zdawałam sobie sprawę z tego, że  jak mnie złapią oraz namierzą,  to mogę  trafić do więzienia nawet na piętnaście lat. Adrenalina, która temu towarzyszyła, była zbyt silna, bym mogła z tego  zrezygnować. To tak jakby  zakazać mi oddychać  lub  chodzić spać o trzeciej w nocy. To nie było  po prostu wykonalne, nie  w moim przypadku. Zarywałam noce, włamując się do systemów, ciekawa głównie jak funkcjonują i jakie mają zabezpieczenia. W jaki sposób przechowują nasze  dane no i jak łatwo je wykraść.  Jak do tej pory złamałam mnóstwo barier oraz ograniczeń.  Pozyskiwałam potrzebne mi informacje, nie wykorzystywałam ich, choć mogłam to zrobić.  Dla mnie, to była zwykła rozrywka, nic poza tym.
Siedząc, na twardym krześle w sali wykładowej rozważałam jakie systemy złamać tym razem. Może jakiś bank lub koncern farmaceutyczny? W sumie można spróbować, z małymi firmami szło banalnie prosto. Potrzebowałam czegoś więcej, większego wyzwania czegoś, co wbije mnie  w krzesło, bym  się wysiliła.  Myślami byłam już przy bardzo trudnych  bramkach czy kodach dostępu.  Znałam to  aż nazbyt dobrze.

Zajęcia skończyły się godzinę później. Przerzuciłam, torbę przez ramię wychodząc z uczelni. Po drodze zahaczyłam o bar szybkiej obsługi, biorąc to, co zwykle, czyli sałatkę z kurczakiem oraz kanapkę z podwójnym serem i szynką. Tyle mi powinno wystarczyć na całą noc siedzenia przed komputerem. Gabriela na pewno się ucieszy, że tym razem nie zaszczycę jej   na kolacji swoją obecnością. Zważywszy na to, że niekiedy wyżeram jej z pół  zawartości lodówki w tygodniu.  Trasa do mego mieszkania zajęła mi z dobre piętnaście minut. Skromne mieszkano  składające się  z niedużego salonu połączonego z kuchnią, niewielkiej sypialni oraz łazienki. Niewiele mi było trzeba, rodzice po rozwodzie  sami mi je kupili, bym nie zawracała im głowy swoją obecnością. Kontakt z nimi był taki, że  przez  większość czasu nie pamiętałam, że nadal żyją. Tak było  nam na rękę, żyłam swoim  życiem nieograniczana przez nikogo.

Weszłam do budynku, który był jednym z odnowionych bloków w okolicy, potem schodami na trzecie  piętro. Tu, gdzie mieszkałam,  było tylko jedno centrum handlowe i mały park, po którym często biegałam wieczorami, by zebrać myśli. Tym razem tego nie potrzebowałam, buty do biegania  spoczywały schowane w szafie. Stojąc, przed mieszkaniem  otworzyłam je, zapaliłam światło. Zdjęłam torbę, rzucając ją na szafkę, buty też zostały ściągnięte w błyskawicznym tempie.  Swój całonocny posiłek odstawiłam na biurko przed komputerem.  Odgarnęłam włosy  na bok, otworzyłam sałatkę, odpalając komputer. Miałam jeden  z najlepszych systemów oraz programów. Poza tym wydałam sporo na to,  by był bardzo szybki, co nie raz  ratowało  mi tyłek.
  - Dobrze, to który system sprawdzić jako pierwszy?- spytałam samą siebie z lekkim uśmiechem na ustach. Wybór padł  na jeden z mniejszych oddziałów jednego  z banków. Zaczęłam  przy okazji jedząc posiłek, wpisywać kody, które zwykle  działały. Byłam już prawie  u celu, wyraźnie to wyczułam. Gdy nagle jedna z barier, nie chciała mnie puścić dalej.  Zwykle udawało  mi się to bez przeszkód, tym razem wyraźnie coś mnie blokowało.
   - Co jest do cholery?- spytałam  samą siebie, wpisując kolejny kod na ominięcie tej blokady.  I tym razem on nie zadziałał. Zaklęłam, nie mogąc się rozłączyć  z tego systemu, cały czas wyskakiwał  błąd.  To nie wszystko, im dłużej  byłam w systemie, tym było większe ryzyko, że wykryją włamanie do ich serwerów.
  -  No dalej rozłączaj mnie, głupi kodzie- ponaglałam to, odruchowo sięgając też ręką po przycisk restartu maszyny, by tylko uniknąć złapania.  Serce biło mi jak oszalałe, to była prawdziwa walka  z czasem...

