Nie tak miało być

               
Czyli   o   tym,    jak     przypadkowo    śmiertelny   chłopak    wpisał    się   do    Księgi      Bestii  i    stał    się     czarownikiem     zielonym     w     ten    świat,   musząc jak   najszybciej się go nauczyć i poznać tych, co   czczą    Szatana, a   szczególnie   tego   jednego

          Wychowany został przez swoje dwie ciotki, które prowadzą dom pogrzebowy w piwnicy wraz z salą do przeprowadzania sekcji. Został poczęty w wyniku wpadki i porzucony pod drzwiami Silvi oraz jej siostry Brigidy. Z tego co mu wiadomo matka została wygnana z Kościoła Nocy za kontakty z poganami, to skłoniło ją do zaszycia się w wysokich górach, nie do końca wiadomo gdzie. Zaś jego ojciec przeprowadził się do innego miasteczka, poznając tajniki nekromancji i wydając o niej liczne książki.

       Wbrew opinii innych, postanowił, że chce się uczyć sztuk magicznych, jak i tych "normalnych". Zdecydował tak głównie ze względu na swoich śmiertelnych przyjaciół - Alice, Ivo i Mario.

       Luca oczywiście uwielbia oglądać horrory, czym straszniejsze, tym lepsze, chociaż jeszcze nigdy nie znalazł tego, co by go wystraszyło.

      Jego towarzyszem został pies, Beagle o imieniu Zefir, ot tak po prostu.

               Zmrużył powieki, chroniąc się przed wpadającym się słońcem do pokoju, zasłaniając tym samym zimne, o bliżej nieokreślonym kolorze tęczówki. Czasami były określane przez obcych ludzi jako szare, a raz jako niebieskie i ta druga barwa była wpisywania w dokumenty. Zresztą chłopak i tak nie miał z nimi problemu. Ba! Uważał, że pasują mu do również zimnych włosów, w kolorze blondu, wręcz tych platynowych - cała jego uroda emanowała zimą, a nie latem. To wszystko sprawiało, że nie wyglądał jak typowy Włoch, chociaż jak mu było wiadomo, to nim był, nie miał brązowych oczu, opalonej skóry - jak to bywało w tym kraju, gdzie słońca było pod dostatkiem. Ale może, jak sobie tłumaczył, takie anomalie, mniej popularne w ciepłym kraju, były normalne u czarowników i u czarownic, w końcu było można rzec, że byli dziećmi samego Szatana, wielbiąc go i godząc się na oddanie swojego ciała. Jednak władca piekła, Lucyfer, bardziej wolał czarownice niż czarowników, aczkolwiek tak mówiło prawo.
         Obudził się w akompaniamencie śpiewanego przez ciotki "sto lat, sto lat" i liżącego go po twarzy Zefira, już czując woń niosącej się po pokoju, czekolady. Drażniła jego kubki smakowe i wszystkie inne zakończenia nerwowe, ale wpierw po zdmuchnięciu świeczek, uśmiechu do ciotek i przywitaniu się porannymi pieszczotami z psem, zarzucił na siebie koszulkę, bo niestety dla niego - w tym domu w łóżku się nie jadło. Nawet w jego urodziny.
        - Mój Luca skończył dzisiaj osiemnaście lat, jeju, dzieci tak szybko dorastają - powiedziała ciocia Brigida, nieco pulchniejsza  od swojej starszej siostry, pewnie dlatego że ta pierwsza kochała wypieki: ciasta, ciasteczka i babeczki, i różne duperele, gdzie Luca nie do końca znał ich nazwy, za to wiedział, że ciotka miała talent w nie magicznych potrawach, jak i magicznych.
        - Brigida - upomniała ją. - Nie stresuj go, dzisiaj ma ważny dzień.
         Chociaż tort w ten szalony dzień smakował wyśmienicie, szczególnie wiśnie w rumie, choć te prawnie nie powinny dotknąć ust blondyna, to kto by się tym przejmował?
         Jadł ciasto, jakby nigdy je na oczy nie widział, ale jak już wspomniano - było to fenomenalne ciasto: waniliowy biszkopt, przekładany czekoladowym kremem, malinowo-czekoladowym ganache, a na górze zdobione wiśniami w rumie i że świeczką "18".
        - Przepyszny, ciociu - skomentował, jeszcze z pełnymi ustami, delektując się alkoholem w wiśniach.
         - Hej, hej, robimy coś dzisiaj? Oprócz tego przerażającego, tajemniczego Czarnego Chrztu? @SuperMario @Alice_in_Wonderland @Czarownik_z_Oz? I wszystkiego najlepszego Luca, znalezienia wreszcie ładnego chłopaka, pieniędzy, sukcesow w obu szkołach i wreszcie dobrego seksu, wink wink 8)!!! - Odczytał zaraz wiadomość od Ivo na jednym z najbardziej znanych komunikatorów, na utworzonej grupce.
         - Wiecie, że nie mogę... :C muszę być w domu wcześniej, żeby się wyszykować na tę północ.
- Chociaż na jezioro pójdźmy, ogarnę piwa. Musimy ci zaśpiewać sto lat przecież! - dodała Alice, a chłopak już czuł spojrzenia ciotek na sobie, bo używał telefonu przy stole.
- Ok - odpisał krótko, chowając urządzenie do kieszeni.
***
     Granatowa wstążka zwana niebem gościła na sobie miliony jak nie więcej małych, świecących gwiazd, układające się w różnorakie gwiazdozbiory, na niestety których Luca się nie znał, ale prawdziwą "gwiazdą" na niebie był okrągły księżyc - Pełnia. Właśnie w pełnię odbywały się te najhuczniejsze sabaty i Czarne Chrzty, choć one odbywały się w każde osiemnaste urodziny czarownic i czarowników, bo wierzono, że wtedy moc magików była silniejsze, choć to była kwestia sporna, jeśli właśnie ta dwunasta w nocy zawsze była największą mocą czarownic i czarowników.
     Chłopak poprzednio nasmarowany mieszaniną substancji, zawierającą mleko, jajka, gałązkę rozmarynu, żółtego rzepiku o drobnych liściach, szklanki wanilii oraz kapki wilca przeczyszczającego i innych nieznanych mu ziół, które rzekomo miały oczyścić ciało z toksyn. Była to jedna z tradycji związanej z Czarnym Chrztem, tak jak to, że wszyscy tutejsi byli ubrani na czarno - zazwyczaj w płaszcze lub w peleryny, chodziło o to, by ubrać się w najlepszy strój,
wszystko po to, by czcić Czarnego Pana.
     Wszędzie były postawione świeczki, stały w bite w ziemię pochodnie, a w wszystko to komponowało się w piękny obraz, obruszony całą otoczką tajemniczości.
     Luca niejednokrotnie był świadkiem całego obrządku, jako członek kowenu, przyglądając się temu, ale dziś to on był zestresowany, będąc w kręgu zainteresowania, bo to od dziś zyskiwał pełnię mocy i mógł zacząć uczęszczać do tej innej szkoły, chłonąc nową wiedzę. Czuł ścisk w gardle i przekręcający się w różne strony żołądek, jakby chciał wypaść, a raczej to co w nim było - ciasta, piwa i chipsy,
właściwie to nic konkretnego. Czuł po prostu stres związany z nowym etapem życia, mimo tego, że był w gronie znanych mu ludzi i ciotek, aczkolwiek brakowało mu swoich przyjaciół. Niestety oni, jako zwykli śmiertelnicy nie mogli wejść do lasu podczas sabatu. Krążyły różne legendy, te mniej prawdziwe i mające w sobie ziarenko prawdy. I za bardzo nie był ciekawy jaka była w tym prawda.
     Wtedy nagle i znikąd zauważył chłopaka o nieznajomych mu rysach i fryzurze, a to było jednak dziwne, gdyż kojarzył mniej więcej każdą twarz ze swojego kowenu.
     Dosłownie po kilku sekundach skanowania sylwetki bruneta, ten wpadł w jego ramiona, a może to blondyn złapał go w ostatniej chwili?
- Czy on... - wyszeptała Silvia prawie bezgłośnie, po czym nachyliła się nad bezwiednym ciałem chłopca, które tkwiło dalej trzymane w ramionach przerażonego blondyna, ale sprawa była prosta i cała trójka niedługo zrozumiała, co się wydarzyła.
- Kto normalny rani się w rękę, a potem jeszcze się podpisuje nie wiadomo gdzie?!  Życie mu niemiłe czy co - warknął, gdy cały stres przerodził się w kłującą złość, przestał zagryzać wargi, zaś zaczął marszczyć czoło, a jego głos przestał być niepewny i drżący, tylko podniesiony.
     Nie mógł zrozumieć dramatu, patosu tej sytuacji i również nie mógł zrozumieć, akurat czemu musiało to się zdarzyć w jego urodziny, czym na to sobie zasłużył, bo nigdy nie słyszał o tym, by na jakkolwiek nie święty chrzest przyszedł zwykły człowiek i to jeszcze śmiał wpisać się do tej grubej księgi! Myślał, że wizja własnej krwi na kartkach jest wystarczająco odrażająca.
- O Szatanie, o Szatanie, co my teraz zrobimy. Gdyby anty kapłan się o tym dowiedział, to... nawet nie mam pojęcia, co wtedy - mówiła zaniepokojona Brigida, robiąc kółka wokół bruneta
     Anty kapłan słynął z tego, że nie przepadał za ludźmi. Całe dnie spędzał albo w domu, albo w akademii, w swoim gabinecie, raz wychodząc i prowadząc zajęcia. Uważał, że ludzie nie zasługują na życie na Ziemi, nie są świadomi całej magii i wciąż miał żal do nich za na przykład wszystkie morderstwa w Salem. Dla niego ludzie byli idiotami, choć może było to za mocne słowo, a na czasowników czy czarownice mające za jednego rodzica śmiertelnika, patrzył z pogardą.
- Wezmę go z Brigidą do domu, jak wpiszesz się do Księgi Bestii, to razem pomyślimy co dalej - Tym razem odezwała się Silvia, biorąc delikwenta za nogi, a swojej siostrze każąc zrobić jej to samo z barkami, ta druga niechętnie to zrobiła, narzekając na ból pleców. W końcu chłopak do lekkich nie należał.
***
- Zebraliśmy się tutaj, w środku lasu, w mocy naszego Czarnego Pana, ze wszystkimi duszami, żywymi i zmarłymi z naszego kowenu: Kościoła Nocy - rozległ się donośny głos arcy kapłana, gdy Luca już klęczał na kolanach, gotowy złożyć przysięgę Lucyferowi, ale tym razem nie stresował się - był zdenerwowany, oderwany od wydarzenia, ważnego wydarzenia. Myślał tylko o tym, co się działo tak niedawno.
     Lewa ręką została przecięta przez sztylet, a kąpiąca szkarłatna ciecz zaczęła skraplać się na kartki, tworząc kałuże, w której następne zanurzone zostało pióro, zrobione z czyjeś kości. Tak oto został złożony podpis Luki, a zaraz później, gdy zgromadzenie od niego się oddaliło, chłopak szybkim krokiem skręcił w lewo, w stronę domu.
