yell from web

              ya       can't       keep       secrets       on       the       system

Please don't fake it, show me what you're all about        
                                         I got wasted, learning how to let it out

×----------------------------------------------------------------------------×
DANE PODSTAWOWE

  Zajęcia dłużyły się w nieskończoność, nerwowo spoglądałam na wskazówki zegara sunące w zwolnionym tempie po białej tarczy. To były ostatnie zajęcia w tym tygodniu i weekend. Tak wyczekiwany i tak przeze mnie upragniony.  Nie zamierzałam spędzać tego czasu wolnego przy książkach, nawet nie było o tym mowy. Każdy weekend, a nawet wieczór poświęcałam swojemu hobby,  a było nim hackerstwo. Wszelkiej maści włamywanie się na strony internetowe, łamanie zabezpieczeń oraz  inne tego typu praktyki. Zdawałam sobie sprawę z tego, że  jak mnie złapią oraz namierzą,  to mogę  trafić do więzienia nawet na piętnaście lat.  Adrenalina, która temu towarzyszyła, była zbyt silna, bym mogła z tego  zrezygnować. To tak jakby  zakazać mi oddychać  lub  chodzić spać o trzeciej w nocy. To nie było  po prostu wykonalne, nie  w moim przypadku. Zarywałam noce, włamując się do systemów, ciekawa głównie jak funkcjonują i jakie mają zabezpieczenia. W jaki sposób przechowują nasze  dane no i jak łatwo je wykraść.  Jak do tej pory złamałam mnóstwo barier oraz ograniczeń.  Pozyskiwałam potrzebne mi informacje, nie wykorzystywałam ich, choć mogłam to zrobić.  Dla mnie, to była zwykła rozrywka, nic poza tym. 
Siedząc, na twardym krześle w sali wykładowej rozważałam jakie systemy złamać tym razem. Może jakiś bank lub koncern farmaceutyczny? W sumie można spróbować, z małymi firmami szło banalnie prosto. Potrzebowałam czegoś więcej, większego wyzwania czegoś, co wbije mnie  w krzesło, bym  się wysiliła.  Myślami byłam już przy bardzo trudnych  bramkach czy kodach dostępu.  Znałam to  aż nazbyt dobrze.

 Zajęcia skończyły się godzinę później. Przerzuciłam, torbę przez ramię wychodząc z uczelni. Po drodze zahaczyłam o bar szybkiej obsługi, biorąc to, co zwykle, czyli sałatkę z kurczakiem oraz kanapkę z podwójnym serem i szynką. Tyle mi powinno wystarczyć na całą noc siedzenia przed komputerem. Gabriela na pewno się ucieszy, że tym razem nie zaszczycę jej   na kolacji swoją obecnością. Zważywszy na to, że niekiedy wyżeram jej z pół  zawartości lodówki w tygodniu.  Trasa do mego mieszkania zajęła mi z dobre piętnaście minut. Skromne mieszkano  składające się  z niedużego salonu połączonego z kuchnią, niewielkiej sypialni oraz łazienki. Niewiele mi było trzeba, rodzice po rozwodzie  sami mi je kupili, bym nie zawracała im głowy swoją obecnością. Kontakt z nimi był taki, że  przez  większość czasu nie pamiętałam, że nadal żyją. Tak było  nam na rękę, żyłam swoim  życiem nieograniczana przez nikogo.

Weszłam do budynku, który był jednym z odnowionych bloków w okolicy, potem schodami na trzecie  piętro. Tu, gdzie mieszkałam,  było tylko jedno centrum handlowe i mały park, po którym często biegałam wieczorami, by zebrać myśli. Tym razem tego nie potrzebowałam, buty do biegania  spoczywały schowane w szafie. Stojąc, przed mieszkaniem  otworzyłam je, zapaliłam światło. Zdjęłam torbę, rzucając ją na szafkę, buty też zostały ściągnięte w błyskawicznym tempie.  Swój całonocny posiłek odstawiłam na biurko przed komputerem.  Odgarnęłam włosy  na bok, otworzyłam sałatkę, odpalając komputer. Miałam jeden  z najlepszych systemów oraz programów. Poza tym wydałam sporo na to,  by był bardzo szybki, co nie raz  ratowało  mi tyłek. 
    - Dobrze, to który system sprawdzić jako pierwszy?- spytałam samą siebie z lekkim uśmiechem na ustach. Wybór padł  na jeden z mniejszych oddziałów jednego  z banków. Zaczęłam  przy okazji jedząc posiłek, wpisywać kody, które zwykle  działały. Byłam już prawie  u celu, wyraźnie to wyczułam. Gdy nagle jedna z barier, nie chciała mnie puścić dalej.  Zwykle udawało  mi się to bez przeszkód, tym razem wyraźnie coś mnie blokowało. 
    - Co jest do cholery?- spytałam  samą siebie, wpisując kolejny kod na ominięcie tej blokady.  I tym razem on nie zadziałał. Zaklęłam, nie mogąc się rozłączyć  z tego systemu, cały czas wyskakiwał  błąd.  To nie wszystko, im dłużej  byłam w systemie, tym było większe ryzyko, że wykryją włamanie do ich serwerów. 
    -  No dalej rozłączaj mnie, głupi kodzie- ponaglałam to, odruchowo sięgając też ręką po przycisk restartu maszyny, by tylko uniknąć złapania.  Serce biło mi jak oszalałe, to była prawdziwa walka  z czasem...