    Usiłowałam  wydostać się  z tej kaskady blokad systemowych, by uniknąć najgorszego.  Odrzuciłam, posiłek na bok wpisując kolejne kody blokujące  tamtej drugiej osobie  dostęp do mego komputera. Przecież  musiałam się jakoś  wydostać z tej porąbanej pułapki cyfr i szyfrów.  Jednocześnie zastanawiałam  się, jak ten ktoś mógł mnie namierzyć? Przecież nie wchodziłam  aż tak głęboko w system.  Dopiero przełamałam  dwie no… może trzy bariery  z dwunastu. I wtedy gdy sądziłam, że  już mi się udało,  na ekranie mego monitora pojawiła się bardzo intrygująca próba kontaktu. Na wszelki wypadek maskowanie IP nadal działało, wolałam  na wszelki wypadek je zostawić. Licząc, że mój bloker nie zna jeszcze wszystkich moich danych. Przełknęłam nerwowo ślinę. Zastanawiając się co napisać, może da się nabrać na zwykłego testera zabezpieczeń? Niektóre firmy same ich przecież zatrudniają  czyż nie? Musiałam zadbać o to, by być przekonującą, a nawet bardzo przekonującą, by to zadziałało.  Dlatego nieco nerwowo zaczęłam stukać palcami  w litery na klawiaturze. Spojrzałam  na zegar, czas szybko mijał, mam niewiele czasu .

„Dobry Wieczór

Mogę wiedzieć skąd ten pomysł, że jestem  zwykłym włamywaczem?

Pozwól sobie wyjaśnić. Jestem zwykłym testerem zabezpieczeń.

Sprawdzam  luki w każdym systemie, by firmy mogły je usprawnić przed hackerami. Więc  byłabym  wdzięczna gdybyś pozwolił mi pracować.

Z góry dziękuję  i też  pozdrawiam „

Tekst  brzmiał w miarę  wiarygodnie i liczyłam, że łyknie to wytłumaczenie. Gorzej jeśli to on też  był testerem. Wtedy  czekały mnie spore  kłopoty.  Dlatego  też  postanowiłam, kontynuować  konwersację pisząc kolejną wiadomość.

„Jakim cudem tak szybko  zablokowałeś  dostęp do niektórych informacji?
Sam powinieneś  aplikować,  do zostania specjalistą  w tworzeniu barier systemowych.  O ile już  nim nie jesteś „

Słowa pełne uznania też niekiedy mogły zamydlić oczy, uśpić czujność. Gorzej niż przez tę pogawędkę  zdobędzie całą moją kartotekę lub  dane kim jestem. Owszem mogło to działać w obie strony, tylko mój ruch byłby  bardziej widoczny. Bo to on mnie blokował, a nie ja jego. Robiłam, cały czas krok w tył wycofując się  z systemu, aż zostałam na pierwszej  bramce zabezpieczeń.  Może da mi spokój, gdy zobaczy, że odpuszczam? Spędzenia wielu lat  w więzieniu nie jest i nie było  szczytem moich marzeń. Skąd mogłam wiedzieć, że ktoś  akurat dziś będzie pilnował tego cholernego systemu? A może zawsze  był on tak czujnie pilnowany? Inne  firmy nie miały  aż tak czujnych informatyków. Tym razem trafiła kosa na kamień i byłam w nie lada tarapatach. Nie miałam pojęcia,  jak bardzo  ta druga osoba zechce  mnie wydać. Bo to, że po prostu mi odpuści, szanse były bardzo niewielkie.  Płomyk nadziei nie zgasł całkowicie. Wszystko  zależało  od odpowiedzi  tamtej osoby. Wcześniej hackerstwo  było moim sposobem na zabijanie nudy, potem stało się  czymś na miarę sportów ekstremalnych. Ta adrenalina, ta chęć  stawiania coraz bardziej ryzykownych granic. Przekraczanie tego czego nie powinno się robić. Następnie smak wygranej i satysfakcja, że  udało mi się  wyjść z tego bez szwanku. Czyżby teraz miało mi się to nie udać? Po tylu latach zabawy, tworzenia własnych programów  skanujących, ktoś okazała się  lepszy ode mnie? Zdawałam sobie sprawę z tego, że technologie i sposoby blokowania hackerów idą do przodu. Tylko nie spodziewałam  się, że były one na już  tak zaawansowanym poziomie. Czekając na odpis  tejże osoby, wróciłam do jedzenia, choć mój żołądek oraz gardło  były tak mocno ściśnięte, że ledwo łykałam każdy  kęs. Zrobiło mi się gorąco i nawet otworzenie okna na ten moment niewiele by pomogło. Słyszałam jedynie bardzo cichy szum pracującego komputera, odgłos samochodów w oddali oraz własny przyspieszony oddech.  No pora na tę chwilę prawdy. Czy mam szansę  się  z tego wymigać?  Czy będę musiała błagać,  by nie wydawał mnie policji.  W tym momencie, rozważałam już dosłownie każdy możliwy scenariusz…
    Nagle niespodziewanie  odezwała się  moja komórka. To była Gabriela.
"Liczę, że  nie przeszkadzam.  Wpadnij do mnie jutro, po  południu uszykowałam ci coś  do jedzenia. Daj znać czy przyjdziesz"  Drżącą ręką zabezpieczyłam  kolejną bramkę, by nie mógł  odkryć, że się poddałam czy coś. Hacker zawsze pozostanie hackerem.  Biedna Gabriela gdyby tylko wiedziała,  czym zajmuję się  w czasie wolnym. W najgorszym wypadku jak mnie złapie, ten  tajemniczy osobnik  to będę  zdana na przynoszenie jej posiłków do więzienia.  Jednak zaraz...  O czym ja do cholery mówię?  Nie mogę dać  się złapać.  
"Będę jutro po siedemnastej. Do zobaczenia"-  odpisałam, tylko by następnie wrócić  do kolejnej rundy  między mną a tym  nieustającym blokerem. Kto ostatecznie wygra?