***
- Chwała Lucyferowi, żyje - rzekła blondynka, już trzymając gorącą filiżankę herbaty, kierując ją w stronę nieznajomego, który na nieszczęście Luki, leżał na jego łóżku. Mogły go położyć od razu w kostnicy, byłoby szybciej, jakby co - pomyślał.
- No szkoda - fuknął. - Dobry wieczór, Śpiąca Królewno, dobrze się spało? W każdym razie, gratuluję inteligencji - dodał złośliwie, prychając. No zdecydowanie nie był zadowolony z obrotu sytuacji, a miało być gorzej.
     Dodatkowo Zefir zaciekawiony zebraniem, wskoczył na łóżku, liżąc bruneta po twarzy, z czego Luca nie był zadowolony, to był jego pies i na takie "pieszczoty", ten ktoś nie zasługiwał.
- Stwierdziłyśmy, że nikt inny nie powinien się o tym dowiedzieć, dlatego, Luca, wprowadzisz go w nasz magiczny świat. - Sivilia ogarnęła rude włosy z czoła.
- Że co?! Jak ja mam go w parę tygodni czy w parę miesięcy nauczyć czegoś, do czego byłem uczony osiemnaście lat?! Może jeszcze mam go niańczyć w Akademii?! - wykrzyczał, szeroko gestykulując rękoma, na co ciotki zareagowały skinięciem głowy, prawie w tym samym czasie.
- Zajebiście - warknął.

                      Zadziwiające było to, że prawdziwy strach, a później panika została wywołana głównie przez psa – poczciwego i ukochanego towarzysza Luki. Został przez niego wybrany w tak zwanym katalogu w sumie niedawno, bo taki przywilej przysługiwał czarownikom i czarownicą tuż przed skończeniem osiemnastego roku życia, przed Czarnym Chrztem. W każdym razie, pomimo tego, chłopak zdążył zakochać się w łaciatym stworzeniu o dużych, oklapniętych uszach.
         Chłopak zmarszczył czoło w geście zażenowania sytuacją. Co było takiego przerażającego w futrzastych czterech łapach, czego nie było w podpisywaniu się w grubej księdze własną krwią? I co by było, gdyby brunet – Emilo Rossi – dowiedział się, że tak naprawdę w głębi siebie, Zefir był goblinem na posługi – wysokie stworzenie, bez włosów, z długimi, powykręcanymi jak odnogi pająka palcami. Jednakże Luca w przeciwieństwie do innych magicznych mu ludzi, uważał, że nikt nie powinien być na zawołanie czy skinięcie palca. Nie nazywał się nawet jego właścicielem, a opiekunem, uważając, że oboje są równi sobie, nie bacząc na jakieś tam durne zasady w świecie magicznych, a tych było kilko i blondyn nie zamierzał się ze wszystkimi zgadzać. Zwłaszcza, że były one ustawione przez bandę starszych panów.
        Zefir chyba też był nieco zdziwiony sytuacją, bo nagle stanął w bezruchu, przekrzywiając łebek w prawą stronę, podnosząc uszy. Luca nie mógł zaprzeczyć, że goblinek w takiej pozycji nie wyglądał uroczo.
        Natomiast chwila miała stać się jeszcze bardziej dziwniejsza, bo z dołu rozległ się dźwięk jednej z ciotek, a już na schodach było czuć zapach spalenizny, gorszej niż to, gdy Sivilia próbowała naśladować swoją siostrę i piekła ciasto cytrynowe. Ten smród oczywiście przypominał zapach z piekieł, tak przynajmniej mówili śmiałkowi, którzy odważyli się wejść do tego miejsca i wyjść albo ci, co mieli okazję spotkać na Ziemi samego Lucyfera.
        Mówiono, że wszędzie w piekle można było wyczuć ten zapach i pewnie brał się z tego, że palenie potępionych dusz było jedno z głównych rozrywek w tym miejscu. Nie było w tym nic dziwnego, skoro znajdywały się tam wszystkie demony, te z ludzkich horrorów i ludzi, którzy nie nadawali się do fałszywego boga.
        Blondyn zszedł na dół, zostawiając szczekającego psa w swoim pokoju, a widok tajemniczego stworzenia faktycznie był przerażający. Słyszał o nim tylko z opowieści przekazywanych od ust do ust i raczej panowało przekonanie, że nikt nie był chętny na bliskie spotkanie z nim, aczkolwiek lepiej było spotkać Wysłannika Nocy niż samego Lucyfera, czyż nie?
       W sumie można było się spodziewać, że ktoś jeszcze dzisiejszej nocy ich odwiedzi. Wpisanie się szarego człowieka do Księgi Bestii, czegoś, co należało do Czarnego Pana, nie mogło zostać niezauważone przez niego i pozostawione bez echa.
        I pomimo że cała sytuacja nie była na rękę Luki, to nie mógł pozwolić, by coś się stało brunetowi. Za głupotę się płaciło, czasami słono, ale nie uważał, że bez wyroku mogą go wysłać na przykład na szafot. W tym świecie istniała zasada, że już na początku jest się winnym, wtedy dopiero było można udowodniać swoją niewinność.
      Ale zanim zdążył rozchylić wargi, czarne chuchro zdążyło uderzyć drugiego nastolatka prosto w nos, na co wziął głęboki oddech
       - Na pewno da się to jakoś odkręcić. No wiesz, dużo idiotów jest na tym świecie – odezwał się dopiero, ale jego zimne tęczówki były wprawdzie skierowane na Emilo. - Pokaż się tu – mruknął cicho, łapiąc w palce jego podbródek i skrupulatnie przyglądając się twarzy, a szczególnie nosowi. Przekręcił jego głowę w prawą, a potem w lewą stronę, doszukując się oznak złamanego nosa czy lecącej strużki krwi. Na całe szczęście nic takiego się nie stało, było widać tylko zaczerwienienie powstałe na grzbiecie.
        - Może będzie z tego siniak, ale to wszystko. Głupi zawsze ma szczęście – powiedział już bardziej do siebie niż do kogokolwiek.
        - Właściwie to Czarny Pan już znalazł rozwiązanie. - Głos stworzenia był znacząco męski, donośny, a dominowała w nim przede wszystkim chrypa. - Chce, żeby niewierny wrócił na łono swojego pana, a w tym pomoże mu Luca. Czarny Pan w zamian przewiduje specjalny bonus.
         -Tak, tak, oczywiście. Już rozmawiałyśmy z Luką w tej sprawie – odpowiedziała prawie natychmiast Silvia.
          Na słowo „bonus” z pewnością zaświeciły się oczy Luki. W końcu Lucyfer był potężny i to on dawał im moce. Zaś ciotką chłopaka zaświeciła myśl, że w ten sposób mogą odzyskać dobre imię rodziny.
          I tak w ten sposób dwie sprawy już zostały przesądzone, a właściwie dalsze losy tej dwójki. Blondyn miał zacząć niańczyć bruneta i pilnować, by się nie zabił, a brunet miał za zadanie jak najszybciej opanować nowe moce i nie zginąć po drodze. Może dla tego pierwszego nie była przewidziana kara za niepowodzenie, ale wzmianka o bonusie była dość zachęcająca, choć gdyby mógł, wolał jednak nie być zmuszony do spędzania czasu z kimkolwiek wbrew własnej woli.
        Stwór przytaknął, jeszcze raz łypnął ślepiami na całe zgromadzenie, po czym zniknął za drzwiami wejściowymi i dosłownie rozpłynął się w powietrzu za pomocą wiatru, a smród nagle zniknął.
       Brigida z widoczną ulgą westchnęła, opierając się o stół i zaraz się krótko śmiejąc.
       - O Szatanie, żyjemy – powiedziała, przecierając wierzchem dłoni czoło.
       - A wy chłopcy, powinniście już iść spać. Emilo dzisiaj śpisz u nas, wystarczy nam wszystkim wrażeń na dzisiaj – odezwała się tym razem Sivilia, na co Luca bez słowa oporu złapał bruneta za nadgarstek i ponownie zaciągnął do swojego pokoju, tam posadził go na krześle w brązowo – niebieskie paski, stojące tuż przy końcu
łóżka. Można byłoby rzec, że go na nie nie posadził, a popchnął, tak, to było odpowiednie słowo.
        Następnie wyciągnął z szuflady mahoniowego biurka, nad którym wisiała masa polaroidów z jego przyjaciółmi, sznur. Przecież musiał odpowiednio zabezpieczyć delikwenta przed ucieczką! A dopóki on grzebał w szufladzie, to pilnował go nie kto inny, a pies, który zajmował dumnie miejsce na różnokolorowych poduszkach na parapecie. Tam dzielnie siedział z podniesionymi uszami, nie spuszczając swoich brązowych ślepi z ich wspólnego znajomego.
        - Po pierwsze to masz drugi raz nie uciekać, ale tak na wszelki wypadek dzisiaj cię zwiążę. – Odwrócił się na pięcie do chłopaka i już zaraz niedługo jego ręce były związane z tyłu w mocny supeł i by się upewnić pociągnął go jeszcze raz, na pewno sprawdzając, czy jest jakiś luz. - Po drugie Zefir  cię nie zje, no chyba że go o to poproszę, więc to co się stało i co się dalej stanie zostanie między nami – powiedział pół serio, pół żartem.  - Po trzecie, to polecam od teraz przestać wychwalać fałszywego boga, a po czwarte, to wszystkiego najlepszego Luca – dodał, a koniec zdania wypowiedział przedrzeźniając chłopaka.  - Trochę spóźnione, ale może być – prychnął.
          Podszedł do laptopa, gdzie zaraz z głośników poleciała jedna z najbardziej znanych piosenek, oczywiście nie za głośno. Niestety.
          -  Livin’ easy, lovin’ free, season ticket on a one way ride – zaśpiewał wraz z piosenkarzem hardrockowego zespołu, już wczuwając się w brzmienie muzyki i gitary, przy czym zaczął wywijać rękoma w rytm muzyki, kręcąc biodrami, dopóki nie wyjął spod łóżka butelki czerwonego wina i korkociągu.  
          Oczywiście wino nie należało do tych drogich, może nawet nie smakowało tak, jak powinno, ale na upicie się i na świętowanie ubiegłej osiemnastki było idealne.
         Wpierw sam pociągnął łyka lub więcej, czując przyjemne uczucie ciepła w gardle, spływające do żołądka, a później poczęstował Emilio, przystawiając mu butelkę trunku do ust.
         - Jak będziesz chciał siku, to krzycz – powiedział, biorąc kolejne pociągniecie.  - I’m on highway to hell, on highway to hell – zaśpiewał znowu, coraz bardziej się rozkręcając.