 Usiłowałam  wydostać się  z tej kaskady blokad systemowych, by uniknąć najgorszego.  Odrzuciłam, posiłek na bok wpisując kolejne kody blokujące  tamtej drugiej osobie  dostęp do mego komputera. Przecież  musiałam się jakoś  wydostać z tej porąbanej pułapki cyfr i szyfrów.  Jednocześnie zastanawiałam  się, jak ten ktoś mógł mnie namierzyć? Przecież nie wchodziłam  aż tak głęboko w system.  Dopiero przełamałam  dwie no… może trzy bariery  z dwunastu. I wtedy gdy sądziłam, że  już mi się udało,  na ekranie mego monitora pojawiła się bardzo intrygująca próba kontaktu. Na wszelki wypadek maskowanie IP nadal działało, wolałam  na wszelki wypadek je zostawić. Licząc, że mój bloker nie zna jeszcze wszystkich moich danych. Przełknęłam nerwowo ślinę. Zastanawiając się co napisać, może da się nabrać na zwykłego testera zabezpieczeń? Niektóre firmy same ich przecież zatrudniają  czyż nie? Musiałam zadbać o to, by być przekonującą, a nawet bardzo przekonującą, by to zadziałało.  Dlatego nieco nerwowo zaczęłam stukać palcami  w litery na klawiaturze. Spojrzałam  na zegar, minęły ledwie dwie minuty, mam niewiele czasu.

„Dobry Wieczór

Mogę wiedzieć skąd  taki pomysł, by grozić mi więzieniem?

Pozwól sobie wyjaśnić. Jestem zwykłym testerem zabezpieczeń.

Sprawdzam  luki w każdym systemie, by firmy mogły je usprawnić przed hackerami. Więc  byłabym  wdzięczna gdybyś pozwolił mi pracować.

Z góry dziękuję  i też  pozdrawiam „

Tekst  brzmiał w miarę  wiarygodnie i liczyłam, że łyknie to wytłumaczenie. Gorzej jeśli to on też  był testerem. Wtedy  czekały mnie spore  kłopoty.  Dlatego  też  postanowiłam, kontynuować  konwersację pisząc kolejną wiadomość.

 „Jakim cudem tak szybko  zablokowałeś  dostęp do niektórych informacji?
Sam powinieneś  aplikować,  do zostania specjalistą  w tworzeniu barier systemowych.  O ile już  nim nie jesteś „

 Słowa pełne uznania też niekiedy mogły zamydlić oczy, uśpić czujność. Gorzej niż przez tę pogawędkę  zdobędzie całą moją kartotekę lub  dane kim jestem. Owszem mogło to działać w obie strony, tylko mój ruch byłby  bardziej widoczny. Bo to on mnie blokował, a nie ja jego. Robiłam, cały czas krok w tył wycofując się  z systemu, aż zostałam na pierwszej  bramce zabezpieczeń.  Może da mi spokój, gdy zobaczy, że odpuszczam? Spędzenia wielu lat  w więzieniu nie jest i nie było  szczytem moich marzeń. Skąd mogłam wiedzieć, że ktoś  akurat dziś będzie pilnował tego cholernego systemu? A może zawsze  był on tak czujnie pilnowany? Inne  firmy nie miały  aż tak czujnych informatyków. Tym razem trafiła kosa na kamień i byłam w nie lada tarapatach. Nie miałam pojęcia,  jak bardzo  ta druga osoba zechce  mnie wydać. Bo to, że po prostu mi odpuści, szanse były bardzo niewielkie.  Płomyk nadziei nie zgasł całkowicie. Wszystko  zależało  od odpowiedzi  tamtej osoby. Wcześniej hackerstwo  było moim sposobem na zabijanie nudy, potem stało się  czymś na miarę sportów ekstremalnych. Ta adrenalina, ta chęć  stawiania coraz bardziej ryzykownych granic. Przekraczanie tego czego nie powinno się robić. Następnie smak wygranej i satysfakcja, że  udało mi się  wyjść z tego bez szwanku. Czyżby teraz miało mi się to nie udać? Po tylu latach zabawy, tworzenia własnych programów  skanujących, ktoś okazała się  lepszy ode mnie? Zdawałam sobie sprawę z tego, że technologie i sposoby blokowania hackerów idą do przodu. Tylko nie spodziewałam  się, że były one na już  tak zaawansowanym poziomie. Czekając na odpis  tejże osoby, wróciłam do jedzenia, choć mój żołądek oraz gardło  były tak mocno ściśnięte, że ledwo łykałam każdy  kęs. Zrobiło mi się gorąco i nawet otworzenie okna na ten moment niewiele by pomogło. Słyszałam jedynie bardzo cichy szum pracującego komputera, odgłos samochodów w oddali oraz własny przyspieszony oddech.  No pora na tę chwilę prawdy. Czy mam szansę  się  z tego wymigać?  Czy będę musiała błagać,  by nie wydawał mnie policji.  W tym momencie, rozważałam już dosłownie każdy możliwy scenariusz…