    Zaklęłam głośno pod nosem,  nie mogło mnie spotkać nic gorszego niż  zablokowanie w systemie, z którego nie mogłam wyjść. Skutecznie to sobie zaplanował, nie ma co. Mimo  moich starań i tak  kody, które  ułatwiały mi ukrywanie swoich danych, rozprysły się,  jak  bańka mydlana pozostawiając za sobą cyfrowe zgliszcza. Tego było  za wiele, ta osoba sama nie wie, z kim zadarła. Ja też nie jestem zwykłym  amatorem, on tylko uśpił  moją czujność  i tylko dlatego się przedostał.  Tak siebie pocieszałam, o dziwo nie oznajmił, że dzwoni na policję więc co?  Odpuści mi, tak po prostu?  Wątpiłam  w to i potwierdzenie przyszło  chwilę później. Znał moje imię  i nazwisko miał przewagę. Wyraźna gula utknęła mi w gardle, zmuszając do odrzucenia zupełnie posiłku. Skąd on???  Nie to niemożliwe by  tak po prostu dostał  się do moich danych, są zabezpieczone hasłem  przecież. Czy tak? No przynajmniej  były, bo jak się okazało nawet, ta bariera została usunięta. Dobry był nawet za dobry jak na moje lata treningu w hackerskiej sieci. Byłam zdana na jego łaskę.  Już miałam  pytać, czy zawiadomi policję.  Gdy pojawił się kolejny wpis od mego blokera.  Umawiał  się  ze mną na spotkanie?  Czy on sobie ze mnie  żartuje?  Dodatkowo umówiłam  się już  z kimś na tę  samą godzinę. Które spotkanie  mam wybrać? Bolała  mnie głowa  od tego wszystkiego.  Sięgnęłam  po telefon, by napisać  do Gabrieli.
   „Wybacz, coś mi wypadło  o siedemnastej.  Może być  dwudziesta?” wysłałam  wiadomość, bo czułam, że to moja jedyna szansa.  Na to, by jakoś siebie  ratować.   Nie, żebym  czuła się  zagrożona  wyczyszczone dane  z moich systemów  i nie będzie  śladu, że  gdzieś  grzebałam.  Tylko gorzej, że wtedy nawet stworzone przeze mnie kody  szlag jasny trafi.  Nie podobało  mi się to, w co się  obecnie  wpakowałam.  Czemu zawsze podejmowałam  aż tak spore ryzyko?  Jutro nie miałam nic do roboty, no miałam uczelnię, ale zawsze  mogę uprosić Georgię, żeby przyniosła  mi notatki, skoro i tak wisi mi już  w sumie trzy przysługi.
     „Dobrze dwudziesta mi pasuje do zobaczenia pracoholiczko” – odpis Gabrieli sprawił, że zrobiło  mi się minimalnie ciepło na sercu.  Zawsze wyrozumiała dobrze gotuje i przede wszystkim nigdy  nie łamie raz danego słowa. Odłożyłam komórkę po przeczytaniu wiadomości.  Weszłam potem na forum mej uczelni, by  trochę popisać z Georgią.  Która zawsze była tam bardzo aktywna. Udało mi się uprosić  ją o notatki. Tak więc cały jutrzejszy poranek i po południe mam na obmyślenie planu na spotkanie  z tamtą  osobą. Czułam, jak przez moje ciało przechodzą lodowe dreszcze. Wyłączyłam komputer, następnie wzięłam  szybki prysznic by i tak o drugiej iść spać.