***
         She’s got a smile that it seems to me, reminds me on of childhood memories – śpiewał artysta już kolejnej z któreś piosenek. Luca w pewnym momencie zatracił po prostu poczucie czasu, jak i również równowagi. Kręcił się w pijackim tańcu może z dwoma łykami czerwonego trunku, a muzyka kołysała jego biodrami, towarzysząc przyjemnemu szumowi w głowie. Niemal mógł przysiąść, że świat przed nim stał się bardziej nasycony, o żywych kolorach, nagle wszystkie jego problemy stały się bardziej znośne, jak i cały świat stał się przyjemniejszy.
          - Wiesz coooo – wymruczał, posyłając Emilo ten jeden z pijackich uśmieszków.
          - C-chyba się upiłem.
          Podszedł do chłopaka niepewnym krokiem, aż w końcu wepchnął mu się na kolana, przymilając się do jego torsu i wieszając swoje łapy na jego barkach, ale po chwili prawa ręka zainteresowała się czupryną bruneta… taką miękką, gładką i lśniącą, choć stwierdził, że bardziej by się świeciła w świetle słonecznym.
          - Ale masz loooczki – poskładał zdanie i w nagrodę za wysiłki mówienia, oparł głowę o jedno z ramion swojego nowego znajomego.

         Lubieżna propozycja nowego znajomego wydała się od razu kusząca blondynowi – w końcu był konkretnie pijany, a wszystkie hamulce zostały popuszczone. Na pewno nie myślał racjonalnie i nie umiał zbyt dokładnie przewidzieć sytuację, ale nowe możliwości otwierające się w tej chwili przed nim, rozbudzała jego wszystkie zmysły.
         Może dlatego ludzie lubili tak alkohol. Dodawał im do tej pory nieznanej odwagi, mącił zmysłami i sprawiał, że nagle cały świat przestawał istnieć i liczyła się tylko ta chwila. Aczkolwiek miało to też swoje czarne strony, ponieważ czasami kończyło się to kacem; bólem głowy, mdłościami i żałowaniem spożytymi wczorajszymi procentami.
         Niestety ku niezadowoleniu Luki jedyne, co go spotkało skończyło się na złapanie go za tyłek i wrzuceniu na łóżku, a potem chłopak ulotnił się z pokoju, pozostawiając tego drugiego na pastwę snu, bo blondyn niemal natychmiast wtulił buzującą głowę w miękką poduszkę, zamykając powieki. Tylko zdążył zarejestrować jak ktoś jeszcze go przykrywa kocem po kilku minutach i wtedy odpłynął w słodki, pijacki sen.
          Zdecydowanie sen po ostatnich wrażeniach był mu potrzebny, by organizm mógł nadążyć za powstałym chaosem powstałym za sprawą bruneta. Zresztą jemu sen też był cholernie potrzebny.
          Gdy otworzył oczy, nikogo już w pokoju nie zastał. Wyłącznie ukochany Beagle Luki leżał na plecach w nogach chłopaka, z uroczo rozchylonym pyszczkiem i pokazując swoje zęby, zaś brunet gdzieś zniknął.
         - O kurna, moja głowa – wyburczał prawie natychmiast, podnosząc się z łóżka.
           Chwycił się za nią, jakby to miało mu coś pomóc i momentalnie zaczął żałować spożytego alkoholu, bo o wiele bardziej wolał zacząć ten poranek bardziej szczęśliwie, a zamiast tego czuł pulsowanie z każdej strony głowy, które chciało go wykończyć i zagrać mu na nerwach. Własny organizm był przeciwko jemu, karał go za głupotę i teraz próbował się oczyszczić do stanu równowagi.
           Za pomocą czarów, w parę sekund zaczął przymierzać kolejne stroje: ubrania układały się w gotowy strój i zmieniały się w kolejne, ale chłopak nie miał zbyt ochoty na długie mierzenie ciuchów, więc padło na czarne jeansy, na golf w tym samym kolorze i na długą, luźną koszulę w zółto-brązową kratę. I stwierdził, że wygląda o wiele lepiej niż jak się czuje.
        Zszedł na dół, trzymając się poręczy i przywitał domowników, zajmując wolne miejsce przed  talerzem ze stosem naleśników.
        Kuchnia znajdowała się po prawej od holu, a w niej już panował idealny klimat dla wiedźm, a szczególnie dla tych starszych, jak lubił mówić Luca.
        Na ścianach była położona biała tapeta w bliżej mu nieokreślone wzory z wyciętymi rycinami roślin, oprawionymi w ramkę, zaś na kafelkach, tuż pod stołem znajdował się orientalny dywan i tylko sam Szatan mógł wiedzieć, ile ozdoba ma lat. Tak samo jak długie, koronkowe zasłony powieszone na obu oknach, tak że prawie nie było przez nie widać, a pod nimi znajdowały się niebiesko-zielone blaty, może miętowe, już naznaczone biegiem lat. Ale główną dumą ciotki Brigidy była szafa w tym samym kolorze sięgająca prawie do sufitu, a w niej trzymała słoiki i słoiczki o różnych wielkościach z pochowanymi ziołami i suszonymi kwiatami, choć niektóre z nich wisiały na gwoździu wbitym w meble. Nie można było również zapomnieć o ulubionym garnku z narysowanymi różowymi kwiatkami i przed nim stojącymi dwoma figurkami muchomorów. Trzeba było przyznać, że dawało to klimat temu pomieszczeniu.
         - Ale że dzisiaj? Przecież dzisiaj jest niedziela, szkołę i akademię mamy dopiero jutro –powiedział, wywracając oczami.
       - Tak, tak, dzisiaj. Cztery miesiące to nie tak dużo.
        - Mógł nam dać tylko miesiąc, łał, Czarny Pan potrafi być łaskawy. - Westchnął - Ciociu, przygotujesz mi jakąś herbatę? Łupie mi w głowie – wyburczał do pulchniejszej gospodyni, siedząc smętnie na krześle, podpierając się rękoma. Nawet nie bardzo miał ochotę na przygotowane naleśniki.
       - Już, już. A co się stało, skarbeczku? - Kobieta od razu wstała, wstawiając wodę na gaz, zaraz grzebiąc na swoim cudzie odpowiednich ziół, wtedy też rozległ się dźwięk telefonu.
       - Dom pogrzebowy Sigielów, w czym mogę pomóc? - zapytała rudowłosa. - Tak… bardzo mi przykro, tak… za godzinę… w porządku
***
       Wkrótce obydwaj znaleźli się w lesie, krocząc w jego środek, mijając po kolei znajome Luce drzewa. Chłopak uznał, że właśnie tutaj będzie najlepiej zacząć uczyć nowego adepta magii, ponieważ do domu docierało właśnie ciało, gdzie było trzeba wypisać dokumenty, a później się nim zająć, więc jak stwierdził – mogło być tam głośno. Potrzebowali przede wszystkim ciszy niczym nie zakłóconej, a kolor zielony otaczający ich, ponoć uspokajał i relaksował.
       - Stój – szepnął w pewnym momencie, powstrzymując Emilo ręką, gdy tylko usłyszał czyjeś kroki i śmiech, a zaraz krzyki.
       Luca szanował zieleń, a szczególnie ekosystem, jakim był las, zwłaszcza ten. Było to miejsce, gdzie od wieków wyprawiało się Czarne Chrzty, gdzie bawił się od najmłodszych lat w chowanego i było to świetne miejsce do pozyskiwania składników do eliksirów. Chłopak nie mógł znieść hałasów i bezczeszczenia takiego miejsca. To nie był ich prywatny teren, żeby ktokolwiek krzyczał i straszył zwierzęta. A jeszcze bardziej przyprawiły go ciarki twarze postacie. Nie potrzebował wcale tak dużo czasu, by ich rozpoznać, chociaż oczywiście nie utrzymywał z nimi kontaktu.
        - A to są poganie – wycedził przez zęby, sięgając po sznurek z torby. Myślał, że może mu się przydać do  związania Emilo tak w razie czego, jakby znowu coś kombinował, ale teraz miał lepszy pomysł. - Pewnie wiesz, co to za ludzie od strony historii. Od strony magicznej to nie każdy z nich ma moce. Chodzą pogłoski, że kiedyś nas zaatakują albo my ich. - Wzruszył ramionami. - Pewnie kto dłużej wytrzyma.
        Po wypowiedzianych słowach, skupił całą uwagę na rozweselonej parzę, biegającej między drzewami, wtedy też gwałtownie skrzyżował koniec sznurka ze środkiem, efektem tego było głośne syknięcie czarnowłosej dziewczyny, a po chwili już siedziała na ziemi, łapiąc się za kostkę.
       - Nic ci nie jest?! - odezwał się zaniepokojony chłopak, podbiegając do poszkodowanej.
        - Idziemy. - Ponaglił blondyn Emilo, wchodząc jeszcze głębiej w las.
***
        Położył książkę na trawę, do góry nogami do siebie, kartkując strony. - To książka do łaciny – powiedział. - Ale spokojnie, tylko podstawy  i potrzebne nam zaklęcia. I całe szczęście - Posłał uśmiech towarzyszowi.
        W przeciwieństwie do lekarzy, nie musieli wkuwać każdą odmianę i koniugację na pamięć. Ważne były tylko wyłącznie podstawy i poprawne wymawianie słów, zaklęć. Łaciński nie za bardzo go kręcił, więc dosłownie znał tylko potrzebne mu zaklęcia i tego samego zdania był obecny anty kapłan, tradycjonalista, chociaż jak dobrze wiedzieli, pierwotnie wiedźmy czarowały tylko po łacińsku.
         A stwierdził, że na pewno Emilo będzie sprawdzany z podstawowej znajomości tego języka, tak samo jak z przywoływania i odwoływania demonów czy wywoływanie duchów, ale jak no początek było to trochę niebezpieczne.
        - Pokaże ci na początku zaklęcie, który służy do teleportacji. Bardzo proste zaklęcie, nie wymaga żadnych świec czy innych rzeczy, no i jest bardzo przydatne, gdy trzeba uciec czy szybko zmienić miejsce. Pokaże ci – rzekł i wstał z trawy. - Musisz się przede wszystkim skupić na tym i na miejscu, do którego chcesz się teleportować. Niestety żadne zaklęcie nie zadziała, gdy czarownik jest rozproszony. - Lewą dłoń wyprostował, a tą drugą zgiął w pieść, łącząc je razem. - Lanuae magicae.
        Po wypowiedzeniu tych słów, niemal automatycznie znalazł się za plecami Emilo, na co uśmiechnął się dumnie, nachylając się do jego ucha, dmuchając mu w szyję ciepłe powietrze.
          - Teraz twoja kolej. Spróbuj teleportować się za moimi plecami albo obok tych grzybów – Wskazał palcem na niedaleko oddalony od nich obiekt. - Trzymam kciuki.

        Roześmiał się, widząc kolejny raz przestraszonego chlopaka. No cóż, śmieszyły go jego reakcje, nie zaprzeczał. Zwłaszcza, że dla Luki magia zawsze była czymś fascynująca, aniżeli strasznym, czymś, o czym wiedzieli nieliczni i nie wszyscy w nią wierzyli. Pojawiała się ona na kartkach książek lub w filmach fantastycznych czy w horrorach. I całe szczęście, że tak było, bo nikt z nich nie chciał powtórzyć historii z Salem.
        Jego przyjaciele dobrze znali prawdę o czarach. Uznał, że nie może im ciągle kłamać, a teraz gdy częściej nie będzie mógł wychodzić z nimi w miasto, byłoby jeszcze trudniej. Nie mógł inaczej wytłumaczyć, że w poprzednim roku, Alice nagle przestała wymiotować w szkolnej toalecie że stresu, po czym bez zawahania wyszła na scenę i zaśpiewała. Mario, który znał ją najdłużej że wszystkich, od razu stanął jak słup soli, widząc przyjaciółkę na scenie, bo jak uważał, gdy dochodziło u niej zwracanie treści żołądkowej, to nie było szans, by cokolwiek zrobiła. I tak jakoś przez przypadek Luca powiedział, że rzucił na nią czar, by była pewniejsza siebie.
       Oczywiście, że teraz mógł to samo zrobić na Emilo, ale chłopak miał nauczyć się przede wszystkim samodzielnego czarowania, bez jego pomocy, dlatego też ujął w dłonie jego policzki, głaszcząc go powoli, by go uspokoić.
       Wtedy miał okazję przyjrzeć się dokładnie tęczówkom chłopaka, idealnej czekoladowej barwie, takiej jaką widział przy odpakowywaniu ulubionych batoników. Cóż, musiał przyznać, że jego wygląd był intrygujący: szczególnie ten dostrzegalny srebrny kosmyk w jego włosach i odbijające się w słońcu kolczyki w uszach oraz wystające mu z nosa septum. Chociaż odcień tego kawałka włosów był podobny do urody Luki, natomiast wszystko inne było inne.
        W końcu ułożył się na trawie, opierając się na łokciach i wysuwając bladą twarz w stronę słońca. Zmrużył oczy, już zaczynając wysłuchiwać lamentu swojego towarzysza. Dlaczego był aż taki pesymistyczny?
       - Z takim podejściem, to na pewno ci się nie uda -wyburczał po cicho, dłonią przeczesując trawę, chociaż najbardziej radość sprawiało mu śpiew ptaków z którejś strony. Wsłuchiwał się w nie, pomiędzy motywowaniem Emilo.
       Niestety dużymi krokami nadchodziła jesień, robiło się coraz chłodniej, a noce zbliżały się szybciej. Może miala swoje uroki w postaci liści o ciepłej barwie, spadających z drzew, ale to było tyle... Wtedy przyroda przygotowywała się do zimy, której również nie lubił. Miał wrażenie, że wszystko umiera, a tak właściwie zasypia. A tak bardzo lubił podziwiać kwitnące kwiaty i zastanawiać się, jaki to gatunek rośliny. W głównej mierze to była zasługa cioci Brigidy. To ona uczyła go ważenia eliksirów, więc przy okazji uczył się rozpoznawać roślin, by niczego nie zepsuć.
        Ale kiedy usłyszał ostatnie wypowiedziane przez niego słowa, wstał jak oparzony i zagrodził mu całym sobą drogę. Nie mógł przecież teraz zrezygnować, to był dopiero początek i dopiero byli na pierwszym zaklęciu. W razie niepowodzenia groziła mu śmierć, aż tak było mu to obojętne?
       - A wiesz, jak wyjść z tego lasu?- Podniósł brew do góry. - I nigdzie się nie wybieramy. Masz tyle samo mocy, co ja, tylko brak ci pewności siebie i odpowiedniej wiedzy -stwierdził, zaraz czując się jak psycholog, jakby analizował jego charakter.- Zamknij oczy i skup się na tym.- Chwycił jego dłonie i ułożył je w prawidłowy sposób. - I wyraźnie, ok? Dasz radę, to jedno z najprostszych zaklęć. Niektórzy by się zabili o moc teleportacji albo o zabicie kogoś bez dowodów.- Puścił do niego oczku, odsuwając się, po czym spojrzał na niego znacząco aż  wreszcie uda mu się dokonać tej "sztuczki".
        - Jak ci się uda, to mogę postawić ci jakiś deser u Cerberusa.- Posłał mu uśmiech.
Była to jego ulubiona kawiarnia w tym miasteczku i zabierał tam każdego, by więcej osób ją poznała.
        Znajdowała się ona w piwnicy, więc już to dawało specyficzny charakter kawiarni - ściany pokryte kamieniem, gdzie docierało mało światła do pomieszczenia, ale dzięki temu mogło tam panować ciepło z czarnych, wiszących lamp. Właściwe wszystko tam było czarne lub w kolorze bardzo ciemnego drewna. Całe miejsce było utrzymane w czymś w stylu gotyku, więc tak, to najbardziej urzekało Luke w wyglądzie Cerberusa. I ta nazwa!

      Nie był zdziwiony, że kawiarnia nie była Emilowi znana. Nie bylo to aż takie znane miejsce i na pewno nie w typowym włoskim stylu, a raczył swoich gości bardziej w kierunku gotyku. Luca lubił takie klimaty, tak samo jak vintage, który panował w jego całym domu, no może oprócz kostnicy. Tam wszystko było sterylne.
     Już nazwa "Geleteria Franciso" brzmiała mu wymyślnie i oczami wyobraźni widział już te białe ściany, być może na jednej scenie był kamień lub cegła. Widział też nowoczesne meble, pewnie również białe, rodem z najnowszych aranżacji meblowych w sklepach albo były one drewniane na styl skandynawski. W każdym razie stwierdził, że było to miejscr typowo turystyczne.
       Ale nie miał czasu dłużej o tym rozmyślać, bo zaraz poof i chłopaka nie było, a ten pierwszy momentalnie poczuł, jak serce podnosi mu się do gardła. Nastała u niego nagła panika, jakby zgubił swoją własność, dziecko lub psa, mimo że w tej sytuacji prawdopodobnie wiedział, gdzie brunet się teleportował. I jak wszystko miało swoje minusy, to te zaklęcie również. Działało tylko na miejsca, w których choć razy byliśmy lub widzieliśmy zdjęcia, na tyle by je pamiętać. Jakby organizm musiał kiedyś chociażby poczuć zapach czy zobaczyć i zapamiętać. A teraz do niego dotarło, że zapomniał mu o tym napomknąć. Może powinien podczas pierwszej telerportacji, zrobić to z nim, trzymając się gdzieś jego. Ciotki by go zabiły, gdyby Emilo już w pierwszy dzień go zgubił.
           [color=#5AC651- Kurwa [/color]- przeklnął soczyście, widząc na telefonie, że nie było tutaj zasięgu. No tak, był w lesie i nie mógł obejrzeć, jak rzeczywiście wygląda ta kawiarnia.
        Miał tylko nadzieję, ze jakoś udało mu się użyć magii bez wzbudzenia zbędnych emocji, bo nagłe pojawienie się w jakimkolwiek miejscu, było co najmniej dziwne i wymagało pokrętnego tłumaczenia.
       Musiał przyznać, że martwił się o bruneta, dlatego też biło mu mocniej serce, a minuty się niemiłosiernie dłużyły. Aczkolwiek z drugiej strony był z niego dumny.
       - Zapomniałem ci powiedzieć, że można teleportować się w tylko te miejsca, które się widziało, dlatego nie mogłam się zjawić po ciebie - wypalił na jednym wdechu.
     Odetchnął z niewyobrażalną ulgą, od razu się rozluźniając, gdy pojawił się przy nim Emilo i zaraz zajął miejsce na przeciwko niego.
       - Nie przepadam za kawą, ale z tobą wypije - Posłał mu szeroki uśmiech, wyjmując jeszcze  gorącą kawę z wytłoczki, od razy wyjmując papierową torebkę, gdzie jak się okazało były pięknie pachnące ciasteczka, okrągłe i pulchne, posypane cukrem pudrem, w środku ozdobione właśnie migdałami. A po ugryzieniu jednego, przepadł i zaraz zabrał się za drugie.- Omg, ale przepyszne. - Zasłonił dłonią usta, opychając się tymi smakołykami, a okruszki spadały mu niezdarnie na spodnie.
          - Co? Jutro znajdę cię po szkole i pójdziemy do Akademii. To takie miejsce, gdzie uczymy się na przykład nekromancji, demonologii czy łaciny, a tak to będziemy się spotykać w domu i ćwiczyć, więc - Przeciągnął literę "ę"    -  Podasz mi swój numer?
        Słodki smak, prawie że maślany i chrupkość orzechów dosłownie pieściły jego język, rozkoszował się tym, popijając nieco cierpką  kawę. No nie przepadał za tym smakiem i nie potrzebował kofeiny w żyłach, od tego wolał regularną drzemkę. Ale ciasteczka były boskie, za nie mógł chodzić codziennie do tej kawiarni o wymyślnej nazwie.
    - Ile ci wiszę za te kawy? - powiedział - Zostawię ci chociaż jedno.-
          Odstawił torebkę, przesuwając ją bliżej bruneta. Całym sobą prawie że nie wyrażał żadnych uczuć, a przecież dopiero co udało mu się po raz pierwszy użyć magii i zasmakować jak to jest być czarownikiem. Jednak to właśnie w jego oczach dojrzał tę Iskierkę, to jak świeciły mu się oczy, widział w nich niepohamowaną radość, niczym tą u dziecka, gdy dostałoby lody. Luca dziwił się tylko, dlaczego tak skrupulatnie ukrywał swoje emocje. Przecież to nie był smutek ani złość, coś czego można było się wstydzić.
        Byli swoim kompletnym przeciwieństwem, w wyglądzie i w charakterze, to zdążył zauważyć, mimo że znali się dopiero niecały dzień i noc. Luca chodził uśmiechnięty, łatwo wylewał emocje, śmiał się i przede wszystkim był optymistą. Uważał, że wszystko w końcu kończy się dobrze i wszystko się udaję, jeśli tego się bardzo chce. I należał raczej do pewnych siebie ludzi, może było to spowodowane wychowaniem. Był jedynakiem, a ciocie przelały na niego całą miłość. A Emilo? Nawet w takiej chwili się nie uśmiechał.
       W każdym razie zbliżył się do niego i go przytulił, a raczej uścisnął, trzymając go przez chwilę w ramionach. Zrobił to bez dłuższego myślenia, jednak wtedy poczuł przyjemne dreszcze przechodzące mu po plecach.
    - Bardzo się cieszę, że ci się udało. Mówiłem, musisz bardziej w siebie uwierzyć.

           - Obawiam się, że arcykapłan już o tym wie – powiedział krótko. Tego obawiały się już wczoraj jego ciotki,  znając go jakie ma podejście do takich rzeczy.  A skoro jutro mają pojawić się w akademii, to na pewno doszła do niego ta wspaniała wiadomość. Silvia od wielu lat starała się o jego sympatię, próbując oczyścić dobre imię rodziny Sigielów i nie za bardzo jej to szło, jakby jego matka wtarła się na zawsze w pamięć kowenu i już nigdy nikt o niej nie miał zapomnieć. Kontakty z poganami, jakiekolwiek, były źle widziane.  Tego tutaj się nie wybaczało, co było widać po stosunku arcykapłana do jego rodziny. Był tylko z nimi w minimalnym kontakcie, chociaż ta szczuplejsza kobieta bardzo chciałaby, żeby było inaczej. Nie dlatego że była w niego wpatrzona, nic z tych rzeczy. Wiedziała, że trzymanie się z dziekanem Akademii ma swoje korzyści, jak chociażby dokładne szczegóły, co się tam działo lub jakie plany miał na kolejne święta i jakie prawa chciał ustanowić.