     Rano wstałam po dziewiątej. Szybkie śniadanie tost z dżemem i sok pomarańczowy. To chyba było dobre na start. Zjadłam to, nie mając za bardzo apetytu.  Za  siedem godzin miałam się  spotkać  z moim blokerem. Bo tak postanowiłam tę  osobę  nazywać. Cały poranek zajęło  mi szukanie nowych ubrań czy książek, które mnie interesowały.  Włamałam  się, też do innego systemu co było dziecinnie  łatwe.  Przejrzałam ich dane z systemu zabezpieczeń i wyszłam.  Nie zabierając, praktycznie niczego cennego.  Nie o to mi przecież  chodziło. Nie byłam żadną złodziejką.  Na obiad  rozmroziłam kurczaka, by zjeść go z ryżem. Taka mała  przekąska.  Po paru kęsach odłożyłam, resztę do lodówki. Wypada szykować się do wyjścia.  Umyłam się  oraz włosy zostawiając je w lekkim  nieładzie. Tylko je rozczesując. Pachniały  miętą i wiśnią, po czym wybrałam, w co się ubiorę  założyłam grubszą spódnicę ,sięgającą za kolano. Czarną bluzkę  z długim rękawem na to ciemnoczerwony  lekko obcisły sweter zapinany na trzy guziki. Do tego czarna lekka kurtka i ciemne  botki.  Całość uzupełniły dość wyraźny makijaż oraz ciemne okulary.  Zgarnęłam torebkę, telefon i wyszłam  z domu.
    Docelowe miejsce było prawie godzinę drogi od mego mieszkania.  Pojechałam  na nie autobusem. Na miejscu weszłam  do środka, rozglądając  się  wokół.  Nie widziałam  nikogo,  kto by na mnie  czekał. Nie zdjęłam okularów, tak było  mi wygodniej. Dopiero  po chwili  mój wzrok dostrzegł,  jakąś kobietę patrzącą na zegarek ze siedem minut mijał mój  czas na spotkanie. Postanowiłam zaryzykować i podeszłam do  stolika, przy którym siedziała. 
    - Jeśli  czekasz na kogoś, kto miał  przyjść o siedemnastej,  to się już doczekałaś. Nie musisz już  zerkać na zegarek- dodałam, czując, że  przeczucie mnie nie myliło.  Po chwili pojawiła się  kelnerka,  chcąc  odebrać zamówienie. Czekając,  aż tamta się odezwie,  uśmiechnęłam się do kelnerki.
  - Proszę białą kawę  z syropem pistacjowym -  oznajmiłam,   po przejrzeniu karty. Co jak co, ale lekka  dawka kofeiny się przyda.  Dodatkowo  nie wiedzieć  czemu  czułam, że  to tylko  fragment dzisiejszego  przedstawienia.  Dlatego zachowałam  spokój, przecież  to, co najważniejsze dopiero przede mną.
   - Nie chcę, marnować naszego czasu poza tym o dwudziestej jestem już umówiona. Dlatego załatwmy to szybko- dodałam,  dając jej do zrozumienia, że  cenię  sobie czas. I nie lubię go  marnować.