         - No jasne, lepiej nieść jeden przedmiot niż kilka ulubionych. Kiedyś cię nauczę telepatii – odpowiedział to z tonem, jakby było to oczywiste.
         Przecież nie byli jakimiś jaskiniowcami! Telepatia bardziej stanowiła bliską rozmowę między ludźmi, którzy się znali niż zupełnie obcymi, jacy oni byli. Nie dawało się przecież każdemu bliskiemu ulubionej rzeczy, a tylko tej wybranej albo wcale. Od tego już były telefony.
         W jego ramionach czuł się bardzo komfortowo, chociaż powiedzenie, że był w jego ramionach, było nad wyraz. To blondyn go obejmował, opierając się podbródkiem o jego ramię. I była to jedna z jego ulubionych chwil, bo należał do tych ludzi, co chętnie gnali do dotyku, uwielbiali się przytulać i ogólnie w rozmawach dotykali chociaż dłoni, by poczuć bliski kontakt, jakąś więź. Luca może był zbyt wylewny w uczuciach, nie krył się z tym, ale też wiedział, że nie wszyscy lubili takie napady „miłości”, każdy miał jakieś preferencje, gdy ten nie za bardzo szanował przestrzeń prywatną innych.
        Zrobiło mu się naprawdę głupio, gdy zrozumiał, że taką osobą był Emilo. Nie chciał go przecież wystraszyć, a się z nim zakolegować… Może nawet zaprzyjaźnić. Bo czemu nie?
        Odsunął się natychmiast zmieszany i widząc, że ten odsunął się od niego jeszcze bardziej, poczuł jeszcze większe zażenowanie, a nawet wyrzuty sumienia. Powinien wreszcie nauczyć się, że nie każdy jest taki jak on.
        - Przepraszam – powiedział cicho, zaraz przytakując na jego słowa. Jednak potrafił posłać mu delikatny uśmiech, gdy ten już bezproblemowo zniknął mu sprzed oczy. Znowu mu się udało! W głębi siebie pękał z dumy, bo była to jego zasługa.
***
      Grupka przyjaciół już stała przed szkołą, wesoło machając do Luki, gdy jego blond czupryna wyłoniła się z tłumu ludzi. Oczywiście pierwsze, co zrobił, to wyściskał wszystkich, ale oni akurat zdążyli się do tego przyzwyczaić.
        Wysoki, ciemnowłosy, dziś ubrane we flanelową koszulę w ręku trzymał czerwone pudełko. Nie dało się nie zauważyć pakunku ani uśmiechu Ivo czy reszty z nich.
        - Dalibyśmy ci je wczoraj, ale ktoś tutaj – Mario podkreślił słowo „ktoś”, kręcąc niezadowolony głową. - Nie wyrabiał się z montowaniem płyty.
       - Oj przesadzasz! To tylko jeden dzień spóźnienia – wyburczała Alice. - No już, już, otwieraj.
        Na bokach otworzonego pudełka było poprzyklejane zdjęcia z różnych wypadów grupki, ale najbardziej urokliwe było to z „męskiego” wieczorka, gdzie wszyscy mieli na sobie maseczki kosmetyczne ze zwierzętami. Luca na przykład miał na sobie tygryska i robił ręką charakterystyczne „roawr”, przy tym szczerząc zęby, a na nim wieszała się dziewczyna w uroczej pandzie. Kolejne zdjęcie przedstawiało ich wylegujących się na plaży, tylko blondyn gdzieś z tyłu pozował z obcym, pożyczonym psem od kogoś. Jak widać od zawsze pałał sympatią do tych zwierząt.
        Wtedy stwierdził, że musi brać częściej ze sobą Instaxa.
        - Kocham was – powiedział, zbyt oczarowany tym wszystkim, na co wszyscy zrobili krótkie „awww, by zaraz go ponaglić.
         Luca posłusznie wykonał polecenie, grzebiąc wśród czerwonych opakowań żelek, cukierków, różnych lizaków, a nawet batoników. Były tam również ciasteczka przekładane czekoladą czy kulki w chrupiącej polewie. Jednak nie to przykuło jego najbardziej uwagę, bo głębiej znalazł dwa bilety na horror oraz wspomnianą płytę.
        Uwielbiał horrory i już każdy w jego gronie o tym wiedział, a nawet Ivo, Mario i Alice robili zakłady, który go wreszcie przestraszy, a to przecież nie było takie proste, skoro chłopak od dziecka  wychował się w otoczeniu historii o demonach czy duchach.
       - Możesz zabrać ze sobą jakiegoś urodziwego chłopaka, a jak nie, to Ivo z tobą chętnie pójdzie – Alice posłała blondynowi ten charakterystyczny uśmieszek, kuksając go w ramię. - A na tej płycie nagrałam piosenkę specjalnie dla ciebie i także znalazłam jakieś nasze stare filmiki.
           Chłopak od kilku minut topił się w środku niczym masełko na gorących naleśniczkach, uśmiechając się jak głupi, bo to tak bardzo było urocze z ich strony. Cały zamysł mu się podobał, a szczególnie te zdjęcia, które mógł powiesić u siebie w pokoju. Wszystko było cudowne i już nie mógł się doczekać zanim nie wróci do domu i nie obejrzy tego.
         Ale teraz musieli zbierać się na matematykę. Zdecydowanie najmniej lubiany przedmiot przez blondyna i może gdyby pomyślał o nim, wtedy, kiedy wybierał, czy chce chodzić do dwóch szkół czy nie, inaczej by to się skończyło.
Po prostu nie lubił liczyć, gubił się w tych wszystkich wzorach, nie przychodziły mu one tak łatwo do głowy, gdy już było trzeba je użyć. Często też gubił się w tłumaczeniu nauczycielki albo kompletnie odpływał w swoje myśli. A jak miał podejść do tablicy, to dygotał ze strachu, chcąc jak najszybciej stamtąd uciec.
         Teraz miał o czym myśleć… Pierwszy dzień w Akademii, nowe przedmioty, wyzwania, a przede wszystkim mógł pogłębić swoją wiedzę, co go bardzo cieszyło. Poza tym w pewnym momencie zaczął się zastanawiać, jakim cudem nigdy nie zauważył Emilo w szkole, przecież chodzili do tej samej szkoły! Na pewno by go chociaż kojarzył.
         W międzyczasie wystukał kolejnego SMS-a brunetowi, pytając go, czy nie chce iść z nim do kina, a zaraz pisząc „halooo” i wysyłając tonę wściekłych, czerwonych emoji. No przecież mu nie odpisywał!
        Poza tą lekcją, reszta minęła mu nawet bezproblemowo i spokojnie. Dzielnie robił notatki, na przerwach dyskutując z przyjaciółmi, a kiedy nareszcie wybił ten ostatni, wyczekiwany dzwonek, szybko teleportował się w męskiej kabinie do swojego pokoju i odłożył pudełko na łóżko, a w zamian wziął ze sobą Instaxa, po czym ponownie wrócił do szkoły.
        - Uśmiechnij się! - krzyknął blondyn już z daleko widząc swojego nowego towarzysza i gdy zbliżył się do niego, od razu pstryknął mu fotkę. - Gotowy?
        Wyjął polaroid i włożył go do kieszeni, po czym złapał chłopaka za rękę i szybko teleportował ich do Akademii, ale obiecał sobie, że to był ostatni raz, jak go dzisiaj dotykał.
         - Akademia Sztuk Niewidzialnych – zaświergotał, obracając się wokoło. -  
        Ponoć Akademia jest zbudowana na planie świętej geometrii, gdzie każdy pokój to pieciąkąt, który łaczy się z innymi. No wiesz, pentagram. W piwnicy jest więzienie dla czarownic lub czarowników, no i są też świetlice, gdzie można spać – zaczął opowiadać, może zbyt za szybko, ale był tak podekscytowany! Tyle możliwości. -  
        Zaraz mamy magię rytualną, ale jeśli chcesz możesz dodatkowo zapisać się na satanistyczny chór, szycie lub teatr – dodał, jakby czytał z książki. Cóż, żyjąc w takiej rodzinie nasłuchał się tego i owego.
         Po krótkiej chwili blondyn poczuł wibrację w kieszeni, dlatego odsunął się na kilka kroków od bruneta. Dzwoniła zaniepokojoną Brigida, wypytując chłopca, czy dotarli bezpiecznie, czy Emilo jest z nim, czy dobrze się czują i czy coś jedli. Martwiła się o nich obojgu, co uznał za urocze. Pewnie już zdążyła polubić bruneta i najchętniej upiekłaby mu jego ulubione ciasto. Wystarczyłoby jej tylko jedno słowo.
          Zadziwiające było to, jak bardzo różniła się od swojej starszej siostry.
         - Vos omnes ministri odey – usłyszał z daleka.
        Blondynowi od razu zapaliła się czerwona lampka i od razu szybko rozłączył się z ciotką. Nie znał tego zaklęcia, ale  nawet nie musiał się domyślać, kto je wypowiadał i nie było one zbyt dobre, bo Luca wiedział, że tak samo jak acrykapłan, nie lubiły ludzi, a szczególnie pół czarowników i półczarownic, więc wizja tego, że Emilo nie miał ani jednego magicznego rodzica, była dla nich jeszcze bardziej zbyt wkurzająca.
         Całkowicie ich nie rozumiał, nie rozumiał, czemu taką miały postawę. Po co segregować czarowników? Czy nie wystarczy, że w ludzkim świecie już to nastąpiło? Ludzie dzielili się na gorszych ludzi i lepszych, a etykietka zależała od woli drugiego człowieka. Prawie każdy tam miał etykietkę i już trudno było się jej pozbyć.
       - Zostawcie go – powiedział twardo, wchodząc między nimi a brunetem. Był wyższy od trzech dziewczyn, a te widząc, że przerwał im w zaklęciu, zmrużyły oczy, odwróciły się na pięcie i ruszyły w swoim kierunku. Niestety na pewno nie znaczyło to, że zostawią ich w spokoju.
         - Wszystko w porządku? - zapytał, teraz on będąc zaniepokojony i znowu dokładnie go obejrzał, tak jak wczoraj patrzył się na jego nos.  
         - Pewnie chciały rzucić na ciebie klątwę. Nie martw się, za mną też nie przepadają – Westchnął.  - A ty wtedy byś musiał kąpać się w wodzie z solą przez kilka tygodni lub w innym gównie, pewnie używając świec odwracających.

          Po usłyszeniu prostego „nic mi nie jest” Luca odetchnął z wyraźną ulgą, bo przez chwilę poczuł się tak samo jak wtedy w lesie, był zaniepokojony i po prostu zmartwił się o swojego nowego kolegę, aczkolwiek zdawał sobie sprawę, że jeszcze nie raz chłopak przysporzy mu kłopotów i zmartwień. Emilo był dla niego prawie że obcym człowiekiem, wiedział o nim tylko tyle, że ma na imię właśnie Emilo i że teraz musi nauczyć go magii, no i może tyle, że jest typem człowieka, co woli trzymać się na uboczu, ale mimo braku wiedzy o tym brunecie, nie umiał od tak nie przejmować się jego życiem, a wiedział jak te trzy dziewczyny potrafią być uparte i tak naprawdę wątpił, że się odczepią od nich, zwłaszcza, że blondyn przerwał im „zabawę”.
           Minęli główny hol, gdzie to na jego środku była postawiona rzeźba o ziemskim wyobrażeniem Czarnego Pana – z twarzy był to duży baran z wielkimi, zakręconymi rogami, a ciałem przypominał umięśnionego mężczyznę, majestatycznie siedzącego na jakimś krześle. Taki wielki monument dość dobitnie pokazywał komu powinno się tutaj oddawać szacunek i komu czarownicę oraz czarownicy byli posłusznie.
          I dosłownie chwilę po tym, jak prowadził chłopaka do odpowiedniej sali, nagle wyrosła przed nimi jedna z tutejszych nauczycielek i wtedy Luca doznał niesamowitej ulgi, bo to nie on na nią wpadł, a jego nowy poznany kolega. I co wtedy by blondyn zrobił? Może i był ekscentryczny, lubił się otaczać ludźmi i za pewne miał do nich podejść, to rozmawianie z jakąkolwiek tutejszą nauczycielką czy nauczycielem go przerażała, bo to nie była szkoła. To miejsce miało inne zasady, co zwiastowało już im więzienie, które znajdowało się na terenie Akademii. To tutaj szkolono nowe pokolenia czarownic i czarowników, wpajając im do głowy wiedzę jak i uwielbienie do Szatana. Tutaj na jednych z zajęć uczyło się o wywoływaniu duchów, a na drugich o wywoływaniu demonów.
           Spuścił posłusznie głowę, będąc gotowy już na przyjęcie winy, czując jej przeszywające spojrzenie. Kobieta wydała mu się strasznie i pewnie była surowa na zajęciach, dlatego Luca od razu stwierdził, że nie chciałby ją jeszcze raz spotkać, ale wtedy blondyn otworzył buzię w pełnym zdziwieniu, próbując przetrawić trwającą rozmowę.
          Nigdy by się nie spodziewał, że brunet był aż taki wygadany i to w stosunku takiej kosy! I do tego odważny, choć tego blondyn mógł się domyślić, skoro wtedy wszedł za nimi do lasu. Luca nie śmiałby wchodzić w dyskusję z kimkolwiek, kto był tutaj wysoko postawiony. Zresztą nawet nie trzymał stosunków przyjacielskich czy koleżeńskich z osobami magicznymi. Jego serce należało do tych śmiertelników, a przy Emilo mógł nawet poczuć się tutaj dosyć pewnie, skoro nie dawał się przestraszyć.
            - Naprawdę sądzisz, że jestem najlepszy? - powiedział i podarował brunetowi koleżeńskiego kuksańca w ramię, po czym uśmiechnął się szeroko, nie ukrywając, że tym zwiększyło się jego ego. Może sam blondyn nie uważał się za najlepszego, aczkolwiek nie ukrywał, że nie był głupi. Lubił tę całą magię, te wszystkie obrządki, uroczystości i cóż, nie był w tym najgorszy.
          Przed salą, oczywiście również o kształcie pięciokąta, podeszła do nich piegusowata rudowłosa, trzymając pudełko z czekoladkami, to znaczy, jak się okazało, w pudełku została jej już tylko jedna czekoladka, posypana na górze dodatkowo orzeszkami.
          - Częstuj się – zwróciła się do niższego z chłopców, posyłając mu uśmiech. - Sama robiłam.
           - A dla mnie to już nie ma? - zapytał niewinnie ten wyższy, bo sam przecież miał ochotę na odrobinę słodkiego, ale było to raczej pytania retoryczne, ponieważ jak widział, był to ostatni smakołyk, który był przeznaczony dla bruneta. Szczęściarz!
           - N-nie. Muszę już iść. - Odchrząknęła, a na jej twarzy było widać zmieszanie, po czym odeszła od nich.
          - Może chciała cię poderwać. - Wzruszył ramionami, odprowadzając dziewczynę wzrokiem. Ta zaraz szybkim krokiem wyminęła wszystkich uczniów i zbiegła po schodach, jakby naprawdę się jej spieszyło. Może już była na coś spóźniona, ale mimo tego chciała jeszcze złapać i poznać tajemnicze stworzenie jakim był Emilo? Ten pierwszy śmiertelnik w kowenie, który tak po prostu wkradł się w ich progi, nie zginął, a zyskał moc. Na pewno wiadomość rozniosła się po wszystkich tutaj zebranych i to on był na językach wszystkich, a nie nowy rok szkolny czy wakacje. Nie łatwo było utrzymać taką wiadomość w zamkniętym społeczeństwie.
           - Pewnie dlatego, że jesteś przystojny – powiedział i zaraz ugryzł się w język - To znaczy, no wiesz, nie żeby ten, ale no – dodał, ale z tych wcześniejszych słów nie bardzo było jak się wytłumaczyć i Luca zdawał sobie sprawę, że wpadł jak śliwka w kompot, dosłownie, dlatego już wolał się nie odzywać, oczywiście tylko na czas zajęć, bo siedzenie cicho nie było dla niego normalne. Dlatego wszedł do sali, gdzie zaraz miały odbyć się ich pierwsze zajęcia.
            Mimo że wolał, by te słowa nie zostały wypowiedziane, to nie kłamał. Już wcześniej zauważył jego urodę, typową dla Włocha, chociaż znacząco wyróżniał się na tle innych, ponieważ jego włosy zdobił siwy kosmyk, który wyglądał bardzo intrygująco, a w połączeniu z kolczykami tworzył spójniejszy obraz jego urody. Zastanawiał się, ile kobiet lub mężczyzn wpatrywało się w niego ukradkiem, może zbierając się na odwagę, by do niego zagadać, ale jednak tego nie zrobiło. A może ktoś już w nim się w szkole sekretnie podkochiwał?
            Mężczyzna ubrany w białą koszulę i w czarny płaszcz, zamknął za wszystkimi ciężkie drzwi i bez zbędnych wstępów zaczął dokładnie omawiać czym dokładnie jest magia rytualna, tłumacząc, jakie dziedziny w nią wchodzą.
            - Magia rytualna oczywiście jak sama nazwa wskazuję, wiąże się z rytuałami, czyli ze specjalnymi zaklęciami czy przedmiotami, które potrzebujemy, by dany cel osiągnąć. Czasami, do tych najsilniejszych rytuałów potrzebujemy kilka osób magicznych. Dlatego tak ważne jest tworzenie naszego społeczeństwa. Ważne również jest to, byście podeszli poważnie do używania poprawnych przedmiotami, bo tutaj nie istnieją żadne zamienniki – powiedział, po czym po kolei wymieniał przykłady, ale omówił dokładnie rodzaje i kolory przędzy oraz sznurków, podając również przykładowe zaklęcia, jakie dzięki nim mogło się wykonać.
            Część z jego gadki było znane Luce, ale tę drugą część starał się szybko notować lub nadążać za śledzeniem wersów w książce, którą trzymał na swoich kolanach, dzieląc się z brunetem. Musiał przyznać, że pomimo ogroma informacji, które teraz były im przekazywane i na pewno trudne do spamiętania tak od razu, to wydawało się to ciekawe – takie grzebanie wokół szczegółów i zawsze szukanie tej konkretnej świecy czy właśnie przędzy, wydawało mu się fascynujące i upewnienia się, czy na pewno o to chodziło. I czy nie było to niesamowite uczucie, gdy coś się udawało?
            Dopiero na końcu zajęć nauczyciel wywołał na środek cztery czarownice z końcowych rzędów, by zademonstrować poznaną wiedzę.
             Jednej z nich dał bawełnianą przędzę, by razem, we czwórkę za pomocą jej utworzyli pentagram – oczywiście był to pentagram zwrócony wierzchołkiem do dołu, tak zwany pentagram odwrócony, który był znakiem satanistycznym, mający symbolizować wyższość emocji nad rozumem, chociaż to nie było do końca prawdziwe.
           - To zaklęcie służy do ukrywania istot, przedmiotów i ludzi lub samych wykonujących te zaklęcie przed wykryciem dla zmysłów. Wystarczy skupić się na tym, co chcemy ukryć. W tym przypadku spróbujemy ukryć kawałek kredy przed wami – powiedział i tak się po kilku minutach stało, gdy czarownice wystarczająco się skupiły za którymś razem. Kreda dosłownie magicznie zniknęła i pojawiła się dopiero wtedy, gdy zainteresowani puścili przędzę i przestali tworzyć pentagram.
              Następne zajęcia odbywały się jeszcze wyżej, więc od razu po skończeniu się magii rytualnej, Luca poprowadził Emilo na kolejne piętro na zajęcia, jakim było Pismo Święte.
             Oczywiście lekcja nie była typową lekcją religii w normalnej szkole, gdzie uczono historię wspaniałości samego boga i jego syna; tutaj zgromadzeni mieli dowiedzieć się o wyczynach samego szatana, o tym jak objął opiekę nad Lilith, dając jej schronienie lub o tym, jak to się stało, że w ogóle został wyrzucony z nieba i stracił swoje skrzydła. Niewątpliwie było to ciekawie, dla tych, co lubili słuchać różnych historii, ale oczywiście zajęcia były nastawione głównie na tym, by lepiej poznać swojego pana i po to by go pochwalać i wypleniać jakiekolwiek oznaki wyznawania fałszywego boga.

           - C-chyba t-tak. T-to znaczy tak – wydukał, dosłownie wydukał, nie będąc w stanie skleić porządnego zdania, jakby miał zaciśnięte gardło. Był w wielkim szoku i patrzył się zagadkowo na swojego towarzysza, próbując ocenić, czy było z nim wszystko w porządku. Jeszcze wczoraj nie był chętny na jakikolwiek dotyk blondyna, nie pozwolił mu na przytulanie się do niego, dlatego Luca pomimo innych nawyków starał się uszanować jego zdanie i panować nad sobą podczas spotkania z nim, choć wizja przytulenia się do niego wydawała się być mocno kusząca.  A on? Właśnie od tak dotknął włosy blondyna, dodatkowo zahaczając o jego policzek! Było to kompletnie nie w jego stylu, ale czy Luca z tego powodu był niezadowolony? Nie  - co więcej cieszył się z obrotu sytuacji, bo tak naprawdę każdy dotyk niezależnie od kogo przyjmował z uśmiechem i z zadowoleniem. Dlatego również teraz to poczuł, ale tak delikatne muśnięcie jego palców sprawiło, że jego ciało pokrywa się gęsią skórką. No i ten piękny uśmiech siwiejącego bruneta wywołał to samo na ustach drugiego chłopca, ale to akurat nie było trudno.