   W momencie, w którym  dostałyśmy nasze zamówienie, zlustrowałam blondynkę  wzrokiem.  Nie wyglądała  na jakiegoś wysokiej klasy informatyka. Podobno pozory lubią mylić,  sama nie raz się z tym spotkałam.  Tym razem jednak przeczuwałam, że ta tu osoba woli spędzać czas na pielęgnacji  paznokci czy na  innego rodzaju  kosmetycznych  atrakcjach niż siedzieć parę godzin przed komputerem.  Moje obserwacje zostawiłam, jednak dla siebie  upijając gorącą kawę. Nie zdjęłam ciemnych okularów  z nosa, nie czułam  takiej potrzeby. Na jej pytanie aż miałam, ochotę się roześmiać.  Prychnęłam  tylko, w głowie układając jak zagiąć  tę osobę.  Bo, prawdę mówiąc, wątpiłam   w to czy mam do czynienia z właściwą osobą. Co jak co ale głupia  to ja na bank nie byłam a ten, kto ją tu przysłał,  chyba sądził, że  ma do czynienia z kimś  naprawdę  mocno ograniczonym, Co mi uwłaczało.
     -  Skoro jesteś  tak pewna swego, to zapewne też  przyniosłaś  ze sobą dowody mej winy.  By mnie nimi  szantażować  czy tak? Powiem jedno, sprytnie to sobie zaplanowałaś, nie ma co- zaczęłam, nie dając się  jej zastraszyć  ani tym bardziej nie dając po sobie poznać, że mój  pozorny spokój  sporo mnie kosztuje.  Wiem, że  będzie łatwo  udowodnić, że to ja się  włamałam, dowodów  z mej strony nie było, ale od drugiej strony systemowej zostało  sporo śladów.  Wręcz katastrofalnie sporo.
       -  Dobrze  mogę dać  Ci propozycję jak zadośćuczynię  to co rzekomo zrobiłam. Pod warunkiem  jak odpowiesz mi na jedno  proste pytanie. Bariera piętnasta  blokowanie numer trzy  jakich kodów tam użyłam?   Oraz  jakich użyłaś Ty, by przeskanować  barierę drugą?- spytałam ją, mrużąc  oczy   czego, nie mogła dostrzec.  Każdy  informatyk ze sporym doświadczeniem  wiedział, że  nie istnieje sposób na przeskanowanie drugiej bariery, bo jest ona tylko rzędem cyfr  bez większego znaczenia dla systemu.  Jednak  ktoś  z przeciętną wiedzą  jak włączyć  komputer nie ma o tym pojęcia.   Dlatego druga bariera  jest umownie nazywana  płynną, bo  przekraczanie jej  niczego nie uszkadza.  Nie studiowałam informatyki.  Bycie hackerką  miało swoje plusy,  nie byłam  pierwszą  lepszą  amatorką.  Blondynka  chyba nie tego typu pytania  się  spodziewała.   Czekałam, na jej wyjaśnienia  pijąc w spokoju kawę.  Na mych ustach pojawił się  lekki uśmiech tworzący się  w wyraz satysfakcji.  
      -  Zdaje się, że to rzekomo ty mnie blokowałaś. Dlaczego więc  nie udzielasz odpowiedzi na tak banalnie proste pytanie? No chyba... Że to nie ty jesteś  tą osobą, z którą  miałam się tu spotkać-  dodałam nieco chłodniej.  Czy  byłam pewna, że  to nie jest ta osoba?  Oczywiście, że tak, tylko czy właściwy zleceniodawca  też się  tu znajdował?   Może lekki  szantaż?  Czemu nie mogę spróbować?  
     - Podawanie się  za kogoś innego  też  jest karalne.  Tak tylko  wolę  uprzedzić - oznajmiłam, dobrze się, póki co bawiąc.  Chciałam jakoś  tamtą  osobę o ile tu była  do wykonania jakiegoś  ruchu.
Dałam czas kobiecie  na wyjaśnienie  wszystkiego, o co ją  spytałam. Póki  co  każdy  postronny widział  nas dwie jako  gości kawiarni   pijących  razem kawę. I oby tak zostało, nienawidzę być  w centrum uwagi. Bawiłam się  włosami,  co chwilę też  obserwując innych klientów kawiarni. Byłam umówiona z Gabrielą  na kolejną sesję plotek.  W sumie to moja przyjaciółka  często zagadywała mnie,  jak spędzam wolny  czas. Już  w myślach widziałam,  jak  otwieramy wino do uszykowanego przez nią  posiłku. Na samą myśl o tym  poczułam się  głodna.  Byłam jednak zmuszona spędzać  obecnie czas  na rozmowie  z kimś, kto „rzekomo”  mnie przejrzał.  Był to  zupełnie inny rodzaj rozrywki, do którego zostałam przyzwyczajona