             Chociaż taki dotyk nie do końca był uznawany w ramach „hetero”, ale teraz nie chciał się do tego czepiać i żartować, nie chciał, by mu się odwidziało.
             Nie miał okazji poznać swoich rodziców, więc tak naprawdę nie wiedział, czy jego rodzice mieli takie same rysy twarzy jak on, a tym bardziej czy tak bardzo odbiegali urodą od swojego syna. Sam nigdy nie zapytał o to swoich ciotek. Prawie w ogóle nie pytał je o swoje pochodzenie, nie chciał za bardzo słyszeć nic o swoich rodzicach. Wystarczyło mu, że go porzucili jako dziecko i nic innego dla niego się nie liczyło, a jego ciocie to uszanowały. Poza tym w domu nawet one nie poruszały tematów o swojej siostrze. Przecież ona też je porzuciła. Jego, je i nawet Kościół Nocy, a dla Silvi już to było za dużo. Uwielbiała swoje magiczne zdolności i była najwierniejszą wyznawczynią Lucyfera, jaką Luca zdał, tuż po dyrektorze Akademii, a ludzi czy czarownice, które miały jakikolwiek kontakt z poganami nienawidziła i nie mogła zrozumieć, bo kto chciałby zrezygnować z takich mocy, jakie posiadali czarownicy? A tym niewątpliwe groziły takie kontakty.
Dlatego niezależnie, czy jego rodzice wyglądają tak samo, on wolał swój wygląd tłumaczyć sobie swoim diabelskim pochodzeniem – dosłownie.
              I Emilo zaskakiwał go jeszcze bardziej swoim zachowaniem, ale Luca nie narzekał. Chętnie przyjął go pod rękę, tak samo jak odwzajemniał jego uśmiech. Także nie ukrywał, że on też już nie jest głodny, zwłaszcza, że oddał mu swoje panini. Wtedy też postanowił, że jutro poprosi ciocię Brygidę o zrobienie dodatkowej porcji jedzenia, no i może skoczy po kawę, i oczywiście po te pyszne ciasteczka. Tylko tym bardziej weźmie po dwie porcję, by oboje mogli je skosztować. Uważał to za dobry pomysł, a tak również mógł zaplusować Emilo. Luca naprawdę chciał się z nim zaprzyjaźnić, a przynajmniej za kolegować i kawę, za którą brunet tak przepadał.
            - A bardzo chętnie. Tylko ja stawiam – powiedział, uśmiechając się. Proponował mu pójście na lody, to i wspólną kolację mógł mu postawić. - Tylko powiadomię ciocię – dodał i wyjął telefon, już stukając SMS-a na wspólną konwersację, pisząc, że wróci później i zje na mieście. Tak naprawdę ciotki nie musiały się o niego martwić, że wraca o późnej godzinie, gdzie już było ciemno, ponieważ blondyn nie dość, że umiał się teleportować, to jeszcze znał niektóre z zaklęć obronnych, a także te na zabijanie, aczkolwiek no dla niego było normalne, by je poinformować, że nie wróci tak szybko, zwłaszcza, że często siadali przy jednym stole, jedząc wspólny posiłek. Wiedział również, że Brigida nie zasnęłaby nie wiedząc, co się z nim teraz dzieje.
              Kiedy dotarli do restauracji usiedli na zewnątrz, ponieważ początek września był jeszcze ciepły, poza tym Luca od razu zauroczył się w klimacie ogródka, ponieważ znad każdej białek parasolki, znajdującej się nad stolikiem, wisiały okrągłe lampy dające ciepłe światło. Do tego z wyższych kondygnacji zwisały rośliny o małych, zielonych liściach, które wisiały nisko nad ziemią i biało – pomarańczowe obrusy, to wszystko nadawało uroczemu charakteru temu miejscu, a jeśli chłopak byłby pewny, że Emilo nie jest heteroromantyczny…. To może za romantyczne miejsca? Może uznałby wtedy to spotkanie za stu procentową randkę? W końcu lokal, znajdujący się za rogiem jednej z uliczek, wydał mu się idealne do tego typu rzeczy. Do tego miękkie i ciepłe światło, które padało na twarz bruneta, podkreślało wszystkie jego rysy i tak prześlicznie odbijało się w jego kolczykach, tak wpatrywał się na niego, dopóki nie przyszedł kelner odebrać zamówienie.
            Luca postanowił zamówić risotto z grzybami i z groszkiem, a do tego szklankę soku pomarańczowego, po czym gdy tylko kelner odszedł od nich, zagaił nowy temat. I tak zaczęli rozmawiać o wszystkim – o prozaicznych rzeczach, o głupotach czy nawet o poglądach filozoficznych. Chłopcy podczas rozmowy mogli choć trochę siebie poznać, ale rozmowa i tematy się nie kończyły. Gadali jak najęci, jakby nie wiedzieli się przynajmniej kilka lat i mieli do nadrobienia zmarnowany czas, ale nie, teraz podczas tego romantycznego wieczora mogli porozmawiać o dosłownie wszystkim, a nawet Luca w pewnej chwili zaczął gadać jeszcze bardziej i zaczął recenzować chłopakowi horrory, które niegdyś obejrzał i oczywiście wyraził zadowolenie, że praktycznie brunet zgodził się iść z nim do kina na ten najnowszy.
             A Emilo? Luca miał wrażenie, że go uważnie słucha i przede wszystkim nie wyglądał na znudzonego, i przede wszystkim mu nie przerywał. I blondyn wtedy czuł się, jakby siedział już ze swoim najlepszym przyjacielem, gdzie nie musiał się hamować i był po prostu… sobą. Był bardzo szczęśliwy z tego powodu, co znowu sprawiło, że bez przerwy się uśmiechał do bruneta i nawet w niektórych momentach, gdy mówił coś ważnego, łapał czy chociaż dotykał jego dłoń. Dosłownie czuł się jak w bajce, zwłaszcza, że przed sobą miał urodziwego chłopaka, którego teraz nie bał się dotykać, że ten się przestraszy czy będzie chciał się odsunąć.
               - Spotkajmy się jutro po szkole przy wejściu do lasu, dobrze? Wybierzemy ci towarzysza i nauczę cię czegoś nowego – powiedział, jak już dostali jedzenie.

         -  To są gobliny, które wcielają się w zwierzęta, mają za zadanie nas chronić. Tak naprawdę to dużo starych czarownic uważa, że nam służą, ale ja nie lubię takiego określenia. - Przyznał, odwzajemniając uśmiech towarzysza. Dla Luci nie mieściło się w głowie, jak można stosować takie określenie wobec tego, co się nimi praktycznie opiekował, pomagał w zaklęciach czy właśnie chronił przed rzuconymi czarami, które miały wywołać krzywdę. Ale świat starszych czarownic i czarowników różnił się od tego postrzeganego przez już tych młodszych, to oni nie zgadzali się z tymi wszystkimi krwawymi obrządkami czy panującym patriachatem, no i cóż, nie do końca zgadzali się z całkowitym oddaniem Lucyferowi, jeśli chodziło o stosunki seksualne z nim.
         - Nie musisz, ciocia jak zawsze mi coś spakuje, to poproszę, by dała więcej – stwierdził. Może akurat udałoby się mu załatwić na jutro to samo panini, które tak smakowało Emilowi? Zresztą nie było to dziwne, gdyż w przeciwieństwie do rudowłosej, Brygida kochała gotować czy piec i wkładała w to swoje całe serce, ciągle się doszkalając. Prawdopodobnie była to jej druga pasja, tuż po zbieraniu różnych ziół i kwiatów, była w tym dobra i Luca zawsze ją podziwiał, że umiała od tak po prostu rozróżnić daną roślinę, bez zastanawiania się, czy na pewno to było to, a później z łatwością dodawała je do kociołka i tak wychodziła czarodziejska mikstura albo po prostu jakaś herbatka.
           Posłał mu szeroki uśmiech, słysząc, że udało mu się przekonać chłopaka do świata magicznego, w którym on też był zakochany, bo to nie było cudowne, że umieli różnymi frazami sprawić coś, co było niemożliwe dla zwykłego śmiertelnika. A jeszcze pamiętał, jak niedawno ten sam brunet był bliski zawału i chciał uciec w popłochu od tych czarodziejskich istot! A teraz? Teraz siedział tutaj z jedną z nich, jedząc wspólny posiłek, uśmiechając się ciągle do siebie i rozmawiając pomiędzy gryzami kolejnymi kęsami smakowitych potraw.
            - Ooo, zawsze chciałem być dobry z matmy, ale ledwo radzę sobie bez kalkulatora na prostych działaniach. Zazdroszczę – powiedział rozbawiony. - Spróbuj i w tym roku, myślę, że teraz uda się tobie wygrać – dodał z optymizmem.
Blondyn był raczej przeciętnym uczniem i tak naprawdę to on sam nie wiedział, jaki przedmiot był jego ulubionym czy chociażby w którym jest choć trochę dobry. Ze wszystkich przedmiotów interesował się może kilkoma zagadnieniami i tyle. Jego ciotki nigdy na niego nie naciskały, by zbierał same najlepsze oceny i nie było to dziwne, gdyż Luca musiał jeszcze ogarniać sztuki magiczne i tak, to one zdecydowanie kręciły go bardziej niż zwykłe przedmioty, a fizyka, którą lubił brunet wydawała mu się nielogiczna! Przecież on codziennie umiał łamać te wszystkie prawa fizyki jednym zaklęciem! Ludzie nie mieli o tym pojęcia i potem kładli takie rzeczy do głów młodych ludzi, gdzie nie były one do końca prawdziwe. Nie wszystko było takie same, jak to sobie wmawiali.
            W końcu zaczął wypytywać Emilo o wszystko, chciał się o nim dowiedzieć jak najwięcej i tym samym pociągnąć go za język, bo wbrew pozorom, mimo że lubił tyle mówić i streszczać swoje całe życie, to lubił też słuchać innych ludzi i łączyć te wszystkie kropki, które składały się na osobowość każdej osoby… Zwłaszcza, jeśli był to Emilo, bo cóż, mieli spędzić ze sobą najbliższe kilka miesięcy razem i naprawdę chciał go jak najlepiej poznać, a nawet się zaprzyjaźnić. Poza tym kłamstwem byłoby, gdyby stwierdziłby, że nie podobała mu się aparycja bruneta.
           Zachęcał go do dalszego mówienia, wypytując o szczegóły i starał się je jak najlepiej zapamiętywać, i nawet przyznał, że chętnie zobaczy jego zdjęcia, chociaż nie wątpił, że były one piękne, a jeśli mógłby dostać choć jedną fotografię od niego byłby przeszczęśliwy – jego kolekcja dostałaby różnorodności, bo w tej chwili w jego pokoju wisiały tylko zdjęcia z różnych przygód odbytych z przyjaciółmi.
           I nie chciał kończyć tego wieczoru. Był zauroczony miejscem, w którym siedzieli, gdzie jego risotto było przepyszne i rozpływało się w ustach i do tego te ciepłe światło, które okalały buzie bruneta. Wreszcie mieli okazję porozmawiać o czymś innym niż tylko o magii, a sam chłopak był milszy dla Luki, a nawet nie odsuwał się od niego, gdy ten czuł potrzebę dotyku, a nawet – jak miał wrażenie Luca – lubił to. Dla wyższego chłopaka była to największa radość, kiedy mógł być przy nim sobą i ten drugi się od niego nie odsuwał. I jakaś część jego bała się, że jak tylko się pożegnają, to ten czar pryśnie i Emilo jutro znowu stanie się dla niego szorstki przez co nie będą mogli porozmawiać tak samo jak teraz. Blondyn zdążył przyzwyczaić się do tego odmienionego chłopaka, tego lubił zdecydowanie bardziej i jutro miałby to stracić?
          Dlatego tak chętnie przyjął propozycję odprowadzenia siebie pod sam dom. Dzięki temu mogli spędzić ze sobą jeszcze więcej czasu, a Luca mógł go jeszcze przez chwilę popodziwiać w ciepłym świetle ulicznych lamp, obserwując, jak odbija się światło od jego kolczyków i dopiero teraz zauważał szczegóły jego twarzy, kiedy właśnie utrzymywał z nim kontakt wzrokowy, ale kiedy już dotarli pod dom blondyna, ten dostał uroczego buziaka w policzek na pożegnanie, co momentalnie wywołało u niego rumieńce, ale także szeroki uśmiech.
          Odprowadził go jeszcze wzrokiem aż ten nie znikł za najbliższym zakrętem, po czym uradowany, niemalże skacząc wspiął się po schodach do swojego pokoju, jeszcze czując unoszące się motylki w brzuchu, a szczęście wywołane tym gestem sprawiało, że prawie dostawał skrzydeł, bo w życiu nie spodziewałby się, że dostanie pocałunek na dobranoc od Emilo. Jednakże nie narzekał; takiego zadowolonego z życia wolał bardziej niż tamtego ponurego, a buziaki mógłby dostawać od niego codziennie, nawet jeśli nic one nie znaczyły, to po prostu były miłe, a Luca czuł się przy tym wyjątkowo, zwłaszcza jak patrzył na niego tym jednym spojrzeniem.
          Oczywiście jego ciotki już spały w swoim pokoju i jedyne, kogo spotkał nieśpiącego w całym domu, to Zefir, który na widok chłopca podniósł się, merdając ogonkiem. Był w tym wszystkim uroczy i uradowany, że po całym dniu widzi swojego opiekuna, mimo tego, że tamten miał nieograniczony dostęp do wyjścia z posesji odróżnieniu od innych psów, ale ten akurat różnił się od  nich, znacząco. I nie rozumiał kompletnie, jak można było się bać tego słodkiego pyszczka! Dlatego też zaraz zaczął go dopieszczać, głaskając za uszkiem.
***
           Jeszcze przed spotkaniem, znalazł się w tej ulubionej kawiarni Emilo, o której tak mu opowiadał i stamtąd wziął specjalnie dla niego kawę, no i dla siebie dodatkową porcję ciasteczek. Miał tylko nadzieję, że akurat ta, którą dla niego wybrał, będzie mu smakowało, bo nie bardzo znał się na rodzajach, jakimś mieleniu czy jeszcze dodatkach, dla niego kawa była po prostu kawą… rozróżniał  jeszcze ewentualnie tą z mlekiem czy espresso. A w domu do pudełka schował specjalnie dla bruneta to samo panini, co jadł wczoraj  i kilka jeszcze ciepłych bomboloni specjalnie dla siebie, wraz z migdałowymi ciasteczkami mieli potężną artylerię dla swoich głodnych brzuchów, przynajmniej blondyn zdążył już zgłodnieć – słodkie, mięciutkie i do tego wypełnione kremem czekoladowym okrągłe bomboloni kusiły go od samego ranka.
           Na widok znajomej twarzy na tle jeszcze zielonych liści, wygiął usta w podkówkę i  Objął go w pasie, opierając podbródek o jego ramie, po czym przymknął oczy, pozwalając sobie na dłuższego przytulasa niż robiło się to na przywitanie, ale wolał korzystać teraz z chwili, dopóki brunetowi nie odwidzą się te czułości. Po prostu tkwił w uścisku, napawając się bliskością i nawet w pewnej chwili stwierdził, że mógłby tak spędzić z nim całe spotkanie, nawet nie zamieniając się w gadułę.
          - Dobrze – wymruczał zadowolony niczym kotka, już po chwili zatracając się w jego ciele. - Teraz jeszcze lepiej – dodał, śmiejąc się krótko. Objął go w pasie, opierając podbródek o jego ramie, po czym przymknął oczy, pozwalając sobie na dłuższego przytulasa niż robiło się to na przywitanie, ale wolał korzystać teraz z chwili, dopóki brunetowi nie odwidzą się te czułości. Po prostu tkwił w uścisku, napawając się bliskością i nawet w pewnej chwili stwierdził, że mógłby tak spędzić z nim całe spotkanie, nawet nie zamieniając się w gadułę. - A u ciebie? - powiedział po dłuższej chwili i dopiero wtedy się odczepił i zaczął prowadzić ich w głąb lasu, ale tym razem nie byli tylko sami, gdyż u boku Luki kroczył, a raczej dreptał Zefir, kiedy to akurat nie zatrzymywał się na chwilę, by powąchać kępkę nieznanych mu roślin. - Nie będzie nam za bardzo przeszkadzał, obiecuję.
          Blondyn chętnie zabrał swojego towarzysza ze sobą, ten nie musiał za bardzo o to się dopraszać, bo chłopak zdążył zauważyć, jak psi goblin cieszy się na jego powrót, a przez ekstrawertyczne życie Luki, beagle musiał na niego czekać trochę dłużej, dlatego czarownik chciał i z nim spędzić więcej czasu i go poznać, ale przed tym kazał mu obiecać, że będzie siedział obok niego i nadmiernie nie zbliżał się do Emilo. Ten nie był psiarzem, raczej był kompletnym jego przeciwieństwem.
           - Musisz poznać moich przyjaciół, ciągle wypytywali się o ciebie – stwierdził, ale w ich zachowaniu nie było akurat nic dziwnego, bo w szkole Luca cały czas wymieniał SMS-y ze swoim nowo poznanym kolegą, nie angażując się tak w rozmowy ze swoimi przyjaciółmi i w końcu ci zaczęli się interesować Emilo, a zwłaszcza wtedy, gdy opowiedział im o wczorajszej, wspólnej kolacji, na co Alice od razu poprawiła go, że była to randka, aczkolwiek chyba blondyn wiedział lepiej w jakim charakterze wczoraj wspólnie jedli! Chcieli się tylko lepiej poznać i tyle, a przynajmniej tak myślał jeden z uczestników.
             Poza tym uznał, że na pewno ta trójka się ze sobą polubi i chętnie weźmie go pod swoje skrzydła, zapraszając na wspólne wypady.
          Usiadł po turecku pod jednym drzewem, tuż obok bruneta, stykając się z nim kolanami; nawet teraz wyższy chłopak chciał utrzymać z tym drugim kontakt cielesny, ale w tym nie był osamotniony, bo na jego udzie wylądował łeb psa, a te mądre, duże i brązowe ślepia wpatrzone były właśnie w Emilo.
            - Możesz wybrać sobie towarzysza poprzez tę książeczkę lub poprzez zaklęcie, ale wtedy nie wiadomo, kto odpowie na twoje wezwanie – stwierdził, otwierając przed nimi mała książkę o wielkości paszportu i do tego była ona cienka, a okładka była oczywiście czarna, tylko z wyrytym napisem w kolorze złota, który podawał aktualny rok, w środku zaś były działy z rodzajami zwierząt i ich zdjęcia wraz z krótkim hasłem, które było trzeba wypowiedzieć, by się tutaj pojawił. - Tutaj są psy, szczury, ptaki, koty, a nawet legwany.
            - Nie, nie, tylko nie pokazuj mu kotów, psy są lepsze! – usłyszał głos swojego towarzysza, który to z wrażenia aż podniósł łeb i mokrym nosem próbował cofnąć kartki na kategorię psów.
            - Jestem pewien, że Emilo prędzej przygarnie szczura niż psa – odpowiedział Zefirowi, krótko się śmiejąc, a później wzruszył ramionami. - Nasi towarzysze umieją rozmawiać ze swoimi opiekunami albo z ich najbliższymi. No wiesz, bardziej działa to jak telepatia, dziwne by było, gdyby nagle jakiś pies zaczął przemawiać ludzkim głosem, co nie? - zwrócił się tym razem do Włocha, posyłając mu szeroki uśmiech. - Wybieranie kogoś z takiej książki, to prawie jak wybieranie nowej pary butów – kontynuował swoje gadanie, dopóki nie spojrzał na nietknięte ciasteczka, a nawet na kawę, która nie miała kontaktu nawet z palcami Emilo!
          Luca przerwał wtedy wszystkie swoje myśli dotyczące zwierzaków i zmarszczył brwi w konsternacji. Przyniósł mu nie taką kawę czy coś innego było nie tak? Myślał, że lubi kawę i tak naprawdę wypiję jakąkolwiek, skoro już była dla niego specjalnie kupiona z tej ulubionej kawiarni albo chociaż zje przygotowane przez ciocię Brygidę panini. To dla niego było dziwne, zwłaszcza, że wątpił, że zdążył coś zjeść przed ich spotkaniem i na pewno musiał choć trochę być głodny, dopiero co niedawno kończyli zajęcia w szkole.
           - Hej, wszystko w porządku? Dlaczego nie jesz, a nawet kawy się nie napijesz? - zapytał zaniepokojony.
           Nawet zaczął martwić się o tego kręconowłosego, bo w przeciwieństwie do niego, tak, był głodny i dlatego też wziął dla siebie dodatkową porcję jedzenia. A Emilo? Nie tknął jeszcze niczego, co wydało się dziwne blondynowi i zastanawiał się, czy się dobrze czuję, a jeśli nie, to przecież mógł mu powiedzieć i nie męczyłby go dzisiaj nową porcją wiedzy, zależało mu przede wszystkim, by ten czuł się przy nim dobrze – psychicznie oraz fizycznie. Dlatego patrzył się intensywnie na niego, oczekując odpowiedzi, w którą by mógł uwierzyć, a nie dostać tylko wymówkę. To że znali się dopiero od kilku dni, to nie oznaczało to, że byli dla siebie kompletnie obojętni… zwłaszcza po wczorajszym wieczorze, na którym zachowanie ciemnowłosego już odbiegało od normy.
             - A jeśli to ma coś wspólnego z tym, że nagle jest dla mnie taki kochany? - powiedział cicho, już bardziej do siebie, choć słowa kierował bardziej w stronę swojego goblina.